دانشجویِ ماه دی

در جریان اعتراضات سراسری دی‌ماه ۹۶، بیش از ۱۵۰ دانشجو در شهرهای ایران بازداشت شدند. بازداشت‌هایی که وزارت اطلاعات در روند پرونده‌سازی قضایی علیه این دانشجویان، نقشی مستقیم داشت.

خروجی این بازداشت‌ها، احکام سنگین و تزریق اتهاماتی بود که حبس، ارقام سالیان زندان ۶ و ۸ ساله، شلاق، جزای نقدی، ممنوع‌الخروجی و محرومیت از حقوق اجتماعی را به همراه داشت.

همزمان با شروع اعتراضات سراسری دی‌ماه در بیش از ۱۰۰ شهر، ده‌ها دانشجو بازداشت شدند که برخی نمایندگان مجلس در دفاع از روند پرونده‌سازی‌ها، این اقدام را حرکتی «پیش‌گیرانه» عنوان کردند. در این میان برای ۵۰ نفر از این دانشجویانْ «پرونده‌ی قضایی» تشکیل شد که سهم دانشگاه تهران از این آمار، ۴۱ دانشجو‌ بود.

بعد از تجمع اعتراضی دانشجویان دانشگاه تهران هم‌پا با جنبش تهیدستان و اعتراضات سراسری دیگر شهرها، موج بازداشت دانشجویان دانشگاه‌های تهران و علامه طباطبایی آغاز شد.

بعدازظهر ۱۱ دی‌ماه ۹۶، لیلا حسین‌زاده از دانشجویان دانشگاه تهرانْ مقابل درب منزل یکی از اعضای خانواده‌ی خود دستگیر شد. علی مظفری، احسان محمدی، سینا عمران، سهیل آقازاده، پدرام پذیره، سها مرتضایی، محمد خانی، نگین ارامش، مهدی توپچی، عارف فتحی، محمد شریفی مقدم، فائزه عبدی‌پور و کسری نوری، تنها تعدادی از شمار بازداشت‌شدگان دی‌ماه اند.

تنها در روز ۱۱ دی‌ماه ۹۶ دانشجویانی چون: احمد صفری، فرامرز امیری، یاسر حبیبی، شمس الدین کاکه‌ای، حمزه رهنما،  آزاد تقی‌زاده، غلام‌علی منصور، ایرج حمیدی، پوریا خزایی، علی براتعلی، مجید عساکره، ولی امیری، جمشید خوش‌آواز، بهمن تفضلی نسب، بهنام قائدی، علیرضا معینیان، قادر دالان، عبدالجبار خالدی، شهلا وحدت‌پور و محمود حریزاوی در شهرهای: «نهاوند»، «کرمانشاه»، «سنندج»، «دهدشت»، «ارومیه» و‌ «اهواز» دستگیر شدند.

بازداشت‌هایی که حتی امکان رسانه‌ای شدن گسترده در قیاس با دانشجویان مرکز را نداشتند. تشدید فضای امنیتی، محروم ماندن خانواده‌ها از دسترسی به وکیل، اعمال تهدید مقامات امنیتی جهت مسکوت گذاشتن روند بازداشت‌ها، نامعلوم بودن محل نگهداری بازداشت‌شدگان و منکر شدن حضور دانشجویان بازداشت شده توسط نهادهای اطلاعاتیْ دست مقام‌های قضایی را برای پرونده‌سازی و محروم سازی سیستماتیک دانشجویان شهرهای کوچک‌تر باز گذاشت.

در تهران، رج شماری از سالیان حبس ۶ و ۸ ساله، نشانگانی از اعمال برنامه‌ریزی بلند مدت حاکمیت برای شکستن جریان‌شناسی دانشجویان آگاه و پیش‌رو است. بعد از مراسم ۱۶ آذرماه ۹۶ و فریاد مطالبات دانشجویانی که علیه کالایی‌سازی آموزش، روند مانتیوریزه کردن فضای دانشگاه‌ها، نابرابری‌های جنسیتی و ضرورت آموزش همگانیْ هم‌صدا شدند، دستگاه امنیتی نیز به رصد بیشتر و سرکوب فراگیرتری پرداخت.

همراهی دانشجویان و کارگران، معلمان و زحمت‌کشانْ امری است که اتحاد حاصل شده از آن برای دستگاه سرکوبگر، در مقام «اجتماع» و «اقدام علیه امنیت ملی» ترجمه می‌شود. اتهاماتی که درج آن در پرونده‌سازی کمتر دانشجویی به چشم نمی‌خورد.

با این حال، در گذاری یک ساله از شورش برحق حاشیه‌راندگان در تمامی شهرهای ایران، با پرونده‌هایی باز و احکامی سنگین علیه دانشجویان مواجهیم. احکامی سراسر بی اساس که در پی متوقف کردن مقاومت، پیشروی و اتحاد است.

متن از گروه نویسندگان سرخط