اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

کرونا به جان مردم افتاده،

 حاکمیت در فکر امنیت خویش

ویروس کرونا در حال تبدیل شدن به یک ایپدمی جهانی است. واکنش دولت های مختلف به آن، نشان از میزان حساسیت شان به جان مردمان کشورشان دارد. برای ما ایرانیان، حالا دیگر بیش از پیش  روشن شده ، که جان مردم این کشور برای سران و حاکمانش، هیچ  و واقعآ هیچ ارزشی ندارد. نگاهی به کارنامه رژیم اسلامی در برخورد با شیوع و فراگیر شدن کرونا در سراسر کشور، جای هیچ تردیدی را باقی نمی گذارد. این حقیقت را باید با صدای بلند فریاد کرد تا برای نجات این کشور از دست حاکمان شرور ، نابهنگام ، بشدت تاریک اندیش و فاسد، مبارزه  و نبردی  صد چندان  به جریان بیافتد.

سران رژیم با تداوم ارتباطات با چین و ادامه پروازهای شرکت ماهان وابسته به سپاه پاسداران به این کشور، حتی پس از اعلام قطع پروازها از سوی وزارت راه  و ترابری و اعزام طلبه ها از قم به چین و بازگرداندن آنها، ویروس را از همان ابتدا وارد کردند. پس آن که دامنۀ پخش ویروس گسترش یافت،  با امنیتی کردن اخبار آن، بویژه بنا بر نظر رئیس سازمان اطلاعات سپاه در شورای امنیت ملی  و جلوگیری از خبررسانی به موقع و آماده سازی مردم برای رعایت بهداشت فردی و خانوادگی راه گسترش آن را هموار ساختند. وقتی با مرگ دو تن از بیماران در قم و درز خبر از طریق شبکه های اجتماعی، امکان پنهان سازی بیشتر از میان رفت، از توطئه دشمن و تلاش برای جلوگیری از حضور مردم در نمایش "انتخاباتی" شان، سخن گفتند تا اهمیت موضوع را پائین بیاورند. حتی وقتی که ویروس و بیماری ناشی از آن به سوی فراگیر شدن از این شهر به آن شهر گسترش یافت و تعداد بیشتری جان خود را از دست دادند، از قرنطینه کردن قم یعنی مرکز انتشار ویروس خودداری کردند و حتی به دلیل افکار بشدت تاریک اندیشانه شان، به بهانۀ "دارالشفاء" قم، از بستن حرم معصومه و جلوگیری از نمازهای جمعه و مراسم مذهبی  خودداری نمودند و در گام آخر با انتشار فیلم های مسخره از برخی از سران رژیم، و اعلام ابتلاء به این ویروس، بنای خاک پاشیدن در چشم مردم را گذاشتند تا حساسیت های مردمی را نیز در پائین ترین حد خود نگهدارند. به این نیز اکتفا نکرده و رئیس جمهورشان، در اوج گسترش و پیشروی ویروس،  سخن از عادی شدن وضعیت داد و رهبرشان که تمامی ملاقات هایش را قطع کرده ، از پناهگاهش به کارکنان مراکز پزشکی پیام داد بدون آنکه حتی یک بار نام آن "ویروس منحوس"  را بر زبان بیاورد.

با چنین سیاست به شدت ضدملی و ضد انسانی که از سوی حاکمیت در پیش گرفته شده، بروز یک فاجعه ملی و از دست رفتن جان های شریف بسیاری از هموطنان مان دور از انتظار نیست. آنها که مجبورند در کارخانه ها در کنار هم کار کنند، رانندگان و کارکنان  اتوبوس ها و قطارهای شهری و میان شهری که مجبورند در تماس دائم با مردم باشند، دانش آموزان و دانشجویان در مراکز آموزشی، طلبه هائی که از همه جا بی خبر مجبورند بر سر درس مراجع حاضر شوند،  سربازانی که در پادگان ها در کنار هم هستند، کارکنان ادارات که باید بر سر کار خود حاضر باشند، و بویژه تمامی زندانیانی که در بدترین شرایط گرفتار آمده اند، چه زندانیان سیاسی و چه عادی که هیچ نوع توجهی به سلامت شان نمی شود، همه  و همه در معرض مبتلاء شدن به این ویروس هستند که می تواند جان های بسیاری را بگیرد. وقتی که خطر چنین نزدیک است باید صدای اعتراض را از هر سو بلند تر کرد و بر سر این حاکمیت که قصد نابودی یک ملت را کرده ، هر چه فریاد هست کشید.

 باید این حاکمیت را مجبور کرد تا شهرها و مراکز گسترش دهنده ویروس را قرنطینه کند؛

 باید آنها را مجبور کرد که در مراکز ورودی شهرها، گیت های تشخیص بیماری سازمان دهند؛

باید از آنها خواست که مراکز درمانی مجانی با اختصاص تخت ها و پخش های ایزوله شده فراهم سازند؛ و در صورت کمبود تخت ها، بیمارستان های صحرائی سازمان دهد؛

باید آنها موطف کرد تا تشخیص بیماری کرونا در بیماران مشکوک به ابتلاء آن را رایگان انجام دهند؛

باید از آنها  خواست که ماسک ، دستکش و مواد ضد عفونی کننده را به قیمت های مناسب و برای افراد کم درآمد به صورت رایگان فراهم آورند؛

باید آنها را مجبور کرد تا اقدامات پیشگیرانه و بهداشتی در کارخانه ها را به سرعت سازمان دهند؛

باید آنها را مجبور کرد تا تمامی مراسمی که محل تجمع مردمان است را متوقف کنند، همچون سینماها، کنسرت ها، استادیوم های ورزشی، مساجد ، نمازجمعه ها و امام زاده ها؛

باید شعار آزادی زندانیان سیاسی را در این شرایط بیش از پیش گسترش داد و از ایجاد امکاناتی برای به مرخصی فرستادن زندانیان عادی و یا تامین بهداشت عموم زندانیان حمایت کرد.

اما فشار بر حاکمیت تنها راه جلوگیری از بروز یک فاجعه ملی نیست. ضرورت دارد که مردم خود دست به کار شوند. در شرایطی که  حاکمیت نسبت به جان مردم بی اعتناءست باید که مردم خود دست در دست هم، برای حفظ جان همدیگر وارد عمل شوند. این امر می تواند از راه های زیر تامین گردد:

لازم است رعایت شدید بهداشت فردی ، خانوادگی و جمعی به یک سنت تبدیل شود و حتی در بیرون از خانه، به یک امر عمومی مبدل گردد؛

تا زمانی که این خطر بطور کامل کنترل نشده باید از حضور در مراکز تجمع همچون کنسرت ها سینماها، بازارهای پرازدحام؛ نمازهای جمعه،  خودداری شود؛

ضرورت دارد، دید و بازدیدهای عید را طوری برگزار کرد که  امکان گسترش و شیوع بیماری به حداقل برسد، این امر در مورد جشن تولدها، مراسم ترحیم و دیگر موارد نیز لازم است رعایت گردد؛

باید از مسافرت های بی مورد و تفریحی، که هم انتقال ویروس را تسهیل می کند و هم امکان ابتلاء به آن را گسترش می دهد، خودداری کرد؛ 

واقعیت این است که علیرغم تلاش حاکمیت برای کم اهمیت جلوه دادن گسترش این ویروس و عادی نشان دادن اوضاع ،  خطر شیوع گستردۀ آن و تبدیل آن به یک اپیدمی کشنده در کشور بویژه در شرایط تحریم جنایتکارانه آمریکا، بسیار بالاست. از این رو عزم ملی همه هموطنان، و گسترش همبستگی در میان مردم می تواند برای مقابله با یک فاجعه ملی کارساز باشد. همبستگی مردم در شرایطی که علاوه بر شیوع ویروس کرونا، سیل های ویرانگر گریبان مردم را گرفته و زلزله در قطور آذربایجان، زندگی بخش برزگی از مردم آن دیار را به ویرانی کشانده، بیش از پیش ضرورت می یابد. در چنین شرایطی است که می توان جوانه های تشکل یابی و سازمانیابی توده ای برای ایجاد نظمی مردمی را سازمان داد. حالا که حاکمیت تاریک اندیش، فاسد و بی اعتناء به جان مردم،  ناتوانی خود در مقابله با چنین مصیبت هائی را به نمایش می گذارد، خود مردم باید دست به کار شوند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده  باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

جمعه ۹ اسفند ۱۳۹۸ برابر با ۲۸ فوريه ۲۰۲۰