غزل چکامۀ بهاری بی نشاط

سیاووش میرزاده

ای بهار

با همه رنگشاری ات

با بر وُ بارِ شکوفه هات

                           چه بی نشاط

                                         از راه می رسی

با همه رنگ وُ نگاری ات

بی بوس وُ بی کنار

بی یار وُ بی نگار

همپای هراس وُ فراموشی

بی همبری وُ بی همآغوشی

با حسرتی، بی چارچوبِ پُر تمنای دست و بغل

امسال

در فاصله های میل وُ

زهرخنده های دور باشی نگاه می رسی

در آستانۀ نوزایی گل وُ سبزه و گیاه

ما نیز

پنجره های رو به خیابان را باز می کنیم

با تکانه های  دست و التهاب تن

یکدیگر را به مهربانی جار می زنیم

و هلهله آغاز می کنیم

تا خواب و قرار

از چشم گزمگان قُرق، درو کنیم.

چراکه اینان

نا به هنگام آمدگانند وُ به ناچار می روند

باد خزانی بر پوشال حشمت اشان

                                     خواهد وزید

باری

تا سبزه وُ گل وُ گیاه وُ درخت

در باززایی هر سالۀ بهار

                           بی مهار

                                   بیقرار جوشش است

انگشت های انتظارِ صبورِ دادخواهی ما نیز

بر چکانه های آسمان شکافِ فریاد وُ شورش است

در غوغای غُرانِ «جامه دران» مقام «شور»

در «زیرافکند» پُر تلاطمِ مایه «ماهور»

با چپ خوانِ انفجار تحریرهای بی امان آواز و صدا

ها.. هاها.. هاهاها...ها

رهسپارید به تاریکنای گور

آن زمان که خشمِ شکوهمند ما

شما را بی گمان، ای نا به هنگام آمدمگان

به هنگام وُ به ناچار وُ ناگهان خواروُ پست وُ زبون می کند

و کاخ های ساخته بر بام هیچستانِ شما را

                                               واژگون می کند