کارگران نیرومند ترازهمیشه خواهندآمد

یوسف لنگرودی

سال ۱۳۸۸ را در حالی به پایان رساندیم که جنبش کارگری ایران، با مقاومت گسترده ای در برابر تعرضات دولت اسلامی و سرمایه داران از حقوق خود دفاع کرد، هر چند این دفاع همواره نتایج مورد نظر را نیز در بر نداشت. اما رشد و گسترش مبارزات ضداستبدادی مردم ایران که به  بهانه ی تقلب انتخاباتی آغاز شد، امکانات جنبش کارگری برای سازماندهی مقاومت را صد چندان کرده است. و حال  در شرایطی وارد سال ۱۳۸۹ می شویم و به استقبال اول ماه مه می رویم که جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران و تهیدستان شهری در نتیجه ی بحرانی تر شدن وضعیت اقتصاد و حذف یارانه ها روزبه روز ابعاد گسترده تری به خود می گیرد. جنبشی که ترس در میان حکومتیان را دامن زده و اختلافات میان مجلس شورای اسلامی و دولت احمدی نژاد را بیش از پیش گسترش داده است.

نباید از یاد برد که تعرض به مزد و حقوق بگیران تنها محدود به سال گذشته نبوده است. طبقه کارگرایران درسی سال گذشته، همواره مورد تعرض حکومت اسلامی قرارداشته است. رژیم اسلامی  با توحشی بی نظیر، در تمامی این سال ها،  همه توان خود را به کار بسته تا دستآوردهای جنبش کارگری را یکی بعد از دیگری بازپس گرفته و مخصوصا تشکل های کارگری  را زیرضرب برده  ومتلاشی سازد. افزون براین ، رژیم ولایت فقیه با به ویرانی کشانیدن اقتصاد کشورو به وجود آوردن بحران اقتصادی و تورم شدید، کارگران را به لحاظ معیشتی، دروضعیت فلج کننده ای قرار داده است. فشار بر کارگران تنها به این ها محدود نشده ؛ بلکه درتمام این سال های سیاه، بخش قابل توجهی ازآگاه ترین وفداکارترین کارگران ایران توسط رژیم ولایت فقیه، به خاک و خون کشیده شدند ویا به زندان افتادند و یا در نبردی نابرابر برای حفظ کار خود وتلاش برای به دست آوردن حداقل شرایط انسانی درمحیط کار، شغل خود را ازدست داده واخراج می شوند.

تاریخ سی ساله گذشته، تنها به تعرض رژیم فاشیستی - سرمایه داری ولایت فقیه علیه جنبش کارگری خلاصه نمی شود. این تاریخ سی ساله هم چنین صحنه ی  مبارزات درخشان و مقاومت سنگر به سنگر طبقه کارگرایران نیزبوده است. کارگران ایران نه تنها هیچگاه در برابر تعرضات رژیم حافظ نظام سرمایه داری به حقوق کارگران تسلیم نشدند، بلکه تا آن جا که توانستند دربرابرآن ایستادند. اگرمبارزات طبقه کارگر نبود، قانون کار عقب مانده و ارتجاعی امروز، یک قانون کارمتعلق به عصر حجرو برده داری دوران خلافت اسلامی بود که در آن حتی از کاربرد کلمه ی کارگر نیز پرهیز شده بود. درهمه ی  این سال ها حداقل هزاران مورد حرکت ومبازره کارگری به وقوع پیوسته است.

اما درسالی که گذشت، جهان شاهد اوج گیری مبارزات دلیرانه مردم ایران علیه استبداد ولایت فقیه بود.  مبارزاتی که کارگران، زنان، دانشجویان ، ملیت های تحت ستم، زحمتکشان وآزادی خواهان، شانه به شانه یگدیگردرآن شرکت داشتند. جنبش ضد استبدادی توانست دربرابر تهاجمات رژیم بایستد واراده متحد خود را در ابرازانزجاروتنفرازرژیم، روشن وشفاف به نمایش بگذارد ودستاوردهای خود را افزایش دهد. نقش طبقه کارگردر پیش زمینه ی این جنبش، انکارناپذیربوده ومبارزات شجاعانه سندیکای شرکت واحد تهران، کارگران کارخانه نیشکر هفت تپه اهوازوکارگران کارخانه فولاد مبارکه اصفهان( که دومورد اول انعکاس بین المللی داشته و توجه زیادی را در محافل جهانی و مخصوصا نهادهای دفاع از حقوق کارگری به خودجلب کرده) تنها نمونه هایی ازمبارزات کارگری در این دوره بوده اند.(1)

 در حالی سال ۱۳۸۹راآغاز می کنیم که هم رژیم ولایت فقیه وهم جنبش ضد استبدادی مردم ، خود  را برای رویایی تعیین کننده ای آماده می کنند. همه می دانند سالی که پشت سرگذاشته شد، دیکتاتورواعوان وانصارش بازنده بزرگ آن بوده اند ودر مقابل، جنبش مردمی دستآوردهای درخشانی داشته و تجارب گرانبهائی اندوخته است. رژیم اسلامی درشرایطی سال جدید را آغازمی کند که با دشواری های کمرشکن داخلی و بین المللی روبروست. از واکنش مردم نسبت به اجرائی شدن حذف یارانه ها وحشت زده شده وجناح هایش به جان هم افتاده اند. بیش ازهردوره ی دیگر نسبت به آینده خود بیمناک است. روحیه واعتماد به نفس خود را از دست داده وبیش ازهمیشه خود را درمعرض اوج گیری جنبش دمکراتیک وضد استبدادی مردم ایران می بیند که آشکارا قصد سرنگونی اش را دارد .

دراین میان کارگران دیگرتنها به مقاومت در آخرین خاک ریزها ی خود علیه رژیم اکتفا نخواهند کرد، بلکه آرام  و پیوسته شروع به تعرض وبازپس گیری سنگرهای از دست رفته خواهند نمود. کارگران توان آن را دارند که نیروی هرچه بیشتری را مخصوصا دربخش های کلیدی واستراتژیک اقتصادی مانند صنعت نفت و حمل ونقل ، به میدان آورند وهمگام با سایربخش های جنبش ضد استبدادی مردم ایران، رژیم ولایت فقیه را درآخرین سنگرهایش محاصره کنند. اما برای رسیدن به چنین وضعیتی، طبقه کارگر ایران بدان نیاز دارد که خود را هر چه بیشتر متشکل سازد. روشن است که تشکل های کارگری در واحدهای تولیدی و خدماتی، و یا هم آهنگی تشکل های رشته های گوناگون تولیدی و خدماتی و ایجاد تشکل های سراسری کارگری، می تواند قدرت طبقه کارگر را از قوه به فعل درآورد. روشن است حضور متشکل و یک پارچه طبقه کارگر نه تنها  به رشد و گسترش جنبش مطالباتی توده های کار و زحمت و بوِیژه تهیدستان شهری  کمک شایانی خواهد کرد بلکه می تواند به کمک جنبش عمومی ـ سیاسی ضداستبدادی، کمر استبداد دینی را در هم بشکند. نباید از یاد برد که طبقه کارگرایران دارای تجربیات ارزنده ای در زمینه ی سازماندهی کار درواحد های تولیدی و یا خدماتی بزرگ وکارگاهی است وآمادگی آن را دارد در زمانی که ضروری باشد و یا درصورت زمین گیرشدن حکومت اسلامی – که با دردست داشتن بخش عمده اقتصاد کشور، بزرگترین سرمایه داروکارفرما محسوب می شود - وارد میدان شده و با اعمال کنترل تولید، اداره اقتصاد را به ویژه در بخش دولتی برعهده گیرد و از فلج شدن چرخ های اقتصاد جلوگیری کند. تجربه انقلاب بهمن به خوبی نشان داده که اگر طبقه کارگربا اراده متحد و محکم، قدم به میدان بگذارد هیچ نیرویی به سادگی توان ایستادگی دربرابرآن را ندارد. گفتن ندارد که طبقه کارگر ایران تنها وتنها با سازماندهی تشکل های صنفی خود(مانند اتحادیه ها، سندیکا ها وشوراها و...) و سازماندهی تشکل های سیاسی و معطوف به قدرت وتلاش برای برقرای حکومتی متکی به ارگان های قدرت توده ای و وفاداری تردید ناپذیربه آزادی های بی قید وشرط سیاسی واحترام کامل به حقوق شهروندی همه اهالی کشورونیزدرهم شکستن ماشین سرکوب دولتی است که می تواند پیروزی انقلاب مردمی راامکان پذیر ساخته وآن را بازگشت ناپذیرسازد.

پنجم فروردین۱۳۸۹

زیرنویس:
(1) دراینجا به آماروارقام مبارزات واعتصابات کارگری درطول یک سال گذشته نمی پردازم وخوانندگان این نوشته را رجوع می دهم به نوشته جامعی که ازسوی امیرجواهری دراین رابطه تهیه شده و درسایت راه کارگردرج گردیده واین کاری است ارزشمند ومستند که می تواند به درک بهترازموقعیت جنبش کارگری یاری برساند

.

.