بیانیه شورای بازنشستگان ایران

 به مناسبت آغاز سال ۱۳۹۸

در آستانه چهارشنبه سوری و عید نوروز  به پیشباز سالی برای اتحاد و همبستگی بیشتر می رویم!

برگزاری مراسمی چون نوروز و چهارشنبه سوری از سوی مردم، ولو برای چند ساعت و یا چند روز، در درون خود بن مایه هایی از جنس تن ندادن به اراده ی حاکمان دارد. تلاش های متعددی برای حذف و یا مصادره این جشن ها صورت گرفته تا وجهه اجتماعی با رویکرد"شادی دسته جمعی" از آنها گرفته شود، اما تمام تلاش های قدرتمندان برای حذف" رقص و پایکوبی" از زندگی مردم در این سال ها به سنگ خورده است.

باید همه ی روزها را به جلوه ها و جنبه هایی از جشن بدل کرد.

چرا که شادی حق همه است و نمی توان آن را از زندگی اجتماعی و خصوصی انسان ها حذف کرد.

در کنار این رویکرد اجتماعی خاص، مردم ایران سال ۹۷ را با چند ویژگی به پایان می برند.

به جرئت می توان گفت که در سال ۹۷ بیشترین و عمیق ترین اعتراضات کارگران، معلمان، دانشجویان و بازنشستگان و زنان و فعالان محیط زیست به وقوع پیوست. اعتراضات هم به لحاظ کمی و هم به لحاظ کیفی، چندین گام به پیش رفتند.

کافیست که تیتر مطالبات جنبش های رو به اوج را مرور کنیم. این مطالبات در ساختار خود بر سه محور استوار بودند.

الف- نوک تیز اعتراضات به درستی علیه مناسبات سرمایه داری است که زندگی را برای مزد بگیران به جهنم بدل کرده است. بحران های چند وجهی تورم؛ بیکاری وفقر با سونامی سقوط بیسابقه ارزش ریال و بالارفتن حیرت آور ارزهای خارجی، فلاکت عمومی درابعادی ویران کننده جامعه را فراگرفت. سیاست خصوصی سازی بر همه عرصه های تولید، توزیع و خدمات عمومی بربستری از قاچاق و رانت خواری همچنان به غارت و چپاول اموال عمومی ادامه داشت تا آنجا که جناح های در قدرت چاره ای جز اشاره به نوک کوه یخ فساد نداشتند.

در چنین شرایطی جنبش های مطالباتی با آگاهی نسبت به ریشه های بحران اقتصادی و سیاسی حاکم بر جامعه و بدون آنکه به دام انتخاب بین بد و بدتر بیفتند پرچم مبارزه علیه  استثمار را بلند کردند.

ب_ ویژگی دوم این اعتراضات ؛ اعلام حمایت های گسترده و بی سابقه جنبش ها از یکدیگر بود. در این مسیر بود که جنبش ها از یک سو روی مطالبات مشترک  متحد و همبسته شدند (مثلا علیه خصوصی سازی بهداشت و درمان و آموزش و یا مبارزه علیه مفسدان اقتصادی و اختلاس های نجومی ) و هم در سویی دیگر از خواسته های  معین ولی عملا همسوی یکدیگر حمایت کردند.

اعلام پشتیبانی گسترده از اعتصابات و اعتراضات کارگران هفت تپه و فولاد، معلمان  وبازنشستگان و .. در خیابان و شبکه های اجتماعی بی نظیر  بود و نام اسماعیل بخشی و سپیده قلیان و محمدحبیبی و  دیگر فعالان در بند، لحظه ای از صفحه پر تلاطم کنشگری جامعه محو نمی شد.

 پشتیبانی از مطالبات بازنشستگان از سوی شاغلین و برعکس؛ حمایت گسترده از مطالبات زنان و دفاع ازفعالان زندانی از سوی همه جنبش ها و نمونه های فراوان دیگری از این دست، عرصه را برای مسئولان تنگ و تنگتر کرد تا جایی که اینجا و آنجا از زبانشان شنیده می شد که" بحران را جدی بگیریم."

ج_ علیرغم گسترش این اعتراضات، همچنان شاهدعمیق ترشدن دره هولناک فاصله طبقاتی و همچنین سرکوب و بگیر وببند فعالان از سوی صاحبان قدرت بودیم.

  همانطور که پیش بینی می شد مسولان به هیچیک از مطالبات مردم پاسخی ندادند؛ حقوق و دستمزد همچنان با خط فقر فاصله چندین برابری دارد. وعده ها چونان حبابی، یکی بعد از دیگری می ترکند.‌مردم هر روز شاهد حذف اقلام بیشتری از نیازهای معیشتی شان هستند.

سخن پایانی‌ این که:

نوروز ۹۸ را گرچه با بحران اقتصادی و سیاسی گسترده توام می بینیم ولی آغاز بهار طبیعت را سکویی می کنیم برای آغاز عزمی متحدتر و آگاهانه تر برای رهایی و برابری.

قطعا همگرایی همه بازنشستگان و شاغلان و میلیون ها بیکار حول مطالبات اقتصادی مشترک می تواند افق روشنتری را برای سال پیش رو رقم بزند. شعار" حقوق بالا تر از خط فقر واقعی" می تواند یکی از آن محورهای  تعیین کننده در راستای عمل مشترک اجتماعی باشد.

خواسته دیگری که قابلیت فراگیر  شدن در عرصه اجتماعی را دارد" رفع هر گونه تبعیض جنسیتی و  عقیدتی و.." است . حق داشتن تشکل های مستقل و آزادی همه فعالان در بند بدون شک حمایت اکثریت جامعه را به همراه خواهد داشت.

در سال ۹۸ با  همیاری یکدیگر می توانیم  و باید دولت و مسولان را در موقعیت پاسخگویی قرار دهیم  وفرصت یاوه سرایی و فرافکنی بیشتر از این را از آنان سلب کنیم.

ما، نو شدن طبیعت را که در حقیقت راهنمای تغییرات اجتماعی است به همه ی مزدبگیران و بازنشستگان شادباش می گوییم و امیدواریم که نیرویی تازه بگیریم و چنان به حرکت در آییم تا نوروز آینده مان، روزی نو و زندگی نو مطابق با زندگی انسان امروز باشد و مانند نوروزهای دیگر "فقر زده"،  نباشد.

شورای بازنشستگان ایران

اسفند ۱۳۹۷