موج اعتصاب در زندان های ایران

رضا رئیس دانا

مجموعه خبرها و گزارش های منابع مختلف حقوق بشری در روزهای اخیر حاکی از این هست که حداقل دوازده زندانی سیاسی و امنیتی در زندان های تهران، کرج و اردبیل درحال اعتصاب غذا هستند. اعتصاب غذای بعضی از این زندانیان به اعتصاب غذای خشک تبدیل شده و خطر مرگ جان آنها را تهدید می کند.

سید حسین رونقی ملکی، امیر امیرقلی، سعید شیرزاد، افشین بایمانی، مسعود عرب چوبدار، فرید آزموده، ایرج حاتمی، بهزاد ترحمی، صالح پیچگانلو، مصطفی پروین، سعید صادقی فر و مرتضی پروین اسامی زندانیان اعتصابی هست که از سوی منابع حقوق بشری ذکر شده است. علت اصلی اعتصاب غذای این زندانیان که برای  بعضی از آنها احکام شلاق هم اجرا شده، خودداری مقامات قضایی از اجرای اصل تفکیک جرائم و وادار کردن زندانیان به همزیستی اجباری با زندانیان دارای بیماری های عفونی مثل ایدز و هیاتیت گزارش شده است.

در واقع عدم تفکیک زندانیان و قرار دادن زندانیان سیاسی در محیطی پر خطر در کنار زندانیان دارای بیماری های خطرناک، سال هاست که به یکی از روش های آزار مضاعف زندانیان سیاسی از سوی دستگاه قضایی تبدیل شده است. این کار در ترکیب با روش هایی نظیر تهدید و شکنجه برای واداشتن زندانی به اعترافات دروغ یا همکاری با بازجو، صدور احکام سنگین زندان و شلاق، تمدید و تجدید حکم قضایی بر اساس بهانه های پوچ بازجویان، بی توجهی به حداقل امکانات زیستی و بهداشتی در سلول ها و محیط زندان و درمواردی تهدید و آزار خانواده ها صورت می گیرد. هدف این است که این فشارها، درهم شکستن مقاومت زندانیان سیاسی و درخود فرورفتگی و انزوا، و یا مرگ زودرس آنها را در زندان زمینه سازی کند.

بی دلیل نیست که یکی از دلایل عمده اعتصاب غذای زندانیان سیاسی را مطالبه تفکیک آنها از مجرمان خطرناک تشکیل می دهد. زندانیان سیاسی که الان دست به اعتصاب غذا زده اند در شرایط متفاوتی دستگیر شده و اتهامات آنها هم متفاوت است. ولی با وجود این تفاوت ها، موج اعتصاب فعلی تا حدودی با شرایط عمومی سیاسی کشور مربوط است. شکست های اخیر دستگاه ولایت، مشاجرات تند جناحی، شکاف های ترمیم نشده، تنش های مزمن و علاج ناپذیری که دامنه آنها به تدریج در حال گسترش است، یا انزجار عمومی مردم که شاهدیم بخشا به سمت فرصت سازی های اعتراضی کم هزینه به کمک بهره برداری از شبکه های اجتماعی جهت گیری شده اند، هیچ کدام اموری نیستند که پنهان باشند. همه اینها مسلما در مقاومت درون زندان و در شکل های این مقاومت تاثیرگذار هستند.

 درست همین شرایط است که طلب می کند با حساسیت بیشتری به موج اعتصاب در زندان ها واکنش نشون بدهیم. واقعیت این است که دستگاه ولایت فقیه، که هسته سفت قدرت به حساب می آید تا الان هر وقت در تنگنا افتاده و زمین زیر پایش را سست و لرزان دیده، به سرکوب های گسترده تر و گستاخانه تر دست زده است.

خونین ترین سرکوب های نزدیک به چهار دهه اخیر غالبا در چنین دوره هایی صورت گرفته اند. و حالا هم یک چنین دوره ای هست. انتقام گرفتن از اسرای مردم در کنار افزایش اعدام ها، یا شدت دادن به سرکوب زنان روش هایی هستند که رژیم معمولا در شرایط بحرانی برای زهرچشم گرفتن از مردم مورد بهره برداری قرار داده است. بنابراین در شرایطی که رویارویی های بیشتر و شکاف های تازه تر در میان جناح های رژیم و میان رژیم و مردم اجتناب ناپذیرتر می شوند، مبارزه برای آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی یکی از کانون های مهم مبارزه حقوق بشری در شرایط فعلی می باشد که نبایستی مورد غفلت قرار بگیرد. اعتراضات گسترده و دارای همپوشانی وسیع و فعالیت های پیگیر حمایتی از زندانیان سیاسی می تواند هزینه سرکوب زندانیان سیاسی و بی توجهی رژیم به مطالبات بدیهی زندانیان سیاسی نظیر اصل تفکیک جرایم در زندان ها را افزایش دهد و رژیم را به عقب نشینی وادار کند. دفاع از آزادی بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و افرادی که آزادی آنها به خاطر دگراندیشی سلب شده به معنای دفاع از عقاید افراد یا دیدگاههای زندانیان سیاسی نیست، به معنای دفاع از آزادی بی قید و شرط اندیشه و بیان همه انسان ها و حمایت از آزادی و حقوق بشر است.

جمعه ۲۷ فروردين ۱۳۹۵ برابر با ۱۵ آوريل ۲۰۱۶