سی امین سالگرد قنل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷

سی سال از اعدام دسته جمعی زندانیان سیاسی در زندان های جمهوری اسلامی ایران گذشت. در تابستان ۱۳۶۷ با پایان یافتن جنگ ایران و عراق، خمینی طی حکمی جمعی، دستور داد کسانی را که در زندان های سراسر کشور بر مواضع سیاسی و عقیدتی خود پافشاری می کنند، اعدام کنند. حکم: «کسانی که در زندان های سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می کنند محارب و محکوم به اعدام می باشند و تشخیص موضوع در تهران با رأی اکثریت آقایان حجهالاسلام نیری دامت افاضاته (قاضی شرع) و جناب آقای اشراقی (دادستان تهران) و نماینده ای از وزارت اطلاعات می باشد. اگرچه احتیاط در اجماع است و همینطور در زندان های مراکز استان کشور رأی اکثریت آقایان قاضی شرع، دادستان انقلاب و یا دادیار و نماینده وزارت اطلاعات لازم الاتباع می باشد. رحم بر محاربین ساده اندیشی است، قاطعیت اسلام در برابر دشمنان خدا از اصول تردیدناپذیر نظام اسلامی است. امیدوارم با خشم و کینه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام رضایت خداوند متعال را جلب نمایید. آقایانی که تشخیص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شک و تردید نکنند».

با این فرمان خون بار، «هیئت مرگ» که علاوه بر افراد ذکر شده در این حکم، شامل ابراهیم رئیسی معاون دادستان تهران و مصطفی پورمحمدی نماینده وزارت اطلاعات نیز بودند، کار خود را آغاز کردند.

از زندانیان سیاسی سه سئوال کلیدی درباره عقاید دینی شان، باور به نظام جمهوری اسلامی و پایبندی به سازمان سیاسی مربوطه شان پرسیده می شد. زندانیانی که بر مواضع فکری و سیاسی خود پای می فشردند، بلافاصله به چوبه دار سپرده یا تیرباران می شدند.

از اوایل مرداد، حدود دو ماه، هزاران زندانی سیاسی که اکثر آن ها قبلاً محاکمه شده و حکم زندان داشتند و دوران محکومیت خود را می گذراندند یا محکومیت شان تمام شده و منتظر آزادی از زندان بودند، در دادگاه های چند دقیقه‌ای تفتیش عقاید و بدون اطلاع زندانی و خانواده‌های آن‌ها، ناعادلانه به مرگ محکوم شدند. هر روز صدها زندانی به طور گروهی اعدام شدند و در گورهای دسته جمعی بی نام و نشان در تهران در گورستان خاوران و دیگر مکان های ناشناخته، و در سایر شهرها در مکان های نامعلوم، به طور مخفیانه و بدون اطلاع خانوده ها دفن شدند.

این نسل کشی، گرچه اوج کشتار مخالفان سیاسی در عمر چهل ساله جمهوری اسلامی ایران بود، اما این نظام آزادی کش، دستگیری، شکنجه، حبس و اعدام مخالفان سیاسی خود را از بدو به قدرت رسیدن آغاز کرد و این سیاست سرکوب گرانه را تا امروز ادامه داده است.

این بیدادگری تا به کجا می‌تواند دوام بیاورد، در حالی که شاهدیم هر روز با گسترده‌تر شدن صف آزادی خواهان و مخالفان، جسارت مردم بیشتر شده و هر چه اعدام و سر به نیست کردن مخالفان و کشتار مردم معترض به بی عدالتی و فقر و گرسنگی و بیکاری و آزادی کشی در خیابان بیشتر شود، باز هم خانواده های دادخواه که فرزندان و عزیزان خود را در این جنایات سازمان یافته از دست داده اند، بزرگ‌تر و قدرتمندتر می شوند.

ما بخشی از جنبش دادخواهی مردم ایران، صدای خود را بلند می کنیم تا دیگر خانواده‌های داغدیده و آزادی خواهان و جویندگان حقیقت و عدالت به ما بپیوندند.

-        ما خواهان تشکیل یک کمیته حقیقت یاب مستقل با نظارت خانواده‌های اعدام شدگان برای روشن شدن چگونگی و چرایی بازداشت، شکنجه و اعدام یا کشته و مفقود شدن مخالفان سیاسی جمهوری اسلامی در چهل سال گذشته، به ویژه در دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ هستیم.

-        ما خواهان شناسایی همه مسئولان سهیم در بازداشت، شکنجه، اعدام و سرکوب مخالفان سیاسی جمهوری اسلامی و آزادی خواهان در چهل سال گذشته، به ویژه در دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ و محاکمه علنی و مجازات آن‌ها به اتهام سرکوب و کشتار آزادی خواهان و مخالفان هستیم.

-        ما خواهان لغو مجازات اعدام هستیم.

-        ما خواهان لغو فوری احکام ناعادلانه و آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی، بدون هیچ قید و شرطی و اعاده حیثیت از آنان هستیم.

-        تخریب گورهای مخالفان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ ، به ویژه تابستان ۶۷، در تهران و شهرهای گوناگون ،از جمله اهواز، مشهد، رشت، تبریز و بندرانزلی و … پاک کردن آثار این جنایت ها توسط مسئولان حکومتی و شکنجه خانواده‌های اعدام شدگان است. این روند باید بلافاصله متوقف شود، محل دفن اعدام شدگان باید محترم شمارده شود و حقوق بازماندگان برای نگهداری و نشانه گذاری این گورها و برگزاری آزادانه مراسم بزرگداشت برای این عزیزان باید به رسمیت شناخته شود.

-        حق آزادی بیان، اندیشه و نشر بدون هیچ قید و شرطی و برای همگان به رسمیت شناخته شود.

-        حق تجمع، تظاهرات، اعتصاب و برگزاری گردهمایی برای همگان به رسمیت شناخته شود.

-        حق ایجاد تشکل های مستقل سیاسی، صنفی و اجتماعی، بدون هیچ قید و شرطی و برای همگان به رسمیت شناخته شود.

ما دادخواهان و خانواده های اعدام شدگان، در تمام این سال ها با انواع فشارها و بگیر و ببندها رو به رو بوده ایم، تا جایی که حتی از حضور بر گور عزیزان مان و برگزاری آزادانه مراسم منع شده ایم. اما هیچ یک از این فشارها و آزارها نتوانسته است مانع حضور ما بر گور عزیزان مان و برگزاری مراسم برای آنها شود. ما هم چنان بر حقوق و خواسته های خود پافشاری می کنیم و برای رسیدن به این خواسته ها از پای نخواهیم نشست.

بخشی از جنبش دادخواهی مردم ایران

۲۰ مرداد ۱۳۹۷