جنبش دانشجویی قلب تپنده جنبش شکوهمند اعتراضی مردم ایران

 تفسیر سیاسی روز رادیو راه کارگر

۴ فروردین ۱۳۸۹ - ۲۴ مارس ۲۰۱۰

  سرکوب و اعمال فشار بر فعالین دانشجویی بازداشتی در زندان ها ادامه دارد. جنبش دانشجویی در سالی که گذشت پیشتاز جنبش آزادیخواهی و نماد آگاهی، جسارت، اعتراض و روشن بینی نسل جوان در مقابله با دیکتاتوری مذهبی بوده است. به همین جهت جنبش دانشجویی در سالی که گذشت زیر فشار شدید سرکوبگران قرار داشت. بسیاری از جانباختگان اعتراضات ۹ ماه اخیر را دانشجویان تشکیل داده اند. گروه کثیری از فعالین دانشجویی در زندان زیر فشار و شکنجه قرار گرفتند و گروه بیشتری با احکام سنگین و غیرانسانی حراست دانشگاهها از تحصیل محروم شده اند. بدترین جنایت ها نظیر حمله به کوی دانشگاه در قبال توده دانشجو صورت گرفته است. وحشت رژیم از تداوم ایفای همین نقش پیشتازی در سال ۸۹ از سوی دانشجویان است که دانشگاه و دانشجویان را به یکی از کانون های اصلی تمرکز دستگاه سرکوب خود در سال جدید و ادامه فشار بر فعالان دانشجویی و سرکوب آنان تبدیل کرده است. در کنار بستر عمومی آماده طغیان و اعتراض در دانشگاهها آنچه بویژه مایه ترس و وحشت رژیم است دو حوزه مهم است. حوزه نخست؛ تعمیم تجربه گرانبهای جنبش دانشجویی در پیوند مبارزه صنفی / رفاهی با خواست های سیاسی در سطح جنبش های دیگر و تاثیرات چنین رویکردی بر ارتقا جنبش عمومی اعتراضی است. در همین ۹ ماه اخیر هر بار که فشار سرکوب تحمل ناپذیر شد، یا حد فاصل زمانی دو تعرض جنبش اعتراضی، زمینه ساز خطر ایجاد فضای رخوت گردید، جنبش دانشجویی با اعتراض صنفی و رفاهی عامل تحرک بخشی به  جنبش اعتراضی بود. در شرایطی که برچیدن یارانه ها در دستور قرار گرفته؛ تعرض بی سابقه جدیدی به سطح معیشت مزد و حقوق بگیران کشور تدارک دیده شده، سونامی قیمت ها در راه است و گسترش جنبش مطالباتی و پیوند آن با جنبش عمومی ضد دیکتاتوری در سال ۸۹ و آمادگی سازماندهی شورش های خودانگیخته تهیدستان حاشیه شهری علیه فقر و گرسنگی و گرانی اهمیت کلیدی یافته است، جنبش پیشتاز دانشجویی می تواند راه را نشان دهد. حوزه دوم؛ موقعیت دانشجویان و نقشی است که می توانند در ایجاد شبکه های نوین و منعطف نافرمانی مدنی ایفا کنند. نقش دانشجویان آگاه و پیشتاز در تشکیل هسته های مقاومت مدنی و ایجاد شبکه های مبارزاتی بر هیچکس پوشیده نیست. دانشجویان که از میان توده مردم برخاسته و فرزندان همین مردمند، هم از آگاهی و هم از تجربه کافی برای ایجاد هسته های مقاومت مدنی و ترمیم ضایعات و خسارات ناشی از سرکوب  و پیگیرد نیروهای اطلاعاتی و امنیتی برخوردارند. وجود این قابلیت ها در کنار خصلت پیشتازی جنبش دانشجویی است که رژیم را وامی دارد تا با حساسیت ویژه ای در سال ۸۹ به دانشگاه برخورد کند و سرکوب شدیدتر فعالین دانشجویی را در دستور بگذارد. اما چنانچه تجربه ۹ ماه  اخیر نشان می دهد، سرکوب دیگر نمی تواند صدای جنبش اعتراضی مردم ایران را خفه کند؛ نمی تواند آرامش گورستانی مطلوب رژیم ولایت فقیه را ایجاد کند. می توان در سال ۸۹ چنانچه تجربه گرانبهای جشن های چهارشنبه سوری نشان داد با کشاندن درگیری ها به اعماق محلات و مناطق مختلف و گرفتن فضا، زمان و مکان رویارویی از سرکوبگران، تنها تکیه گاه باقی مانده برای دیکتاتوری، یعنی دستگاه سرکوب را به استیصال کشاند و به زانو درآورد. تردیدی وجود ندارد که دانشگاه و جنبش دانشجویی که قلب تپنده  جنبش شکوهمند اعتراضی مردم ایران در ماههای پس از کودتای انتخاباتی بوده است، در سال جدید نیز در  روند پیکار ضد دیکتاتوری همچنان نقش مهم و سازنده ای ایفا خواهد کرد .