با درود به خواننده گان سایت راه کارگر

امیر آرین

روز جهانی کارگر نزدیک است و کارگران جهان این روز را همه ساله در نقاط مختلف جهان گرامی می دارند ، به خیابانها می ایند و جشن می گیرند و در غروب اول ماه می هم دوباره پرچمها و پلاکارتهایشان را برای استفاده برای سال بعد لوله میکنند و در جائی نگهداری می نمایند.
نزد کارگران اروپائی و امریکائی و چند کشور دیگر در اینجا و آنجا تعطیلی اول ماه می لذت بخش می باشد و در کافه رستوران ها سیگاری دود می کنند و بسلامتی یکدیگر آبجوئی را به حلقوم جاری می سازند. شادند و خرامان ....
وبلاگ نویسان و مدعیان هم بی تصیب از این روز نیستند و اول ماه می را بهانه ای می کنند برای نوشتن و برخ کشیدن جملات روشنفکرانه و زیبا و بدین شکل برای آخرت خودشان ثواب ذخیره می کنند
کارگران کشور من و تو !؟

غرور و عزّت شکستگانی هستند که در یک قطار سوارند جمله باید گفت: که هیچ ندارند
و این هیچ در این مطلب بمعنی همه چیز ندارند ولی در عوض شلاق و زندان و شکنجه و ...... در مقابل حتی تقاضای حقوق عقب افتاده شان را ، دارند ! کارگر در دیار من و تو روزی هزار بار مرگ را طلب می کند. برای یک لحظه زندگی ستاندن و در آن لحظه نفس کشیدن تا شاهد زبان بسته ای بیش نباشد
وآنگاه که با دست خالی به خانه می آید و تمنای دخترش را سر سفره عقد نمی تواند بر آورد و بجای دعا کردن به قد رعنای پسر، هزار بار به سینه می کوبد و آرزوی مرگش را می کند زیرا که مرگ تدریجی فرزند معتاد و خمار را تحمل ندارد
تعطیلی ندارد و اگر ساعتی در شب فراغت پیدا کند و از خوابش بزند، پرسه زن  مقابل زندانها می شود تا شاید خبری از فرزند در بندش دریافت دارد

کارگران زادگاه من و تو هنوز ده بهار و اول ماه می را تنفس نکرده اند که باید سر جهار راه دست فروشی کنند و برای امر و معاش خانواده چشم به قرمز شدن چراغ راهنما بدوزند .آری همان کودکان کار خیابانی را می گویم که واله و شیدای جنگ و گریز خیابانی اند .  
قصد نوشتن دردها را ندارم و پرهیز می کنم از خاطرات نویسی خودم که فرزند کارگری بودم که مملو از درد و رنج و مشقت بود
همیشه آرزو داشتم یکبار هم که شده پدرم به سر زمین خاکی بیاید و فوتبال بازی کردن منو ببینه و یا به سالن 25 شهریور و هنرنمائی ام را روی صحنه تأتر
همیشه می گفت و ما را درختی می پنداشت که کاشته است تا روزی میوه امان را بخورد و عصای دستش بشویم در روز پیری و کوریش
هردویمان آرزویمان به انجام نرسید و او بگور برد چون زمانه کاری کرد که کنار هم نباشیم و ما درخت بی سایه و میوه چنار شویم بجای آلبالو
و بیشماران در سرزمین من و تو در شرایطی بسر می برند که حتی برای عاشقی هم به حساب نمی ایند و در نوبت قرار نمی گیرند و عشق حقشان و سهم شان نیست

برای اول ماه می تلنگر به وجدان برای بیدار کردنش لازم می باشد و دست برداشتن از کارهای کلیشه ای
با وجود و قلبمان برنامه ریزی کنیم تا شاید بتوانیم کارگران جهان را متوجه همنوعانشان و وضعیت اسفبار هم طبقه ی هایشان در ایران و دیگر نقاط شبیه به آن کنیم
کمیته ای بسازیم و کمک جمع آوری ، که هیچ کمکی کوچک و بی تأثیر نیست برای خانواده آنان که در بند می باشند
کاری متفاوت را انجام دهیم مثل همان آکسیونی که قرار بود روز 22 بهمن نمایش دهیم، باشد یا اینکه نباشد.
بیاد و یاد بود تمامی کارگران ایران بدارم زنید در میدان شهر که قسم می خورم رفتن آرزویم شده و تازه درد طناب روی گلوی من بیشتر از درد مادران و پدران و کودکان خیابانی نیست
باورم کنید و بشنوید زبان و دلم را که با این وضع مردمم زندگی و زنده بودن راه دستم نیست که اگر هستم شاید تا کنون جرأتش را نداشته ام
دیگه خسته شده ام از بغض کردن و ترکاندن در خلوت خودم و باور کنید خندان بودنم و خنداندن کردن دیگران در من مصنوعی و سرد است

  هفت آرزوی ام در این روز و دیگر روزها ی سال های تبعیدم
۱  - من صلح و آشتی را دوست دارم و برای جهان و کودکان ایران ، دارفور، غزه، صیدا، عراق، افغانستان و هر جایی که جنگ هست، صلح و آرامش آرزومندم.
  ۲  - دوستدار آزادی ام و آزادی همه آنانی که زندگی را از پشت میله های زندان می بینند و یا گرفتار خودکامگی دولتهایشان هستند، آرزومندم.
۳ - برای همه مردم سادگی و دوستی میخواهم.
۴ - کاش همه فاحشه ها، که بهترین لذتهایشان را می بخشند، یکروز واقعا لذت ببرند.
۵ - هیچ مرز جغرافیایی، زبانی، مذهبی، قومی و.. بین آدمیان نباشد.
۶   - غم نان برای هیچکسی نباشد.

۷  - خودم را یله رها کنم و بی هیچ دغدغه ای کتاب بخوانم، بنویسم، چای بنوشم، سیگاری بکشم و به ثانیه ها فخر بفروشم