بیانیۀ حمایتی پنج تشکل کارگری

ضرورت پشتیبانی از مبارزات کارگران فولاد اهواز

  حدود پانصد نفر از جمعیت ٤ هزار نفری ِ کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز، چندین روز پیاپی است که معابر و خیابان های شهر اهواز را به صحنه اعتراضات خود تبدیل کرده اند. آنان پس از آنکه در مقابل اعتراض و اعتصاب یک هفته ای شان در محیط کارخانه با بی اعتنائی و عدم پاسخگوئیِ مدیران و کارفرمای این واحد صنعتی و تمرد و سرپیچی کارفرما و مدیران از پرداخت مطالباتشان روبرو شدند، تصمیم گرفتند در محلات شهر اهواز اعتراض خود را انعکاس دهند.

کارگران معترض گروه ملی فولاد ابتدا مقابل بانک ملی شعبه امانیه را، که نزدیک فلکه ساعت است، برای نمایش اعتراض خود برگزیدند (زیرا بانک ملی مالک اصلی این شرکت است). روز بعد مقابل بانک ملی مرکزی و شعبه آزادگان، اول خیابان 24 متری و روز سوم در چهار راه نادری، مرکز شهر راه پیمایی کردند. در ادامۀ این اعتراضات تصمیم گرفتند در مصلای اهواز، که محل تجمع و تردد گروه های مختلف مردم است گرد هم آیند و با برافراشتن بنر و پخش دست نوشته های افشاگرانه خواست های به حق خود را بار دیگر اعلام کنند و مردم را از وضعیت خود آگاه سازند. کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز حداقل ٤ ماه است که مزد دریافت نکرده اند و علاوه بر آن سایر مطالبات و مزایای شغلی از جمله حق بیمۀ آنها پرداخت نشده است. هر کارگر حداقل پنج میلیون تومان بستان کار است. آنان در حال حاضر از تمدید اعتبار دفترچه بیمه نیز محرومند.

گروه ملی صنعتی فولاد ایران از مجموعۀ کارخانه های جانبی صنایع فولاد اهواز است. صنایع فولاد در کنار کارخانه صنعتی ذوب آهن و صنایع مس ایران، از مراکز صنعتی زیربنایی و صنعت مادر، در رشته صنعت ذوب و شمش و تولید محصولات فولادی و آهن محسوب می شود. این صنایع به دلیل سود دهی سرشارهمواره مورد طمع سرمایه داران بخش خصوصی و دولتی بوده اند. به دلیل همین سود دهی و تولید ارزش اضافی در سطح بالا است که این صنایع با هزاران کارگر مثل "گوشت قربانی " با خصوصی سازی بین سرمایه داران و رانت خواران دست به دست می شود. در این میان، ٤هزار کارگر سال هاست زیر سخت ترین مناسبات ظالمانۀ سرمایه داری در کنار کوره های ذوب فلز و ریخته گری و ساخت قالب های صنعتی و خط تولید تیر آهن، نبشی، میل گرد و سایر محصولات فلزی به کار طاقت فرسا مشغولند. از استثمار کار همین کارگران سود های نجومی نصیب باند منصور آریا و سایر اختلاس گران و در حال حاضر بانک ملی می شود. حال با تصمیم کارفرما، یعنی دولت، (چون بانک ملی متعلق به دولت است) کارگران از دریافت چندین ماه مزدشان محروم شده اند! لازم است گفته شود که در زمان جنگ ایران و عراق، نهادهای پیش برندۀ جنگ بخشی از همین واحد های صنعتی با همین کارگران را به خدمت جبهه و جنگ درآورده بودند.

این روند چپاول گری و به یغما بردن مزد و حقوق کارگران را در گوشه ای دیگر از خورستان، در شرکت توسعه نیشکر هفت تپه نیز شاهدیم. دیدیم که چگونه کارگران نیشکر هفت تپه برای احقاق حقوق خود، که از سوی بخش دیگری از سرمایه داران بخش خصوصی بلعیده شده است، اقدام به اعتراض و اعتصاب و مسدود کردن جاده ترانزیتی اهواز به اندیمشک کردند. کارگران مبارز گروه ملی صنعتی فولاد اهواز، با الهام از مبارزۀ بخش های دیگر طبقه کارگر همانند نیشکر هفت تپه، راه دست یابی به مزد و حقوق خود را اعتراض خیابانی و حضور در مراکز پر جمعیت شهر و کسب حمایت از سوی شهروندان زحمت کش انتخاب کرده اند. ارتقای مبارزات کارگران از اعتراض و اعتصاب در محل کارخانه، به تحصن و راه پیمایی اعتراضی در مرکز شهر، نشان می دهد که کارگران حداقل در این دو بخش از صنایع خوزستان مانند کارگران شرکت هپکو در اراک اعتراض خیابانی را انتخاب کرده اند. انتخاب مبارزه خیابانی و انعکاس اعتراض کارگران برای گرفتن مطالبات خود در مراکز پر جمعیت شهر یکی از روش های جلب افکار عمومی و مورد حمایت قرار گرفتن از سوی توده های مردم می باشد. اما این اعتراضات هنگامی موفق تر خواهند بود که کارگران در واحدهای صنعتی مختلف پشتیبان مبارزۀ یکدیگر باشند و اتحاد و همبستگی طبقاتی خود را در چندین کارخانه و یا حداقل در یک رشتۀ صنعتی به نمایش بگذارند.

شرط پیروزی کارگران گروه ملی فولاد اهواز همراهی و پشتیبانی سایر کارگران در کارخانۀ لوله سازی، درکارخانه نورد کاویان، در ملی حفاری، در شهرداری ها، در شرکت توسعه نیشکر هفت تپه، در پتروشیمی ها، در پروژهای پارس جنوبی، در شرکت گاز و شرکت نفت است. زیرا کارگران این واحدهای صنعتی دارای همین خواست ها هستند و از عدم دست یابی به همین خواست ها رنج می برند. طبقه کارگر در مبارزه برای به دست آوردن مطالبات خود، لازم است که در هیئت یک طبقۀ دارای انسجام و آگاهی از مبارزۀ طبقاتی، حضورداشته باشد. طبقۀ کارگر باید با سیاست مستقل و سازمان های مستقل خود وارد ِ عمل، به ویژه وارد ِ میدان مبارزه سیاسی شود. این طبقه در مبارزۀ خود به ضد نظام سرمایه داری باید بتواند حلقۀ اتحاد طبقاتی ِ خود را گسترده تر کند و وسع ترین توده های مردم را به گرد خواست هایی که منافع مشترک آنهاست متحد کند. طبقۀ کارگر باید آگاهی و چشم انداز روشنی از مطالبات و اهداف آینده خود داشته باشد و این آگاهی و چشم انداز و راه دست یابی بدان را به توده های وسیع مردم نشان دهد.

کارگران پروژه های پارس جنوبی

جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ماهشهر و بندر امام

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری شوش و اندیمشک

جمعی از کارگران محور تهران - کرج

مرداد ١٣٩٦

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

صدورحکم شلاق علیه کارگران محکوم است

محمود صالحی

کارگران و تشکل های کارگری!

علیرغم اعتراضات گسترده در مقابل حکم شلاق و اجرای آن در چند سال گذشته علیه کارگران از جمله سوسن رازانی، شیوا خیر آبادی، کارگران معدن آق دره و.... بار دیگر دستگاه قضائی حکم شنیع و غیر انسانی شلاق را علیه کارگر شاپوراحسانی راد از اعضای هیات مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران صادر کرد. صدور این نوع احکام علیه کارگران معترض به وضع موجود نه تنها نمی تواند ما کارگران را از خواست و مطالبات به حق خود باز دارد، بلکه هر حکمی که علیه ما کارگران صادر شود عزم ما را جزم تر می کند. با صدور این نوع احکام قرون وسطایی از سوی قوه قضائیه توهم تعدادی از کارگران که فکر می کنند از طریق مسئولان می شود به خواست و مطالبات کارگران رسید، از بین خواهد رفت. سرمایه داران و دولت حامی یشان از وحشت نمی داند چکار کنند به هر ترفندی متوسل می شوند تا طبقه کارگر را مرعوب کنند. احضار، تهدید؛ اخراج از کار؛ شایعه پراکنی علیه کارگران ؛ فشار به خانواده ؛ بازداشت موقت؛ حکم زندان طولانی مدت؛ حکم تعلیق،جریمه نقدی، شلاق زدن به تن کارگر و در بعضی مورد اعدام؛ هیچ کدام از این فشارها نتوانسته کارگران آگاه و پیشرو را مرعوب و آنان را به تمکین در مقابل استثمار سرمایه داران و دولت حامی یشان کنند. کارگران ایران همراه با هم طبقه های خود در سراسر جهان علیه این احکام قرون وستایی سکوت نخواهند کرد و به هر شکل ممکن اعتراض خود را نسبت به چنین احکامی غیر انسانی ابراز می دارند. دولت سرمایه داری ایران کارگران را به جرم اینکه درخواست حقوق های معوقه خود را دارند زندان و آنان را به شلاق محکوم می کنند. اما در مقابل سرمایه داران و مفتخورانی که تمام امکانات مالی این کشور را در اختیاردارند؛ تشویق و به آنان امتیاز می دهند تا بیشتر کارگر را استثمار کنند. این نابرابری در کشوری که ما ساکن آن هستیم هر روز بیشتر و بیشتر شده. این است که کارگران آماده هستند به زندان بروند و حتی اعدام شوند ، اما یک لحظه در مقابل سرمایه داران و حامیانشان سکوت نکنند.

در شرایطی که نابرابری حاکم باشد و هر روز فاصله طبقاتی بیشتر گردد، مبارزه علیه آن یک وظیفه است

96/5/24

محمود صالحی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ