به یاد رفیق علی آتش

 با نهایت تاسف درگذشت رفیق عزیز و مبارز سیاسی، علی آتشکدی معروف به علی آتش، را به اطلاع تمامی رفقا و دوستداران راه آزادی می رسانیم. او در ایران در پنج  اردیبهشت سال ۱۳۱۸ متولد شد و در چهارم اردیبهشت ۱۳۹۷ برابر با بیست و چهارم آپریل ۲۰۱۸ درهفتاد و نه سالگی درگذشت. در همان اوایل تحصیلات در مبارزات سیاسی و استقلال طلبانه شرکت نمود و بعنوان یکی از جوانان جبهه ملی ایران مبارزات خویش را آغازنمود . در جوانی برای تحصیل به آمریکا آمد و در شهر شیکاگو مستقر شد و تحصیلات خویش را در رشته روانشناسی به پایان رسانید. رفیق آتش در سالهای قبل از انقلاب در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی فعالیت  می نمود، و نقشی عمده در تظاهرات  دانشجویان در واشینگتن دی سی علیه شاه و جیمی کارتر رئیس جمهور سابق آمریکا،  ایفا نمود. رفیق آتش در آن تظاهرات  مجروح  گردید. این تظاهرات یکی از بزرگترین وعمده ترین تظاهرات دانشجویان ایرانی و کنفدراسیون جهانی بر علیه شاه و امپریالیسم آمریکا شناخته شد.

 دفاع از آزادی و رادیکالیسم انقلابی بخش اعظمی از تفکر رفیق آتش را ، چه در عمل و چه در تفکر، در بر می گرفت. در آن دوران بود که او دفاع از مبارزین انقلابی و بخصوص نظرات چریک های فدایی خلق شاخه احمدزاده را دنبال نمود، لیکن هرگز  او کورکورانه از فداییان دفاع ننمود. برخورد انتقادی او به نظرات و حرکات نیروهای  سیاسی در زمان انقلاب و دوره های بعدی،  دلیلی بود بر استقلال فکری رفیق آتش. او به این اعتقاد بود که انسان ها می بایستی آزادانه و آگاهانه حق انتخاب داشته باشند. او چه در زمان انقلاب و چه بعد از آن به مبارزات خویش علیه رژیم جمهوری اسلامی و امپریالیسم جهانی  ادامه داد. بعد از انقلاب بهمن 57 و به قدرت رسیدن ضد انقلاب برخواسته از درون انقلاب،  بسیاری از مبارزان و شیفتگان راه آزادی سعی در بازنگری از گذشته و نظرات خویش داشتند ، چرا که مبارزان و روشنفکران انقلابی سعی در این داشتند که از شکست های گذشته انقلاب برای یافتن راه برای آینده درس گیرند. در واقع  رفیق آتش جزء اولین کسانی بود که نه تنها به ارزیابی مبارزات  گذشته و فهم شرایط جدید پرداخت بلکه در تغییر آن نیز فعالانه تلاش نمود.

تفکرات رفیق آتش همواره ابعاد انترناسیونالیستی داشت. او فهم  از برنامه های سرمایه داری جهانی در مقاطع مختلف تاریخی  را شرط اولیه برای مقابله با آن می دانست . او بخاطر نفرت خویش از سیسم سرمایه داری جهانی و عشق به سوسیالیسم و آزادی انسانها همواره در جستجوی راه چاره بود وهرگز دست از مبارزه بر نداشت. در پرتو این جستجو بود که بعد از انقلاب به مارکسیسم هومانیسسم گرایش پیدا نمود.  او نه تنها دیدی مجرد از مار کسیسم نداشت بلکه برای او مارکسیسم به مفهوم انسان و آزادی انسان ها معنی پیدا می نمود. او از شکست انقلاب بهمن به این مهم دست یافته بود که مبارزه علیه ارتجاع و امپریالیسم به خودی خود کافی نبوده، و مبارزان راه آزادی همچنین می بایستی که در جستجوی بدیلی انسانی باشند که جوابگوی فردای انقلاب باشد.  او به این اعتقاد بود که برای رسیدن به سوسیالیسم و آزادی، کارگران و توده های زحمتکش می باید  و بایستی که  هم در مسیر انقلاب و  هم در فردای انقلاب در سرنوشت خویش شرکت فعال داشته باشند.  شرکتی هم آزادانه و هم آگاهانه.  او با توجه به تجربیات انقلابات سوسیالیستی گذشته، دلایل شکست آنان را در نداشتن فلسفه انقلاب در فردای بعد از کسب قدرت سیاسی ارزیابی می نمود، و بدرستی چه باید کرد در فردای روز انقلاب را معضل اصلی جنبش های انقلابی و سوسیالیستی ارزیابی می نمود.

 در کنار مباراتی که رفیق آتش انجام داد،  غیر مادی بودن و بخشندگی اش نمونه بود. بسیاری از دوستان و رفقا ، چه در آمریکا و چه در کانادا به یاد دارند که او چه در امورمالی و چه در امور معنوی و زندگی همواره  یار و یاور آنان بود.  او به خاطر آشنایی به روانشناسی انسانی، بدون هیچگونه چشم داشتی همواره به بسیاری از ایرانیان کمک های فکری و اجتماعی نمود. همواره به  اصول خویش پایبند بود و هرگز از آنها تخطی ننمود.

یادش گرامی و راهش پایدار.

کمیته چپ ایرانیان- شیکاگو