با گسترش همیاری مردمی،

سیل زده گان را یاری کنیم

رضا سپیدرودی

سیل هولناکی که ۲۱ استان کشور را درگیر کرده، با به سطح کشیدن شکل های نهفته و مزمن بحران ناکارایی در مجموعه دستگاه های مدیریتی حاکمیت، ابعادی بشدت غیرطبیعی به فاجعه داده است. عدم لایروبی رودخانه ها و سدها به خاطر پول درآوردن از تاسیسات جانبی از حوضچه های تولید ماهی یا فروش آب شیرین به روستائیان، غارت جنگل ها و نابودی پوشش گیاهی برای حفاظت در برابر سیل، تجاوز به حریم رودها و احداث بناهای تجاری، مسکونی، تفریحی به جای آن، فساد، باندبازی و غارت منابع به جای برنامه ریزی درازمدت در جهت ارتقا آمادگی در پیشگیری از حوادث عیرمترقبه در قبل از سیل با فقدان سیستم مدیریتی عقلانی و مبتنی بر تخصص و تجربه و اتخاذ تصمیمات غیرکارشناسی، بی پشتوانه و بحران زا، بی توجهی به نیازهای امدادرسانی، رقابت های باندی، خودنمایی و کاسبی با مصیبت های سیل زده گان، تحریف خبر رسانی و سانسور واقعیت و برخوردهای سرکوبگرانه برای مهار امدادرسانی خودجوش مردمی در بعد از وقوع سیل ترکیب شده است.

 با فروکش شوک جمعی اولیه، این حقیقت هولناک برای اکثریت بزرگ مصیبت زده گان سیل و مردمان درمند روشن تر شده است که نظام جمهوری اسلامی هولناک تر از این سیل و قدرت تخریبی آن است، و از این نظام انتظار نجات از مصیبت های این سیل ویرانگر را نمی توان داشت.

 اگر هنوز خرابی های جنگ با عراق بازسازی نشده، مین ها، همچنان آدم می کشد، زلزله بم هنوز کانکس نشین دارد، و  وعده های داده شده به زلزله زده گان سرپل ذهاب  و کرمانشاه هنوز عملی نشده، بدیهی است که به وعده های جدید دولت در مورد بیمه کارگران بیکار شده از سیل، کشتزارهای نابود شده کشاورزان، دام های سقط شده دامداران، خانه های ویران شده روستائیان و فروپاشی زندگی مردم محروم شهرستان های سیل زده، ذره ای نمی توان اعتماد کرد.

رقابت سپاه با ارتش، دولت با نهادهای تابعه دستگاه ولایت در واکنش به سیل، سردرآوردن چادرهای امدادی از مراکز حراج اینترنتی مثل «دیوار»، شروع وصله کردن قیوداتی به وعده های تامین خسارات مالی از سوی مسئولان که اجرای آن ها را در عمل بشدت دشوار و کم دامنه می سازد، نشان می دهد که جز بی اعتمادی مطلق به مجموعه دستگاه های حاکمیتی، هیچ کنش دیگری سزاوار این نظام نیست.  

مردم سیل زده را اما در هیچ شرایطی نمی توان تنها گذاشت. درست است که بحران اقتصادی، بیکاری و تورم سنگین مردم را زمین گیر کرده  است؛ درست است که اثرات تحریم ها هم مثل خنجری به قلب مردم فرو می رود، و حتی جذب حمایت های مالی ایرانیان خارج از کشور برای سیل زده گان را با دشواری های نفس گیر روبرو ساخته، اما در همین شرایط شاهد گسترش امیدبخش همیاری مردمی و کمک به سیل زده گان هستیم.

واقعیت این است که با فروکش نسبی سیلاب در برخی نقاط سیل زده، همزمان با بدتر شدن سیل در خوزستان، به امدادرسانی گسترده تر نیاز است. گروه های دانشجویی، برخی از کانون های صنفی معلمان، نهادهای مردم نهاد مستقل در سراسر کشور با وجود فشارها و مانع تراشی ها و بستن حساب های کمک، به یاری سیل زده گان رفته اند. این گروه ها می توانند مستقلا یا با کمک به تشکیل شوراهای مستقل همیاری در مراکز سیل زده از سوی مردم، شرایط عادلانه تری برای توزیع نیازهای حیاتی، سازماندهی اراده جمعی برای کمک به لایروبی خانه های در گل فرو رفته، کمک به تامین سرپناه، ساماندهی اطلاع رسانی واقعی از وضعیت در شبکه های اجتماعی و کمک به شکل گیری کنشگری مستقل مطالبه محور سیل زده گان بر پایه مطالبات بی واسطه آنان از دستگاه های حاکمیتی ایجاد نمایند. در شرایطی که ناکارایی و نابکاری های حاکمیتی به سمت فروپاشی می رود، همیاری های هر چه گسترده تر، پایه تکوین رویکردهای مشارکت محور برای حل معضلات پایه ای شهروندی به مثابه نظام تصمیم گیری جایگزین مردمی است.  در این روزهای تلخ و دشوار تنها اراده متحد و سازمان یافته مردم است که می تواند نجات بخش باشد.

شنبه ۱۷ فروردين ۱۳۹۸ برابر با ۰۶ آوريل ۲۰۱۹