کانون نویسندگان ایران

نظر بر خبر

درگیری دراویش و نیروهای امنیتی

روز دوشنبه ۳۰ بهمن در اعتراض به بازداشت نعمت‌الله ریاحی از دراویش گنابادی گروهی از دراویش در مقابل کلانتری ۱۰۲ پاسداران تجمع اعتراضی برگزار کردند. معترضان خواستار آزادی بی‌قید و شرط آقای ریاحی شدند.

در خبر منتشر شده در سایت "مجذوبان نور" گفته شده است که نیروهای انتظامی با "گاز اشک‌آور و شلیک با تفنگ ساچمه‌ای" به تجمعکنندگان حمله کرده است. در جریان این حمله چند تن از معترضان زخمی و دستگیر شدند.

مأموران پلیس پیش‌تر نیز دو بار در روزهای چهارم و چهاردهم بهمن امسال با دراویش گنابادی در منطقه گلستان هفتم محل سکونت نورعلی تابنده رهبر دراویش گنابادی درگیر شده بودند هواداران آقای تابنده گفتند که تجمع آنها برای حفاظت از قطب دراویش گنابادی در برابر هرگونه تعرض احتمالی ماموران امنیتی و لباس شخصی بوده است. دراویش گفتند که برخی از رفت و آمدها به منزل آقای تابنده در روزهای منتهی به درگیری با محدودیت ماموران امنیتی مواجه بوده است.

در این درگیری‌ها تا کنون صدها تن از دراویش بازداشت و شمار زیادی زخمی شده‌اند. همچنین پلیس گفته است ۳ مامور انتظامی بر اثر حمله با یک اتوبوس کشته و دست کم ۳۰ مامور هم زخمی شده‌اند. از وضعیت و چگونگی حمله با اتوبوس اطلاعات زیادی در دست نیست.

حمله به دراویش گنابادی و ایجاد محدودیت و ممنوعیت بر آنها حرف امروز و دیروز نیست و سابقه‌ای طولانی دارد. اعضای این گروه عقیدتی بارها با اتهام‌هایی چون "تبلیغ علیه نطام"، "اقدام علیه امنیت ملی" و "تشویش اذهان عمومی" دستگیر و زندانی شده‌اند؛ مراسم‌شان ملغی و حسینیه‌شان تخریب شده است. انسان‌ها مستقل از خوب و بد عقیده‌شان باید در بیان آن آزاد باشند. این یعنی دفاع از حق آزادی بیان! دراویش نیز از این قانون مستثنی نیستند و حق دارند عقاید خود را ابراز کنند. بی‌تردید زیر پا گذاردن این حق اساسی واکنش ایجاد می‌کند؛ همه را برای همیشه نمی‌توان خفه کرد. اگر دراویش به خیابان آمده‌اند از آن روست که امنیت "خلوت"‌شان از آنها سلب شده است؛ اگر فریادشان را به خیابان آورده‌اند از آن روست که در میان خود نیز حق ندارند صدایی داشته باشند. حاکمیت در برابر عقاید مخالف و متفاوت بی‌تاب است و این بی‌تابی به سوی او بازخواهد گشت. نمونه‌اش درگیری‌های خشونت‌آمیز نیروهای امنیتی و انتظامی با دراویش در چند هفته‌ی اخیر است. هشدار این‌که ماجرای مشکوکی چون "حمله با اتوبوس" که منجر به کشته شدن سه مامور پلیس شد دست‌آویزی برای سرکوب شدیدتر و خشن‌تر دراویش و به‌خون کشیدن اعتراض‌های مسالمت‌آمیز دیگر گروه‌های مردم نشود. قطعا کشته شدن انسان‌ها و آسیب دیدنشان امر پسندیده‌ای نیست، اما اگر نمی‌خواهیم شاهد چنین چیزهایی باشیم راه حلش سرکوب نیست؛ بلکه آزادی است: آزادی ابرازعقیده ، آزادی فرهنگی، آزادی فعالیت سیاسی و اجتماعی، آزادی تشکل ، آزادی . . . آزادی!