بیانیه کانون نویسندگان ایران(در تبعید)

یاد سعید سلطانپور

در سی و هفتمین سالگرد جانباختن او گرامی باد

از آغاز برقراری رژیم جمهوری اسلامی، سرکوب و کشتار، سیاست حاکمان تاریک اندیشی بود که در جریانِ خیزش و انقلاب سال ۵۷، بر گردۀ قدرت سیاسی در جامعۀ ما چنگ انداختند و آن را از آن خود کردند. اما مقطع سی خردادماه ۱۳۶۰ خورشیدی، سرآغاز سیستماتیکِ سرکوب و کشتار سراسری این رژیم در ایران است.

از این زمان به بعد، جمهوری اسلامی، ناتوان از برآوردن خواست­های برحقِ مردم ایران، هجوم همه جانبه، سراسری و برنامه ریزی شدۀ خود را به گروه­های سیاسی، نهادهای اجتماعیِ مدافع آزادی­ها و حقوق مردم، زنان برابری­خواه، کارگران و زحمت­کشان و روزنامه­ها و نهادهای ادبی و فرهنگیِ اپوزیسیون آغاز کرد و از روز سی و یکم خردادماه همین سال، اعدام­های بی­محاکمه، سبعانه و انتقام­جویانه در زندان­های ایران و در سطح تمام جامعه به انجام رسید.

٣١ خرداد سال ١٣۶٠، سالروز کشتار فرزندان مدافع آزادی مردم ایران در زندان­ها به شکل تازه ای بود. در این روز، سعید سلطانپور همراه ١۴ تن از دیگر زندانیان سیاسی که از مدتی پیش به بهانه های گوناگون دستگیر شده بودند، بدون محاکمه و اعلام جرم مشخصی به قتل رسیدند.

ماموران امنیتیِ جمهوری اسلامی، سعید سلطانپور را در شب جشن ازدواج‌اش دستگیر کردند. هم‌زمان با اعدام او، اعدام هزاران زندانی و دستگیرشدگانِ دیگر، آغاز گشت که تا دوسال و نیم پس از آن ادامه یافت و هزاران نفر، بی وقفه از دم تیغ سرکوب و کشتار سبعانۀ این رژیم گذشتند.

از همین مقطع بود که جمهوری اسلامی، شمشیر سرکوب خود را از رو بست و سیاست کشتار آشکاری را در تمامی جامعه در پیش گرفت که نتیجۀ آن، شدت یافتن هرچه بیشتر بی­حقوقی مردم و اِعمال فشار گسترده بر زنان، توده­های مردم، دگراندیشان، آزادی‌خواهان و برابری‌طلبان بود.

سعید سلطانپور، یکی از چهره‌های درخشان ادبیات و هنر و مبارزه مردم ایران، در دفاع از آزادی و برابری، سال‌های پرباری از زندگیَ­ش را در زندان و زیر شکنجه و آزار رژیم شاه گذراند و در رژیم اسلامی نیز به خاطر هنر و خلاقیت ادبی و تاثیرات شگرفی که در فرهنگ پایداری باقی می‌گذاشت و نیز به خاطر عضویت در هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، سندیکای هنرمندان تئاتر ایران، و فعالیتِ متشکلِ سیاسی دستگیر شد و به قتل رسید. سعید سلطانپور یادآور خاطره شاعران و هنرمندان انقلابی و مبارزی هم‌چون قره‌العین، عارف، فرخی یزدی و عشقی بود و پیوندی بین سنت پایداری گذشته و اکنون جامعه ما به شمار می‌آمد.

از آن زمان به بعد، همراه با سرکوب و کشتار هزاران تن از مدافعان آزادی و عدالت اجتماعی، به ویژه کشتار همگانی هزاران زندانیِ سیاسی در سال ۱۳۶۷ خورشیدی، نویسندگان و هنرمندان بسیاری نیز توسط این رژیم خونریز و آزادی­ستیز به قتل رسیدند و جان خود را از دست دادند. شرح زندگی و مبارزه و خلاقیت هرکدام از این کوشندگان و پشتیبانانِ راه آزادی اندیشه و بیان، خود داستان­های پُر از آب چشمی ست که در این بیان کوتاه نمی­گنجد و تنها نام بردن از این جانباختگان، خود سیاهه­ای بلند است.

این نویسندگان و هنرمندان تا کنون از دم تیغ جلادان جمهوری اسلامی گذشته­اند.

۱- سیمون فرزامی، روزنامه­نگار، مفسر خبرگزاری پارس و سردبیر روزنامۀ فرانسوی زبانِ “ژورنال دو تهران”، در سن ۷۰ سالگی در آذرماه سال ۱۳۵۹ به اتهام رابطه با امریکا و جاسوسی برای اسرائیل (تیرباران).

 ۲- حمید رضوان، نویسنده، سال ۱۳۵۹ (قتل در بیمارستان)

 ۳- علی اصغر امیرانی، روزنامه نگار، سردبیر مجله خواندنی­ها، اول تیرماه سال ۱۳۶۰ در سن ۶۵ سالگی به اتهام همکاری با اسرائیل و ساواک (تیرباران)

 ۴- سعید سلطانپور، شاعر، نمایشنامه­نویس و کارگردان تئاتر، عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران و سندیکای هنرمندان تئاتر ایران، و فعالِ سیاسی در خرداد سال ۶۰ (تیرباران).

 ۵- جلال هاشمی تنگستانی، نویسنده، سال ۱۳۶۰ (نحوه مرگ ناروشن).

۶- عطاءالله نوریان، مترجم و نویسنده و فعال سیاسی، سال ۱۳۶۰ (تیرباران).

 ۷- رحمان هاتفی، روزنامه نگار و نویسنده و فعال سیاسی تیرماه ۱۳۶۲، (قتل زیرشکنجه-یا خودکشی در زندان).

 ۸- فریدون فرخزاد، شاعر و شومن،۱۶ مرداد ۱۳۷۱ در شهر بُن آلمان (قتل با ضربات متعدد کارد). ۹- حسین صدرائی( اقدامی) متولد ۱۳۲۷در لنگرود، شاعر، نویسنده و پژوهشگر، عضو کانون نویسندگان ایران و فعال سیاسی، سال ۱۳۶۷ (قتل در زندان زیر شکنجه یا اعدام)

۱۰- کورش آریامنش (رضا مظلومان) روزنامه نگار، نویسنده و فعال سیاسی، ۷ خرداد ۱۳۷۵ (قتل در پاریس به ضرب گلوله)

۱۱- علی اکبر سعیدی سیرجانی، نویسنده و پژوهشگر، ۴ آذرماه ۱۳۷۳ (قتل در زندان).

۱۲- غفار حسینی، مترجم، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران ۲۰ آبان­ماه ۱۳۷۵ (قتل در تهران).

۱۳- احمد تفضلی، مترجم و زبان شناس، ۲۴ دیماه ۱۳۷۵ (قتل در تهران).

۱۴- ابراهیم زال­زاده، روزنامه نگارو ناشر، فروردین ۱۳۷۶ (قتل در تهران).

۱۵- احمد میرعلائی، مترجم و نویسنده در سال ۱۳۷۷، (قتل در اصفهان).

 ۱۶- حمید حاجی­زاده، شاعر و نویسنده همراه با کودک ۱۰ ساله­ اش کارون، شهریور ۱۳۷۷ (قتل در کرمان با ضربات متعدد کارد).

 ۱۷- پیروز دوانی، نویسنده، مترجم و پژوهشگر، در سال ۱۳۷۷ (قتل در تهران).

 ۱۸- مجید شریف، مترجم و نویسنده ، آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران).

۱۹- محمد مختاری، شاعر، نویسنده و پژوهشگر و عضو کانون نویسندگان ایران در آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران).

۲۰- محمد جعفر پوینده، مترجم، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران، آذرماه ۱۳۷۷ (قتل در تهران). ۲۱- عزت­الله ابراهیم نژاد، شاعر، ۱۸ تیر ۱۳۷۸(قتل).

۲۲- زهرا کاظمی، روزنامه نگار و عکاس، سال ۱۳۸۲ (قتل در زندان اوین).

 ۲۳- آیفر سرچه، خبرنگار کرد اهل ترکیه، سال ۱۳۸۴ (قتل در ایران).

 ۲۴- امید رضا میر صبافی ۲۸ ساله، وبلاگ نویس، سال ۱۳۸۷ (قتل در زندان).

 ۲۵- یعقوب مهرنهاد، روزنامه­نگار و و بلاگ نویس، ۱۴ مرداد ۱۳۸۷ (اعدام در زاهدان).

 ۲۶- علیرضا افتخاری، وبلاگ نویس، سال ۱۳۸۸.

 ۲۷- ستار بهشتی، وبلاگ نویس، آبانماه ۱۳۹۱، به اتهام اقدام علیه امنیت کشور از طریق شبکه اجتماعی و فیس بوک (قتل زیر شکنجه).

بسیاری از کوشندگان سیاسی نیز در کنار فعالیت سیاسی- تشکیلاتی به عنوان حوزۀ اصلی کار و فعالیت­شان، آثاری قلمی نیز در عرصه ادبیات، رمان و داستان، نقد، ترجمه و پژوهش­ های فرهنگی و هنری خلق کردند، و یا به حرفه روزنامه­نگاری پرداختند. رژیم اسلامی تعدادی از این فعالان سیاسی و اهل قلم را نیز اعدام کرد و یا به قتل رساند. اینان بسیار اند، از میان ده­ها فعال این عرصه می­توان به نام­های زیر اشاره داشت:

۱- مهدی میراشرافی، روزنامه­نگار و ناشر روزنامه آتش، آذرماه ۱۳۵۸ (اعدام در اصفهان).

 ۲- ابوتراب باقرزاده، نویسنده و مترجم، به احتمال در سال ۱۳۶۷ (اعدام).

 ۳- پروانه فروهر، شاعر و فعال سیاسی همراه با همسرش داریوش فروهر، آذرماه سال ۱۳۷۷ (قتل با ضربات متعدد کارد در تهران).

اینک در زمانه­ای که سرکوب ارتجاع اسلامی و ناخرسندی و نفرت همگانی مردم ایران از جمهوری اسلامی ابعاد عظیمی یافته، یاد سعید سلطانپور هم‌چنان زنده و آموزنده است و جنایتِ حاکمان اسلامی در سرکوب و اعدام فرزندان جامعه ما، نشانۀ سبعیت رژیمی‌ست که دچار تشنج مرگ شده است.

کانون نویسندگان ایران در تبعید، در راستای دفاع از آزادی اندیشه و بیان، یاد سعید سلطانپور و همه انسان‌های آزاده و برابری‌خواه را که در دفاع از حقوق حقه مردم ایران برای یک زندگی بهتر و آزاد جان خود را از دست داده‌اند گرامی می‌دارد و یقین دارد که آزادی اندیشه و بیان را نمی‌توان در بند نگه داشت.

هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران(در تبعید)

۲۰ ژوئن ۲۰۱۷

۳۱ خرداد ۱۳۹۶