مروان برغوثی:

 چرا در زندان های اسرائیل، اعتصاب غذا کرده‌ایم

ترجمه بهروز عارفی

زندان حادریم، اسرائیل: با گذشت ۱۵ سال در زندان اسرائیل، شاهد و قربانی نظام غیرقانونی دستگیری‌های خودکامه‌ی  فله‌ای و نیز شاهد بدرفتاری‌ها با زندانیان فلسطینی بودم. پس از تجربه ناکام همه راه‌های ممکن، تصمیم به اعتصاب غذا گرفتم، زیرا تنها راه برای مقاومت در برابر بدرفتاری‌ها بود.

بیش از هزار زندانی فلسطینی در اعتصاب غذائی شرکت دارند که از امروز، روز بزرگداشت زندانیان آغاز می شود. اعتصاب غذا مسالمت آمیزترین راه موجود برای مقاومت است. اعتصاب غذا فقط موجب رنج شرکت کنندگان در آن و عزیزان آنان است، با این امید که شکم خالی و از جان گذشتگی‌شان، به بازتاب و پژواک پیام آنها در آن سوی محدوده ی تنگ سلول تاریک شان باشد.

ده‌ها سال تجربه نشان داده است که هدف نظام اشغالگر استعماری و نظامی غیرانسانی اسرائیل از آزاردادن تن و بدن زندانیان، جداکردن آنان از خانواده و جامعه‌شان، کاربرد روش‌های تحقیرآمیز برای شکستن شجاعت آنها جهت واداشتن زندانیان به تسلیم است. اما، به رغم این رفتارها، ما تسلیم نخواهیم شد.

۷۰ سال است که اسرائیل، قدرت اشغالگر حقوق بین‌المللی را به اشکال گوناگون نقض می‌کند ولی باوجود چنین عملکردی، همچنان از کیفر معاف است. اسرائیل بارها و به شدت کنوانسیون ژنو را در مورد فلسطینی‌ها زیرِپا گذاشته است. مورد زندانیان فلسطینی اعم از کودک و زن و مرد استثنا نیست.

نخستین باری که زندانی شدم، هنوز ۱۵ سالم نشده بود. هیجده سالم بود که یک بازجوی اسرائیلی مرا واداشت که دو ساق پایم را از هم  جدا کنم، در حالی که من در اتاق بازجوئی لخت ایستاده بودم. او به شدت دستگاه تناسلی‌ام را مورد ضرب و شتم قرار داد. در اثر درد بیهوش شده بر زمین افتادم و در نتیجه صورتم زخمی شد که آثار آن بر پیشانی‌ام را تا پایان زندگی خواهم داشت. سپس بازجو به مسخره کردن من پرداخت و گفت افرادی چون تو، صاحب فرزند نخواهند شد  زیرا جز تروریست و قاتل ببار نمی‌آورید.

چند سال بعد، در زندان در حال اعتصاب غذا بودم که نخستین پسرم چشم به جهان گشود. من به جای آب نبات که معمولا در بزرگداشت چنین رویدادی پخش می کنیم، بین زندانیان نمک پخش کردم. هنگامی که پسرم هیجده ساله شد، او نیز به نوبه خود زندانی شد و چهار سال  را در زندان های اسرائیل گذراند.

اکنون  از میان چهار فرزندم، بزرگترین شان ۳۱ سال دارد. باوجود این، من همچنان در زندانم تا در کنار هزاران زندانی و همراه با میلیون‌ها فلسطینی و با پشتیبانی بسیاری از مردم در چهارگوشه جهان به پیکار برای آزادی ادامه دهم. مشکل اشغالگر، متجاوز و طرفداران‌شان چیست که غرورشان موجب می شود که گوش‌های‌شان این حقیقت ساده را نشنود: پیش از آن که ما خرد شویم، زنجیرهای ما خواهند گسست. زیرا این در طبیعت انسان است که به ضرورت آزادی پاسخ گوید، بدون توجه به هزینه‌ای که باید برای آن پرداخت.

اسرائیل تقریبا همه زندان‌هایش را در خاک اسرائیل ساخته و نه در سرزمین‌های اشغالی. با چنین رفتاری، دولت اسرائیل به طور غیرقانونی و به زورِ غیرنظامیان فلسطینیِ اسیر را به خاک خود منتقل کرده است و در نتیجه ملاقات‌های خانواده‌های زندانیان را با آنان محدود کرده تا با مسافرت  طولانی در شرایط دردناک، بر رنج زندانیان بیافزاید. اسرائیل حقوق اساسی را  که پیرو حقوق بین المللی باید تضمین شوند، و برخی  نیز با رنج فراوان پس از اعتصاب غذاهای گذشته حاصل شده، به امتیازی تبدیل می‌کند که البته   اداره‌ی  زندان‌ها  تصمیم می‌گیرد که به اجرا بگذارد  یا نه.

زندانیان فلسطینی از شکنجه، رفتارهای غیرانسانی و خفت آور و عدم رسیدگی پزشکی رنج برده‌اند. برخی کشته شده‌اند، در حالی که زندانی بودند. به موجب آمار باشگاه زندانیان فلسطینی، از سال ۱۹۶۷، حدود دویست زندانی در اثر رفتارهای درون زندان به قتل رسیده‌اند. زندانیان فلسطینی و خانواده‌های انان جزو اولین هدف‌های سیاست تحمیل مجازات‌های دسته جمعی اسرائیل هستند.

ما با اعتصاب غذا، تلاش می‌کنیم بر این بدرفتاری‌ها نقطه پایانی بگذاریم.

به موجب گزارش الضمیر (انجمن حمایت از حقوق بشر و زندانیان)،  در پنجاه سال گذشته، بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی به دست اسرائیل زندانی شده‌اند. یعنی معادل چهل درصد جمعیت مردان سرزمین‌های فلسطینی. اکنون، ۶۵۰۰ فلسطینی هنوز زندانی‌اند. در میان این زندانیان، هستند کسانی که وجه تمایز تیره و تارشان این ست که رکورد دار طولانی ترین زندانی سیاسی در جهان هستند. در فلسطین، نمی‌توان خانواده‌ای یافت که از حبس یک یا چند عضو خانواده رنج طولانی نکشیده باشد.

چگونه می‌توان این واقعیت‌ها را گزارش کرد؟

اسرائیل دو نظام حقوقی و قضائی ایجاد کرده که نوعی آپارتاید قضائی ست. در این نظام، اسرائیلی‌ها تقریبا دارای معافیت کامل از مجازات در مقابل جنایت‌هائی هستند که نسبت به فلسطینیان مرتکب می‌شوند. در حالی که حضور ومقاومت فلسطینیان را جنایت به شمار می‌آورند. دادگاه‌های اسرائیل فقط ادای عدالت را در می‌آورند و به روشنی ابزار اشغال استعماری و نظامی هستند. به موجب آمار وزارت خارجه، نود درصد فلسطینی‌ها در دادگاه‌های نظامی محکوم می‌شوند.

در میان صدها هزار فلسطینی که اسرائیل به اسارت کشیده، کودک، زن، نماینده مجلس، فعالان سیاسی، روزنامه نگاران ، مدافعان حقوق بشر، دانشگاهی، شخصیت‌های سیاسی، نظامیان، رهگذران وعضو خانواده زندانیان دیده می‌شود. هدف اسرائیل از این دستگیری‌ها فقط و فقط به خاک سپردن آرمان عادلانه یک ملت است.

باوجود این و به رغم آن، زندان‌ها گهواره جنبش ماندگار برای تعیین حق سرنوشت فلسطینی‌ها شده است. یک بار دیگر، اعتصاب غذای جدید ما نشان می‌دهد که جنبش زندانیان قطب نمای راهنمای نبرد ماست. نبردی برای آزادی و کرامت، نامی که ما برای مرحله نوین نبرد در راه پیمائی طولانی‌مان به سوی آزادی برگزیده‌ایم.

اسرائیل به عبث تلاش کرده مُهر داغ تروریسم را بر همه ما بزند تا شاید بتواند نقض حقوق و از جمله دستگیری‌های دسته جمعی خودکامه، شکنجه و انواع تنبیه‌ها و محدودیت‌های شدید را توجیه کند. در اجرای اراده اسرائیل جهت تیشه زدن به ریشه‌ی مبارزات فلسطین برای آزادی، یک دادگاه اسرائیلی  در جریان محاکمه ای که به نمایش سیاسی تبدیل شد، مرا به پنج بار زندان ابد و چهل سال زندان محکوم کرد که ناظران بین‌المللی آن را نکوهش کردند.

اسرائیل نخستین قدرت اشغاالگر و استعمارگر نیست که به چنین ترفندهائی دست می‌زند. در تاریخ همه جنبش‌های آزادی بخش ملی  به صحنه‌های مشابه برمی‌خوریم. به همین دلیل است که افراد بسیاری که علیه ستمگری، استعمار و آپارتاید مبارزه کرده‌اند در کنار ما قرار گرفته‌اند. هشت برنده جایزه نوبل صلح، ۱۲۰ حکومت و صدها رهبر، نماینده مجلس، هنرمند و دانشگاهی در سراسر جهان از کارزار بین‌المللی برای آزادی مروان برغوثی و همه زندانیان فلسطینی که احمد کاترادا، چهره بارز ضد آپارتاید و همسرم فدوی در سال ۲۰۱۳ از سلول پیشین نلسون ماندلا در زندان «رابن آیلند» به راه انداختند، پشتیبانی کرده‌اند.

همبستگی آنان نشانه ی شکست اخلاقی و سیاسی اسرائیل است. تجاوزگران نیستند که حقوق اعطا می‌کنند. آزادی و کرامت از حقوق جهانشمول‌اند که از بشریت جدائی ناپذیرند و باید همه ملت‌ها و همه نوع بشر از ان برخوردار باشند.  فلسطینی‌ها یک استثنا به شمار نمی روند. فقط با پایان بخشیدن به اشغال است که پایان بی عدالتی و نشانه زایش صلح خواهد بود.​​

سه شنبه ۱۸ آوریل _برغوثی_در_زندان۲۰۱۷

نیویورک تایمز