اعتراض های اخیر و پریشانی هویت های دروغین

عزیز قاسم زاده

در جامعه ای که احزاب و اصناف حضور ندارند، فرصتی است برای ظهور و بروز دو نوع چهره  در عرصه سیاست ورزی که از آن باید به قهرمان و شبه قهرمان یاد کرد. چهره های اول قهرمانان واقعی و دردمندند که در هر سرفصلی، نسبت به انواع ستم ها صداهایشان  بلند است و بر پلشتی ها رقم مردود می کشند. این چهره ها همواره نه تنها مورد بی مهری حاکمیت که مورد هجوم چهر ه های دوم چنین جامعه ای هستند که از آنان باید به قهرمانان بدلی یا پوشالی و شبه قهرمان یاد کرد. نوع دوم قهرمانان در غیاب نهادهای دموکراتیک رقیب اصلی خود را قهرمانان واقعی می دانند. از همین رو هر فرصتی را غنیمت شمرده و در مذمت قهرمانان دسته ی نخست سخن می گویند. قهرمانان پوشالی و بدلی صداقت قهرمانان واقعی را ساده لوحی، مقاومت آنان را لجاجت، ایستادگی دلیرانه یشان را ترویج خشونت، مطالبه گری مستمرانه را زیاده خواهی و نشناختن ظرفیت می دانند. دسته ی دوم که علت اصلی اتخاذ چنین مواضعی را در میانشان، باید در دو عامل منفعت طلبی و ترس جستجو کرد، زمانی نقاب از رخ بر می گشایند که جامعه در التهاب خاصی فرو رفته باشد و همه ی اقشار و طبقه ها علیه وضع موجود هم صدا شده باشند. در چنین حالتی این جماعت همواره به عنوان بازوی حمایتی هیات حاکمه وارد میدان می شود.

حوادث تاریخ سازی چون 18 تیر 78 ،خرداد88 و تجمعات اخیر موجب می شود که این جماعت ناچار شوند نقاب از رخ بگشایند. سکوت معنا دار بخش عظیمی از اصلاح طلبان و همدلی بخش تاثیرگذار اصلاح طلبان و به تعبیر درست عمار ملکی استمرار طلبان به رهبری سید محمد خاتمی با کلیت حاکمیت در سرکوب تجمعات اعتراضی، پرده از ماهیت حقیقی استمرار طلبان در هنگامه های سرنوشت ساز می دهد. استمرار طلبان در شرایط عادی با نقاب قادرند به خلق گفتمانی غیر راستین مبادرت ورزند و خود را با بخشی از جامعه ی معترض همراه سازند. اما حوادث اعتراضی گسترده و حضور خیابانی روبه تزاید آنان را عمیقا به وحشت می اندازد و با همان ادبیات رسمی با معترضین برخورد می کنند. صرف نظر از پاره ای از خبرها و تحلیل ها که بخش اندک و اقلی معترضین را که مبادرت به خشونت ورزی کرده اند را وابسته به حکومت می دانند، حتی اگر این اقدامات را به جماعت معترض منتسب نماییم، فروکاستن حجم عظیم و اکثری معترضان مسالمت جو به این خشونت های جزئی، هم تحریف حقیقت است و هم قلب واقعیت های معترضین در سراسر کشور. استمرار طلبان اوج دو رنگی منفعت طلبانه ی خود را درست زمانی به نمایش می گذارند که نمی توانند درک کنند که خیل عظیم لشکر بیکاران، بیماران، گرسنگان، تهیدستان و جان به لب آمدگان در لحظه ای کاسه ی صبرشان لبریز می شود و دیگر هراسی برای از دست دادن نداشته هایشان ندارند و حاضر می شوند شرفشان را در دستان تهی خویش علم غیرت کنند و بر بی عدالتی ها بشورند. درک این مهم برای استمرار طلبانی که نه غم نان دارند و نه اشتغال خود و فرزندان و بستگان، امری بسیار دشوار است. صحنه هماوردی این روزهای مردم صحنه ی تقابل عدالت خواهی با بی عدالتی است. عدالت معنای فراخی است که آزادی را هم در خویش هضم می کند. در همین معنا ناقضان آزادی ناقضان عدالت هم هستند. مردم ایران فراموش نمی کنند این روزهای سخت استمرار طلبان نقاب را کنار زده اند و با روحیه ی دهه ی شصتی خود از حاکمیت خواسته اند معترضان را سرکوب کنند.

-----------------

برگرفته از :«کانال کانون صنفی معلمان»