حمله به دستفروشان، داغ ننگي بر پيشاني نظام

آذر روشن

چندي است كه حمله به دستفروشان، اين انسان هاي شريف و زحمتكش كه در نابرابري عظيم اجتماعي لايه هاي فرودست جامعه اند، در دستور كار ارگان هاي رژيم قرار گرفته است. هفته پيش فيلم كوتاهي از حمله ي ماموران شهرداري به يك لبو فروش در خيابان جمهوري تهران و واژگون كردن چرخ دستي و وسايل او در شبكه هاي مجازي انتشار يافت كه گوياي سبعيت تعرض سازمان يافته به اين زحمتكشان بي پناه است. كسي كه از اين صحنه ها قلبش به درد نيايد و اندوه به جانش چنگ نزند و به تلخي نگريد را نمي توان نام انسان بر او نهاد؛ اما نمي دانم آنهائي كه آمران و عاملان اين اقدامات شرم آورند را چه مي توان ناميد. سال پيش هم  ماموراني از اين قماش، علي چراغي را كه همراه با پسر چهارده ساله اش با يك دستگاه وانت پيكان مشغول جمع آوري پسماند هاي زباله در تهرانپارس بود، كشتند. و شرم آورتر اينكه چندي بعد به همين فرزند نوجوان او كه براي تامين معاش خانواده بي سرپرست بساط محقر ميوه فروشي راه انداخته بود دوباره هجوم بردند. اي دريغ و حسرت از يك جو انسانيت در وجود اين گل چماقان مزدور و زهي بي شرمي براي مسئولين و مقامات بي پاسخگو! و صد البته هنوز تلخي فاجعه خودسوزي يونس عساكره دستفروش خرمشهري و حميد فرخي دستفروش تبريزي بدنبال تعرض ماموران شهرداري، از يادها نرفته است. همچنين رژه مامورين شهرداري در خيابان هاي تهران براي جمع كردن بساط محقر دستفروشان را هم كسي فراموش نكرده است. شوربختانه اينها فقط مشت نمونه خروار است در حكومتي كه بنام '' كوخ نشينان'' خود در كاخ ها نشسته اند و شكاف طبقاتي ابعاد نجومي يافته است.

در حالي كه بنا به گزارش  خبرگزاري '' مهر'' نرخ بيكاري جوانان در برخي از استان ها ۴۸ درصد و بدتر و فاجعه بارتراينكه نرخ بيكاري زنان۸۶ درصد است، پرسش اين است كه هجوم به دستفروشان، آناني كه در شرايط سخت و دشواري به شرافتمندانه ترين شكلي در تلاش تامين معاشند، چرا و به چه دليل در دستور كار مقامات قرار گرفته است؟ چرا به جاي حمايت و ساماندهي دستفروشان ( كه اغلب آنها زنان سرپرست خانوار هستند) در مراكز ويژه كسب و كار، چنين سبعانه به آنها مي تازند و وسايل محقرشان را به يغما مي برند و از هست و نيست ساقط مي كنند؛ بي آنكه لحظه اي به تبعات اقداماتشان بينديشند؟ چرا در اين وانفسا به قول معروف سنگ ها را بسته اند و سگ ها را گشوده اند؟ پاسخ اين است كه حكومت اسلامي نه مي خواهد و نه مي تواند اقشار آسيب پذير و فرودست جامعه را ياري كند و همواره راه حلش در برخورد با معضلات اجتماعي ( ازجمله بيكاري ) پاك كردن صورت مسئله است. همانند هجوم به كارتن خواب هاي پارك هرندي تهران براي پاك كردن صورت مسئله معضل بي خانماني و كارتن خوابي. و يا صدور و اجراي حكم اعدام  در مورد جرايم مربوط به مواد مخدر به جاي ريشه يابي و حل معضل عظيم اجتماعي اعتياد. پاسخ اين است كه اين حكومت، حكومتي مسئول و پاسخگو نيست و در قبال شهروندان وظيفه اي را بر دوش خود حس نمي كند. اين حكومتي است دزد و فاسد و جنايتكار كه دغدغه اش درد و رنج مردم نيست. اين همان حكومت امام زماني است كه دزدي ها و اختلاس هاي ميلياردي از يك سو و گسترش فقر و فلاكت عمومي مردم از ديگر سو، حاصل حاكميت سياه آن است. حكومتي فاسد كه بابك زنجاني و امثالهم را در دامان خود  مي پروراند كه ۲ ميليارد يورو را پول خرد خود مي داند. و نيك مي دانيم كه امثال بابك زنجاني ها بسيارند. اما، آنجا كه دستفروشان شريف و آبرومند در اين اقتصاد بي رحم و دزد بازار، با رنج و مشقت فراوان با هزار دلهره و اضطراب در پي تامين معاش و داشتن زندگي شرافتمندانه اند، مغول وار هجوم مي آورند. و اين داغ ننگي است بر پيشاني اين نظام كه در هر حوزه كه بنگريد كارنامه سياهي دارد.

وظيفه تخطئي ناپذير تك تك ما و همه جنبش هاي اجتماعي است كه از اين زحمتكشان شريف به هر طريق ممكن حمايت كنيم. در كشوري كه با وجود ثروت هاي بيكران هيچ حمايت اجتماعي از فرودستان و اقشار آسيب پذيرجامعه نمي شود بايد از حق كار به هر شكل ممكن دفاع كرد. و اين ممكن نيست مگر آنكه خود را سازمان بدهيم و متشكل شويم. قدرت ما در تشكل يابي ما و برتري عددي ماست!

یک شنبه ۲۰ دی ۱۳۹۴ برابر با ۱۰ ژانويه ۲۰۱۶