در باره  اعدام نمی‌توان و نباید سکوت کرد

گفتاری از تلویزیون راه کارگر

بقول فریدن تنکابنی  "اعدام، عجیب‌ترین چیزی است که بشر تا به امروز اختراع کرده. جانورا ن همدیگر را به سادگی‌ میکشند. تنها انسان است که انسان دیگری را اعدام میکند." اما اعدام دقیقاً همان  چیزی است که مرز بین انسان و جانوران را مخدوش میکند. اعدام سامان نسیم، یونس آقایان، حبیب الله و علی‌ افشاری، سیروان نژادی، و ابراهیم شاپوری چیزی نیست مگر یک اقدام  ددمنشانه . مرگ مظلومانه این شش زندانی سیاسی که در زندان ارومیه اسیر بودند، باز هم به ما این واقعیت تلخ را یادآوری می‌کند که در نظام اسلامی، سرکوب و اعدام یک امر موقتی‌، حاشیه ای، و یا یک ابزار اضافی برای حفظ رژیم در دوره‌های بحرانی‌ نیست. زندان، شکنجه و اعدام شیوه زیست این حکومت و ابزار اصلی ماندگاری ان است‌.

درست بهمین خاطر است که  برای کشیدن خط روشنی بین انسانها و جانوران، باید برای برچیدن چوبه‌های دار و جوخه‌های اعدام اقدام کرد. راهی‌ به جز این وجود ندارد. در جمهوری اسلامی چیزی که کم نیست بهانه برای اعدام است.  در این نظام هیچ کسی‌، نه کودکان، نه خبرنگاران، نه وکلا، نه فعالان سیاسی و نه قربانیان فقر و بدبختی، از مجازات اعدام مصون نبوده و نیستند، اما هیچ بهانه‌ای کشتار انسان‌ را توجیه نمی کند. بهمین خاطر هم هیچ بهانه‌ای برای سکوت سنگین فعلی در مورد اعدام شش زندانی سیاسی در ارومیه قابل توجیه نیست. کسانی که به بهانه کرد بودن  و یا اتهاماتی که رژیم به این زندانیان زده، سکوت کرده اند  و یا ضمنی‌ این اعدام‌ها رو ‌ تایید می‌کنند، عملا در مخدوش کردن مرز انسان و حیوان سهیم شده اند. بعلاوه  تجربه نشان میدهد   در نظامی که انسان ها با هر بهانه‌ای اعدام میشوند هیچ کس در امان نیست و اعتراض نکردن به اعدام و یا حتی سکوت در مقابل اعدام، مبارزه برای بدیهی‌‌ترین حقوق انسانی رو تضعیف میکند. در چنین وضعیتی خوب است که شعر ماتین نیملور، کشیش ضدّ نازی آلمانی رو از یاد نبریم:

اول سراغ کمونیست ها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیست ها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودی ها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.

مارکس گفته بود که درجه آزادی زن محک طبیعی‌ آزادی بطور عام است. در ایران امروز ما هم،  اعتراض به اعدام سامان نسیم و یا هر انسان دیگری، محک طبیعی‌ ادعای دفاع از آزادی و حقوق بشراست. و واقعا هم نمیشود  حق زندگی‌ و حق نفس کشیدن را دست‌چین کرد. حتی بی‌ رمق‌ترین و نخ نما‌ترین تعهد به حقوق بشر، اگر  قراراست لیاقتی داشته باشد، حتما باید از حق بی‌ قید و شرط زندگی‌ همه ایرانی ها، صرفنظر از تعلقات قومی، مذهبی، جنسی‌، فرهنگی‌ و سیاسی انها، دفاع کند.

اعدام در جمهوری اسلامی وسیله‌ای است  برای بالا بردن مرگبار هزینه اعتراض و هدف همه اعدام‌ها فقط آنهایی نیستند که اعدام میشوند. در واقع اینجا نه فقط آنهایی که کشته شدند، بلکه خانواده، بستگان، آشنایان، دوستان، و بطور کلی‌ ملتی مجازات می شوند. همین واقعیت که سرکوب و اعدام در ایران فقط منحصر به کردها، بلوچ ها، بهائی ها، زن ها، دانشجو ها، وبلاگ نویس ها، فعالان کارگری و غیره نیست، و همین واقعیت که بخش خیلی مهمی‌ از سرکوب در ایران به حوزه مدنی و حقوق ابتدایی مردم مربوطه است، زمینه را برای  همسویی وسیع و سراسری برای دفاع از حقوق ابتدائی و حق زندگی‌ فراهم کرده است. اگر جمهوری اسلامی تلاش میکند که با اعدام جوانان کشورمان هزینه اعتراض را بالا ببرد، یک جنبش وسیع برای ملغی کردن مجازات اعدام میتواند هزینه اعدام برای این نظام رو بشدت افزایش دهد. مبارزه علیه اعدام نه فقط جزء مهم و غیر قابل انکار دفاع از حقوق انسان است، بلکه میتواند راه را برای شکل گیری یک جنبش بزرگ علیه دیکتاتوری مذهبی‌ و متلاشی کردن دستگاه سرکوب دولتی هموارسازد.

جمعه ۸ اسفند ۱۳۹۳ برابر با ۲۷ فوريه ۲۰۱۵