یادداشت کارگری

دراول ماه مه امسال؛

 اصلی ترین و مهم ترین وظیفه همه حامیان جنبش کارگری،

 کمک به سازمان یابی مستقل طبقه کارگر است

امیر جواهری لنگرودی

جمعه ۱۰ ارديبهشت ۱۳۹۵ برابر با ۲۹ آوريل ۲۰۱۶

امسال اول ماه مه روز همبستگی بین المللی اردوی کار در شرایطی از راه می رسید که نه فقط هیچ کدام از مطالبات کارگری طی سال پشت سر گذاشته شده پاسخ مثبت نگرفته بلکه اوضاع باز هم بدتر نیز شده است. فعالین کارگری و کنشگران صنفی معلمان همچنان با احکام سنگین و ظالمانه در زندان هستند. مطالبات پرستاران، معلمان و کارگران بی پاسخ مانده است. دهها هزار کارگر در کارخانه های سراسر کشور طی ماههای متوالی  با مشکل دستمزدهای معوقه روبرو هستند. ندادن دستمزدها مخصوصا در بخش خدمات گسترش بیشتری پیدا کرده است. پیمانکاران دستمزد کارگران را نمی دهند و کارگران ناراضی و معترض را به مراکز و نهادهای دولتی حواله می دهند. خاصه مراکزی که با این پیمانکاران قرار داد بستند و خود طی ماههای عدیده ای حقوق ها ی کارگران را پرداختن نکردند. دولت و کارفرمایان توامان ؛ کارگران را بین پیمانکاران ونهادهای دولتی پاس کاری می نمایند و چنانچه کارگران اعتصاب کنند و تجمع نمایند، با ضرب و شتم نیروی انتظامی و بازداشت دستگاه قضایی، صدور احکام شلاق و زندان  روبرو می گردند . در همین شرایط شاهدیم که نرخ واقعی اشتغال منفی می شود و آمارهای رسمی اعلام می دارند که الان حدود دو و نیم میلیون نفر در معرض بیکاری هستند و ظرف یک سال اخیر بر شمار بیکاران حدود صد و پنج هزار نفر اضافه شده است. تازه در همین موقعیت شاهدیم که دلال ها و کاسب های تحریم، امنیتی ها و چکمه پوشان متحد دستگاه ولایت ، فشار را بالاتر بردند که دوباره تحریم ها را به شکل سابق برگردانند و کشور را به لبه پرتگاه جنگ بکشانند و اسمش را هم "اقتصاد مقاومتی" و " مدیریت جهادی" اعلام می دارند .

 در شرایطی که هر صدای مخالف و اعتراضی را به نام به خطر انداختن امنیت کشور  و اتهام نخ نمای "اجتماع  و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی"  در نطفه خفه می کنند، مقابله با این رویکرد ضد بشری حاکمیت وفریاد آزادی کارگران زندانی ؛ به یکی از محورهای مهم مطالبات کارگری در اول ماه مه امسال تبدیل می شود.

 از اینرو ؛ ما خواستار آن هستیم که  پرونده قضایی نه (۹) کارگرمعترض معدن سنگ آهن بافق، کارگران معدن میدوک و کارگران مس خاتون آباد مختومه اعلام  گردد و به برخورد های امنیتی با اعتراضات صنفی مزد و حقوق بگیران پایان داده شود.

 ما خواستار این هستیم که احکام زندان و بازداشت و حبس های تعزیری محمود صالحی – بهنام ابراهیم زاده – رضا شهابی – علی نجاتی – ابراهیم مددی – داوود رضوی – عثمان اسماعیلی - جعفر عظیم زاده - رسول بداقی – محمود بهشتی لنگرودی –  حکم تبعید اکبر باغانی به شهر زابل  و تمامی اتهامات امنیتی علیه فعالان صنفی فرهنگیان و دانشجویان برای همیشه و بی قید و شرط باطل اعلام شوند.

سالهاست که نهادها و تشکل های مستقل کارگری بر خواست آزادی بی قید و شرط سیاسی، آزادی احزاب، تجمع و تشکل، عقیده و بیان؛ لغو اعدام، الغای کار کودکان، برخورداری از دستمزد شایسته، مزد برابر برای زنان و مردان در ازاء کار برابر و پایان دادن به تبعیض جنسیتی در زمینه اشتغال و برتری شرایط کار، منع هر گونه تاخیر در پرداخت دستمزد کارگران، برچیدن قراردادهای برده دارانه و سفید امضا ، پایان دادن به اخراج  کارگران و زحمتکشان، رفع تبعیض میان کارگران ایرانی و کارگران مهاجر، تعطیلی اول ماه  مه روز همبستگی بین المللی  کارگران و مطالباتی از این دست ، پای می کوبند . اما این مطالبات برحق ، نه تنها پاسخی نگرفته اند که فشار و پیگرد امنیتی و سرکوب از یک سو و اخراج ها، بیکارسازی ها از سوی دیگر، بیش از پیش شدت یافته است. صاحبان قدرت و ثروت که هستی کارگران و زحمتکشان کشور ما را غارت می کنند و حتی همان دستمزد فلاکت بار و زیر خط فقر را هم برای ماههای متوالی پرداخت نمی کنند و زندگی کارگران و زحمتکشان را به تباهی کشانده اند ، با شلاق و زندان و سرکوب به مطالبات کارگران پاسخ می دهند. ترجمان این برخورد حاکمیت اینستکه ؛ تا زمانی که کارگران و زحمتکشان قدرتی نیستند و اراده واحدی از خود ندارند، حاکمیت به هیچ حدی از فلاکت، و هیچ میزان خشم یا ناامیدی توده فقر و فلاکت اعتنا نمی کنند.

به گمان ما ؛ مطالبات کارگران فقط زمانی شانس برآورده شدن دارند که کارگران به جای توده بزرگ پراکنده ی محروم و غارت شده و اسیر بردگی بی مزد ، به قدرتی سازمان یافته تبدیل بشوند. به جای پناه بردن به وعده های ریاکارانه مستغف پناهانه باندهای تبهکار حکومتی، به نیروی خودشان و تشکل خودشان تکیه نمایند.

کارگران و مطالبات شان فقط زمانی به حساب می آیند که سازمان یابی مستقل خودشان را ملاک و معیار سنجش هدف ها و مقاصد پنهان در پشت هر شعار و هر مطالبه یا هر گرایش، هر نهاد ، هر تشکل ، سازمان ، حزب و دسته بندی قرار بدهند. بدون هیچ تردید، اصلی ترین و مهم ترین وظیفه همه حامیان جنبش کارگری کمک به سازمان یابی مستقل طبقه کارگر است. این طبقه کارگر نیست که باید برای ما و در خدمت هدف های سازمان ها و احزاب ، تشکل ها و نهاد های زیر و درشت و کمیته های اقدام و شعارهای آنها باشند، این ما هستیم که باید در خدمت متحد و متشکل کردن طبقه کارگر به عنوان یک طبقه باشیم. این بزرگ تر شدن و حجیم تر شدن دایره نفوذ سیاسی و تشکیلاتی  سازمان ها و تشکل ها و نهادهای ما در بیرون و حتی در درون طبقه کارگر نیست که الزاما ملاک پیشروی واقعی جنبش کارگری و زمینه های وجوه مطالباتی کارگران را فراهم می نماید، این درجه سازمان یابی مستقل طبقاتی خود توده کارگران در تشکل های صنفی و سندیکایی و اتحادیه ای شان هست که می تواند وزن کارگران را در تحمیل مطالبات کارگری به رژیم دیکتاتوری حاکم بالا ببرند. این طبقه کارگر نیست که باید به مطالباتی که ما فکر می کنیم مطالبه اصلی طبقه کارگر بشمار می رود، اولویت درجه اول قائل بشوند. این مبارزات خود طبقه کارگر و جمع بندی واقعی مبارزات جاری آنان هست که باید پایه اولویت های مبارزاتی در مسیر تشکل یابی شان قرار بگیرد. مثلا یکی از محورهای مهم تشکل یابی کارگران در شرایط فعلی که روزشمار اعتراضات کارگری هم  نشان می دهد، تشکل کارگران بر محور مبارزه برای دریافت دستمزدهای معوقه، اخراج از کار و قراردادهای کاری و پیمانی بشمار می رود. در هر حال فقط با در نظر داشت این ملاحظات هست که میشود نه فقط در حرف که درعمل هم بخشی از جنگ طبقه ما علیه طبقه حاکم باشیم.

در آستانه اول ماه مه روز همبستگی بین المللی کارگران، تحقق این امر مستلزم افشای مستضعف پناهی های فاشیست های حکومتی، و موج سوارها و مصادره جوهای خانه کارگر می باشد  و مستلزم اینست که خونسردی و عقلانیت با فضای رقابت های فرقه ای، لیدرسازی های عامدانه و فیل هواکنی این و آن در درون جنبش کارگری و چپ برخورد معقولانه نمایند.

من به سهم خویش این یادداشت را با آرزوی رساتر و پرصلابت تر شدن صدای اردوی کار و زحمت تمام می کنم. امیدوارم امسال مراسم اول ماه مه را در آسمان پرستاره ایران ؛ هرچه گسترده تر و پر نقش و نگار تر و مستقل از نهادهای دولتی و امنیتی برگزار کنیم.

amirjavaheri@yahoo.com