بسوی گشایش مسیر پیشروی دوباره جنبش ضد دیکتاتوری مردم ایران

رضا سپیدرودی

موج شورانگیز جنبش های انقلابی در کشورهای عربی، مشابهات های انکارناپذیر روش های برخورد سرکوبگرانه دیکتاتورها با سرکوب های خونین مردم و جوانان ایران در جریان جنبش ضد دیکتاتوری سال گذشته کشور ما، اکنون به منبعی ارزشمند برای الهام مردم و جوانان ایران تبدیل شده است. و این البته قابل درک است: آزادیخواهان، برابری طلبان و خواستاران تغییر همیشه از مبارزات هم الهام می گیرند و به مبارزات توده ای در کشورهای دیگر غنی می بخشند. در مورد ایران، داغ بودن مبارزات سال گذشته در ضمیر توده ای، خصلت الهام بخش پیکارهای ضد دیکتاتوری در تونس، مصر و سایر کشورهای عربی را با عنصر برانگیختگی هم ترکیب کرده است. درد ناشی از ادامه حیات سمج یک نظام دیکتاتوری قرون وسطایی خونخوار که تا مغز استخوان ما را می سوزاند؛ با دیدن سقوط بن علی و بقای سید علی تازه شده است.

 منطق تلخ و سرسخت رویدادهای یک سال اخیر هم جای هیچ تردیدی باقی نمی گذارد که هزینه بقای استبداد مذهبی برای مردم ایران از هزینه این مردم در نبرد برای سرنگونی این نظام بیشتر اگر نباشد؛ کمتر هم نیست. واقعیت این است که صبر و اکتفا به انتقاد در برابر استبداد همانقدر کشته می دهد که طغیان و مقابله. در یک سال اخیر هزاران نفر را دستگیر کرده اند، بیش از 300 نفر را به دار کشیده اند، گروه گروه فعالین مدنی؛ اجتماعی، کنشگران؛ وکلا، روزنامه نگاران؛ وبلاگ نویسان؛ اهل قلم و هنرمندان، زنان؛ جوانان، دانشجویان و فعالین کارگری را  دستگیر و زندانی کرده اند. با برچیدن یارانه ها  حمله به سفره های مردم را در دستور گذاشته اند. فقر بیداد می کند، بیکاری رو به گسترش است، بحران اجتماعی هر روز حوزه های ترکیبی جدیدی، با سیلی از قربانیان تازه ایجاد می کند: اردوگاههای کار اجباری معتادان، انفجار ایدز، تراکم زندان ها، کارتن خوابی، تن فروشی و فرار مغزها فقط بخش کوچکی از هزارتوی بحران حاد اجتماعی است. این بحران همراه با ورشکستگی اقتصادی، تشدید روند فروپاشی زیرساختی و سرکوب نفس گیر سیاسی، شرایط جهنمی تحمل ناپذیری بوجود آورده و میزان تلفات انسانی این قتل عام گسترش یافته و گره خورده در تاروپود زندگی روزمره مردم را بشدت بالا برده است. پاسداران این جهنم تنها و تنها به سرنیزه متکی هستند و برای مهار مردم ابزار مهم دیگری برایشان باقی نمانده است. تحولات ماههای اخیر همچنین نشان داده است که  پلی برای سازش میان مردم و هیات حاکمه وجود ندارد و نمی تواند ساخته شود و هیچ ترفندی قادر نیست بحران عمیق مشروعیت نظام اسلامی را برطرف سازد. بخش بزرگی از مردم ایران اکنون به تجربه تلخ و پرهزینه خود آشکارا می بینند که جماعتی فاسد و جنایتکار تنها به کمک زور و سازماندهی شبه فاشیستی مزدوران خود دهان ها را بسته اند؛ زندان ها را انباشته اند و درست در حالی که می دانند که اکثریت مردم می دانند که آنها همه سلول های وجودشان از دروغ و جنایت انباشته است، اشکارا و عامدانه و روزانه به مردم دروغ می گویند. کار این نظام به جایی رسیده است که تنها از این طریق که هر هشت ساعت یک نفر را به دار کشد سرپا مانده است.

 درست در چنین شرایطی است که انقلاب های تونس و مصر و مشاهده آشکار وحشتی که سایر دیکتاتورهای رژیم های عربی را در خود فرو برده است به مایه امید و برانگیختگی مردم و جوانان ما تبدیل شده است. امید به این که با از سرگیری اعتراضات و با همت و پشتکار این بار بتوانند سید علی را هم به سرنوشت بن علی دچار کنند. واقعیت این است که آتش مقدسی که در ابعاد عظیم توده ای در سال گذشته در سراسر ایران با شعار مرگ بر استبداد و مرگ بر اصل ولایت فقیه شعله کشیده هنوز خاکستر داغی است که می تواند بار دیگر شعله برکشد. و در خیز نوین در پیکاری که نان و آزادی را توامان طلب کند بار دیگر استبداد مذهبی و دولت پادگانی را به مصاف بگیرد. البته روشن است که لازمه پیشروی نقشه مند و حرکت مستمر در این حوزه، شتاب دادن به فرایند ایجاد هسته های مقاومت بر بستر پیوند کار مخفی و علنی، در محیط کار و زندگی در میان مبارزان و عدالتخواهان به عنوان پایه های شبکه های مستقل اجتماعی نوین است؛ شبکه هایی که در هم اندیشی و پیوند با هم با سازماندهی اعتراضات مدنی مردم بتوانند حفره ناشی از سرکوب شدید ماههای اخیر و انهدام شبکه های سازمانده اعتراضات سال گذشته را ترمیم کنند؛ شبکه هایی که برای پیکاری طولانی و نه نبردهای فشرده و کوتاه مدت شکل بگیرند. شبکه هایی که بر پیوندهای عمیق فکری و عاطفی اعضای هسته های شکل دهنده آن استوار باشند و نه وفاق نانوشته و نادقیق عمومی و خودبخودی بر سر یک راهکار خاص در یک دوره کوتاه برانگیختگی سیاسی؛ و بالاخره شبکه هایی که هر شکاف موجود میان حاکمیت و مردم و از جمله شکاف های فرهنگی و هر نمود برجسته از تاریک اندیشی رژیم در حوزه زندگی اجتماعی را عرصه ای مهم از یک نبرد واحد با نظام حاکم بدانند، نه فقط شکاف های خاص و ویژه سیاسی در کادر محدودی از بازیگران و مدعیان یا رانده گان درون و حاشیه قدرت را. در گشایش مسیر پیشروی دوباره جنبش ضد دیکتاتوری مردم ایران، شکل گیری شبکه های نیرومند نوین مبارزاتی مهم ترین الزام موقعیت حاضر است.

پنج شنبه ۱۴ بهمن ۱۳۸۹  برابر با ۰۳ فوريه ۲۰۱۱