اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

به مناسبت ۸ مارس، روز جهانی زن

پرتوان باد پیشگامی با شکوه زنان در جنبش ضداستبدای ایران 

در ۸ مارس ۱۹۱۷، زنان کارگر کارخانه‌های نساجی پتروگراد- پایتخت آن زمان روسیه - در روز جهانی زن، سازماندهی جنبشی توده ای را بر عهده داشتند که به انقلاب فوریه منجر شد. انقلابی که تزار نیکولای دوم را سرنگون کرد و به سلسله رومانف و امپراتوری روسیه پایان داد و یک دولت موقت را سر کار آورد. در ایران ما، یک صد و شصت و نه سال پیش، زرین تاج ملقب به طاهره قره العین، اولین زن ایرانی بود که حجاب از سر برداشت و جانش را نیز بر سر این اقدام جسورانه گذاشت تا به مبارزه زنان علیه مردسالاری، پدرسالاری و فرهنگ دینی کهترپنداری زنان، ضربه ای کارآمد زده باشد و الگوئی باشد برای بیداری زنان و مبارزه هماهنگ شان برای برابر حقوقی زنان و مردان.

این جنبش شکوهمند زنان برای تحقق خواست والای  برابر حقوقی زنان با مردان و پایان دادن به مردسالاری و پدرسالاری ریشه دار و فرهنگ منحط دینی کهترپنداری زنان، در ایران و جهان با قدرت به پیش رفته است. در کشورما و کشورهای همسایه مان، که حاکمیت دین، روز به روز گسترده تر شده، این مبارزه با شکوه زنان رنگ و شمایلی تازه به خود گرفته است و نمونه های درخشانی از مبارزه و مقاومت را به نمایش گذاشته است. در ایران ما، حاکمیت دین بر دولت و شکل گیری یک استبداد دینی نفس گیر، در چهل و چند سال گذشته تلاش کرده است زنان را در همه عرصه ها به عقب نشینی وادارد تا جائی که «شاخص شکاف جنسیتی ایران در میان ۱۵۶ کشور جهان، عدد فاجعه بار ۱۵۰ است». با این حال  جنبش زنان همچون آتشفشانی فعال زیر پای جمهوری اسلامی عمل کرده است. امروز حتی برخی از مسئولان و رهبران جمهوری اسلامی اذعان دارند که آن نیروئی که می تواند خطرات جدی برای حاکمیت شان تلقی گردد، جنبش زنان است. زنان ایران در همه عرصه ها، چنان درخشیده اند که که به کابوسی برای حاکمیت دین سالاران و سرمایه سالاران و مرد سالاران تبدیل شده اند.  وزن بالای زنان دانشجو، رقم بالای زنان با تحصیلات دانشگاهی، تعداد چشم گیر زنان هنرمند و نویسنده و کارگردان، نقش بالای زنان در شوراهای شهر و روستا و حضور فعال شان در تمامی اعتراضات و گردهم آئی های حق طلبانه، نشان از قدرت جنبشی دارد که دیگر نمی توان آن را نادیده گرفت. این جنبش درخشان هم برای آزادی پوشش جنگیده است و هم برای برابر حقوقی در عرصه کار و زندگی. پیشگامی مهربانو های فعال در یازده گردهم آئی معلمان در سال گذاشته و حضور فعال شان در اعتراضات بازنشستگان، و کنشگری شان در اعتراضات مطالبه محور کارگری و دیگر اعتراضات مدنی،  نشان از جسارت و خشم زنانی دارد که از حاکمیت دین و مردسالاری بر تمامی عرصه های زندگی به تنگ آمده اند.

  شیرزنان و مهربانوهای ایرانی در تمامی این سال ها برای ذره ذره حق شان جنگیده اند. برای حق آزادی پوشش، برای حق حضانت فرزند، برای برابری ارث، برای حق برابر در طلاق، برای آزادی انتخاب شریک عاطفی شان، برای دستمزد برابر در ازای کار برابر،  برای سهم برابر در قدرت سیاسی و در یک کلام برای نجات از سلطه شوم مثلث مردسالاری، سرمایه سالاری و فرهنگ دینی کهترپنداری زن.  چه بسیار زنان که در این راه جان شان از دست داده اند. چه بسیار زنان که در شعله های آتش سوخته اند. چه بسیار زنان که توسط برادران، پدران و خویشاندوان شان به قتل رسیده اند، سرشان از بدن شان جدا گشته و در خیابان ها به نمایش درامده است و قاتلان در پناه قانون جمهوری اسلامی و شرع انور، آزادانه زیسته اند و به اصطلاح "غیرت" و "شرف" خانوادگی شان دفاع کرده اند.

چه بسیار زنان که در مبارزه  درخشان شان علیه استبداد دینی و مثلث شوم ضد زن، سال های جوانی شان در زندان های مخوف جمهوری اسلامی به غارت رفته است. این نمونه های درخشان مقاومت بسیارند. شیرزنانی همچون زینب جلالیان، سپیده قلیان، لیلا حسین زاده، عاطفه رنگریز، عسل محمدی، ناهید فتحعلیان، زینب همرنگ ، معصومه عسگری، عالیه اقدام دوست ، زهرا محمدی، نصرت بهشتی، مریم کبیری، سارا سیاهپور، فرنگیس نسیم پور، مریم زیرک، فرزانه ناظران‌پور،  شبنم بهارفر،  فاطمه بهمنی، آتنا دائمی، نرگس محمدی، نسرین ستوده، یاسمن آریانی، سهیلا حجاب، مریم اکبری منفرد، گلرخ ایرانی، فرنگیس مظلوم،ندا ناجی، زهرا محمدی، شهناز صادقی فر، نیلوفر همافر، محبوبه رضائی و صدها شیرزن دیگری که طعم زندان های مخوف جمهوری اسلامی را چشیده اند؛ یا هم اکنون زندانند یا با پای بندهای سنگین تحت عنوان "وثیقه" در حبس بیرون از زندان بسر می برند.

اما تنها زنان ایران علیه مثلث شوم سلطۀ مردانه نبرد نکرده اند. در همسایگی مان، شیرزنان افغانستانی، خواهران عزیزمان در کابل و هرات و دیگر شهرهای افغانستان علیه سلطه دین سالاران طالب به خیابان های آمده اند. آن ها همچون خواهران شان در ایران، برای برابر حقوقی می جنگند و چه شجاعانه و چه درخشان از حقوق انسانی پایمال شده شان زیر چکمه های خونین طالبان و سنت های منحط عشیرتی و دین سالاران دفاع می کنند. رزم آنها چنان پرشور است که هر انسان شرافتمندی در سراسر جهان باید در برابر عزم استوارشان سر تعظیم فرود آورد.

در ۸ مارس امسال، تاکید ویژه بر مبارزات زنان کشورمان نمی تواند کافی باشد. مبارزه زنان کشورمان اگر بخواهد به نتایج  مطلوب خود برسد، باید که خصلت منطقه ای به خود گیرد. هم سرنوشتی زنان ایران با زنان افغانستان که علیه طالبان می جنگند، با زنان ترکیه که علیه اسلام گریایان اردوغانی می جنگند، با زنان عربستان و شیوخ مرتجع عرب حاشیه خلیج فارس که علیه سلفی های می جنگند، به دلیل حاکمیت دین بر سیاست و حاکمیت مردسالاری بر تمامی عرصه های زندگی بیش از پیش برجسته می شود. درس آموزی از مبارزات همدیگر، دفاع از رزم مشترک و همگرائی با جنبش های اجتماعی پیشرو در کشور خود و در منطقه می تواند به قدرت و توان جنبش های زنان برای برابر حقوقی جان و توان تازه ای بخشد.

سازمان ما، سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) با گرامی داشت روز جهانی زن و تبریک آن به همه زنان ایران و جهان، یک بار دیگر بر این نظر کنگره هفدهم سازمان مان تاکید  می کند که : «تمدن سوسیالیستی بی شک تمدنی زنانه تر خواهد بود و حرکت به سمت سوسیالیسم بدون زنانه تر شدن نظام ارزشی و حوزه های مختلف فرهنگ جامعه راه به جایی نمی برد. به همین دلیل ، مبارزه برای رهایی زنان از زنجیرهای مردسالاری، همیشه و همه جا یکی از عناصر حیاتی و ثابت جنبش سوسیالیستی بوده است؛ اما در کشوری که دفاع از کهتری زنان در رأس اصول ایدئولوژیک استبداد حاکم قرار دارد، این مبارزه اهمیت ویژه ای پیدا می کند. بنابراین مبارزه برای برابری زن و مرد در کشور ما ضرورتاً یک مبارزه سیاسی است که بدون سرنگونی جمهوری اسلامی نمی تواند به پیروزی برسد. شرکت فعال و غرورآفرین زنان ایران در همه جنبش های پیشرو نشان می دهد که هر مبارزه واقعاً دموکراتیک در ایران امروز فقط با حضور زنان در مقدم ترین صفوف آن می تواند معنا پیدا کند.»

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

سه +شنبه ۱۷ اسفند ۱۴۰۰ برابر با ۰۸ مارس ۲۰۲۲