یادداشت کارگری

نگاهی به اعتراضات دوره ای معلمان و مزدبگیران ایران

و وظایف ما در قبال این اعتراضات

امیرجواهری لنگرودی

تجمع سکوت شانزده مهر، تا الان آخرین حلقه از زنجیره دور اخیر اعتراضات معلمان کشور بوده که نزدیک به یک سال دوام آورده است. حرف تشکل های صنفی معلمان آن طور که من برداشت می کنم بدین شکل است که کسانی که عمری را پای تخته سیاه، گچ و خاک خوردند و زحمت کشیدند و با شمع وجودشون نعمت سواد و روشنایی و آگاهی را به یک نسلی بخشیدند، حالا در ایام بازنشستگی نباید در فقر و فلاکت زندگی کنند. معلمان بر آنند در کلاس های درسی که  بی شباهت به لانه زنبور شده با دانش آموز گرسنه، فقیر، معتاد و بزه کار، آموزش نمی تواند کیفیت داشته باشد؛ دستمزد معلم نباید زیر خط فقر باشد و نباید این همه تبعیض بین معلمان و سایر حقوق بگیران دولت معنی یابد؛ طبقاتی کردن آموزش و پرورش یعنی محروم کردن میلیونها کودک خانواده های فقیر از آموزش کشور نباید مرعی گردد. این در حالی استکه آموزش فقط حق بچه پولدارها و اقشار برخوردار نیست، بلکه حق همه و یک حق همگانی است! اینها چیزهایی هستند که تشکل های مستقل صنفی معلمان کشور ما اعلان می دارند و به خاطرگفتن همین حرف ها فعالینش دستگیر و راهی زندان می شوند . از این جهت آزادی فعالین حقوق صنفی معلمان هم در صدر خواست های معلمان جا می گیرد.

 هرانسان خرداندیشی که مطالبات معلمان را مرور می کند، اگر ریکی تو کفشش نباشد، حقانیت این اعتراضات را قبول می کند. برای این که هیچ کدام از این مطالبات به ضرر جامعه ما نیست و در عوض به نفع مردم است و اصلا حق بدیهی معلم و جزو شروط پایه ای آموزش و پرورش است ؛ ولی می بینیم که رژیم اسلامی همین مطالبات پایه ای و انسانی معلمان را قبول نمی کند. در برابر برخوردهای امنیتی می نمایند. احکام ظالمانه قضایی تعلیقی را به اجرا می گذارند ، فشار را تا حدی بالا می برند که فعالان حقوق صنفی معلمان، مثل محمود بهشتی لنگرودی ناچار می گردند با به خطر انداختن جان و سلامت شان و اعتصاب غذای خشک نمودن و به حکم پنج ساله زندان خود معترض شدن ، اینبار از درون زندان دست به افشاء گری زند و معترض باقی بماند!

برخورد وحشیانه و سرکوبگرانه رژیم در برابر خواست تامین مطالبات ابتدایی و بدیهی معلمان، مسایل خیلی مهمی را نشان می دهد که بدون توجه به آنها نمی شود چشم انداز درستی از اعتراضات صنفی درشرایط فعلی داشت. این اقدام قبل ازهرچیز نشان می دهد که هر دو جناح رژیم، ظرفیت پاسخگویی به مطالبات معلمان را ندارند. معلم تا جایی برای این رژیم قابل تحمل می باشد که تحت هر شرایطی، با هر میزان دستمزدی که به آنان بدهند، هر چیزی را که جلوش می گذارند، پیش برده و در برابر هر میزان ظلم و بی عدالتی مطلقا صدایشان درنیاید.  فراتر از این، اگر معلمان قدمی در جهت خواست های خودشان بردارند، پاسخ رژیم  برخورد امنیتی، زندان، بازجویی و سرکوب و فریبکاری و طرح وعده های توخالی می باشد. این که گفتم، جمع بندی واقعی برخوردهای یک سال اخیر دستگاههای حاکمیتی با مطالبات صنفی معلمان کشور بشمار می آید.

 با این جمع بندی روشن است که تلاش برای عملی شدن مطالبات صنفی معلمان با یک یا دو حرکت اعتراضی تامین نمی شود. این یک چالش مستمر و درازمدت است که بود و نبودش با شکل های کنش، و وسعت حضوراعتراضی، محترم شمردن حفظ استقلال عمل و گستردگی میزان حمایت های داخلی و بین المللی مربوط و مشروطه می باشد.

دور جدید اعتراضات صنفی معلمان که از اسفند ماه سال گذشته صراحت بیشتری پیدا کرده است، تا الان از طریق زنجیره ای از اعتراضات موردی ادامه پیدا یافته است . یک علت این ادامه کاری اینست که، شکل کنش تا الان طوری بوده که بهانه ای برای قلع و قمع سریع و گسترده به نیروی سرکوبگر درون حاکمیت نداده است . شکل اقدام، دستگاه سرکوب رژیم را مجبور کرده است به شیوه تدریجی عمل کند وبه خنثی کردن راه سازمان گران اصلی اعتراضات و حذف شان از صحنه علنی، متمرکز بشود. وقتی با رژیمی روبرو هستیم که نمی خواهد در برابر مطالبات پایه ای و ابتدایی معلمان کشورعقب نشینی کند، شکل اعتراض نباید طوری باشد که هزینه مشارکت را غیر قابل پرداخت کند، بلکه باید گسترش هر چه بیشتر دامنه شرکت کنندگان در اعتراضات را هدف قرار بدهد. آنانی که در خارج از کشور بدور از تیغ سرکوب،  فرمان تازاندن اعتراضات را صادر می کنند، در اساس  متوجه این قاعده ساده ی مبارزه در شرایط دیکتاتوری وحشی و جنایتکار حاکم نیستند. هر چه دایره مشارکت در اعتراضات وسیع تر باشد، به همان اندازه احتمال وادار کردن رژیم به عقب نشینی بیشتر می شود.  درست به همین دلیل بعضی ازبرخوردهای جریانات و گروههای سیاسی خارج از کشور با اعتراضات معلمان که هدفش اساسا مصادره نارضایتی و موج سواری است، بشدت غیرمسئولانه می نماید. این برخوردها با داغ کردن زودهنگام فضا و رادیکال بازی های کلامی بی خاصیت، جنبش مطالباتی معلمان را زیر تیغ سرکوب می فرستد. خط مصادره نارضایتی ها، انکار نقش حیاتی استقلال عمل تشکل های مستقل، مقابله با سنگربندی توده ای دربرابر دیکتاتوری و درهم شکستن خصلت دمکراتیک و ترقی خواهانه پیکار ضد دیکتاتوری است.

چیزی که الان معلمان و فرهنگیان کشور، کارگران و کارکنان بخش های مختلف اقتصاد، زحمتکشان حاشیه شهرها؛ جوانان فارغ التحصیل بیکار و یا درمانده از کار، بشدت بدان نیاز دارند، حمایت از خواست ها و مطالبات یکایک اینان ، با پذیرش اسنقلال عمل شان، جلب همبستگی و حمایت از مبارزات شان معنی می یابد .

بعبارت دیگر چیزی که الان به شدت نیاز جنبش مطالباتی ما است، کارزارهای پیگیر در حمایت از معلمان و فعالان کارگر ی زیر فشار فقر و کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و عقیدتی است. به باور من اعتراضات معلمان طلایه جنبش مطالباتی است. همانطور که از همان ابتدای دور جدید اعتراضات صنفی معلمان کنارشان بودیم و از خواست ها و مطالباتشان حمایت کردیم، در دوره دشواری که در پیش رو آنها و ما است ، بدور از هر گونه قیم مآبی، همچنان حامی مبارزات بخش های مختلف اردوی کارمی باشیم .

به باور من امروزسردادن صدا ی اعتراض و همبستگی از مبارزات توامان معلمان ، پرستاران ، زنان ، جانبداران حفظ محیط زیست و جنگلبانی ، کارگران و اعتراض به احکام صادره زندان دیگر باره برای محمود صالحی ، بهنام ابراهیم زاده ، رسول بداقی ، اسماعیل عبدی ، علیرضا هاشمی ، علی اکبرباغانی ، اعتراض به بازداشت کشاندن علی نجاتی با قلب بیماریش ، عدم مداوای محمد جراحی در زندان مرکزی تبریز، تجاوز به حقوق نرگس محمدی فعال مدنی و دستگیری و بازداشت ده ها فعال مدنی و کارگری وظیفه ای عاجل در برابر یکایک ماست .

باید همواره و بدون هیچ گمانه زنی قیم مابانه ای به حمایت و پشتیبانی همپیوسته در سطح بین المللی از اعتراضات موجود درجامعه مان برآییم ودرشرایط سکوت رسانه های رسمی ، صدای بی صدایان باشیم، این کار از یکایک مان بر می آید!

چهارشنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۴ برابر با ۰۷ اکتبر ۲۰۱۵

amirjavaheri@yahoo.com