اعلامیه ی ۶ جریان کارگری ایران به مناسبت اول ماه مه

به مناسبت اول ماه مه، ۱۱ اردیبهشت ۱٣٩۴

طبقه ی کارگر سازندۀ  جامعه ای عاری از ستم و استثمار

نظام سرمایه داری که بر اکثریت قریب به اتفاق جوامع بشری حاکم است، نظامی است مبتنی بر استثمار فرد از فرد و به طور مشخص استثمار کار کارگران مزدی که چیزی جز نیروی کار خود ندارند توسط صاحبان وسایل تولید. این نظام علت اصلی فقر و سیه روزی، بیکاری، رواج تبه کاری، فساد و جهل در جامعه و تکیه گاه اصلی ستمگرانی است که از آن حمایت می کنند و توسط آن حمایت می شوند.

اول ماه مه، روز همبستگی و اتحاد کارگران به ضد این نظام استثمارگر و تبه کار است. هم اکنون اکثر کشورهای سرمایه داری با بیکاری انبوه و فزاینده، رکود اقتصادی، وام های سنگین دولتی و خصوصی، بسته شدن بنگاه های صنعتی و تولیدی و خطر ورشکستگی موسسات عظیم مالی و فروپاشی نظام پولی مواجه اند. زندگی صدها میلیون نفر در سراسر جهان هر روز سخت تر و سخت تر می گردد.

در نظام سرمایه داری ایران نیز بیکاری شدید و مزمن و نبود بیمه ی بیکاری (طبق آمار رسمی تنها حدود ۴% کارگران بیکار در ایران از مستمری بیکاری بهره مندند)، تعطیلی موسسات تولیدی و اخراج کارگران، عدم پرداخت حقوق و مزایای کارگران از سوی کارفرمایان خصوصی و دولتی، افزایش سوانح و حوادث کار و نبود تدبیرها و مقررات ایمنی و بهداشت در محیط کار به ویژه در رشته هائی مانند ساختمان، معادن، موسسات پتروشیمی، کارخانه های ذوب و استخراج فلز، تولید و انتقال و توزیع برق و نیز درتولید خانگی و درکارگاه های کوچک، تبعیض جنسی و فشار مضاعف بر کارگران زن، کار کودکان زیر ۱٦ سال، تبعیض ملی و مذهبی و غیره و غیره بیداد می کنند.

طبقه ‍ ی کارگر در ایران بزرگترین طبقه ‍ ی اجتماعی و اکثریت مطلق جمعیت را تشکیل می دهد. این طبقه مولد بیش از ۸۰% ثروت جامعه است و با این حال روز به روز فقیر تر می شود. این تنها گوشه ای از ستم و استثماری است که بر کارگران ایران وارد می شود. افزون بر این ها کارگران در ایران از حق ایجاد تشکل های مستقل و حقیقی خود محروم اند و شمار زیادی از کارگران به خاطر دفاع از این حق و یا دفاع از دیگر حقوق و خواسته های کارگری و یا به «اتهام» شرکت در اعتصاب و تظاهرات در زندانند و عده ی زیادی در دادگاه ها به زندان و تحمل شلاق و اخراج محکوم می شوند. حتی در مواردی هم که دادگاه کارگران را از به اصطلاح «جرائمی» که به آنها نسبت داده شده تبرئه کرده است، کارفرما به تصمیم خود و برخلاف مقررات حاکم آنها را اخراج می کند.

اما در چنین وضعیت و درست به خاطر چنین وضعیتی طبقه ی کارگر می تواند و باید اوضاع را تغییر دهد! برای این کار باید تنها به نیروی پایان ناپذیر خود و دیگر زحمتکشان تکیه کند؛ به مدیران اقتصادی، سیاسی و اداری سرمایه داری کوچک ترین اعتمادی نداشته باشد و فریب ایدئولوژی پردازان رنگارنگ طبقه ی سرمایه دار را نخورد. طبقه ‍ی کارگر باید با سیاست مستقل خود و با سازمان های مستقل خود وارد عمل، به ویژه وارد میدان مبارزه ‍ی اقتصادی و مبارزه ‍ی سیاسی، شود. تا هنگامی که این طبقه وارد مبارزه ‍ی سیاسی مستقل خود نگردد، امیدی به تغییر و تحول واقعی نیست. طبقه ی کارگر باید چشم انداز روشنی از تحول جامعه و آگاهی عمیقی از اهداف خود و اراده ‍ی محکمی برای تحقق آنها داشته باشد و این آگاهی و چشم انداز و راه دست یابی بدان را به توده های وسیع مردم منتقل کند.

کارگران با چنین نگرشی و با اتحاد و همبستگی و مبارزه ی پیگیر می توانند نه تنها اوضاع موجود را به نفع خود تغییر دهند بلکه زمینه های ایجاد جامعه ای فارغ از ستم و استثمار در سراسر جهان را فراهم کنند. آری کارگران معمار جامعه ی اینده و سازنده ‍ی جهان آینده اند!

ما خواستار مبارزه مشترک و همکاری با همه ی نیروهای طرفدار آزادی طبقه ‍ی کارگر هستیم. ما اتحاد و همبستگی کارگران همه ‍ ی کشورها را یک اصل بزرگ و اساسی بین المللی می دانیم و برای تحقق این وظیفه ‍ی خطیر تلاش می کنیم. ما برآنیم که مبارزه ی مشترک برای خواست های زیر که اکثریت قریب به اتفاق آنها تاکنون از سوی اغلب کارگران پیشرو، فعالان کارگری و سازمان های سیاسی مدافع آزادی طبقه ی کارگر مطرح شده اند می توانند و باید به محورهائی برای همکاری وسیع سازمان های کارگری تبدیل گردند.

ما خواستار آزادی کلیه  ی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، منع تعقیب و ابطال احکام قضائی به ضد فعالان کارگری، بازگشت همه ی فعالانی که به خاطر دفاع از خواست های کارگران اخراج شده اند به سرِ کار و پرداخت حقوق و مزایای کامل آنها در تمام مدت اخراج و یا بازداشت هستیم.

مبارزه برای خواست های فوری اقتصادی و اجتماعی طبقه ی کارگر:

• به رسمیت شناختن حق تشکل های مستقل کارگری (مستقل از دولت و همه  ی نهادهای حکومتی، از کارفرمایان، از احزاب سیاسی و نهادهای مذهبی) درهمه ی رشته های فعالیت اقتصادی، اجتماعی، اداری، فرهنگی و غیره.

• حق شرکت و دخالت سازمان های مستقل کارگری در تدوین قانون کار.

• به رسمیت شناختن حق انعقاد پیمان های جمعی کار بین کارگران و کارفرمایان.

• برقراری بازرسی کارگری مرکب از نمایندگان منتخب کارگران با حقوق و اختیارات کافی برای نظارت بر شرایط کار در همه ‍ی موسساتی که در آنها کار مزدی انجام می شود.

• برقراری حداکثر ۴٠ ساعت کار و دو روز متوالی استراحت در هفته، و حداقل یک ماه مرخصی در سال با حقوق و مزایای کامل، برای کارگران مزدی.

• تعیین حداقل مزد براساس هزینه ‍ی متوسط خانوار شهری (برطبق آمار بودجه ی خانوار) و افزایش آن به نسبت تورم و بارآوری اجتماعی کار با تأیید نمایندگان منتخب کارگران.

• ممنوعیت کار کودکان و نوجوانان کمتر از ۱٦ سال و محدود کردن کار کارگران ۱٦ تا ۱٨ ساله به حداکثر ۴ ساعت کار در روز.

• رفع هرگونه تبعیض جنسی، دینی، ملی و قومی در استخدام، تصدی مشاغل و مسئولیت ها و حقوق و مزایا و غیره.

• مزد برابر زنان با مردان برای کار برابر.

• حق بیمه ی عمومی بیکاری برای کارگران بیکار و همه ی جویندگان کار.

• بیمه ‍ی رایگان تمام کارگران مزدی برای درمان و پیشگیری بیماری ها، صدمات ناشی از حوادث و سوانح کار، از کار افتادگی و علیلی

• تعطیل رسمی و با حقوق روز اول ماه مه در همه ‍ی موسساتی که کارگران مزدی در آنها به کار اشتغال دارند.

• حق بازنشستگی کارگران پس از حداکثر سی سال کار یا شصت سال سن بر مبنای بالاترین حقوق دریافتی؛ افزایش سالانه ی حقوق آنان به نسبت افزایش مزد کارگران شاغل؛ کاهش میزان حداکثر سنوات کار و یا سن بازنشستگی در مشاغل دشوار و خطرناک: تعیین این امور در صلاحیت اتحادیه های کارگری مستقل و دیگر ارگان های منتخب کارگران است.

• مرخصی زایمان به میزان حداقل ۴ ماه با حقوق و مزایای کامل برای زنان کارگر شاغل یا بیکار؛ تقبل همه ‍ی هزینه های مراقبت و درمان پیش و پس از زایمان توسط سازمان بیمه های اجتماعی.

• تضمین  پرداخت مزد کارگران در پایان هرماه برای کاری که انجام داده اند، توسط دولت، در صورتی که کارفرما به هر دلیل از پرداخت آن شانه خالی کند.

• ممنوعیت بستن کارخانه ها توسط کارفرمایان بدون تأیید اتحادیه های کارگری یا دیگر سازمان های منتخب کارگران.

• ممنوعیت اخراج کارگران توسط کارفرمایان بدون تأیید اتحادیه های کارگری یا دیگر سازمان های منتخب کارگران.

• بازگشت فوری کارگرانی که به علت مبارزه برای خواست های کارگری زندانی و اخراج شده اند به کار خود؛ رفع اتهام و منع تعقیب آنها و پرداخت حقوق و مزایای مدتی که از کار برکنار شده بودند.

• آموزش رایگان در تمام سطوح برای همه؛ آموزش اجباری تا سن ۱٦ سالگی برای همه  ی کودکان و نوجوانان دختر و پسر؛ تأمین رایگان کتاب ها و وسایل درسی؛ تأمین دست کم یک وعده ‍ی غذا برای دانش آموزان.

• بیمه ی درمانی رایگان برای همه ‍ ی کسانی که تحصیل می کنند.

• مبارزه برای تأمین مسکن مناسب برای همه.

• برابری حقوق کلیه کارگران ساکن ایران فارغ از ملیت ، جنسیت و مذهب آنان و رفع هر نوع تبعیض به ضد همه ی کارگران مهاجر یا دیگر کارگران سایر ملیت ها که در ایران شاغل و یا ساکن اند.

زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگران!

زنده باد اتحاد و همبستگی کارگران همه‍ی کشورها برای محو استثمار از جهان!

امضاءها :

کارگران پروژه های پارس جنوبی

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری ضد سرمایه داری گیلان

جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ویژه ماهشهر و بندر امام

بخشی از کارگران محور تهران – کرج

فعالان کارگری شوش و اندیمشک

اردیبهشت ۱٣۹۴