دل نوشته ام بیاد رفیق علیرضا شکوهی،سمبلی از انسانیت،مقاومت و عشق به آزادی و برابری

عزیز عارفی

علیرضا شکوهی،بلشویکی مثال زدنی،عاشقی با فریادها و سرودهای سرخ که از استوارترین قلعه های مقاومت و پایداری  در زندانهای  ستم شاهی و جمهوری هار اسلامی بود و اولین دبیر اول راه کارگر در دهه سیاه ۶۰.بر صلابت و هیبت ظاهری ارتجاع هار و کور تف انداخت و در مقابل تندر ایستاد.فریادش،آگاهی و رهبریش و تهور و حماسه مقاومتش در دژی تحت حفاظت  فرمادنهای جور و استثمار که به گفته شاهدان زنده دهه ۶۰حتی پیکر پاره پارهاش را در سلولی تنگ با زنجتر بسته بودند،نشان داد که آینده سرخ از آن چه کسانی است.

بنا به گفته جان بدر بردگان دهه ۶۰ این شاهدان مستند و خاطره نویسان تاریخ واقعی ،فریادهای پهلوانانۀ علی در دفاع از آرمان طبقۀ کارگر و در دفاع از مردم، چنان طنین پرشکوهی در دادگاه دربستۀ بیست دقیقه ای کشتارگاه اوین داشته و چنان برای حاکم شرع اسلامی ترسناک، تحقیر کننده و غیر منتظره بوده که حتّی ساعت ها پس از آن نمی توانسته لرزش اندامش را کنترل کند. بنا به همان گزارش، آوازۀ آخرین دفاع علی وقتی در زندان

اوین به گوش کسانی رسیده است که زانوانشان در برابر مرگ نمی لرزد، آرزو کرده اند که کاش در کنار علی تیرباران شوند.

در سیاهترین روزهای تاریخ پرچم سوسیالیسم را بر افراشت و در شکنجه گاهها و بیدادگاها ی سرمایه و اسلام حکم سرنگونی را صادر کرد. رفیق شکوهی از رهبران گروه  مبارزاتی ستاره سرخ در زمان شاه بود و جوانیش  را هزینه مبارزه برای آزادی و سوسیالیسم کرد در زندان های شاه و با قیام شکوهمند مردم ایران قفل زندان وی نیز شکسته شد.رفیق علی در دوران زنده بودنش چگونه مبارزه کردن و عمل کردن را نشان داد و با جان باختنش بذر جامعه آینده را افشاند.

در دی ماه ۶۳ زندگی این بلشویک برجسته بپایان رسید و خون و غرورش،آرمانها و ایمانش و عزم فولادینش به پرچمهای آزادی و برابری و سعادت نسلی تبدیل شد که امروز در میدانند و میخواهند پرونده ننگین حیات سرمایه و ارتجاع اسلامی را به بایگانی تاریخ بسپارند