بهتر است کمتر ولی بهتر باشد

رضا سپیدروردی

خبرها و گزارش های منابع مستقل خبری جنبش زنان و جنبش کارگری نشان می دهد که مراسم بزرگداشت هشت مارس روز جهانی زن در رشت بدون دستگیری و هجوم ماموران امنیتی و در سنندج با دستگیری گروهی از شرکت کنندگان در این مراسم همراه بوده است. گزارش ها نشان می دهد که دست کم برخی از دستگیرشده گان سنندج فعالین کارگری بوده اند. حمله نیروهای امنیتی به مراسم سنندج قبل از هر چیز توحش پایان ناپذیر نظام جمهوری اسلامی و ترس و وحشت آن از هر نوع گردهم آیی، و مراسم غیر حکومتی را نشان می دهد. جهت اصلی اعتراضاتی که پس از دستگیری های مراسم سنندج از سوی تشکل های کارگری و "کمیته برگزاری مراسم هشت مارس" صورت گرفته نیز همین است. این که جمهوری اسلامی گردهم آیی به مناسبت هشت مارس را که یک روز جهانی شناخته شده است تحمل نمی کند، طبعا انتقاد برحقی است. این که انسان های برابری طلب و آزادیخواه اکنون موظفند که به هر شیوه ممکن به حمایت از بازداشت شده گان برخیزند، بی تردید تاکید درست و مهمی است. این که هزینه های احتمالی شرکت در چنین تجمعاتی با توجه به درنده خویی رژیم نباید باعث ترجیح سکوت و تن دادن به انفعال شود نیز محل خدشه ندارد. با این حال دستگیری های نسبتا گسترده فعالین کارگری در سنندج نشان می دهد که اقدام به " فراخوان عمومی" برای گرامی داشت این روز بر ارزیابی دقیقی از وضعیت عمومی و هزینه های احتمالی این شکل از "فراخوان" استوار نبوده است. گزارش "کمیته برگزاری مراسم هشت مارس" نشان می دهد که بیشتر از ۸ نفر دستگیر شده اند.

 جنبش کارگری ایران در شرایط دشوار کنونی که تعرض به معیشت کارگران و زحمتکشان و حقوق پایه ای نیروی کار کشور از سوی رژیم و کارفرمایان روز به روز گسترده تر و گستاخانه تر می شود به همه نیروهای خود نیاز دارد و ناچار است با محاسبه دقیق توازن قوا حرکت کند. دوره کنونی دوره حرکت های نمایشی پر هزینه و پیشروی برق آسا نیست. پیش از این پیامدهای مخرب این نوع حرکت ها که بر ترکیبی ویژه از پنداشت های ذهنی نادرست و عطش خودنمایی و خوددرشت بینی فرقه ای استوار بوده در تلفات سنگین جنبش دانشجویی تجربه شده است. اگر چه بسیاری از جوانب این سبک کار و این نوع رویکرد به جنبش های اعتراضی کمابیش نقد شده، اما سایه آن هنوز بر سر جنبش کارگری سنگینی می کند و اینجا و آنجا منجر می شود که حرکت به شیوه یک گام به پیش و دو گام به پس درآید.

دوره کنونی دوره کار سازمانگرانه پیگیر، کار عمیق، پیشروی گام به گام، سنجیده، زیربنایی و گسترش نقشه مند دایره حضور در میان بخش های مختلف طبقه کارگر است. واقعیت این است که هنوز اکثریت بزرگی از کارگران و حتی کارگران واحدهایی که اعتراض آنها می تواند نقش بسیار مهمی در تحرک عمومی مبارزاتی طبقه کارگر ایفا کند، از حداقل سازمان یابی و حتی ارتباط ساده با فعالان و کنشگران جنبش مطالباتی کارگری بکلی محرومند. هنوز موارد تعرض پیروزمندانه در جنبش کارگری بکلی استثناست و عقب نشینی و تدافع به عنوان شکل اصلی، قاعده را تشکیل می دهد. هنوز سازماندهی در سطح محیط زیست که با توجه به گستردگی واحدهای کوچک تولیدی در ساختار طبقه کارگر باید بخش مهمی از کار سازمانگرانه کارگری را تشکیل دهد در مرحله جنینی است و حتی بخشا اقتضائات آن هم ناروشن مانده است. در چنین شرایطی هیچ تردید نباید داشت که شکل اقدام نباید هزینه هایی روی دست جنبش کارگری ما بگذارد که امکان پیشروی بعدی آن را فلج کند. به جای سبک کار جنجالی و کاربست روش های قیم مآبانه که برای مطرح کردن خود از اغراق در واقعیت خبرها و رویدادهای کارگری و حرکت های صرف رسانه پسندانه گرفته تا کم توجهی به امنیت کارگران پیشرو ابایی ندارد، باید این شعار را در شرایط کنونی معیار داوری در باره فعالیت های سازمانگرانه کارگری قرار داد: بهتر است کمتر ولی بهتر باشد. 

۲۶ اسفند ۱۳۹۰ـ ۱۶ مارس ۲۰۱۲