آنها باید پاسخگو باشند

مازیار واحدی

بازی های انتخاباتی محدود به حوزه خاصی نمی شود. همانطور که همه ما در این روزها شاهدش بوده ایم دست گذاشتن روی بیکاری، فقر و وضعیت معیشت اکثریت مردم در بین کاندیداهای انتخابات به یک اپیدمی تبدیل شده، و اشک تمساح است که آنها در همدردی با مردم از چشمان خود جاری می کنند. در حوزه امنیت اجتماعی هریک دیگری را متهم به این می کند که آن دیگران هستند که امنیت را از اجتماع سلب می کنند. در حوزه های دیگری مانند حقوق زنان و اقلیت های قومی و مذهبی هم وضع بهتر از این نیست. محیط زیست هم یکی از این حوزه ها است.

آنها ابتدا با تخریب همدیگر شروع کردند. بعد هم شروع کرده اند که سنگ محیط زیست را به سینه بزنند. اصلا انگار نه انگار که این عملکرد آنها بوده است که کار را به اینجا کشانده است. معصومه ابتکار در این هفته اعلام کرد که روند گردوغبار، خشکسالی و سیل‌های کنونی در کشور که متأثر از تغییر اقلیم هستند، قطعا رو به افزایش است. او پذیرفت که تمام صاحبنظران و کارشناسان دنیا اکنون به سیر تغییر اقلیم در دنیا معتقد هستند. و یکی از نشانه‌های بارز تغییر اقلیم، پدیده‌های شدید آب و هوایی است.

پس می بینیم که آنها خود از سیر تغییر اقلیم مطلع هستند، ولی سرمایه گذاری در ارتباط با محیط زیست را به شکل حداقلی انجام می دهند. شیوه برخورد بسیار فریب کارانه است. بخشی از واقعیت را می گویند تا سرپوشی بر بخش دیگر آن بگذارند. می گویند تمام مردم دنیا با پدیده تغییر اقلیم روبرو هستند. درست است که تغییرات اقلیمی مختص ایران نیست، ولی خسارتهای وارده به کشور در نتیجه این تغییرات اقلیمی در هیچ کشوری به این میزان نبوده و نیست. در کشور ما تغییرات اقلیمی با مدیریت باندهای مافیائی گره خورده است. میزان خسارتهای ناشی از حاکمیت حکومتی سرگردنه بگیر، که یادآور دوران خان خانی زمان رضا خان قلدر است، اگر نگوئیم بیشتر، کمتر از تغییرات اقلیمی نیستند. جالب این است که هردسته و باندی خود را مدافع منافع محیط زیست اعلام کرده و دیگری را مقصر اعلام می کند. و این روند را در همه این نزدیک به چهل سال ادامه داده اند. رهبر هم که در همه این سالها نقطه اتصال این دسته جات بوده است حالش معلوم است.

خانم ابتکار در بخش دیگری از صحبت های خود از لزوم برقراری نظام "اچ اس ای" در واحدهای پیمانکاری و شرکت های مسئول در حوزه های عمرانی و توسعه ای داد سخن داد. فقط کافیست وقتی که به جنازه کارگران معدن آزادشهر نگاه می کنیم به سخنان وی فکر کنیم. وای بر شما که با زندگی و حیات مردمانمان بازی می کنید و عین خیالتان هم نیست. شما موظفید برای بازماندگان این جان باختگان توضیح دهید کدام نظام بهداشت، ایمنی و محیط زیست را در محل کار همسران، پدران و برادران آنها برقرار کرده بودید؟ و اگر اینکار را نکردید، چرا کماکان بر سر کار هستید؟

صحبت از بهداشت، ایمنی و محیط زیست در محیط های کار کردن، بیشتر یک مضحکه تبلیغاتی است. حاکمیتی که کارگرش را حتی به عنوان کارگر هم به رسمیت نمی شناسد. حکومتی که بزرگترین سرمایه دارانش قدرت نظامی را هم در دست دارند. حکومتی که هشتاد درصد اقتصادش حاضر نیست مالیات بپردازد. حکومتی که در آن کسی که دستش به خون هزاران تن از بهترین جوانان کشورمان آلوده است کاندید مورد تائید ولی فقیه است، و بزرگترین سازمانهای اقتصادی که حتی از پرداخت مالیات هم طفره می روند زیر نظر وی به تاراج اموال مردم مشغولند، نه می خواهد و نه می تواند حداقل های یک زندگی امن برای مردم بوجود بیاورد. چگونه می شود چرندیاتی را که تحت شعار بهداشت، ایمنی و محیط زیست می دهند را باور کرد؟

در واقع تجربه سالیان اخیر نشان داده است که برنامه های زیست محیطی آنها تنها به تشکیل مدیریت های مقطعی مقابله با بحران محدود شده است. هرآنجائی که بحرانی زیست محیطی کار را به اعتراضات مردم کشانده، مدیریت بحران تشکیل می دهند تا از گسترش و توده ای شدن این اعتراضات جلوگیری کنند.

دسته بندی ها و باندهای حکومتی، و رابطه ولی فقیه با آنها دلیل اصلی وضعیتی است که محیط زیست کشورمان در آن گرفتار آمده است. اراده مستقیم مردم در تصمیم گیری های حضور ندارد. مردم برای آنها تنها به عنوان توده ای بی شکل معنا دارد که تنها در مناسبت های مختلف از طرف آنها بکار گرفته می شوند.

تنها کافیست نگاهی به عملکرد آنها در چهار دهه گذشته نگاهی بیاندازیم. همه کسانی که در دوره ای سکان اداره امور را به عهده داشته اند، دولت های گذشته را مسبب وضعیتی اعلام کرده اند که در آن قرار داریم و خود نیز مورد طعن و نفرت سکانداران دوره اینده قرار داشته اند. طنز تلخ هم اینجاست که در همه این دوره ها رهبر با بصیرت هم از پذیرش مسئولیت کارگزارانش سرباز زده است. شترمرغی که نه بار می برد و پرواز می کند.