کارگران و تشکل های مستقل کارگری در ایران و خارج از کشور با فراخوان ها، بیانیه ها و قطعنامه های مشترک به استقبال اول ماه مه میروند

 

 

بیانیه شماره ۱

شورای برگزاری مراسم روز جهانی‌ کارگر ایران

سا ل ۱۳۹۳

بيانيه

 

کارگران!

اول ماه مه روز جهانی کارگر-11 اردیبهشت- فرا میرسد. روزی که نشانه ی لزوم اتحاد جهانی طبقه کارگر و رزم کارگران بر علیه طبقه ی سرمایه دار است؛ روزی که کارگران در سرتاسر دنیا فارغ از ملیت و نژاد و جنس و رنگ و دین و نوع شغل شان همگی یکصدا میشوند تا با صدای رسا اعلام کنند ما همگی کارگریم و طبقه ی کارگر است که تمام ثروت های مادی و معنوی موجود در دنیا را آفریده است، حال آنکه خود بهره ای اندک از آفریده ی خود میبرد. سرمایه داران با دم و دستگاه سیاسی و زور و قانون و مجلس و  دولت و دستگاه قضایی و امنیتی و با حمایت های رسانه ای و فکری و آموزشی سعی میکنند باز هم  ما را به استثمار بکشند و سودهای نجومی به جیب بزنند.

 

کارگران ایران!

 

 امروزه ما در شرایطی فلاکت بار زندگی میکنیم. دستمزدهای چند برابر زیرخط فقر، مرحله ی دوم اجرای حذف یارانه ها، افزایش قیمت سوخت، فسادهای مالی گسترده، قراردادهای سفید امضا و موقت، شرکت های پیمانکاری، بیکاری و بیکارسازی های وسیع، تورم، گرانی،حقوق های معوقه، عدم وجود آزادی های اجتماعی و سیاسی، نداشتن حداقل های آزادی بیان، سرکوب اعتراضات کارگری،سرکوب فعالین و تشکل های کارگری، گسترش کار کودکان، تبعیض جنسیتی در کار و جامعه علیه زنان، نبود بیمه درمانی مناسب، عدم پوشش بیمه و قانون نیم بند کار در بسیاری از محیط های کار، نبودن ایمنی کار، فرسودگی جسمی و روحی  ناشی از کار مفرط، نبودن امنیت شغلی،همه و همه حاکی از آن است که روز به روز سرمایه داری در ایران از هر جناح و جریانی که باشد، به کمک و همراهی سرمایه داری جهانی شرایط دشوار و دشوارتری را به ما تحمیل میکند و تنها پاسخ ما کارگران به این وضعیت، اعتراض های گسترده و دسته جمعی و تلاش برای متشکل شدن است.

کارگران!

تحریم اقتصادی سرمایه داری جهانی بیشترین فشارش را بر دوش ما کارگران انداخت و حالا نیز زد و بند و توافق های سرمایه داری ایران با همقطاران جهانی اش راه را برای اجرای سیاست های ضدکارگری بیشتر و اعمال فشار بیشتر بر ما میگشاید. نه در تحریم و قهر ظاهری شان و نه در این توافقشان، در هیچ کدام، منفعت ما کارگران برآورده نمیشود. راه ما و منفعت و نجات ما در  دل بستن به هیچ کدام از جناح های سرمایه داری نیست. برای کارگران تفاوتی بین دولت های قبلی با دولت فعلی نیست؛ آنها تنها در ضدیت با کارگران و اکثریت جامعه و برآورده کردن منافع طبقه ی حاکم و کلیت طبقه ی سرمایه داری-که خود جزیی از آن هستند-با یکدیگر مسابقه میدهند. اینکه در مسابقات انتخاباتی داخل کشور و یا در دعواهای قدرت و کشورهای سرمایه داری جهانی، کدام جناح یا جریانشان برنده میشود ممکن است در کم شدن اندک سود این یا آن جناح اثر بگذارد اما در هر صورت تنها نقطه ی مشترک ماجرا این است که سود آن به جیب سرمایه داری و دود آن به چشم همه ی کارگران میرود! 

 

کارگران !

سرمایه داری ایران در یکی از اقدامات هماهنگ با سیاست های سرمایه داری جهانی و نهادهای مالی و سیاست های ضد کارگری، در سال های پیش، نخست، بخش ناچیزی از حاصل دسترنج ما که به صورت سوبسید(یارانه) بود، را به ما پرداخت کرد و در عوض به این بهانه هزینه های آب و گاز و برق و قیمت کالا ها به سرعت بیشتر شد و باز هم ما متحمل ضرر  شدیم و خودشان از آن سود بردند. حالا با نام مرحله دوم اجرای یارانه،همان مقدار اندک پول خودمان را دارند از ما پس میگیرند در حالی که قیمت ها چندین برابر افزایش یافته است. نرخ تورم بالای 50 درصد و حتا مطابق نظر برخی منابع مستقل فراتر از 100 درصد شده است و قیمت در بسیاری اقلام مصرفی برای معیشت حداقلی به صورت سرسام آور بالا رفته و اینان با آن شورای عالی کارشان تنها با افزایش بیست و پنج درصدی موافقت میکنند در حالی که این رقم در حدود یک چهارم دستمزد معادل خط فقر است! هم، دستمزدمان را پایین نگه داشته اند و هم قیمت ها بالا رفته است.

 ما تنها و تنها یک راه داریم. ما نمیتوانیم از سرمایه داری بخواهیم که دست از ماهیت سودپرستی و منافع خود بردارد؛ باید متحدانه علیه وضعیت موجود اعتراض کنیم. ما چاره ای نداریم جز اینکه از تجربه ی جهانی هم طبقه ای های خود بهره ببریم. تنها راه نجات ما، اعتراض و اعتصاب و اتحاد و تقویت و ایجاد تشکل های مستقل طبقاتی خودمان است. ما تنها به نیروی متحدانه ی تشکل های خودمان میتوانیم جلوی این سیل خانمان برانداز سود پرستی سرمایه داری و جلوی نابودی بیشتر خود و خانواده هایمان را بگیریم.در سال های اخیر تعدادی از کارگران و فعالین کارگری به همین منظور در جاهای مختلف کشور و در قالب تشکل های مختلف برای احقاق حق خود متشکل شده اند؛ آنها با پشت کردن به تشکل های حکومتی و خائن به کارگران، همانند شورای اسلامی کار و نهادهایی مثل خانه کارگر تصمیم گرفته اند به نیرو و خواست خود، تشکل های  مستقل خود را ایجاد کنند. تعداد زیادی از این فعالان سرکوب و دربند شده اند. مادامی که تعداد و حجم اعتراضات کارگری و گسترش ایجاد تشکل های مستقل بیشتر و بیشتر نشود حاکمیت سرمایه داری میتواند به این اقدامات سرکوبگرانه خود ادامه دهد. اکنون ما موظفیم از کارگران و فعالین کارگری دربند حمایت کرده و خود نیز در محیط های کار و زندگی به اشکال مختلف و متناسب با شرایط محیط کار و زیست خودمان، دست به اعتراض و اعتصاب بزنیم و هیچ لحظه ای دست از این فکر و اقدام برنداریم که چاره ی رهایی ما از این اوضاع نکبت بار تنها و تنها اعتراض جمعی و مهم تر از هر اقدامی، متشکل شدن است.

عموم مردم تحت استثمار و فشار!

ما همگی، کارگرانی هستیم که برای امرار معاش خود چاره ای جز فروش نیروی کارمان نداریم و در رسته ها و انواع شغل های مختلف در حال استثمار شدنیم و سرمایه داری، انگل وار حاصل دسترنج ما را تصاحب میکند. کارگران در محیط های مختلف کاری چه به عنوان معلم در مدرسه و چه پرستار و بهیار در بیمارستان، کارگران در کارهای خدماتی چه خدمات عمومی و چه امور خدماتی دیگر، کارگران شاغل در نظافت ، تعمیرات و کارگران در کارخانه ها، معادن، بخش کشاورزی، ارزاق، بخش حمل و نقل، بخش توزیع و فروش، کارگران شاغل در زمینه های ساختمان و یا عمرانی، کارمندان شرکت ها، کارمندان فروشگاه ها، زنان خانه دار، کارگرانی که در منازل به تولید سفارشات کارفرمایان مشغولند، کارگرانی که در بخش های مختلف تولیدات فکری-هنری-فنی و یا در زمینه های رایانه ای و برنامه نویسی و یا خدمات فنی-مهندسی مشغول فروش نیروی کار و امرار معاش هستند،انواع و اقسام کارگرانی که به فروش نیروی جسمی و فکریشان مشغولند، کارگران بیکار، بازنشستگان، کارگران فصلی و کارگران پروژه ای، همه و همه حلقه های زنجیر تولید در نظام سرمایه داری و همگی بخشی از  طبقه ی کارگر و تحت استثمار هستند؛ ما تشکیل دهندگان طبقه ی مولد کارگر هستیم و باید هر چه بیشتر متشکل و متحد شویم و اعتراضات متحدانه ی خود را برای تغییر در اوضاع فلاکت بار کنونی و از آن مهم تر برای براندازی و محو مناسبات طبقاتی به کار بندیم.

 

کارگران ایران! 

 

ما در روز جهانی کارگر، همگام و همزمان و متحد با سایر کارگران در دیگر کشورها، به نشانه ی اعتراض به وضعیت موجود و این فقر و فلاکت تحمیل شده بر خود، در محیط های زندگی و کار خود، گرد هم میآییم و علاوه بر بحث و صحبت در مورد اوضاع خود و راه نجات مان، این روز را به روز اعتراض های هر چه گسترده تر علیه سرمایه داری تبدیل میکنیم.

شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر در ایران، ضمن تبریک اول ماه مه- 11 اردیبهشت- روز جهانی کارگر به تمامی کارگران ایران و جهان ، از تمامی کارگران و  فعالان، جمع های کارگری و تشکل های کارگری مستقل دعوت مینماید با برگزاری هر چه متحدانه و با شکوه تر مراسم های روز جهانی کارگر در  نقاط مختلف و در محیط های مختلف کار و زیست و در خیابان ها و شهرها و یا به اشکال ممکن و به تناسب توازن قوا، این روز را به روز جشن و پایکوبی کارگران و از سویی اعتراض علیه اوضاع موجود و دعوت و تبلیغ برای تشکل یابی مستقل کارگری نمایند.

ما از کارگران میخواهیم نسبت به برپایی جشن های مستقل و اعتراضات جمعی در روز جهانی کارگر تلاش خود را به کار ببندند و در صورتی که در هرکدام از مراسمات حکومتی و یا خانه ی کارگر و یا شوراهای اسلامی شرکت میکنند اقدام به طرح مطالبات کارگران و روشنگری علیه ابزارها و تشکل های حکومتی نمایند و این مراسم ها را به نفع مطالبات و شعارهای طبقاتی و کارگری و به فضایی برای افشای تمامی جناح های سرمایه داری بدل کنند.

همچنین اعلام میکنیم که چنانچه کارگران، فعالان و تشکل های کارگری مایلند برنامه های خود را از طریق شورا به اطلاع عموم برسانند  لازم است حداکثر تا 48 ساعت پس از انتشار این بیانیه، به ما اطلاع دهند.

"شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگرایران"،  مطابق سنت هر ساله ی خود،  پنج مطالبه ی برجسته و اساسی کارگری را برای طرح و تبلیغ در میان کارگران و فعالان کارگری به شرح زیر اعلام میدارد؛ ما از تمامی کارگران، تشکل های مستقل، جمع های کارگری و از تمامی جریانات حامی طبقه ی کارگر و رسانه های مختلف میخواهیم که در نشر و تبلیغ بیانیه ای شورا و به ویژه بند های پنج گانه زیر تلاش خود را به کار بندند:

1- حداقل دستمزدهای یک چهارم زیر خط فقر، چیزی جز تحمیل زورمندانه ی مرگ بر زندگی کارگران نیست. افزایش دستمزد با توهم به دولت سرمایه داری و انتظار بخشش از سوی سرمایه داران و یا از طریق سه جانبه گرایی حاصل نمیشود بلکه تنها به نیروی طبقاتی و متشکل کارگران قابل دستیابی ست؛ ما خواهان اعتراض های گسترده و متحد کارگران در نقاط مختلف کشور برای اعمال فشار بر کارفرمایان و دولت سرمایه داران جهت افزایش فوری دستمزد های سال 93 به مقدار اعلام شده توسط کارگران و تشکل های مستقل- یعنی حداقل دو میلیون تومان در ماه – هستیم.

2- قراردادهای موقت و سفید امضا، موج بیکار سازی و اخراج و تعدیل،شرکت های واسط و پیمانکاری، فساد های مالی گسترده که تماما از جیب ما کارگران آب میخورد، خارج بودن صندوق تامین اجتماعی از کنترل کامل کارگران، عدم امنیت شغلی و نبود ایمنی کار، حقوق های معوقه، مرحله ی دوم حذف یارانه ها، افزایش قیمت سوخت، افزایش سرسام آور قیمت کالاهای مصرفی و تورم افسار گسیخته ی روزافزون، عدم وجود یا ناچیز بودن تعداد کارگران تحت پوشش بیمه و یا ناکارامدی بیمه های درمانی، ناکافی بودن حقوق بازنشستگان، علم کردن طرح استاد-شاگردی، تحریم و یا توافق حکومت های سرمایه داری، همه و همه افزایش فقر و فلاکت برای ما کارگران است و ما باید با شکل های ممکن و مختلفِ اعتراض و با نیروی متحدانه علیه آن  دست به مبارزه بزنیم.

3- کارگران ایران، میدانند که تمامی جناح های سرمایه داری و دولت های پیشین و دولت کنونی چه اصلاح طلب و چه اصولگرا، چه دولت رفسنجانی،چه خاتمی و یا احمدی نژاد و چه دولت حسن روحانی و نیز قدرت های و یا یا دولت های سرمایه داری جهانی،اعم از آمریکا و چین و اروپا و روسیه و ... همگی بر ضد منافع طبقاتی کارگری هستند. این جناح ها با تحمیل فقر بیبشتر و سرکوب ما، و یا در سطح جهانی با جنگ افروزی برای خود سود بیشتر و برای ما فلاکت مفرط میخواهند.ما اعلام میداریم که راه ما تنها در نبرد با تمامی این جناح ها و دولت های داخلی و جهانی سرمایه بوده و خواهد بود.ما کارگران ایران ضمن اعلام حمایت از کارگران مهاجر در ایران - از جمله کارگران افغانی- و ضمن اعلام همبستگی با کارگران دیگر کشورها اعلام میکنیم که یگانه راه دستیابی ما به خواسته هایمان تشکل یابی طبقاتی و ایجاد تشکل های مستقل از کارفرمایان و دولت - و در شکل اعلای آن ایجاد شوراهای مستقل کارگری- و نیز سایر سازمانیابی های لازم  در انواع اشکال و درجات و اتحاد داخلی و جهانی طبقه ی کارگر علیه نظام سرمایه داری است.

4- کارگران و فعالان کارگری بسیاری برای دفاع از حقوق کارگری و برای دفاع از حق متشکل شدن کارگران، در زندان های نظام سرمایه داری دربند هستند. ما کارگران ضمن مداخله و تلاش برای حمایت های جمعی از این کارگران، خواهان آزادی فوری و بی قید شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی و به ویژه کارگران و فعالان کارگری همچون رسول بداقی، شاهرخ زمانی، رضا شهابی، یوسف آبخرابات، محمد مولانایی، محمد جراحی، واحد سیده و خواهان لغو تمامی احکام صادره علیه دیگر فعالین کارگری میباشیم.ما کارگران بعلاوه سرکوب اخیر زندانیان سیاسی در بند 350 زندان اوین را شدیدا محکوم کرده و با تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی و خانوده هایشان اعلام همبستگی میکنیم.

5- ما خواهان  تلاش  هر چه بیشتر برای لغو فوری  تبعیض های جنسیتی علیه زنان و تلاش برای لغو کار کودکان هستیم و همبستگی خود را با جنبش های اجتماعی حقوق زنان، حقوق کودکان و جنبش دانشجویی که متحدین جنبش کارگری هستند، اعلام میکنیم. ما قویا تاکید میکنیم که ما کارگران تنها و تنها به نیروی متحدانه ی خود و با ایجاد تشکل های مستقل  طبقاتی خود قادر خواهیم بود به اهداف خود و از جمله خواسته های فوق دست یابیم. به همین منظور و برای کسب مطالباتمان، اعلام میکنیم که ما کارگران برای تقویت و ایجاد تشکل های مستقل از دولت و کارفرما –به ویژه شوراهای مستقل کارگری-، آزادی بیان، حق تحزب، حق اعتراض و اعتصاب، و در راستای مبارزه ی جمعی و متشکل برای لغوحکم اعدام و آزادی بی قید و شرط برای تجمع و جشن و یا اعتراض و گردهمایی از جمله آزادی بی قید و شرط برای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر هرگز از پا نخواهیم نشست.

زنده باد همبستگی طبقاتی کارگران جهان

زنده باد اول ماه مه -11 اردیبهشت- روز جهانی کارگر

پیش به سوی ایجاد شوراهای مستقل کارگری

شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر ایران- سال 93

8-2-1393

1may1393@gmail.com

 

 

یازده اردیبهشت، روز همبستگی جهانی کارگران

را به روز همبستگی ملی برای تامین امنیت شغلی، دستمزد شایسته، حق ایجاد سندیکا و حق اعتصاب تبدیل کنیم

زندانیان سیاسی رجائی شهر

    یکشنبه ٧ اردیبهشت ۱۳۹۳

کارگران ایران بعنوان طبقه بزرگ ١۴ میلیونی مولد بخش مهمی از ثروت های جامعه در شرایطی به پیشواز اول ماه مه می روند که حکومت جمهوری اسلامی با اجرای سیاست های ضد حقوق بشری و ضد کارگری، خانواده بزرگ ۵٠ میلیونی کارگران را از طریق بیکاری ، تورم ، گرانی ، بی مسکنی ، فقدان آموزش و بهداشت و سر کوب مطالبات قانونی از فقر و نداری مچاله کرده است بطوری که یکی از ثروتمندترین کشور جهان با رتبه دهم به لحاظ داشتن ذخایر زیر زمینی در میان ٢٠۴ کشور در دنیا به بالاترین امار بیکاری ، گرانی ، اعتیاد ، طلاق و تن فروشی ، جرم و جنایت ، شکنجه و سرکوب و زندان دچار شده است اهم سیاست های ضد حقوق بشری حکومت اسلامی به صورت زیر است : ١ - تحمیل دستمزد های یک چهارم خط فقر. 

٢- تحمیل قراردادهای موقت و سفید امضا در جهت بردگی کامل کارگران در خدمت میلیادرهای رانتخوار و حاکم و در جهت نابودی امنیت شغلی. 

٣- برداشتن گمرکات مرزی و واردات کالاهای بنجل توسط مافیای ثروت و قدرت حاکم. 

۴- خصوصی سازی یا همان خودمانی سازی بهداشت، درمان ، آموزش و تحصیلات ، خدمات عمومی ، آب و برق ، تلفن ، بنزن و گاز و حمل و نقل و ورزش و تفریحات تحت تسلط خانواده های هزار فامیل نظامی و مالی حاکم قرار دارند. 

۵- حذف یارانه ضروری از مایحتاج اولیه جامعه مانند نان، دارو ، سوخت و انرژی و رشد تساعدی گرانی و تورم. 

۶ - حذف یا تغییر تمامی قوانین و بسته های حمایتی در عرصه های تامین اجتماعی مانند قانون کار ، بیمه های بیکاری ، بازنشستگی ، از کارافتادگی و ... 

٧ - زیر پا گذاشتن و عدم پایبندی و عدم اجرای مواد اعلامیه جهانی حقوق بشر ، کنوانسیون های مربوطه و دیگر میثاق های نهاد های جهانی مانند سازمان جهانی کار که آنها را به طور رسمی پذیرفته است که ملزم به اجرای آنها می باشد از جمله مقاوله نامه های ٩٨ و٨٧ این سازمان ، حق کارگران را در جهت ایجاد تشکل های مستقل کارگری بدون اجازه و دخالت دولت حق اعتصاب و انعقاد قرار دادهای دسته جمعی توسط کارگران. 

٨ - بازداشت و زندانی و سرکوب اعتصابات، تشکلها و فعالین کارگری مانند سندیکای کارگران شرکت واحد ، نی شکر هفت تپه ، نقاشان تهران ، فلز کار مکانیک تهران و حومه ، خبازان سقز، انجمن صنفی روزنامه نگاران ، معلمین ، وکلا ، دانشجویان ، زنان و اقوام و ملیت ها، احزاب ، دیگر باشان مذهبی ، فعالین حقوق بشر ، کمیته های کارگری مانند کمیته های دفاع ، هماهنگی ، پیگیری و اتحادیه آزاد کارگران است . هر چند که در مقابله با محرومیت ها ، محدودیت ها و سیاست های ضد حقوق بشری و سرکوب ها، مبارزات فراوانی صورت گرفته است اما به دلیل شدت سرکوب و نبود برنامه و فقدان تشکل های صنفی ،سیاسی سراسر، نتیجه چندانی در بر نداشته است در صورتی که تجربه کارگران حتی در کشور های توسعه نیافته نشان گر آن است که چاره ی ما در مقابل قدرت حاکم و طبقه مافیای رانتخوار قدرت و ثروت متشکل شدن در تشکل های صنفی ، سیاسی و حقوق بشری سراسر کارگران بعنوان تنها ابزار ممکن برای مقابله با سرکوب و کسب مطالبات طبقاتی خود است. 

لذا ما گروهی از زندانیان رجایی شهر به مناسبت اول ماه مه روز جهانی و سالی که به نام سال حقوق بشر نام گذاری شده است. در صورتی که همرزمان ما در بند ٣۵٠ زندان اوین مورد یورش سازمان یافته و از پیش تعیین شده وحشیانه نیروهای رژیم قرار گرفته اند که به همین دلیل تعدادبسیاری از زندانیان سیاسی و عقیدتی محبوس در زندانهای مختلف در اعتصاب غذا بسر می برند، ما ضمن پشتیبانی همه جانبه از مبارزات و مطالبات روز کارگر از تمامی کارگران ، هم میهنان و سایر طبقات و گروههای اجتماعی می خواهیم از مطالبات ما که به شرح زیر مطرح می کنیم حمایت و پی گیری نمایید . 

١ - مبارزه همه جانبه کارگران و سایر گروههای اجتماعی برای تحقق اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون های الحاقی و اجرای مقاوله نامه های ٩٨ و٨٧ سازمان جهانی کار در برسمیت شناخته شدن حق اعتصاب و ایجاد تشکل های مستقل کارگری و تامین دستمزد های متناسب با تورم و گرانی و تصویب قانون کار مترقی و متضمن تمامی حقوق کارگران در تمامی عرصه ها و حق برگزاری تظاهرات سراسری و مستقل اول ماه مه ، 

٢ - آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی ، عقیدتی و وکلای آنها بویژه کارگران و زحمت کشان زندانی، 

٣ - لغو مجازات اعدام و جایگزینی مجازات های غیز از اعدام و توقف اجرای احکام و اعدام های صادر شده تاکنونی به دلیل صدور آنها توسط قوه قضائیه غیر مستقل و فقدان دادرسی های عادلانه در ایران به خصوص احکام مربوط به کارگران و اعدام های سیاسی و عقیدتی . 

٤- نه به پوشش اجباری و نه به هر نوع عقیده و سلیقه ای که از طریق حکومت با سوء استفاده از قدرت و زور به جامعه بخصوص جامعه بزرگ کارگری و خانواده آنها تحمیل می شود. 

۵ - تحقق خواسته های بالا درصورت وجود داشتن قوه قضائیه مستقل و معتدل ممکن خواهد شد بنا براین از طبقه زحمت کش کارگر می خواهیم با حرکتهای مدنی برای انحلال مراجع غیر قانون مانند دادگاه های انقلاب ، دادسرای ویژه روحانیت و اعاده صلاحیت آن به دادگستری و استقلال کامل قوه قضائیه و قضات دادگستری و اعاده استقلال کامل وکلای دادگستری تلاش کنند. 

٦ - همانگونه که اشاره شد تامین منافع طبقه کارگر در گرو تحقق حقوق اساسی احاد شهروندان است به همین دلیل میبایست در جهت دفاع از حقوق زندانیان سیاسی بعنوان پیشتازان مبارزه با ستم و بی عدالتی به پاخیزیم 

ما در این راستا ضمن اینکه مجددا" حمله وحشیانه به زندانیان سیاسی بند ٣۵٠ زندان اوین را محکوم می کنیم از مجامع حقوق بشری به ویژه آقای احمد شهید می خواهیم در جهت تهیه گزارش مستقل از این حادثه و شناسای و محکومیت امرین و عاملین در عرصه جهانی و حقوق بشری تلاش کند . 

٧ - مردم ایران و به ویژه خانواده بزرگ ۵٠ میلیونی طبقه کارگر به همراه آحاد شهروندان که بالغ بر ٧٣ میلیون تن با ثبت نام برای دریافت یارانه که بخش کوچکی از حق تمامی شهروندان است عملا" نه بزرگی به سیاست های حکومت دینی پیام فرستاده،و با این نه گفتن در مقابل تمامی ابزار های دینی و حکومتی مانند مراجع دینی ، فکر دینی و حکومتی ، روحانیت و ابزار های سیاسی نظام ایستاده است با استناد به نه بزرگ به عنوان یک رفراندم تکیه کرده و نیروی حاصل از آن را به ابزاری علیه حکومت تبدیل کنیم. این در حالی است ایجاد گرانی، اختلاس، رانتخواری، دزدی و تورم توسط کلیت و عوامل حکومت اسلامی زندگی اکثریت مردم بخصوص طبقه کارگر را مختل کرده است . هزینه های آب و برق و گاز و تلفن، سوخت و حمل و نقل بر دوش مردم سنگینی می کند، در چنین شرایطی باید طبقه کارگر و سایر محرومین تصمیم مهمی بگیرند که در برابر تحمیل هزینه های ظالمانه مانند آب و برق و گاز و تلفن با نافرمانی مدنی اقدام حق طلبانه کنند، که جکومت را از ادامه سیاست های ضد کارگری و ضد مردمی و گران سازی زندگی باز خواهد داشت .

گرامی باد روز جهانی کارگر 

 

زندانی سیاسی ازادباید گرد 

 

عاملین سرکوب بند ٣۵٠ را محاکمه کنید

زندانیان سیاسی رجائی شهر

 

٧ اردیبهشت ١٣٩٣

١ - محمد امیر خیزی ٢- حمید رضا برهانی ٣- ماشالله حایری ۴ - خالد حردانی ۵- افشین حیرتیان ٦ - شاهرخ زمانی ٧ - محمد سیف زاده ٨ - حشمت الله طبر زدی ٩- کریم عظیم مردی ١٠ - صالح کهندل ١١ - سعید ماسوری ١٢ - محمد علی منصوری ١٣ - محمد نظری ١۴ - میثاق یزدان نژاد ١۵ - ناصح یوسفی

=========================

قطعنامه اول ماه مه سال ٩٣

 

کمیته پیگیری ایجاد تشکل های آزاد کارگری

انجمن برق و فلزکار کرمانشاه

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

 

قطعنامه

 

«گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگران!»

"روز اول ماه مه 1886 در شهر شیکاگو اعتصاب ها و راهپیمائی هایی همراه با تظاهرات برپا شد. کارگران در خیابان "هی مارکت" فریاد می زدند: هشت ساعت کار، هشت ساعت تفریح و استراحت، هشت ساعت خواب. سرمایه داران شبح انقلاب را جلوی چشم های شان می دیدند. پاسبان ها بی هیچ اخطاری به کارگران حمله کردند و جمعیت را زیر آتش گرفتند و عده ای کشته و زخمی شدند. صدها نفر را بازداشت کردند، اما فقط کسانی را به دادگاه می فرستادند که برای هشت ساعت کار روزانه مبارزه می کردند. جمعه 11 نوامبر رهبران جنبش را دار زدند. آن روز ثروتمندهای شیکاگو از ترس به خود می لرزیدند. دراولین یکشنبه بعد از اعدام، هزاران کارگر جنازه ها را در قبرستان والدهایم دفن کردند. اما هدف هنوز سر جای اش بود: مبارزه برای هشت ساعت کار روزانه و شرایط انسانی تر کار، مبارزه برای برقراری مناسبات انسانی تر میان انسان ها ادامه داشت و هنوز هم ادامه دارد." 

(مری جونز، زنی از طبقه کارگر آمریکا)

***************

و بار دیگر اول ماه مه فرا می رسد و کارگران سراسر جهان، بافنده ها، فلزکاران، معدن چیان، برپا کننده گان ساختمان ها و آسمان خراش ها و همه ی آنان که با کار و تولید ثروت و نعمت در زندگی، رفاه و آسایش را برای جوامع بشری به ارمغان می آورند به استقبال روز جهانی کارگر می روند. کارگران در این روز ابزارها را رها می کنند، از پشت ماشین ها و میزهای کار بیرون می آیند، بیغوله ها و خانه های شان را ترک می گویند و با شانه های تکیده و استوار، در خیابان ها رژه می روند. در اول ماه مه، کارگران این سازنده گان تاریخ جوامع انسانی و صاحبان اندیشه های بلند، پرچم جنبش مطالباتی خود را در برابر مناسبات سرمایه سالار حاکم بر جهان به اهتزاز در می آورند. آنها بار دیگر با تظاهرات گسترده ی خود در سرتاسر دنیا، اعتراض خود را به نابرابری و تبعیض، فقر و گرسنگی، ریاضت کشی اقتصادی و سرکوب سیاسی، جنگ و خشونت و تمامی مصائب و نابسامانی های نظام سرمایه داری اعلام می دارند و فریاد آزادی خواهی و برابری طلبی را رسا و رساتر می کنند.

کارگران! هم طبقه ای ها!

پس از گذشت 128 سال از کشتار کارگران در شهر شیکاگو و خواست ها و مطالبات انسانی و برحق آنان، امسال نیز در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رویم که نظام سرمایه داری هم چنان در چهار گوشه جهان شرایط زندگی را برای طبقه کارگر و بخش های وسیعی از بشریت امروز سخت و سخت تر کرده است. تشدید بیش از پیش تضاد طبقاتی و افزایش درآمد و ثروت اقلیتی از سرمایه داران و صاحبان قدرت و مُکنت و متقابلاً استثمار و بهره کشی اکثریت عظیمی از جامعه، خود نمایشی از چهره عریان و آشکار بربریت و توحشی است که نظام گندیده و متعفن سرمایه داری، برای اکثریت قریب به اتفاق بشریت، به ویژه در ربع آخر قرن بیستم و قرن بیست و یکم به ارمغان آورده است. تا آن جا که بر طبق آخرین آمارها، در شرایطی که بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان در زیر خط فقر امرار معاش می کنند، دارایی تنها 67 تن از ثروتمندان جهان، معادل دارایی نیمی از فقرای کره زمین است.

بدون تردید وجود چنین فاصله های عظیم طبقاتی، خود، نتیجه استمرار مناسبات نابرابر و پوسیده سرمایه داری و به تبع آن سیاست های استثمارگرانه و ظالمانه ی حاکم بر دنیا است، که امروزه، به ویژه از طریق توصیه های نئولیبرالی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، به دولت ها دیکته شده و از این طریق به خورد مردم کارگر و استثمار شده ی جهان داده می شوند. توصیه هایی که از دولت ها می خواهد تا بار سنگین بحران های اقتصادی و اجتماعی ناشی از تناقضات ذاتی این نظام و پیامدهای ویرانگر و ضدکارگری آن را با حذف سوبسیدها و کاهش هزینه های عمومی، بر دوش کارگران و اکثریت مردم به جان آمده و زحمتکش جامعه بگذارد. 

در یک چنین مناسبات و البته در سایه ی یک چنین سیاست ها و توصیه هایی است که به ویژه در اوضاع و احوال کنونی جهان، از یک سو روزانه و ساعت به ساعت، بر دارایی ها و ثروت بی حساب و نجومی سرمایه داران افزوده می شود واز دیگرسو، فقرا (همه ی آنان که کار می کنند و با کار و تولید خود به کره ی خاکی و هر آنچه در اوست جان و هستی می بخشند) هر روز فقیرتر و بی چیز تر شده و به خانه خرابی و فقر مطلق کشانده می شوند. همچنین در پی اِعمال یک چنین سیاست هایی است که امروزه جنگ های قومی ـ مذهبی و تخاصمات منطقه ای و انواع فجایع انسانی ناشی از آن ها، همچون خرید و فروش مواد مخدر و گسترش اعتیاد و فحشاء، قاچاق انسان، کشتار کارگران در محیط های کار و نابودی محیط زیست و انواع مصائب و ناfسامانی های اجتماعی و در یک کلام برده داری مدرن، به جزء جدائی ناپذیر جهان پیرامونی تبدیل شده است!

کارگران! انسان های آزادی خواه و عدالت طلب!

امسال در حالی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که کارگران در ایران با یکی از ارزان ترین دستمزدهای موجود و متداول در جهان، امرار معاش می کنند. معنای تعیین حداقل دستمزد کارگران به میزان 609000 هزار تومان، در دنیای واقعی این است که تک تک آحاد کارگران باید به اشکال مختلف برای جبران مافات و کمبودهای عدیده ی زندگی، تن به اضافه کاری بدهند تا شاید بتوانند در مقابله با غول گرانی و تورم ایستاده گی نموده و به زندگی خود و خانواده های شان تنها دوام و بقا بخشند. مضاف بر این که به تعویق افتادن دستمزدها، بیکارسازی و اخراج کارگران، مرگ های فجیع و ناگوار در مراکز و محیط های کار و همراه با آن تهدید و احضار و دستگیری و زندانی کردن کارگران توسط سرمایه داران و عوامل آن ها در مراکز و دستگاه های سرکوب، امروزه به رویه ای مرسوم در جامعه تبدیل شده است.

علاوه بر این سرمایه داران از تمامی ظرفیت های قانونی و فرا قانونی برای تحمیل انواع بی حقوقی و ستم به طبقه کارگر ایران بهره می برند. اما کارگران از حق اعتصاب و حق ایجاد تشکل های مستقل و متکی به خود کارگران و حتی حق بیان آزادانه نظرات و باورهای خود محروم می باشند. کارگران و فعالان کارگری همچنین از اعلام نظر در باره سیاست های اقتصادی دولت منع می شوند تا سرمایه داری بتواند روند انباشت سرمایه را به قیمت فقر و فلاکت خیل عظیم مزد بگیران تحت ستم و استثمار جامعه ادامه دهد. کارگران همچنین از برگزاری راهپیمائی ها و مراسم آزادانه و مستقل روز جهانی کارگر، برای اعلام خواست ها و مطالبات خویش نیز، محروم هستند و تنها حق دارند که در مراسم های فرمایشی دولتی و کارفرمایی شرکت کنند. در سال های اخیر بسیاری از کارگران و فعالین کارگری را صرفاً به خاطر دفاع از بدیهی ترین حقوق و مطالبات کارگران، از جمله به خاطر شرکت در مراسم های مستقل این روز و طرح خواست ها و مطالبات طبقاتی طبقه کارگر در اول ماه مه، دستگیر و روانه ی زندان ها کرده اند و به شلاق، تبعید و حبس هایی طولانی مدت محکوم نموده اند. 

ناگفته پیداست که کارگران بهیچوجه نمی توانند و نباید در قبال این همه ستم و بی حقوقی ساکت بنشینند و تنها شاهد و ناظر خاموش و "سر به راه" وقایع و اتفاقات پیرامونی باشند. کارگری را که بر اثر حرص و ولع سیری ناپذیر سرمایه و سودجویی بی حد و حصر مشتی سرمایه دار به روز سیاه نشسته است، نمی توان صرفن با حربه ی تهدید و ارعاب و سرکوب و زندان، بر سر جای خود نشاند و وادار به سکوت کرد. کارگران قطعاً در مقابل این بی عدالتی ها و تعرضات ساکت نخواهند نشست. همان گونه که تاکنون ساکت ننشسته اند. آنان بارها و بارها اعتراض خود را نسبت به شرایط سخت و ذلت بار زندگی نشان داده و همواره به دفاع از حقانیت راه خویش و حرمت آن برخاسته اند. اگر چه هر گونه اعتراض و حق طلبی آنان همواره با تهدید و بازداشت و زندان پاسخ گرفته است.

ما كارگران دیگر در مقابل اين وضعيت ضد انساني و فلاکت بار و گسترش لحظه به لحظه عمق و دامنه آن سكوت نخواهيم كرد و اجازه نخواهيم داد که بيش از اين ما را به بازی بگیرند و حق حيات و هستي ما را به تباهي بكشانند. از نظر ما تداوم وضعیت موجود، سوق دادن زندگی و معیشت میلیونها کارگر و خانواده هایشان از خط فقر به خط مرگ است. ما تعرض به زندگی و معیشت خود را بر نخواهیم تافت و متحد و یکپارچه در مقابل فقر و فلاکت و بی حقوقی تحمیل شده بر ما و خانواده هایمان ایستادگی خواهیم کرد. ما توليد كنندگان اصلي ثروت و نعمت در جامعه هستيم. داشتن يك زندگي انساني، مطابق با بالاترين استانداردهاي حيات بشر امروز، حق مسلم و خدشه ناپذیر ماست. ما براي تحقق این امر خطیر، تلاش خواهیم کرد تا تمامي موانع پيش ِ روی را، با اتكا به مبارزه و قدرت ِ اتحاد و همبستگي مان و همچنین برپايي تشكل هاي مستقل و طبقاتی، از سر راه  برداریم. باید به وضعیت موجود خاتمه داده شود. ما کارگران دیگر تحمل اینهمه بی حقوقی و بی حرمتی به زندگی و معیشت خویش را نداریم. ما اعلام می کنیم که متحد و یکپارچه در مقابل آن ایستادگی خواهیم کرد. 

ما ضمن محکوم کردن هر گونه تهاجم به مراسم های اول ماه مه و تاکید بر لزوم تشكل يابي، کسب آگاهی های طبقاتي و نيروي سازمانيافته و متشکل كارگران، یادآوری می کنیم که : به باور اعضا و فعالین این تشکل ها، رهایی از منجلاب گندیده و متعفن سرمایه داری به عنوان علت العلل همه ی نابسامانی ها و سیه روزی های طبقه کارگر و توده های تحت ستم و استثمار مردم، فقط و فقط از راه الغای کامل نظام سلطه و استثمار سرمایه متحقق خواهد شد و بس. اما تا آن زمان و از جمله در راستای تحقق این امر خطیر، کارگران و فعالین کارگری متشکل در این کمیته ها، به سهم خود، برای پیگیری خواست ها و مطالبات زیر و به کرسی نشاندن آن ها در حد توان تلاش و مبارزه خواهند کرد:

1ــ در حالي كه میزان تورم اعلام شده در سال 92 توسط نهادهاي رسمي دولتی (بانک مرکزی و مرکز آمار ایران) رقمی معادل 6/36 درصد و خط فقر اعلام شده از طریق همان نهادها، ماهانه رقمی معادل دو ميليون تومان را نشان می دهند، به اصطلاح "شورای عالی کار" معلوم نیست که بر چه اساسی و با کدام معیار منطقی و قانونی، حداقل دستمزد کارگران را در سطح تورم 25 درصدی و میزان آن را ششصد ونه هزار تومان تعیین و اعلام نموده است؟ از جنبه های ضد کارگری و ضدانسانی این اقدام "شورای عالی کار" هم که بگذریم، این عمل حتی با قوانین مصوب و مورد پذیرش خود حکومت (ماده 41 قانون کار جمهوری اسلامی) نیز خوانایی و مطابقت ندارد! واقعیت این است که این اقدام ضدکارگری "شورای عالی کار" همانا تحميل مرگ تدريجي برميليون ها کارگر و خانواده كارگری و در واقع توهین به مقام و منزلت کارگران است. با توجه به نرخ واقعی تورم و گرانی افسارگسیخته و سرسام آور کالاها و خدمات و انتظار صعود آن به سطوحی بالا تر از میزان موجود، تعیین این مقدار دستمزد برای کارگران (609000 هزار تومان، برای سال 93) حتی کفاف مخارج چند روز کارگر و مزدبگیران تحت ستم و استثمار را هم نمی دهد. بر این اساس ما کارگران ضمن رد شیوه "سه جانبه گرايي ِ"تعيين حداقل دستمزد، توسط یک نهاد سرمایه داری ("شوراي عالي كار") خواهان انحلال این به اصطلاح "شورا" و اعتراض و مبارزه متشکل و سازمانيافته ي كارگران براي افزايش دستمزدها از طریق دخالت نمایندگان منتخب و واقعی کارگران، با توجه به نرخ واقعی تورم و سطح معیشت متعارف و معمول زندگی، حتی در همین نظام ها و جوامع (نظام ها و جوامع سرمایه داری) هستیم. 

2ــ برپايي تشكل هاي مستقل كارگري و حق اعتراض و اعتصاب، تجمع، تحصن و راهپیمایی و حق آزادي بيان، طبع و نشر و سایر حقوق سیاسی و اجتماعی، امروزه جزئی از حقوق مسلم و خدشه ناپذير کارگران و همه ی آحاد مردم در سرتاسر دنیاست. ما کارگران خواهان برخورداری از تمامی این حقوق و مطالبات بوده و برای دستیابی به آن ها تلاش و مبارزه خواهیم کرد. 

3ــ دستمزدهاي معوقه ی كارگران و خسارت هاي ناشي از آن بايد فوراً و بدون هيچ عذر و بهانه اي به کارگران پرداخت شوند. عدم پرداخت دستمزدهای معوقه ی کارگران در واقع جُرم آشکاری است که می بایست مورد پیگرد قضائي قرار گیرد. چنین دستمزدهایی باید همراه با خسارت های ناشی از آن، تماماً به کارگران پرداخت شوند.

4ــ ما خواهان لغو قراردادهاي موقت و سفيد امضاء و حذف شركت های واسطه ای و پيمانكاری، كه نتیجه مستقیم و بلافصل آن عدم امنیت شغلی کارگران و تمکین در قبال انواع ستمگری و بی حقوقی است، از محیط ها و شرایط کار کارگران هستیم. برهمین اساس، ما به سهم خود از كارگران شركت هاي پيمانكاري و كارگراني كه با قراردادهاي موقت مشغول به كارهستند می خواهیم که با ايجاد تشكل های مستقل و مرتبط با مسئله مورد نظر، دربرابر اين وضعيت و این بی عدالتی بیّن و آشکار دست به اعتراض و مبارزه زده و عوامل سرمایه را مجبور به لغو این نوع قرار دادهای ذلت بار نمایند.

5ــ اخراج و بیکارسازی کارگران توسط سرمایه داران در واقع یکی از راه های انداختن بار بحران سرمایه، بر دوش های کارگران و کسب سودهای نجومی و افسانه ایست. ماخواهان اقدامات دسته جمعي و متحد همه ي بخش هاي كارگری، عليه موج بيكارسازی و اخراج کارگران و مزدبگیران تحت ستم و استثمار و در همین رابطه پرداخت بیمه ی بیکاری مکفی، تا زمان اشتغال به کار مجدد این کارگران بر سر کار می باشیم.

6ــ ما کارگران خواهان لغو هر نوع حکم اعدام و قطع فوری و بدون قید و شرط هرگونه اِعمال فشار نسبت به کارگران و فعالان کارگری، و همین طور، فعالان دیگر جنبش های اجتماعی و به طور مشخص قطع ِ تعقیب، تهدید، احضارهای مکرر کارگران و فعالان کارگری و بازداشت و زندانی کردن آن ها می باشیم. ما همچنین خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط همه ی کارگران زندانی ازجمله: رضا شهابی، شاهرخ زمانی، محمد جراحی، رسول بوداغی، بهنام ابراهیم زاده، محمد مولانایی، یوسف آبخرابات، واحد سیده و تمامی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و عقیدتی و همراه با آن، لغو احکام صادره علیه فعالان کارگری و فعالان سایر جنبش های اجتماعی و توقف پیگردهای امنیتی و قضایی، نسبت به آنان هستیم. 

7ــ ما کارگران خواهان اختصاص انواع  بیمه های تأمین اجتماعی، از جمله  بیمه های بازنشستگی و بیکاری و ... برای اکثریت قریب به اتفاق توده کارگران، به ویژه كارگران اخراجي و افراد آماده به كار، زنان خانه دار، كارگران از كار افتاده و دیگر آحاد جامعه هستیم. به باور ما، استفاده از مزایای بیمه های تأمین اجتماعی و دیگر امکانات آموزشی، بهداشتی و درمانی رایگان امروزه جزء حقوق مسلم و خدشه ناپذیر کارگران و عموم مردم زحمتکش و تحت ستم جامعه در بسیاری از کشورها به شمار می آید و پرداخت آن به عموم مردم کارگر نیز در ردیف پاسخ گویی به نیازها و ضروریات اولیه و مسلم هر جامعه ای است. بیمه های تأمین اجتماعی اگر می خواهد که به نحو مطلوبی از آن استفاده شود می بایست که به دست نمایندگان منتخب و واقعی خود کارگران و آحاد مردم زحمتکش جامعه اداره شود. 

8ــ ما خواهان برخورداری تمامی بازنشستگان از یك زندگی مرفه و بدون دغدغه اقتصادی هستیم و هرگونه تبعیض در پرداخت مستمری بازنشستگان را قویاً محكوم می كنیم.

9ــ كارگران بايد در محل كار خود از استانداردهاي مربوط به ايمني و بهداشت كار برخوردار باشند. به علاوه  کلیه قوانين و استانداردهای جهانی مربوط به مشاغل سخت و زيان آور بايد بدون قيد و شرط و هرگونه عذر و بهانه ای، در مورد کارگران به مرحلۀ اجرا گذاشته شوند.

10ــ ما ضمن تأکید بر اتحاد و همبستگی بخش های مختلف طبقه کارگر و اعلام حمايت قاطعانه از مطالبات معلمان و پرستاران و ساير اقشار و بخش هاي این طبقه، از مبارزات عدالت طلبانه و برحق آنان جهت احقاق حقوق مسلم شان دفاع نموده و در حد توان برای دستیابی به آن حقوق و مطالبات، تلاش و مبارزه خواهیم کرد. ما همچنین پشتيباني خود را از تمامي جنبش هاي آزادي خواهانه و برابري طلب، همچون جنبش دانشجويي و جنبش زنان و حق تشكل يابي آنان اعلام مي داريم و دستگيري، محاكمه و به زندان افكندن فعالين اين جنبش ها را قوياً محكوم مي كنيم.

11ــ ما خواهان برابري کامل حقوق زنان و مردان در تمامي شئونات زندگي اجتماعي، اقتصادي، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی، و محو كليه قوانين تبعيض آميز عليه آنان می باشیم. اعضا و فعالان تشکل های امضا کننده ی زیر، خود را در مبارزه زنان برای رسیدن به حقوق کامل شان با مردان، سهیم و ذینفع دانسته و از تمامی کارگران و توده های مردم عدالت طلب و آزادیخواه جامعه می خواهند که برای تحقق این امر خطیر و به کرسی نشاندن  تمامی خواست ها و مطالبات ویژه ی زنان، به عنوان نیمی از جامعه، از هر طریق ممکن دست به فعالیت و مبارزه بزنند.

12ــ پدیده کودکان کار به شکل غیر قابل تصوری در حال گسترش است. نظام سرمايه داري با هدف پايين نگه داشتن سطح دستمزدهای کارگران جهت استثمار هرچه فزاینده تر آنان و از این طریق سوداندوزی بیش تر و بیش تر، تحت عناوین و بهانه های مختلف، این پدیده (کار کودکان) را در سرتاسر دنیا گسترش می دهد. کار کودکان باید ممنوع شود و هر طرحی برای رسمیت بخشیدن این پدیده، تحت هرعنوان و بهانه ای می بایست محکوم گردد. همه ی كودكان بايد جداي ازموقعيت اقتصادي و اجتماعي والدين و نوع جنسيت و وابستگي هاي ملي و ن‍‍ژادي و مذهبي، از امكانات آموزشي، رفاهي و بهداشتي رایگان و يكساني برخوردار باشند.

13ــ ما کارگران بخشي از طبقه كارگر جهانی هستیم و به سهم خود از حقوق و حرمت انسانی همه ی کارگران و بشریت عدالت طلب و آزادی خواه دفاع می کنیم. ما با اخراج و تحميل انواع ستم و بي حقوقي نسبت به كارگران ِ ملیت های مختلف و به طور مشخص کارگران مهاجر افغاني مخالفیم و آن را اکیداً محكوم مي كنيم. كارگران مهاجر افغان در ايران، تحت شرایط بسیار سخت و تأسف باری زندگي مي كنند و از ابتدائی ترین حقوق و مطالبات انسانی خویش محرومند. ما ضمن محكوم كردن هر گونه ستم و تبعيض نسبت به این کارگران، خواهان برخورداری تمامی کارگران مهاجر، با هر ملیتی، از حقوق کامل شهروندی با مردم ایران و رعایت حرمت آنان می باشیم.  

14ــ ما ضمن قدرداني از تمامي حمايت هاي کارگری بين المللي از مبارزات كارگران در ايران و حمايت قاطعانه از اعتراضات و خواسته های كارگران و توده های مردم به جان آمده در دیگر کشورهای جهان، خود را متحد طبقاتی تمامی بخش های طبقه کارگر و مبارزات برحق و برابری طلبانه آنان در سرتاسر دنیا دانسته و به ویژه در این روز بزرگ و تاریخی، بيش از هر زمان ديگر بر همبستگي بين المللي طبقه كارگر براي رهايي از مشقات نظام سرمايه داري تاكيد مي كنيم . ما در عین حال خواستار تقويت سازمانيابي و مبارزات هدفمند و با برنامه ی كارگران در سرتاسر جهان می باشیم.

ما همچنین معتقدیم که طبقه کارگر ایران می تواند در روز اول ماه مه ضمن استفاده از تمامی اشکال مبارزه و اعتراض بالاخص اعتراضات خیابانی در مقابل نهادهای سرمایه عدم تمکین به وضع موجود را فریاد کند.

15ــ اول ماه مه بايد تعطيل رسمي اعلام شده و در تقويم رسمي كشور گنجانده شود. ما خواهان لغو هرگونه محدوديت در برگزاري مراسم اين روز جهانی هستیم.

کمیته پیگیری ایجاد تشکل های آزاد کارگری

انجمن برق و فلزکار کرمانشاه

کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

8/2/93

 

زنده باد اول ماه مه روز اتحاد و همبستگی کارگران

 

کارگران پروژه های پارس جنوبی

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری ضد سرمایه داری گیلان

جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ویژه ماهشهر و بندر امام

بخشی از کارگران محور تهران - کرج

 

 

اول ماه مه روز اتحاد و همبستگی کارگران همۀ کشورها در نبردی تاریخی برای رهائی از ستم های جامعۀ طبقاتی است. اول ماه مه روزی است که احساس قدرت و غرور ناشی از اتحاد صفوف مختلف کارگری همۀ کشورها را در دل میلیاردها تن از هم طبقه ای های ما زنده نگاه می دارد. در طول 128 سالی که از تظاهرات بزرگ کارگران شیکاگو در آمریکا برای برقراری 8 ساعت کار روزانه می گذرد، تظاهراتی که پلیس و دیگر مزدوران سرمایه آن را به گلوله بستند، همه ساله میلیون ها کارگر در سراسر گیتی طی نسل های متوالی، این روز را گرامی داشته اند و می دارند. اول ماه مه نقطۀ عطفی برای آگاهی طبقۀ کارگر از وضعیت خود و جامعه، نقاط ضعف و قوت و علل آنها و چگونگی رهایی از شرایط و علل استثمار و ستم طبقاتی است. زمانی است که کارگران باید موقعیت خود و طبقۀ سرمایه دار را بررسی کنند، اهداف و خواست های خود را به طور روشن مطرح نمایند و پی گیری و جسارت خود را برای دست یابی به خواست هایشان، راسخ تر و سنجیده تر به کارفرمایان و سرمایه داران نشان دهند.

طبقۀ کارگر ایران بزرگترین طبقۀ اجتماعی کشور است و همه محصولات مادی و معنوی جامعه یا به طور مستقیم محصول کار این طبقه است یا به طور غیرمستقیم متکی به کار او است. اما طبقۀ کارگر از نظر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در بدترین و دون شأن ترین وضعیت قرار دارد.

نظام سرمایه داری وضعیت اقتصادی و سیاسی خطرناک و فاجعه باری برای کارگران و دیگر توده های زحمتکش به وجود آورده است. طبق آمار رسمی ایران نرخ متوسط تورم در سال 1392 به حدود 40% رسید و در سال 1393 هم نرخ تورم بالائی پیش بینی می شود. جمعیت بیکارن به 4 میلیون و سیصد هزار نفر بالغ می گردد که بیش از 5/96 درصد آنها هیچ کمک و درآمدی دریافت نمی کنند. میلیون ها کودک در شهرها و روستاها (طبق آمار یک میلیون و 700 هزار نفر در رده سنی 10 تا 18 سال) مجبور به کار هستند و این وضعیت باعث محروم شدن این کودکان از تحصیل، رشد جسمی و روانی مناسب می شود. آنها نه تنها شدیداً استثمار می شوند بلکه در معرض انواع خطرهای جسمی، روحی و اخلاقی قرار دارند و از سوی دیگر استثمار وحشیانۀ کودکان و مزد ناچیز آنها، باعث کاهش بیشتر مزد زنان و مردان نیز می گردد و به تشدید استثمار دامن می زند.

نابرابری مزد زنان نسبت به مردان در مقابل کار برابر به عریان ترین شکلی در جامعه اعمال می شود. نسبت مزد زنان به مردان برای کار برابر حدود 59% گزارش شده است. زنان کارگر و زحمتکش، علاوه بر ستم ها و تبعیض هائی که بر زنان به طور کلی وارد می شود ستم و تبعیض اقتصادی و شغلی را هم باید تحمل کنند.

در حالی که مصائب و مشکلات کمرشکن زندگی کارگران و زحمتکشان را احاطه کرده است، شورای عالی کار (نمایندگان کارفرمایان- وزیران و نمایندگان شورای اسلامی کار) مزد حداقل اسمی سال 1393 را به میزان 608906 تومان تعیین کرد. این مبلغ بیانگر 25% افزایش مزد اسمی نسبت به سال پیش است. مزد حداقل 608906 در حالی اعلام می شود که خط فقر در ایران یک میلیون و 800 هزار تا 2 میلیون تومان در ماه است. در حالی چنین مزدی برای بخش اعظم کارگران ایران تعیین می شود (چون بخش اعظم کارگران ایران مزدی کمتر از مزد حداقل و یا معادل آن دریافت می کنند) که میانگین هزینۀ یک خانوار شهری 4 نفره در سال 1393 – براساس خوش بینانه ترین پیش بینی تورم سال آینده – برابر 2 میلیون و پانصد هزار تومان در ماه است، یعنی مزد اکثریت کارگران ایران، براساس تصمیم ضد کارگری شورای عالی کار، از یک چهارم هزینه متوسط یک خانوار شهری کمتر است. تصمیم ضد کارگری شورای عالی کار، که البته انتظار دیگری از آن نمی توان داشت، نسخۀ مرگ تدریجی کارگران است.

آزادی کارگران از زنجیرهای ستم و استثمار طبقاتی تنها به دست خود کارگران ممکن است. باید مبارزه، اعتراض و مقاومت را گسترش داد. باید متحد و متشکل شد، باید سازمان های اقتصادی – اجتماعی کارگران و حزب سیاسی طبقه کارگر را برای برانداختن سرمایه داری و محو نظام طبقاتی ایجاد کرد. طبقۀ کارگر در مسیر تاریخی و دوران ساز خود همواره از یک سو با اهداف و خواست های فوری و مبرم و از سوی دیگر با اهداف دراز مدت و تاریخی مواجه است که از یکدیگر جدایی ناپذیرند. اول ماه مه روز همبستگی طبقۀ کارگر و روز اعلام جمعی خواست ها و مطالبات مشترک همۀ کارگران است. ما همۀ کارگران، فعالان کارگری و تشکل های کارگری را به ضرورت مبارزه مشترک حول خواست ها و مطالبات مشترک طبقۀ کارگر فرا می خوانیم:

1-اول ماه مه روز اتحاد و همبستگی کارگران همۀ کشورها در مبارزه با سرمایه داری است و باید تعطیل رسمی اعلام گردد و هرگونه ممنوعیت و محدودیت برگزاری این روز ملغی گردد.

2-کارگران ایران بزرگترین طبقۀ اجتماعی و بزرگترین مولد ثروت در کشورند و با خانواده هایشان اکثریت جمعیت را تشکیل می دهند. بدین سان طبیعی است که کارگران خواهان دست کم مزدی معادل هزینه متوسط زندگی یک خانوار شهری (طبق آمار بانک مرکزی) باشند. چنین مزدی باید هر ساله به تناسب تورم و نیز افزایش بارآوری اجتماعی کار افزایش یابد.

3-ایجاد و به رسمیت شناساندن تشکل های مستقل کارگری (مستقل از کارفرمایان و عوامل شان، مستقل از دولت، مستقل از احزاب سیاسی و مستقل از نهادهای دینی) بدون هیچ پیش شرطی.

4-پرداخت فوری مزدها و سایر مطالبات عقب افتادۀ کارگران بی هیچ عذر و بهانه؛ در صورت امتناع کارفرما و یا ناتوانی او در پرداخت مزد کارگران، دولت مکلف است مزد کارگران را با خسارت ناشی از دیرکرد بپردازد.

5-لغو قراردادهای موقت و سفید امضا، به رسمیت شناختن حق انعقاد پیمان های جمعی کار بین کارگران و کارفرمایان و مبارزه با اخراج کارگران به ویژه فعالان حقوق کارگری.

6-پرداخت مزد برابر به زنان و مردان برای کار یکسان، لغو همۀ تبعیضات جنسی، مذهبی، قومی و ملی در زمینۀ استخدام و تصدی مسئولیت های شغلی و اجتماعی.

7-منع کار کودکان زیر 16 سال، برخورداری همۀ کودکان از تأمین اجتماعی گسترده و کامل، امکانات آموزشی، رفاهی، بهداشتی و ورزشی رایگان.

8- آزادی فوری و بی قید و شرط همۀ کارگران، معلمان و دانشجویانی که به دلایل سیاسی، عقیدتی یا مبارزه برای خواست های اقتصادی و اجتماعی زندانی شده اند. بازگشت به کار کارگران و معلمان زندانی و پرداخت حقوق و مزایای مدتی که زندانی و بازداشت بوده اند. لغو ممنوعیت تحصیلی دانشجویانی که فعالیت سیاسی داشته اند و به این خاطر محکوم شده اند.

9-آزادی فوری زندانیان سیاسی و عقیدتی و منع تعقیب آنها.

10- آزادی بیان، قلم، عقیده، مطبوعات و دیگر رسانه های جمعی، لغو سانسور، منع شکنجه و لغو مجازات اعدام.

11-حق گردهمائی، تظاهرات و اعتصاب، عدم دخالت پلیس، نیروهای انتظامی و امنیتی برای پایان دادن به اعتصاب.

12- برقراری کنترل مستمر کارخانه و کارگاه ها و دیگر محیط های کار از نظر بهداشتی و ایمنی برطبق استانداردهای جهانی توسط نمایندگان منتخب کارگران، برکناری و برخورد قاطعانه با تمام دست اندرکاران بخش دولتی و خصوصی که در سوانح فاجعه بار کار به طور مستقیم و غیرمستقیم نقش داشته اند.

13-بیمه های تأمین اجتماعی حق تمام افراد جامعه است. ادارۀ این نهاد باید بدست نمایندگان منتخب کارگران در سراسر کشور صورت گیرد. پوشش کامل همه واحدهای کار زیر ده نفر توسط قانون کار و بیمه های اجتماعی.

14- پرداخت مستمری بازنشستگان به میزان آخرین مزد و حقوق دریافتی به شرطی که از مزد حداقل پایین تر نباشد، بهره مندی آنان از تأمین اجتماعی و خدمات بهداشتی و درمانی.

15- برقراری و اجرای دقیق حداکثر 40 ساعت کار و دو روز تعطیلی متوالی در هفته و یک ماه تمام مرخصی سالانه با حقوق و مزایا.

16- برقراری حداقل چهار ماه مرخصی با حقوق و مزایا برای زایمان و زمان بارداری زنان کارگر، پوشش کامل هزینه های زایمان و مراقبت های پزشکی و پیراپزشکی و آزمایش ها و غیره زنان کارگر توسط سازمان بیمه اجتماعی.

17-حق شرکت و دخالت سازمان های مستقل کارگری در تدوین قانون کار.

18-برقراری بیمۀ بیکاری برای کارگران بیکار و جویندگان کار با مزدی دست کم برابر مزد حداقل.

19- کارگران همۀ کشورها طبقۀ واحدی هستند و همگی زیر بهره کشی و ستم سرمایه داران و دولت های سرمایه داری قرار دارند. منافع بنیادی، درازمدت و تاریخی کارگران همۀ کشورها مشترک است. بدین سان رابطه بین کارگران جهان باید همبستگی و اتحاد باشد. ما خواستار برابری حقوق کلیه کارگران ساکن ایران فارغ از ملیت، جنسیت و مذهب آنان هستیم. ما مخالف هر نوع تبعیض به ضد همۀ کارگران مهاجر یا دیگر کارگران سایر ملیت ها که در ایران شاغل و یا ساکن اند می باشیم.

20-ما از مبارزات اقتصادی و سیاسی کارگران در سراسر گیتی برای بهبود زندگی مادی و معنوی خود و مقابله با بحران ویرانگر و جهانگیر سرمایه داری پشتیبانی می کنیم، ما همبستگی خود را با مبارزات مردم زحمتکش کشورهای زیر سلطه و عقب مانده به ضد استثمارگران داخلی و غارتگران و تجاوزگران و اشغالگران خارجی اعلام می نمائیم، ما هر نوع توطئه توسط دولت های سلطه طلب خواه در شکل تجاوز نظامی و خواه به صورت به اصطلاح حمایت از حقوق مردم زیر ستم را محکوم می کنیم و برآنیم که ایجاد دگرگونی های اجتماعی و سیاسی تنها حق خود مردم هر کشور است، ما نه تنها سرکوب مبارزات توده ها، بلکه اعمال نفوذ در این مبارزات و تلاش برای کارگردانی آنها و جهت دادن بدان ها از سوی نیروهای امپریالیستی و ارتجاعی از هر قماش را قاطعانه رد می کنیم.

21- ما هرگونه سیاست مبتنی بر نظامی گری، عظمت طلبی و سلطه جوئی را از جانب هر کشوری که باشد قویاً محکوم می کنیم. ما با همۀ سیاست های عظمت طلبانه و سلطه جویانۀ قدرت های جهانی و قدرت طلبان منطقه ای مخالفیم. چنین سیاستی که متکی بر منافع استثمارگرانۀ چپاولگران خارجی و داخلی است به جنگ های تجاوزگرانه و سلطه گرانه، به تهدید جنگ، به تقویت نظامی گری و به اعمال تحریم ها و وخیم تر کردن زندگی مردم دامن زده و فضای اجتماعی و سیاسی را به شدت مسموم و خفقان آور کرده است. ما طرفدار صلح همراه با آزادی و دموکراسی هستیم.

22- ما ضمن قدردانی از تمامی حمایت های بین المللی کارگری و مردمی از مبارزات کارگران در ایران و حمایت قاطعانه از اعتراضات و خواسته های کارگران در سراسر جهان، خود را متحد آنان می دانیم و بیش از هر زمان دیگر بر همبستگی بین المللی کارگران برای رهایی از مشقات نظام سرمایه داری تأکید می کنیم.

کارگران پروژه های پارس جنوبی

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری ضد سرمایه داری گیلان

جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ویژه ماهشهر و بندر امام

بخشی از کارگران محور تهران - کرج

اردیبهشت 1393

 

 

اول ماه مه روز جهانی کارگر گرامی باد

قطعنامه کارگران شهر سقز

به تاریخ اول ماه مه 2014 برابر با 11/ اردیبهشت 1393

 

  امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه روز جهانی کارگر می رویم، که سرمایه داری جهانی بیش ازپیش دربحران فرو رفته است. دیگر دوران رونق سرمایه سپری شده است و سرمایه بحران زا با بحرانی دائمی دست به گریبان است. سرمایه برای سرپا نگه داشتن تولید ارزش اضافی، بیش ازپیش به ستون و پایه اصلی خویش یعنی به نیروی کار هجوم می برد، سطح معیشت کارگران را پایین می آورد وآنان را دسته دسته اخراج می کند. سلطه رفرمیسم بر جنبش کارگری و نبود تشکل های کارگری نیز زمینه را برای این یورش سرمایه به اردوی کار تسهیل کرده است.

  اما در ایران، وضع از این به مراتب اسفناک تر و فاجعه بارتراست، زیرا سرمایه داری، با اتکا به اهرم های مختلف از جمله فشار بر فعالان کارگری و کارگران آگاه، تحمیل بی حقوقی کامل برتمام کارگران، پایین نگه داشتن دستمزدها و بیکارسازی عظیم، فشار مضاعفی به کارگران تحمیل می کنند. کارگران به واسطه پایین بودن دستمزد وسطح معیشت  به اضافه کاری و در بسیاری از موارد به مشاغل دوم و سوم تن می دهند. در این میان سرمایه داران در مقابل مطالبه امنیت شغلی، کارگران را بی وقفه مورد حمله قرار می دهند.

با توجه به وضعیت کنونی کارگران در ایران، ما شعار محوری مراسم اول ماه مه امسال را به جهت اهمیت آن برای زندگی و معیشت کارگران « مبارزه سراسری برای افزایش دستمزد، اخراج و بیکارسازی» قرار داده ایم. ما معتقدیم حمله به کارگران و دستگیری آنان به جرم مطالبات خود توسط عوامل سرمایه به هم طبقه ای هایمان آخرین بار نبوده و نخواهد بود. درعین حال، ما کارگران دریافته ایم که مقابله با یورش سرمایه تنها و تنها در سایه سازماندهی سراسری کارگران امکانپذیر است. ما معتقدیم در نبود این سازماندهی است که سرمایه همواره و بی امان ضربات وحشیانه خود را بر پیکر طبقه کارگر فرود می آورد. افزون براین، ما درعین آن که خود را متعهد وملزم می دانیم که درصف مقدم مبارزه برای خواست ها ومطالبات روزمره کارگران قرارگیریم، براین باوریم که رهایی نهایی طبقه کارگر ازسیه روزی ونکبتی که نظام سرمایه داری به طبقه کارگر تحمیل کرده است در گرو مبارزه برای لغو کارمزدی است. 

با توجه به موارد فوق ما کارگران خواسته ها و مطالبات خویش را به شرح زیر اعلام می کنیم:

1- اول ماه مه روز جهانی کارگر، کارگران همراه با خانواده هایشان بتوانند بدون نیاز به کسب مجوز، بدون کنترل ومزاحمت پلیس این روز را براساس سنت های جهانی آن برگزار کنند.

2-بحران سرمایه داری به یکی از حادترین مراحل خود رسیده است، کارخانه های دولتی یکی پس از دیگری به بخش خصوصی فروخته می شود و کارگران را دسته دسته تحت عنوان بازخرید و یا با استناد به بند ح از ماده 21 قانون کاردر واقع اخراج می کنند، به طوری که اکنون اخراج و بیکاری به عاملی خانمان سوز برای زندگی کارگران تبدیل شده است. ما کارگران را فرا می خوانیم که فریب وجوهی که تحت عنوان حق سنوات داده می شود را نخورند و با مقاومت متحدانه در برابر اخراج خواستار اشتغال دائم و امنیت شغلی شوند.  

3-ما کارگران خواهان لغو فوری کلیه قوانین و مصوبات ضد کارگری موجود از جمله قراردادهای موقت کار، قرارداد یک سویه، قرارداد اجباری که این روزها توسط شرکتهای پیمانکارمنعقد می گردد.

4-در نبود تشکلهای خود ساخته کارگری دستمزد بر اساس واقعیت های موجود یک زندگی امروزی  تعیین نمی شود، ما خواهان تعیین دستمزد بر مبنای یک زندگی امروزی برابر با تورم موجود و لغو بخشنامه شورای عالی کار در مورد حداقل دستمزد تعیین شده  سال 1393 هستیم. 

5-حقوق معوقه کارگران باید یکجا وفوری همراه با خسارت آن پرداخت گردد. دولت و مجریان قانون حق ندارند حقوق معوقه کارگران را به اقساط تبدیل کنند. ما خواستار بازداشت کارفرمایان خاطی تا وصول حقوق های معوقه کارگران هستیم. 

6-ما کارگران خواهان کاهش ساعات کار برای تامین اوقات فراغت درقالب دوروز تعطیل متوالی درهفته هستیم.

7-بیمه بیکاری از دستاوردهای مبارزات پیشین کارگران جهان است. ما خواهان برخورد مناسب با شأن و منزلت انسانی با بیکاران و بیمه بیکاری مکفی و متناسب با سطح زندگی امروزی به کلیه افراد بیکار از جمله زنان و مردان تا زمان ارائه کار مناسب از سوی دولت هستیم و صندوق بیمه بیکاری موظف است به کارگرانی که بیمه بیکاری دریافت می کنند، عیدی پرداخت نماید.

8-کارگران بیکار در بی حقوقی مطلق به سر می برند، بسیاری از آنان در معرض فروپاشی خانواده هایشان قرار دارند، بارها شاهد کشته شدن فرزندان به دست کارگران بیکار بوده ایم، بارها شاهد فحشا و تن فروشی زنان و دختران از بین همین کارگران بیکار بوده ایم، در نبود کار، کارگران بیکار مورد انواع سوء استفاده ها قرار می گیرند. آنان به حمایت هم طبقه ایهای شاغل شان نیاز دارند. ما کارگران شاغل را به حمایت از همکاران بیکارشان فرا می خوانیم. ما خواهان ممنوعیت اخراج ها و بازگشت فوری کارگران بیکار بر سر کارشان هستیم.

 9-کارگران بازنشسته به لحاظ سطح زندگی و معیشت در وضعیت مشتقت بار و رقت انگیزی به سر می برند. زندگی کارگران بازنشسته به هیچ وجه در شأن زندگی انسان امروزی نیست. ما خواهان تأمین زندگی کارگران بازنشسته و خانواده هایشان هستیم. به طوری که کارگران بازنشسته به واسطه نازل بودن سطح معیشت بعد از عمری کار مجبور به اشتغال مجدد نباشند.  

10-کودکان در کارگاه های نمور و زیرزمینی ودرخیابان ها به عنوان ارزان ترین کارگران به کار گرفته می شوند، دولت موظف است تا به خانواده های که نان آور آنان کودکان هستند حقوق و مزایا شایسته یک زندگی امروزی فارغ از تعلقات خانوادگی پرداخت نماید و کودکان باید با هزینه دولت مشغول به تحصیل شوند.    

11- زنان کارگر در مقایسه با مردان از حقوق و مزایا و فرصت های شغلی کمتری برخوردارند. ما خواهان رفع تبعیض از زنان و برخورداری آنان از دستمزد و مزایای برابر در ازای کار برابر با مردان وهمچنین خواهان لغو آپارتاید جنسی وبرابری کامل حقوق زنان با مردان درتمام عرصه های زندگی اجتماعی هستیم. زن، همسر یا مادر بودن نباید مانع اشتغال و یا ارتقای شغلی زنان باشد. شرایط کاری زنان باید به گونه ای باشد که امکان تلفیق مسئولیت مراقبت از فرزندان را با کار در بیرون از خانه فراهم کند. ما خواهان قوانین حمایتی برای اشتغال و نیز امنیت و ارتقای شغلی زنان در محیط کار و تمام عرصه های زندگی هستیم. 

12-مبارزات متحدانه معلمان اخیراً شکل گسترده و نوینی به خود گرفته است. ما معتقدیم معلمان فقط در سایه ایجاد تشکل های خود ساخته سراسری می توانند به خواسته های خویش دست یابند.

13-صدورحکم شلاق از طرف قوه قضائیه برای یک معلم، صدور حکم شلاق برای یک جامعه است، ما کارگران ضمن محکوم کردن این جنایت، هیچ وقت آن را فراموش نخواهیم کرد.

14-کارگران در سراسر جهان، بدون تبعیض و برتری نژادی و هرگونه حس ناسیونالیستی حق کار و زندگی دارند. ما خواهان تأمین حقوق سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کارگران مهاجر در سراسر جهان می باشیم. 

15- ما کارگران خواهان آزادی ایجاد تشکل های کارگری، آزادی اعتصاب، تجمع و راه پیمایی، آزادی بی قید و شرط سیاسی، آزادی مطبوعات و آزادی کلیه زندانیان سیاسی و کارگران زندانی هستیم.

16-ما کارگران، حمله به بند  زندانیان سیاسی که هر چند  هفته  یک بار توسط نیروهای امنیتی صورت می گیرد بخصوص بند 350 زندان اوین را محکوم می کنیم و خواستار محاکمه کلیه مسئولین مربوطه هستیم.  

17-جنگ که شامل پدیده هایی چون ترور، قتل عام و کشتار است، ابزار سرمایه داری جهانی برای تجدید تقسیم جهان و یکی از اهرمهای فشار دولت های قدرت مند سرمایه داری علیه مردم تحت ستم است. ما کارگران ضمن ابراز همدردی با ملت های جنگ زده در منطقه از جمله سوریه هر گونه جنگ  را محکوم می کنیم . 

18-مبارزه طبقه کارگر علیه سرمایه داری مبارزه ای جهانی است. ما کارگران ضمن حمایت از مبارزات کارگران کشورهای مختلف، کارگران جهان را برای ایجاد انترناسیونال کارگری فرا می خوانیم.

این قطعنامه با یک مقدمه و 18 بند در تاریخ 6/2/93 با حضور جمعی از کارگران شهر سقز تدوین و مصوب شد.

ما تدوین کنندگان این قطعنامه، از تمام کارگران سقز و حومه از جمله کارگران شهرک صنعتی قهرآباد، کارگران بیمارستان، کارگران شهرداری، کارگران خباز، کارگران سطح شهر می خواهیم که در مراسم های دولتی شرکت نکنند و به هر شکل ممکن مراسم روز جهانی کارگر را برگزار کنند و از این قطعنامه که خواست و مطالبات ما کارگران است استفاده کنند.

 

 

 

 

بيانيه اتحادیه نیروی کار پروژه ای

به مناسبت 11 ارديبهشت 93

 

گرامي باد اول ماه مه روز رزم مشترك كارگران جهان

 

وحدت طبقاتي زحمتكشان جهان در اول ماه مه روز جهاني كارگر، جدي ترين و ملموس ترين دستاوردي ست كه هر ساله يادآوري مي كند كه ما كارگران، صاحب توان و قدرتي جهانگير هستيم. قدرتي كه اگر در ارتباطي مداوم و سازمان يافته قرار گيرد، هيچ نيرويي را ياراي مقابله با آن نيست. طبقه كارگر در اين روز به رغم محدوديت هاي بيشمار براي به صحنه در آوردن همه ي نيروي خود، باز هم هراس بر دل صاحبان سرمايه و حاميان و نمايندگان سياسي شان در قدرت مي اندازد. همين هراس است كه صاحبان قدرت را بر آن مي دارد تا امكان اين قدرت نمايي را از كارگران سلب كنند. اين بدان معني ست كه دشمنان طبقاتي ما توان و نيروي بالقوه ي ما را مي شناسند و با تمام قدرت از بالفعل شدن آن جلوگيري مي كنند. گويا اين خود طبقه ي كارگر است كه هنوز اعتماد به نفس لازم را براي به رخ كشيدن توان و اعمال قدرت به دست نياورده. روز جهاني كارگر اين فرصت را به ما مي دهد تا نيروي طبقاتي خود را در جهان ببينيم، فرصتي است تا صف واحد طبقاتي را تشكيل دهيم و فرياد برابري خواهانه و ضد تبعيض و ستم طبقه ي كارگر را به گوش جهانيان برسانيم. نيروي طبقاتي خودمان را باور كنيم و آن را به دشمنان برابري و بهره كشان تحميل نماييم. سرمايه داران هرگز با خواهش و اصرار بر قانون و اخلاق، از سود خويش، كه با تضييع حقوق ما به دست مي آورند، كوتاه نخواهند آمد. براي به دست آوردن تنها اندكي از حقوق غارت شده مان، هيچ راهي جز متشكل شدن و يكي كردن نيروي طبقاتي مان نداريم. پس روز اول ماه مه را آغازي براي وحدت كارگران و زحمتكشان قرار دهيم و تلاش كنيم تا با كشف توان خود كه تعيين كننده ي مسير تاريخ آينده ي جهان است، به خود باوري برسيم و با سازمان يابي و تحميل تشكل هاي مستقل صنفي خود، بيداد و ستم سرمايه داران را پس بزنيم و همراه با زنان و مردان كارگرِ همه ي كشورهاي جهان، نظم سرمايه داري را كه عامل همه ي مصائب و ناكامي هاي مردم جهان است به چالش كشيم.

به هوش باشيم كه سرمايه داري جهان براي انتقال بحران هاي اقتصادي مبتلابه خود، دست به دامان متحدان خود در كشورهاي درحال توسعه شده اند. از همين روست كه اقتصاد خوانده هاي مزدور خود را به ميدان فرستاده اند تا به مردم جهان بقبولانند كه براي برون رفت از عقب ماندگي و فقر، هيچ راهي غير از رياضت اقتصادي كه تحميل گرسنگي به توده هاي زحمتكش است وجود ندارد. حذف يارانه ها و خدمات اجتماعي و گسترش خصوصي سازي و حذف ضوابط و مقررات از مناسبات كار و سركوب تشكل هاي مستقل كارگري و نيز ايجاد تشكل هاي گوش به فرمان دولت ها براي كنترل هر گونه حق خواهي زحمتكشان، از اقدامات سرمايه داري براي پايدار كردن گرسنگي در جوامع امروز است. در هر كجا كه بتوانند با نسخه هاي نئوليبراليستي كه نهاد هاي امپرياليستي به اقصا نقاط جهان تجويز مي كنند بحران هاي خود را منتقل كنند از همين روش استفاده مي كنند و در هر جا كه با مقاومت روبرو شوند با لشكركشي و نظامي گري برخورد مي كنند. اين هجوم وحشيانه ي سرمايه داري جهاني جز با وحدت جهاني زحمتكشان قابل مهار نيست. پس بكوشيم تا با كشف نيروي طبقاتي خود در ايران و جهان با اين هجوم چند لايه سرمايه داري و نمايندگان سياسي آن ها برخوردي شايسته و بايسته داشته باشيم. تلاش براي ايجاد تشكل هاي صنفي و نيز پيگيري مبارزات كارگري در ايران و جهان و حمايت از اين مبارزات از اولين گام هاي اين روندِ ضروري ست. ما به عنوان طبقه كارگر ايران گرفتاري هاي بسياري داريم كه ناگزير از برنامه ريزي براي رفع اين گرفتاري ها هستيم. 

بايد تلاش كنيم كه برنامه ي اصلاح قانون كار و تامين اجتماعي از دستور كار حكومت حذف شود و نيز مديريت سازمان تامين اجتماعي به منتخبان واقعي حقوق بگيراني واگذار شود كه پس انداز ساليان كار خود را به اين سازمان سپرده اند.

بايد مجلس و دولت را با تلاش خود وادار سازيم تا همه ي نيروي كار را مشمول قانون كنند از جمله كارگران كارگاه هاي زير 10 نفر را كه از شمول قانون كار معاف شده اند، و نيز بكوشيم تا طرح استاد شاگردي از برنامه ي دولت براي هميشه حذف شود.

بايد تلاش كنيم كه پديده اي به نام حقوق و دستمزدهاي معوقه در همه ي بخش هاي اقتصاد اعم از بخش خصوصي و غيرخصوصي براي هميشه به تاريخ سپرده شود و بكوشيم نمايندگان واقعي مان در تعيين حداقل دستمزد بر اساس رفع نياز يك خانواده 4 نفري، مشاركت داشته باشند.

تلاش كنيم تا چرخ بيكار سازي از حركت باز ماند و اخراج كارگران به بهانه هاي واهي پايان پذيرد. بكوشيم بساط نظاميان وعناصر امنيتي را از واحد هاي توليدي و كارگاه ها برچينند و تشكل هاي كارگري و مبارزه ي طبقاتي كارگران، از جمله حق اعتصاب را به رسميت بشناسانيم.

تلاش ما مي تواند، تشكيل سنديكاها، اتحاديه ها و هرگونه تشكل كارگري و تعطيلي روز جهاني كارگر به عنوان روز مبارزه ي كارگران عليه نظم سرمايه داري را تبديل به قانون كند.

براي تثبيت دستمزد برابر در مقابل كار برابر و رفع هر گونه تبعيض در محيط كار اعم از تبعيض جنسيتي ، تابعيتي ، قومي ، عقيدتي و...عمل متحد كارگران الزامي ست بنابراين از اتحاد دريغ نورزيم.

جلوگيري از كار كودكان زير 18 سال و فراهم كردن زمينه ي تحصيل و درمان رايگان براي تمام كودكان و جوانان مي تواند و بايد در خواست هاي عمومي ما منعكس شود.

تلاش براي دريافت ابزار و ادوات ضروري براي كار ايمن و حمايت از جان كارگران در برابر سود كارفرمايان را بايد جزيي از فعاليت كارگران فعال هر واحد اقتصادي قرار گيرد.

بدون خواست جدي ما كارگران، واگذاري اموال عمومي به بخش خصوصي و غارت سازمان تامين اجتماعي توسط صاحبان قدرت  متوقف نخواهد شد  پس در اين راه كوشا تر باشيم.

براي ايجاد و برقراري وحدت طبقاتي، صرف نظر از همه ي تفاوت ها تلاش نماييم و باور كنيم كه يك طبقه ايم، همانطور كه سرمايه داران همواره صرف نظر از تفاوت هايشان به عمل متحد مبادرت مي ورزند.

 

پاينده باد وحدت كارگران جهان عليه سرمايه داري و عقب ماندگي

========================================

 

فراخوان اتحادیه آزاد کارگران ایران به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر

 

11 اردیبهشت  روز جهانی کارگر در اعتراض به حداقل مزد مصوب  دست به تجمع در محل وزارت کار خواهیم زد

بار  دیگر اول ماه مه روز جهانی کارگر از راه رسید، بار دیگر هر کدام از ما کارگران در گوشه و کناری  مشغول تدارک برگزاری مراسم این روز بزرگ و تاریخی هستیم و هر کدام به اشکال مختلف در تلاشیم تا بتوانیم مراسم این روز را در قالب محافل و گلگشت یا حضور در اندک مراسم های ممنوعه خیابانی برگزار کنیم. بیش از سی سال است که چنین وضعیتی بر ما تحمیل شده است و حاکمیت فرصت برگزاری آزادنه و مستقل مراسم این روز را از ما کارگران سلب کرده است.  

دوستان و همکاران در سراسر کشور! باید  یکبار برای همیشه به چنین وضعیتی پایان داد، باید دریافت که شرایط امروز، نسبت به سالهای پیشین چه به لحاظ درجه بسیار بالای ستمی که بر ما روا میشود و چه به لحاظ طرح مطالبات و دفاع از حقوق انسانی مان بسیار متفاوت است. همین یک ماه پیش بود که حداقل مزد را، انگار که لقمه ای را جلوی گرسنه ای قحطی زده انداخته باشند 25 درصد و برای سایر سطوح مزدی 20 درصد ترمیم کردند که در همان اولین روزهای سال با افزایش قیمت آب و برق و گاز و دیگر مایحتاج زندگی، این مقدار افزایش مزد حتی ثانیه ای بر سر سفره های ما قرار نگرفت.

 تحمیل این میزان مزد خفت بار در آخرین روزهای سال گذشته در شرایطی انجام شد که رئیس جمهور اعلام کرد تورم را در سطح 25 درصد نگاه خواهند داشت اما هنوز این وعده به آرشیو مطبوعات و رسانه ها نرفته بود که روز پنج شنبه گذشته با افزایش قیمت متوسط بنزین و گازوئیل به بیش از 50 درصد، سیر صعودی و سرسام آور هزینه های زندگی را کلید زدند و بدینگونه شرایط را برای چپاول سفره های خالی میلیونها خانواده کارگری بیش از پیش مهیا کردند. تحمیل چنین درجه ای از ستم معیشتی بر ما کارگران در حالی به عنوان یک سیاست و اولویت در دستور دولت قرار گرفته است که پس از تاراج هزاران میلیارد تومان از اندوخته های ما در صندوق سازمان تامین اجتماعی توسط صاحب منصبان حکومتی، بار دیگر  طرح چپاول دسترنج ما در این سازمان  تحت پوشش بیمه سلامت همگانی در دستور دولت قرار گرفته است و همین دیروز، وزیر کار از ضرورت افزایش سن بازنشستگی خبر داد تا قادر شوند اندک تحت مانده دسترنج ما کارگران در صندوق سازمان تامین اجتماعی را نیز تحت عنوان بیمه سلامت همگانی به تاراج برند.

دوستان و همکاران! چیزی که در میان بیش از هر واقعیت دیگری روشن است، این است که دولت و کارفرمایان هیچ حد و مرزی را برای تحمیل برده وارترین شرایط کار و تحمیل گرسنگی بر میلیونها خانواده کارگری برسمیت نمی شناسند. این فقط اعتراض و قدرت متحدانه ماست که  متضمن بهبود شرایط کارمان، امنیت شغلی مان و برخورداری مان از یک دستمزد شایسته و شرافتمندانه است. این فقط خواست و اراده ماست که میتواند برپایی تشکلهای کارگری را بدست خودمان و بدون دخالت دولت و کارفرمایان تضمین کند، قراردادهای اسارت بار موقت و سفید امضا را ملغی کند، دولت و کارفرمایان را نسبت به عدم پرداخت بموقع دستمزدهایمان وادار به عقب نشینی نماید و شرکتهای تامین نیروی انسانی و پیمانکاری را به عنوان واسطه های غارت و چپاول وحشیانه دسترنج مان برچیند. باید به نیروی متحد خود باور داشته باشیم، باید بدانیم تا زمانی که خود نخواهیم اگر هزاران سال هم بگذرد اجازه برپائی آزادانه و مستقل مراسم روز جهانی کارگر را به ما نخواهند داد و همانگونه که طی بیش از سی سال گذشته، خود بیش از هر کس دیگری شاهد بوده ایم  شرایط کار و زندگی مان روز به روز فاجعه آمیز تر خواهد شد. باید به تکرار و ادامه فجایعی که بر زندگی و معیشت مان تحمیل شده است پایان داد. باید در روز جهانی کارگر همچون کارگران سایر کشورها که رسانه های حکومتی آنرا به نمایش میگذارند به خیابانها بیائیم و تجدید نظر فوری در حداقل مزد، حق برپائی تشکلهای مستقل کارگری، محاکمه و مجازات فوری چپاولگران صندوق تامین اجتماعی و دیگر خواستهای بر حق مان را  فریاد زنیم.

زنده باد اتحاد و همبستگی سراسری کارگران ایران

تشکل، تجمع حق مسلم ماست - معیشت، منزلت حق مسلم ماست

روز  11 اردیبهشت همراه با هماهنگ کنندگان طومار چهل هزار نفری کارگران-  تهران، محل وزارت کار -  ساعت 10 تا 12 ظهر

اتحادیه آزاد کارگران ایران – هفتم اردیبهشت ماه 1393

 

 

 

 

============================================

قطعنامه اتحادیه آزاد کارگران ایران به مناسبت روز جهانی کارگر- اول مه 2014- 11 اردیبهشت 1393

 

زنده باد همبستگی بین المللی کارگران، زنده باد اعتراض و اتحاد کارگری و زنده باد آرمان کارگران برای برپائی دنیایی عاری از ستم و استثمار. این جملات فراخوانهایی تاریخ ساز و پیام اول ماه مه برای همه ما کارگران در پهنه گیتی است. ما این روز بزرگ را که در طول بیش از یکصد سال گذشته با مبارزه میلیونها کارگر در سراسر جهان  برای رهائی از یوغ ستم و نابرابری در هم تنیده شده است و سال به سال نقش برجسته تری در همبستگی و مبارزه ما کارگران ایفا کرده است به همه کارگران ایران و سراسر جهان صمیمانه تبریک میگوئیم و دست اتحاد بسوی آنان دراز میکنیم و با تاکید بر همبستگی سراسری کارگران ایران، تجدید نظر فوری و اساسی در حداقل مزد مصوب، حق برپائی تشکلهای مستقل کارگری و سازماندهی اعتصابات و اعتراضات آزادانه و سراسری را به مثابه فوری ترین خواستهایمان فریاد می زنیم.

فریاد اعتراض ما کارگران به فقر و فلاکت و بی حقوقی،  فریاد اکثریت عظیم مردم ایران نسبت  به شرایط موجود است. شرایطی که هر روزه ابعاد فاجعه آمیزی تری بر خود میگیرد و جمعیت عظیم تری از کارگران و مردم ایران را بسوی بی حقوقی مطلق و فقر و نداری سوق میدهد. بطوریکه دولت و کارفرمایان هیچ حد و مرزی را در تحمیل ستم معیشتی بر میلیونها خانواده کارگری برای خود قائل نیستند و هر روزه طرح و برنامه های جدید تری را برای تشدید استثمار کارگران و غارت ثروتهای اجتماعی در دستور میگذارند. هنوز خبر دست اندازی هزاران میلیارد تومانی توسط صاحب منصبان حکومتی به دسترنج کارگران در صندوق سازمان تامین اجتماعی کهنه نشده است که چپاول اموال ما کارگران در این صندوق را تحت عنوان "ادغام صندوق تامین اجتماعی در طرح بیمه سلامت همگانی" به میان کشیده اند و  همزمان وزیر کار طرح افزایش سن بازنشستگی را برای غارت بیشتر دسترنج ما کارگران بر روی میز قرار داده است. هنوز خبر اظهارات رئیس جمهور مبنی بر کنترل تورم در سطح 25 درصد که با هدف توجیه افزایش خفت بار 25 درصدی حداقل مزد عنوان شد در آرشیو مطبوعات و رسانه ها بایگانی نشده بود که با اجرای مرحله دوم قطع سوبسیدها (موسوم به هدفمندی یارانه ها) قیمت حاملهای انرژی را بطور متوسط به بیش از 60 درصد افزایش دادند و بدینگونه شرایط را برای افزایش سرسام آور هزینه های زندگی و غارت و چپاول سفره های خالی میلیونها خانواده کارگری مهیا کردند. اما کسانیکه هر لحظه و هر روزه و با توسل به انواع سیاستهای عوافریبانه چنین وضعیت فاجعه باری را بر ما کارگران و دیگر اقشار محروم و زحمتکش مردم ایران تحمیل میکنند باید بدانند که ما نظاره گر تباهی و نابودی هست و نیست مان  نخواهیم شد  و متحدانه در مقابل  فقر و فلاکت و بی حقوقی اجتماعی تحمیل شده بر خود ایستادگی خواهیم کرد.  بر این اساس  ما با ابراز انزجار از وضعیت موجود و اعتراض علیه سرکوب مطالبات بر حق مان، خواستهای خود را به شرح زیر اعلام میداریم و خواهان تحقق فوری آنها هستیم:

1-ما مصرانه خواهان تجدید نظر فوری در حداقل مزد مصوب و افزایش آن با دخالت و نظارت مستقیم نماینده های منتخب مجامع عمومی کارگران هستیم  و بر تامین یک زندگی شایسته و انسانی برای عموم مردم ایران پای می فشاریم

2-طرح قطع سوبسیدها (موسوم به هدفمندی یارانه ها) و به فلاکت کشانده شدن زندگی کارگران و اکثریت عظیم مردم ایران باید به فوریت متوقف گردد

3-حق بر پائی تشکلهای کارگری که بدست خود کارگران و بدون دخالت دولت و کارفرمایان ایجاد میشوند باید و بدون هیچ قید و شرطی به رسمیت شناخته شوند

4- آزادی بی قید و شرط اعتصاب، اعتراض، راهپیمائی، آزادی احزاب، تجمع و آزادی بيان و مطبوعات باید به عنوان حقوق مسلم و خدشه ناپذير اجتماعی كارگران و عموم مردم ایران به رسميت شناخته شوند

 5-ما خواهان تامین امنیت شغلی، محو قراردادهای اسارت بار موقت و سفيد امضا و  بر چیده شدن شرکتهای تامین نیروی انسانی و پیمانکاری به مثابه ننگین ترین ابزار برای غارت و چپاول دسترنج مان هستیم

6- دستمزدهاي معوقه كارگران بايد فورا و بی هيچ عذر و بهانه ای پرداخت و عدم پرداخت آن بايستی به مثابه يك جرم قابل تعقيب قضائی به قانون تبدیل گردد و خسارت ناشی از آن به كارگران پرداخت شود

7-ادغام صندوق سازمان تامین اجتماعی در طرح بیمه سلامت همگانی دست اندازی دیگری به دهها سال دسترنج و اندوخته ما کارگران است. ما با تاکید بر اجرای طرح بیمه سلامت همگانی به عنوان یکی از حقوق اساسی مردم ایران و بمثابه یکی از وظایف اصلی دولت، خواهان محاکمه علنی و فوری غارتگران صندوق سازمان تامین اجتماعی و توقف فوری طرح ادغام این صندوق در بیمه سلامت همگانی هستیم

8- ما با تسلیت و ابراز همدردی عمیق با خانواده های کارگران جان باخته در سوانح شغلی، تبدیل محیطهای کار به قتلگاه کارگران را قویا محکوم میکنیم و آنرا نتیجه سرکوب و پایمال شدن بدیهی ترین حقوق انسانی و اجتماعی کارگران  میدانیم و با تاکید بر مسئولیت مستقیم دولت در پیش آمدن چنین وضعیت فاجعه باری، خواهان بکارگیری و رعایت فوری بالاترین استانداردهای ایمنی در محیطهای کار هستیم

9- اخراج و بيكار سازی كارگران باید به هر بهانه ای بايد متوقف گردد و تمامی كساني كه بيكار شده و يا به سن اشتغال رسيده اند بايد تا زمان اشتغال به كار از بيمه بيكاری متناسب با يك زندگی انسانی برخوردار شوند

10- ما هر گونه سرکوب اعتراضات کارگری و مردمی و تعرض به فعالین کارگری دربند و دیگر زندانیان را که در زندان اوین صورت گرفت قویا محکوم میکنیم و خواهان لغو فوری مجازات اعدام، آزادی فوری و بی قید و شرط کلیه کارگران زندانی و دیگر جنبش های اجتماعی آزادیخواه از زندان و توقف فوری پیگردهای قضایی علیه آنان هستیم

11-کلیه قوانین تبعیض آمیز نسبت به زنان باید فورا لغو  و  برابری کامل و بی قید و شرط  حقوق زنان و مردان در تمامی عرصه های زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی باید به رسمیت شناخته شود

12- ما خواهان برخورداری تمامی بازنشستگان از يك زندگی مرفه و بدون دغدغه اقتصادی و رفع هرگونه تبعيض و نابرابری در پرداخت مستمری و حقوق و مزایای  بازنشستگان هستیم

13- کودکان کار و خیابان لکه ننگی است بر جامعه ما.  هرگونه کار کودکان مطلقا باید لغو و آنان می باید از تامین اجتماعی گسترده و کامل، امكانات آموزشي رفاهی و بهداشتی يكسان و رایگان جدا از نوع جنسيت، موقعيت اقتصادی و اجتماعی خانوادگی شان و وابستگی هاي ملی و ن‍‍ژادی و مذهبی برخوردار شوند

14- ما خواهان رفع هرگونه تبعیض از کارگران مهاجر افغانی و سایر ملیتها در ایران، توقف فوری اخراج آنان و اعطای حقوق شهروندی به این دسته از هم طبقه ای های خود هستیم

15- ما با قدردانی از حمايت تمامی سازمانهای کارگری جهان از مبارزات كارگران ايران، پشتیبانی خود را از اعتراضات كارگری در سرتاسر جهان اعلام میداریم  و بر همبستگی بين المللی كارگران تاكيد می كنيم

16- اول ماه مه روز جهانی کارگر بايد تعطيل رسمی اعلام گردد و در تقويم كشور گنجانده شود و هر گونه ممنوعيت و محدوديت برگزاری مراسم گوناگون اين روز ملغي گردد

زنده باد اول ماه مه - زنده باد همبستگی بين المللی كارگران – پیش بسوی همبستگی، اتحاد و اعتراض سراسری کارگران ایران

 اتحادیه آزاد کارگران ایران – 1 مه 2014- 11 اردیبهشت 1393

 

 

در استقبال از اول ماه مه روز جهانی کارگر

 

نماینده های کارگرن امضا کننده طومار اعتراضی در شهر ساوه با تجمع در محل اداره کار این شهر خواهان تجدید نظر فوری در حداقل مزد مصوب شدند

اتحادیه آزاد کارگران ایران: صبح امروز هشتم اردیبهشت ماه نماینده های کارگران امضا کننده طومار اعتراضی در شهر ساوه به همراه تعدادی از این کارگران با تجمع در مقابل اداره کار این شهر خواهان تجدید نظر فوری در حداقل مزد مصوب شدند. این کارگران که به مناسبت فرا رسیدن روز جهانی کارگر اقدام به این کار کرده بودند حدود یک ساعت در این مکان به تجمع خود ادامه دادند و نماینده های آنان طی مذاکراتی با مسئولین اداره کار شهرستان ساوه با تشریح خواست میلیونها کارگر در سراسر کشور برای افزایش حداقل مزد و همچنین توضیح تلاشهایی که از طریق طومار چهل هزار نفری کارگران در این رابطه انجام شده است خواهان رسیدگی به خواستهای خود و تجدید نظر فوری و اساسی در حداقل مزد مصوب شدند. در ادامه این مذاکرات مسئولین اداره کار شهرستان ساوه اعلام کردند نامه را جهت رسیدگی و پیگیری خواست کارگران به اداره کار استان (اراک) خواهند فرستاد.

اتحادیه آزاد کارگران ایران –8 اردیبهشت ماه 1393

تصویر نامه نماینده های کارگران امضا کننده طومار اعتراضی چهل هزار نفری کارگران در شهر ساوه: http://www.etehadeh.com/?page=news&nid=3687

 

 

 

کمیته دفاع از فعالین کارگری مهاباد

پیش به سوی اول ماه مه گسترده

                                 

اطلاعیه شماره ١۵

پیش به سوی اول ماه مه گسترده

کارگران زحمتکشان اول ماه مه در راه است؛ 

اول ماه مه روز جهانی کارگر، روز هبستگی طبقه کارگر علیه نظم سرمایه داری است. در این روز کارگران در یک صف به خیابانها خواهند آمد، تا علیه نظام سرمایه داری اعلام جنگ کنند. کارگران در این روز خواست و مطالبات خود را از طریق قطعنامه های مصوب شده به نظام سرمایه داری و حامیان آنان اعلام می کنند. 

در سال ١٨٨۶ میلادی کارگران امریکا در شهر شیکاگو مورد حمله نیروهای دولتی قرار گرفتند. تعداد زیادی از کارگران کشته و زخمی شدند و رهبران اتحادیه های کارگری را دستگیر و محاکمه کردند. ٣ سال بعد، روز جهانی کارگر در انترناسيونال دوم، یعنی روز اول ماه مه، از جانب اين سازمان بين المللی کارگران، به روز جهانی کارگر تبديل شد و در سال ۱۸۹۰ به صورت گسترده ای در اغلب کشورهای دنیا، کارگران این مراسم را برگزار کردند. از آن پس کارگران در اکثر کشورهای جهان، در روز اول ماه مه یکپارچه به خیابان‌ها می‌آیند و خواست و مطالبات خود را فریاد می‌زنند. اما در ایران برگزاری این مراسم جرم است و کسانی که اقدام به برگزاری مراسم روز کارگر کنند با زندان و یا تبعید مواجه هستند. اما کارگران ایران هم چون کارگران جهان هیچ وقت مرعوب حاکمان نشده و به اشکال مختلف این روز را گرامی داشته و می دارند.

کارگران، تشکل های کارگری؛ 

امروز در شرایطی به پیشواز اول ماه مه روز جهانی کارگر می رویم که نظام سرمایه داری ایران با استثمار بیشتر کارگران می خواهد سیاست نئولیبرالی خود را بر بستر سرکوب بیشتر جنبش طبقه کارگر و نرمش در مقابل دولت‌های سرمایه‌داری، دنبال کند. 

بخشنامه‌های شورای عالی کار به وضوح نشان می‌دهد که با مصوب کردن دستمزد های به مراتب زیر خط فقر، سیاستی جز استثمار بیشتر نیروی کار برای برون رفت از منجلاب و بحران اقتصادی که خود بانی آن هستند، را تعقیب نمی‌کند آنها به سرمایه‌داران داخلی و خارجی چراغ سبز نشان می دهند و با این مصوبات آنان را دعوت می‌کنند که سرمایه‌گذاری کنند و با سرکوب خشن نشان داده‌اند که حافظان خوبی برای سرمایه هستند. 

ما کارگران ایران در مقابل این بی حقوقی سکوت نخواهیم کرد و با هر شکل ممکن اعتراض خودمان را به اذهان عمومی می رسانیم.

کارگران؛ 

در اول ماه مه روز جهانی کارگر، باید همراه با خانواده های خود در صف های فشرده به خیابان بیاییم و مطالبات خود را مطرح و برای تحمیل آن‌ها به سرمایه‌داران تلاش و مبارزه کنیم. به طور قطع خواست افزایش دستمزد و آزادی زندانیان سیاسی و کارگران زندانی سرلوحه خواست و مطالبات صنفی و سیاسی کارگران است. 

کارگران؛ قدرت ما در تشکل ماست و با اتکا به قدرت تشکل‌‌هایمان می‌توان هر خواست و مطالباتی ولو صنفی یا سیاسی را به سرمایه‌داران تحمیل کرد.

اول ماه مه را به همه کارگران و اقشار ستمدیده جامعه تبریک می‌گوییم.

محمد مولانایی، واحد سیده و یوسف آب خرابات ٩٣/١/٢٦ زندان مرکزی مهاباد 

 

شماره تماس با سخنگوی کمیته دفاع از فعالین کارگری مهاباد، کوروش بخشنده 

 

٠٩٣٧٩٩٦٠٧۴٧

komitedefaa@gmail.com

komitedefaa.blogspot.com

 

   =============================

 

به مناسبت اول ماه مه و یادآوری مبارزات کوشندگان کارگری. پیام سندیکا

 

 تقی باقری؛

مبارز نامدار جنبش کارگری ـ سندیکایی

تقی باقری به عنوان یک فعال کارگری از چهره‌های پر افتخار جنبش کارگری میهن ماست. او فردی بسیار مردمی و مورد اعتماد کامل کارگران بود. باقری به عنوان کارگر در کارخانه‌های دخانیات کار می کرد. موسسه دخانیات در سال های دهه 20 تا کودتای 28 مرداد، یکی از مراکز مهم و اصلی کارگری بود و سندیکای کارگران دخانیات که تقی باقری در رهبری آن قرار گرفت از فعال ترین و پیشروترین تشکل‌های آن دوران به شمار می آید.

در سال‌های دهه بیست خورشیدی کارخانه‌های مرکزی دخانیات، کارخانه‌های سیلوی تهران، چیت سازی، سیمان تهران، تاسیسات راه آهن و صنعت نفت خوزستان و کارخانه‌های نساجی اصفهان و مازندران از جمله تکیه گاه‌های جنبش کارگری بودند و سندیکاهای این واحدهای صنعتی نقشی بزرگ و برجسته در مبارزات صنفی ـ سندیکایی و نیز جنبش ملی کردن صنعت نفت داشتند. تقی باقری به عنوان یک رهبر آگاه و مدبر سندیکایی در راس سندیکای کارگران دخانیات مروج اصول اصیل و رزمجویانه فعالیت سندیکایی بود. او نظیر علی امید و دیگر رهبران سندیکایی در تشکل‌یابی صنفی کارگران و تاسیس سندیکاهای کارگری بر پایه صحیح طبقاتی نقش مهم و تاریخی ایفا کرد. او از زمره رهبران سندیکایی بود که رعایت موازین فعالیت سندیکایی و دوری جُستن از هرگونه انحراف در جنبش سندیکایی را گوشزد کرده و با آن مقابله می نمود. او اعتقاد داشت جنبش سندیکایی ضمن استقلال خود یک نیروی خنثا و بی طرف نیست. به دلیل نقش بارز تقی باقری در جنبش سندیکایی او همواره مورد پیگرد دشمنان طبقه کارگر و ارتجاع و دربار پهلوی بود.تقی باقری از زمره رهبران شورای متحده مرکزی کارگران بود که 8 ساعت کار ،دستمزد روز جمعه و قانون کار از دستاوردهایشان بود.نقش تقی باقری و اتحادیه کارگران دخانیات در نهادینه کردن حقوق کارگران در دخانیات ازجمله افتخارات سندیکاهای کارگری است. شورای متحده مرکزی تقی باقری ها را با روحیه همبستگی کارگری آنچنان پرورش داد که اعتصابات کارگری با همبستگی و اعلام حمایت اتحادیه کارگران سیلو و دخانیات و راه آهن و چیت سازی به پیروزی می رسید  و حتا دولت توان مقابله با این اتحدیه های کارگری را در خود نمی دید. رهبران کارگری پرورش یافته در شورای متحده اتحادیه های کارگری را فقط در مسیر مبارزات  اقتصادی نمی دیدند. نقش سندیکای کارگران دخانیات تحت رهبری تقی باقری همراه با سندیکاهای کارگران چیت سازی، سیمان تهران و دیگر کارخانجات در به پیروزی رساندن خیزش ملی 30 تیرسال 1331 فراموش نشدنی است. نخستین جرقه خیزش ملی 30 تیرکه در جهت مخالفت با نخست وزیری قوام وبازگرداندن دکترمحمدمصدق به نخست وزیری ومخالفت با دربار و محمدرضا پهلوی بود، با اعلام اعتصاب کارخانه‌های سیلو، دخانیات، سیمان تهران و چیت سازی و راه آهن زده شد. تقی باقری، این رزمنده آگاه طبقه کارگر در رأس این اعتصابات و از رهبران آن بود.در  30/4/1331- شعارهای کارگران:مرگ براستبداد،دست شاه ازدخالت درامورکشورکوتاه،مرگ برقوام خائن،مرگ براشرف،مرگ برشاه،یامرگ یامصدق،زنده بادمصدق،ازجان خودگذشتم- باخون خودنوشتم - یامرگ یاآزادی، بود. پس از کودتای انگلیسی ـ آمریکایی 28 مرداد تقی باقری بازداشت و روانه سیاه چال شد. او را برای بزانو درآوردن به جزیره خارک تبعید کردند. او مورد انواع شکنجه و آزار قرار گرفت امّا به آرمان طبقه کارگر پشت نکرد. پس از آزادی از زندان به قزوین تبعید شد. زندگی دشوار و مشکلات فراوان را تحمل نمود و با اراده‌ای آهنین به اندیشه‌های خود و منافع طبقه کارگر وفادار ماند. تقی باقری بعدها براثر ناملایمات زندگی و فشارهای زندان بیمار شد. در بیمارستان هنگام یک عمل جراحی با زندگی وداع کرد. مراسم یادبود او باشکوه فراوان برگزار و بویژه کارگران دخانیات از این قهرمان خود تجلیل کردند. او در گورستان ابن بابویه به خاک سپرده شد. نام ارجمند تقی باقری در صفحات تاریخ جنبش کارگری ـ سندیکایی ایران می درخشد. او نمونه یک کارگر مقاوم و ثابت قدم و یک رهبر آگاه جنبش سندیکایی بود! از او بیاموزیم و بکار ببندیم.

 

===============================================

 

زنده باد اول ماه مه

نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران ــ خارج از کشور

 

امروز اول ماه مه است، روز جهانی کارگر، روز همبستگی بین المللی کارگران، آغاز سال نو کارگری، جشن کارگران …، جشن؟

جشنی که در آن میلیونها کارگر در زیر خط فقر زندگی میکنند!

جشنی که کارگر کوچکترین حق و دخالتی در تعیین نرخ فروش کالایش (کار) را ندارد و دیگران برایش حداقل دستمزد را تعیین میکنند

جشنی که میلیاردها تومان ثروت کارگران در بیمههای اجتماعی توسط غارتگران نظام سرمایه به یغما برده میشود!

جشنی که میلیونها کارگران بیکار برای لقمهای نان، به هر شرایط غیر انسانی سرمایهداران تن در میدهند!

جشنی که زنان زحمتکش دو سویه مورد ستم و اجحاف قرارگرفته و حتّا از همان حقوق ناچیز کارگران مرد نیز بی بهرهاند!

جشنی که کارگران مهاجر از کشورهای منطقه، بردهوار مورد ستم و استثمار و همهگونه تحقیر و توهین و بیحقوقی قرار دارند!

جشنی که ملیونها کودکان کار، به علت فقر خانواده، به جای نشستن در کلاس درس، ناگزیر به حاشیۀ خیابانها روآورده و مظلومانه برای لقمهای نان به هر کار سنگین و پستی تن در میدهند!

جشنی که کارگران از حق تشکل، اعتصاب و اعتراض محرومند!

جشنی که کوچکترین اعتراض و حق طلبی با اخراج، سرکوب، زندان، شکنجه و مرگ مواجه میشود!

جشنی که در آن کارگر زندانی بیماری را از بیمارستان به زندان میکشانند و مانع از ادامۀ مداوای او میشوند (رضا شهابی)

جشنی که به کارگر زندانی دیگری با چندین بیماری سخت، اجازۀ معالجه و مرخصی نمیدهند (محمد جراحی)

جشنی که به یک کارگر بیمار زندانی مرخصی برای ملاقات فرزند مبتلا به سرطانش نمی دهند (بهنام ابراهیم زاده)

جشنی که کارگر مبارزی در اعتراض به شرایط غیر انسانی و قرون وسطایی زندانها، بیش از یک ماه در اعتصاب غذا به سر برد، اما کوچکترین توجهی به خواستهای او نمیشود تا از پای درآید (شاهرخ زمانی)

جشنی که …!

چنین «جشنی» در گوشهای از جهان به نام ایران برگزار میشود که خود تصویری از «جشن»های مشابه در سایر نقاط جهان است.

نظام جهانی ضد کارگری سرمایه، سوار بر اسب مراد؛ غارتگری، چپاول و استثمار را به حدی رسانده که ناشی از فقر و فلاکت و بیحقوقی تحمیل شده بر کارگران، رمق و دلیلی برای جشنی واقعی در اول ماه مه برای آنها باقی نگذاشته است. بیسبب نیست که هرساله برنامههای اول ماه مه کمرنگتر و محدودتر میشود.

اما طبقۀ جهانی کارگر، به حکم همبستگی ذاتیش، به سبب هم سرنوشتیش و به دلیل دردهای مشترکش، علارغم این اوضاع، در این روز به دور هم جمع میشوند، مشتها را گره میکنند و با شعار تاریخ ساز: «کارگران جهان متحد شوید» تجدید عهد میکنند که برای کسب حقوق از دست رفتۀ خود، برای آزادی همطبقهایهای خود از زندان، برای ایجاد تشکلات مستقل، برای تأمین یک زندگی انسانی و سرانجام برای سرنگونی نظام ضد بشری سرمایهداری و استقرار سوسیالیسم، همدوش و همصدا یک لحظه از پای ننشینند. فریادهای رسای: «دیگر بس استِ!» کارگران در اقصی نقاط جهان، بشارت دهندۀ فرا رسیدن اول ماه مهای است که کارگران جشن واقعی خود را برگزار کنند.

زنده باد اول ماه مه!

کارگران جهان متحد شوید!

کارگر زندانی آزاد باید گردد!

نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در ایران – خارج کشور

مه 2014 – اردیبهشت 1393

nhkommittehamahangi@gmail.com

http://nahadha.blogspot.com/

boltanxaberi@gmail.com

متشکل شویم،

سازماندهی کنیم!

کارگران متحد شویم!

 

=========================================

 

 

اطلاعیه انجمن کارگری جمال چراغ ویسی

 

روزجهانی کارگر، روز همبستگی طبقاتی کارگران را با شکوه هر چه بیشتر برگزار کنیم.

در یک سال گذشته رژیم جمهوری اسلامی ایران درهیاهوی تبلیغاتی دوران انتخابات و بعد از انتخاب با اینکه صحبت از بهبود شرایط بهتر را داشتند!؟ هیچ وعده ای از بهبود وضعیت اقتصادی و اشتغال در رابطه با شرایط کار و زندگی کارگران ایران را نتوانستند عملی کنند. تمامی سردمداران در قدرت و خارج از قدرت ، بهبود وضعیت ایران  را در تحمیل بیشتر فقر و استثمار بی حد  بر کارگران و زحمت کشان می بینند.

بنا بر گزارشهای رسمی و تائید  پزشک قانونی در سال ١٣٩٢ ، بیش از هزارو شش صد کارگر بر اثر حوادث کار ، جانشان را از دست داده اند. این گزارش شامل حوادثی است که ثبت شد ه اند  و همچنین حوادث کار، کارگران افغانی مشمول این آمار نمی شود. با توجه به پیش بینی ها  ، بدلیل  خیل عظیم بیکاران و شرایط سخت کار، پیش بینی  می شود که در سال آینده تعداد حوادث کار بیشتر شود .

بنا برآمارهای مختلف بیش از ٢٥ میلیون جمعیت آماده به کار از سن ١٥ تا ٦٥ ساله در ایران خارج از اشتغال (بیکار) هستند.  اضافه بر آن که نرخ تورم را بالای ٣٥ درصد تخمین زده شده  اما نرخ تورم سر سفره کارگران ١٢٠درصد  بیشتر افزایش داشته است ، یعنی قدرت خرید کارگران شاغل هم به کمتر از نصف رسیده . افزایش حداقل دست مزد سال ٩٣ را ٢٥ در صد تعین کرده اند که به گفته کارشناسان خود رژیم سرمایه  ، بیشتر از ١٠ درصد زیر نرخ تورم سال جاری است . طبق همین محاسبات قدرت خرید کارگران به ٦٥ در صد سال  ٩٢ میرسد. به گفته علی اکبر سیارمه عضو هیـأت مدیره کانون شوراهای اسلامی کار استان تهران تورم معیشت خانوارهای کارگری به ١٥٠ درصد رسیده است.

نظام سرمایه داری همچنان در بحران اقتصادی دست و پا میزند و علی رغم تبلیغات های ضدو نقیض دولتها و صاحب نظران بورژوازی  این بحران به قوت خود باقی است.تنها در بعضی از  کشورهای صنعتی  توانسته اند  شتاب صعودی بیکاری  را کمی کنترل کنند . اما در ایران با توجه به ساختارهای منحصر به فرد ،فقر و تنگدستی و رشد بیکاری  به مراتب چند برابر بیشتر شده است . به گفته خود کارشناسان هیأت حاکمه در ایران  صنایع و واحدهای تولیدی  تنها بین بیست تا سی درصد فعال هستندو بقیه یا کاملا ورشکسته شده اند یا در آستانه ورشکستگی قرار دارند ، یعنی چیزی حدود ٧٠ تا ٨٠ در صد کاملا از کار افتاده است.

دولت سرمایه در ایران با بحران های سیاسی و اقتصادی  دست به گریبان است که راه حل بورژوازی برای آن متصور نیست . جناح های مختلف حکومتی برای برون رفت از این بحران هر کدام در تلاش هستند تا  دیگری را مقصر جلوه دهند و مشکلات  را به دوش طرف مقابل بیاندازند . راه حل های جناحهای مختلف ، چه آنهای که در قدرت هستند و چه آنهای که فعلا رانده شده از قدرت  هستند در کاهش این بحران  بی تاثیر می باشد. اتفا ق نظر تمامی جناح ها بر تحمیل این  بحران بر گرده کارگران است . یعنی استثمار ، بیکاری  ، فقر  و بی حقوقی  هر چه بیشتر. در مقابل  ما شاهد اعتراضات هر چند  پراکنده  کارگران هستیم   . طبق خبر های منتشر شده  درسایت ها و رسانه های  خبری  بیش از ٣٥٠ مورد اعتصاب و اعتراض کارگری تا کنون صورت گرفته  است که این اعتراضات  از یک روز تا بیش از یک ماه ادامه داشته است.  در ایران با وجود فضای امنیتی   و سرکوب وحشیانه ، ما همچنان شاهد مبارزه کارگران در عرصه های مختلف  و در اشکال گوناگون آن هستیم.

 دولت و دیگر حامیان سرمایه  برای جلو گیری از رشد  هر گونه اعتراض متشکل  و سازمان یافته ،  فعالین کارگری  را زیر شدیدترین فشارهای امنیتی قرار داده اند .  تعداد زیادی از کارگران زندانی هستند   و تعداد دیگری  زیر ضرب احکام سنگین قرار دارند .  اما  ایجاد فضای رعب و و حشت  کارگران و فعالین کارگری را از تلاش و فداکاری برای افشای چهره تا به دندان مسلح رژیم حافظ سرمایه داران باز نداشته است . حافظان نظم موجود در تلاش بوده اند تا با زندانی نمودن فعالین کارگری از گسترش مبارزات اعتراضی کارگران و صدای حق طلبانه آنان جلوگیری کنند  ، اما  ما شاهد هستیم  که کارگران در بند با صدور اطلاعیه  و بیانه ها  ، زندان رابه عرصه دیگری از مبارزه تبدیل کرده اند و کارگران در بند اثبات کردند که زندان و فشارهای پلیسی خللی در عزم و اراده طبقاتی آنان به وجود نخواهد آورد .

این روحیه منعکس کننده شرایط و موقعیت طبقه کارگر و کل جامعه ایران  است که تسلیم خواست  ریاضت کشی دولت و سرمایه داران نشده است و بر خواستهای اقتصادی و آزادی های سیاسی خود پای میفشارد.

بحران عمیق جامعه سرمایه داری و ماهیت بازسازی این بحران فشارهای بیشتری را بر وضعیت کار و زندگی کارگران و زحمتکشان جامعه خواهد آورد. کارگران باید بتوانند حول  خواست  های مشترک از جمله خواست افزایش  دستمزد بر مبنای دو  میلیون تومان ، خواست آزادی فوری کارگران زندانی و دیگر فعالین سیاسی  ، حق ایجاد تشکل ، اعتصاب و تجمع ، بیمه بی کاری و...  متحد شوند . اول ماه مه روز جهانی کارگر  روز رزم طبقاتی کارگران بر علیه تمامی نابرابری های این دنیای وارونه است .  در این روز باید در صفی واحد در کنار هم به این نابرابری ها اعتراض کنیم  تمامی کارگران و فعالین جنبش کارگری که به امر رهایی کارگران باور دارند باید بتوانیم  این روز را گرامی بداریم و یک صدای واحد  بر سر خواست و مطالبات کارگری داشته باشند.

زنده باد همبستگی جهانی طبقه کارگر

انجمن کارگری جمال چراغ ویسی

بیست وشیشم آوریل ٢٠١٤

 

============================

 

بیانیه اتحاد بین المللی به مناسبت اول ماه مه:

روز همبستگی جهانی طبقه کارگر را گرامی بداریم

 

 

اول ماه مه روزهمبستگی جهانی طبقه کارگر، روز اتحاد و مبارزه سراسری کارگران جهان علیه نظام سرمایه داری را گرامی می داریم. بیش از یک قرن است که طبقه کارگر این روز را در اشکال مختلف در سراسر جهان برگزار می کند و به سرمایه داران و دولت های شان اعلام می دارد که عزم طبقه کارگر برای مبارزه با سرمایه داری استوار است. طبقه کارگر در اول ماه مه با برگزاری راهپیمای ها، تظاهرات ها و مراسم ها و با گرامی داشت این روز، با صدای رسا اعلام می دارد که نه یک صنف، نه یک قشر، نه یک قوم، نه یک ملت و نه یک جنس، بلکه طبقه ای جهانی است، با منافع جهانی در مقابل طبقه سرمایه دار و نظام سرمایه داری. 

 

بورژوازی جهانی به رغم رقابت های درون طبقاتی و اختلافات و تخاصم های ملی و منطقه ای، یورش گسترده ای علیه طبقه کارگر به ویژه پس از بحران سرمایه داری در سال های ۲۰۰٨ - ۲۰۰۹ را در دستور کار خود قرار داده است. بورژوازی در همه جا می کوشد که بار بحران سرمایه داری را بر گرده طبقه کارگر قراردهد. کاهش دستمزد ها، ناامنی شغلی، بیکارسازی های گسترده، افزایش شدت و زمان کار، قطع و یا کاهش شدید خدمات رفاهی و اجتماعی، حمله به تشکلات کارگری و سرکوب مبارزات کارگری و بطور کلی تحمیل برنامه "ریاضت اقتصادی"، به برنامه جهانی دولت های بورژوازی بدل شده است. به این گونه، بهبود ورونق اقتصادی سرمایه داری جهانی که بورژوازی نوید آن را می دهد، قرار است که بر گستره ای از فقر، خون و چرک بروید: رویش شکوفه های سیاه بر لجنزار مناسبات سرمایه. این اعلام جنگ آشکار بورژوازی و دولت های سرمایه داری به طبقه کارگر در سراسر جهان است. 

 

در اروپای متحد، بورژوازی، در نبرد آشکار علیه طبقه کارگر، کشور های یونان و اسپانیا را به ورطه فروپاشی اجتماعی سوق داده است. همه دست آورد های طبقه کارگر در این کشورها سالهاست که مورد تهاجم وحشیانه قرار دارد. میلیون ها نفر به اجبار به صف ارتش بیکاران پیوسته اند و تنها امکان تامین هزینه زندگی یعنی فروش نیروی کار از آنها سلب شده و به فقر و تهیدستی محکوم شده اند. آمار بیکاری جوانان در یونان و اسپانیا به مرز ۵۰ درصد رسیده و نسل جوان آینده ای برای خود در نظام سرمایه داری نمی بینند. 

 

اوضاع اجتماعی در یونان و اسپانیا اگرهنوز در مقایسه با دیگر کشورهای اروپایی می تواند استثنا به حساب آید، اما برای بسیاری دیگراز کشورها در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین، این استثنا مدت هاست که قاعده عمومی است. اجرای سیاست های اقتصادی به شدت دست راستی و ضد کارگری توسط بورژوازی باعث شده که سرمایه داری در قرن بیست یکم، حتی در کشورهای پیش رفته، هرچه بیشتر چهره سرمایه داری قرن نوزدهمی را به خود بگیرد؛ قرنی که در آن کارگر بودن معنایش تن دادن به کار طاقت فرسا و زیست در فقر و تنگدستی بود، ۱۲ تا ۱۵ ساعت کار روزانه، عادی تلقی می شد، اعتصاب جرم به حساب می آمد، بی حقوقی کارگران، مسلم انگاشته می شد، دولت هیچ مسئولیت اجتماعی در قبال حداقل رفاه مردم به عهده نمی گرفت و همه چیز به دست نامرئی بازار آزاد سرمایه سپرده شده بود. 

 

اما نه طبقه کارگر در قرن نوزدهم از مبارزه علیه بورژوازی و نظام سرمایه داری باز ماند و نه طبقه کارگر در قرن بیستم یکم حاضر است به اهداف و خواست های تبهکارانه بورژوازی جهانی تن در دهد. بنابراین مبارزه طبقاتی کارگران علیه یورش بورژوازی به اشکال مختلف در عرصه جهانی تداوم داشته است. از تلاش کارگران برای بهبود وضعیت در یک واحد تولیدی در کشوری در آفریقا تا مبارزه کارگران کیان تایر برای حفظ شغل، از اعتصاب کارگران پتروشیمی برای افزایش دستمزد در ایران، تا مبارزه کارگران نساجی در بنگلادش برای ایمنی محیط کار و برچیدن کارگاه هایی که نه محل کار که کشتارگاه کارگران هستند، از اعتصاب کارگران معدن چادرملو تا اعتصاب های سراسری و تظاهرات های بزرگ خیابانی در یونان ،اسپانیا ،ایتالیا و دیگر کشورهای اروپایی بخشی از مبارزه گسترده ی طبقه کارگر علیه سرمایه داری و در دفاع از منافع خود و منافع اکثریت جامعه بطور کلی بوده است. 

 

تجربه آفریقای جنوبی، که دولت بورژوازی و پلیس اش به روی هزاران کارگر در معادن ماریکانا که برای افزایش دستمزد اعتصاب کرده بودند، آتش گشود هم یک تراژدی و هم درسی تاریخی بود. در نتیجه این اقدام جنایتکارانه دهها نفراز کارگران اعتصابی جان باختند، صدها نفر زخمی شدند و تعداد زیادی از معدنچیان و خانواده آنان دستگیر و زندان شدند. این جنایت، یک بار دیگر نشان داد که بورژوازی، چه سیاه و چه سفید اش، به رغم ادعاهای دموکراسی خواهی، آنجا که پای سود بیشتر در میان باشد از هیچ جنایتی روی گردان نخواهد بود. در اول ماه مه امسال، ما بار دیگر ضمن اعلام انزجار و نفرت نسبت به این جنایت دولت افریقای جنوبی، یاد کارگران جان باخته در معادن طلای افریقای جنوبی را گرامی می داریم. ما همچنین یاد ۱۱٣٨ کارگر بنگلادشی که قربانی طمع سیری ناپذیر سرمایه داران در رانا پلازا شدند و صدها کارگر دیگری که در اتش سوزی کارگاههای تولید پوشاک، در حریق سرمایه سوختند را گرامی می داریم. 

 

در ایران طبقه سرمایه دار و دولت اسلامی سرمایه در راستای سیاست های اقتصادی بوروژازی جهانی، وضعیت فلاکتبارتری از گذشته را به طبقه کارگر و مردم زحمتکش تحمیل کرده است. ارزان سازی نیروی کار به منظور بالابردن سود سرمایه، پایه و اساس این سیاست است. رژیم سرمایه داری اسلامی حق تشکل یابی مستقل کارگران و حق اعتصاب را وحشیانه سرکوب می کند تا امنیت خود و سرمایه را پاس دارد. اما به رغم سرکوب های رژیم، مبارزات طبقه کارگر ایران در دفاع از منافع خود در سال گذشته به اشکال مختلف ادامه داشته است: اعتصاب کارگران پتروشیمی با خواست افزایش دستمزد ها، اعتصاب بیش از دوهزار نفر کارگران معدن چادر ملو برای افزایش دستمزد و بهبود شرایط کار، اعتصاب دوهزار کارگر نی بر در شوشتر وهفت تپه، و دهها تجمع اعتراضی و اعتصاب به منظور دریافت دستمزد های پرداخته نشده، تنها نمونه ای از مبارزه طبقه کارگر ایران در دفاع از منافع خویش بوده است . 

 

امسال نیز در آستانه اول ماه مه، دهها نفر از فعالین کارگری به جرم دفاع از منافع طبقه کارگر همچنان در زندان های رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی بسر می برند. فعالین کارگری در بند وجدان آگاه طبقه کارگر ایران و صدای اعتراض و نماد مبارزه کارگران علیه شرایط فلاکت بار اقتصادی و سرکوب عریان سیاسی هستند. ما به کارگران در بند و خانواده های آنان درود می فرستیم و در آستانه روز جهانی کارگر یک بار دیگر همبستگی و حمایت خود را از آنان اعلام می کنیم. ما به سهم خویش، خواست آزادی فوری و بدون قید و شرط کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی در ایران را سر فصل شعار ها و اطلاعیه های خود در راهپیمایی ها، تظاهرا ت ها و مراسم های اول ماه مه قرار خواهیم داد، و همچنان تشکل های کارگری جهان را به حمایت و اعلام همبستگی با مبارزات کارگران در ایران فرا خواهیم خواند. 

 

تاریخچه برگزاری مراسم اول ماه مه در ایران بخشی از تاریخ آگاهی طبقاتی و مبارزه طبقه کارگر است. از اوائل قرن چهارده شمسی تا کنون مراسم اول ماه مه حتی در بدترین شرایط سرکوب و اختناق به اشکال گوناگون بر گزار شده است. راهپیمایی چند صد هزار نفری در ۱۱ اردیبهشت ۵٨ در فضای نسبتا آزاد بعد از انقلاب سال ۵۷ در تهران نشان داد که سرکوب و استبداد طولانی حکومت سلطنتی و ممنوع بودن برگزاری مستقل مراسم اول ماه مه توسط کارگران در رژیم شاه نتوانست از اهمیت و جایگاه این روز در نزد طبقه کارگر بکاهد. این راهپیمایی که توسط کارگران و نیروهای آزادی خواه و در تقابل با تلاش های رژیم تازه به قدرت رسیده جمهوری اسلامی برای اسلامی کردن و دولتی کردن اول ماه مه برگزار گردید، نمایش قدرت کارگران بود؛ قدرتی که از همان روز در پیکره رژیم هراس افکند. رژیم اسلامی از آغاز، سرکوب این قدرت را پیش شرط بقا و تداوم حاکمیت تعریف کرده است. به بیان دیگر می توان گفت تاریخ رژیم جمهوری اسلامی در بخش اصلی خود، تاریخ مبارزه و جنگ این رژیم علیه طبقه کارگر بوده است. این تاریخ با حروفی از آتش و خون نوشته شده است. 

 

رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، در طول حاکمیت خود، برگزاری مراسم اول ماه مه بطور مستقل و توسط کارگران را ممنوع و سرکوب کرده است و در همان حال جناح هایی از رژیم تلاش کرده اند از طریق تشکلات کارگری دست ساز حکومتی، مانند خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و انجمن های صنفی کارگران، با برگزاری مراسم های دولتی به مناسبت این روز، از آن همچون ابزاری در رقابت های درون حکومتی بهره گیری کنند. اما به رغم همه این تلاش ها و سرکوب ها، رژیم به هیچ رو نتوانسته است که اول ماه مه را اسلامی و دولتی کند و یا از برگزاری مراسم اول ماه مه توسط کارگران جلوگیری نماید. برگزاری مراسم و گردهمایی های گوناگون توسط کارگران به مناسبت اول ماه مه در طول حاکمیت جمهوری اسلامی به ویژه در سال های گذشته گویای این حقیقت است. نمونه بارز آن، برگزاری مراسم روز جهانی کارگر درسال پیش در سنندج بود که به رغم حضور گسترده نیروهای سرکوب گر و ایجاد فضای امنیتی، با شعار زنده باد اول ماه مه توسط شرکت کنندگان، برگزار شد. 

 

اول ماه مه، نمود همبستگی و مبارزه کارگران جهان برای رهایی از مناسبات ضد انسانی سرمایه داری است؛ و رژیم اسلامی حاکم بر ایران از جمله پلشت ترین نمود حکومت سرمایه است. اول ماه مه در تاریخ معاصر ایران به همان بزرگی است که این حکومت سرکوبگر حقیر است. تاریخ اول ماه مه همان قدر در نزد طبقه کارگر در ایران شکوهمند است که تاریخ رژیم ضد کارگر جمهوری اسلامی ننگین است. 

 

شکوهمند باد اول ماه مه، روز همبستگی جهانی طبقه کارگر 

 

اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران 

آدينه  ۵ ارديبهشت ۱٣۹٣ -  ۲۵ آوريل ۲۰۱۴

 

 

اطلاعیه مشترک

بمناسبت اول ماه مه

جهت برگزاری شب همبستگی با کارگران زندانی در ایران

درشهر گوتنبرگ سوئد

در آستانه اول ماه مه روز جهانی کارگر هستیم. ضمن گرامیداشت و تبریک به همە کارگران و در پشتیبانی ازکارگران زندانی و امر آزادی بی قید وشرط فعالان کارگری که  در زندان بسر می برند و در دفاع از مطالبات واقعی آنان طی اقدامی مشترک درکنار هم جای می گیریم و بە اطلاع میرسانیم کە در شهر گوتنبرگ شبی را در کنار هم و برای کمک به این عزیزان بە پیش خواهیم برد .

ایرانیان آزادیخواه، سازمان ها واحزاب  مترقی  شهر  گوتنبرگ!

 از شما دعوت میکنیم ما را در این شب همراهی کرده و با ما همگام باشید .

زمان :جمعه 02 ماه مه 2014 ساعت 18.00 تا 22.00

مکان :سالن اجتماعات هاگابیون واقع در پرینس گاتان ( نزدیک یرن توریت )

برنامه شامل: قرائت پیام برگزار کنندگان - اجرای موسیقی  و شعر خوانی توسط هنرمندان شهرمان .

مرگ بر رژیم سرمایەداری جمهوری اسلامی ایران!

کارگر زندانی آزاد باید گردد!

زنده باد سوسیالیسم !

برگزارکنندگان :

اتحاد فداییان کمونیست واحد گوتنبرگ

حزب کمونیست ایران واحد گوتنبرگ

سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)- واحد گوتنبرگ

کانون همبستگی با کارگران ایران- گوتنبرگ

====================================================================

اطلاعیه کانون همبستگی با کارگران ایران - گوتنبرگ

به مناسبت اول ماه مه۲۰۱۴(۱۱اردیبهشت ۱۳۹۳) روز جهانی کارگر

برگزاری «اول ماه مه» روز جهانی کارگران و زحمتکشان،بیش از یک قرن از یکسو نماد گرامی داشت مبارزات، پیروزی ها و اتحاد طبقاتی کارگران در اقصی نقاط جهان است وازسوی دیگرجزئی جدایی ناپذیر ازبرنامه مبارزاتی کارگران درتمامیت جهان، دربرابرسرمایه داری عنان گسیخته است تا جهانی بدون نابرابری و بدون طبقات متخاصم را فرا برویانند!

دراین میان کارگران ایران، طی سال های سیاه حاکمیت جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی ازپیگیرترین حلقه های طبقه کارگر جهانی،علیرغم اینکه سخت ترین شرایط امنیت شغلی اش رادرتمامیت رنج تاریخی اش تا به امروز با مقاومتی کم نظیر سپری کرده و همچنان ادامه می دهد،موفق به برگزاری مراسم مستقل اول ماه مه دراعلان همبستگی با هم طبقه ای های شان طی سال های گذشته در ایران نشدند ولی توانستند ،علیرغم قدرت سرکوب تحرکات کم نظیرفراقانونی خود را در نمایشی کم نظر در جای جای کشور با سازماندهی تحرکات خیابانی ، تجمع درون کارخانه ها ،گلگشت ها ، درون بندهای زندان ها و صدوراعلامیه ها ، بیانیه های مشترک وقطعنامه ها ،هرچند با پرداخت هزینه احضار، دستگیری و زندان  با شایستگی بنمایش بگذارند.

 درمقطع جابجایی قدرت درایران وادعای حسن روحانی که به موقعیت طبقه کارگروخاصه مسئله دستمزد های آنان برابر رشد تورم و سبد هزینه های زندگی روزمره شان توجه خواهند داشت تا رای بخشی از این نیروی عظیم اجتماعی را صاحب گردند ، همه ما شاهد بودیم که امسال نیزهمچون دو سال گذشته ،حداقل دستمزد سال۹۳ کارگران و مشمولان قانون کار کشور را، تنها با ۲۵ درصد افزایش نسبت به سال ۹۲ که معادل ۴۸۷ هزار و ۱۲۵ تومان بود ،به سطح زیر ۷۰۰ هزار تومان کشانده اند و این در حالیستکه خبرگزاری رسمی کشور وروزنامه های داخل کشور، خط فقر را برای یک خانوده چهارنفره بالای دو میلیون تومان مفروض داشته اند. تازه این خود درحالیستکه بخش قابل توجّهی از کارگران و زحمتکشان،خاصه زنان کشور دروجوه مشاغل سخت وکارخانگی وکارگاهی از دریافت همین حداقل حقوق نیز محرومند.در کناراین ها بحث دستمزدهای معوقه کارگران ،کارگران قراردادی سفید امضاء ،محروم بودن کارگران از هر گونه بیمه کارگری و درمانی و تامین اجتماعی در شرایطی که صندوق تامین اجتماعی را از طریق مدیریت این صندوق (سعید مرتضوی) در برابر چشمان سی میلیون عضو این صندوق ، غارت کردند ودولت روحانی همچون سلف خود احمدی نژاد از بزرگترین بدهکاران به صندوق تامین اجتماعی است. درکنارسونامی بیکاری خاصه در بین زنان و جوانان تحصیلکرده و از کار افتادن بخش وسیع صنایع تولیدی کشورو موضوع دشواری کارزنان وعدم برابر حقوقی آنان با مردان در بسیاری از مشاغل و نادیده گرفتن حقوق کودکان کار و به بیگاری کشاندن آنان در کارهای سخت کوره پزخانه ها وکارگاهها با واگذاری کمترین حقوق دربردگی کشاندن کودکان به نمایش می گذارند.

در آستانه اول ماه مه امسال ما در دوره ای هستیم که موج تازه ای از فشار و محرومیت بر لایه های پائین جامعه تحمیل می گردد. گرانی قیمت های آب و برق و گاز در سال جدید مضمون این موج تازه است. حاکمیت سرمایه داری ایران ،مشغول  سبک وسنگین کردن این میباشند که چگونه و به چه روش هایی یارانه های نقدی را جمع کنند. حاکمان جمهوری اسلامی می دانند که نارضایتی از سیاست های جدید چهاراسبه تاختن آنان درعرصه سیاست های نئولیبرالی ، چه تاثیرات مخبری از خود در میان لایه های محروم وتهیدست، کارگران و زحمتکشان به جای می گذارد که می تواند همواره خشم فروخفته آنان به جولان در آورد و به خیابان کشاند. بی دلیل نیست که آدمی با مشخصه محسنی اژه ای سخنگوی قوه قضاییه رسما تهدید می کند که حکومت در برابر پیشروی اعتراضی کارگران سکوت نکرده و معترضین را مجازات می نماید.

با اینهمه امروزچهره های زیادی از فعالان کارگری شناخته شده در زندانند.رضا شهابی، محمد جراحی- شاهرخ زمانی ، بهنام ابراهیم زاده، رسول بداقی، شیت امانی ،خرابات ، مولانایی و مینا هیری، هادی تنومند، قاسم مصطفی پور، ابراهیم مصطفی پور، محمد کریمی و... دیگر فعالین سیاسی و اجتماعی و ملی در زندانند. فعالین کارگری در درون زندان دست به اعصاب می زنند ، مقاومت جانانه می ورزند.همواره علیه سرمایه داری اسلامی و ستمگری سازمانیافته اش مبارزه می کنند.خود و خانواده هایشان فشارهای مضاعف را تحمّل می نمایند تا رهایی خود و هم طبقه هایشان و خواسته مطالباتی آنان را متحقق سازند.

اول ماه مه، روز تجدید خاطره مبارزاتی  و یادآوری تمام تلاش ها و از خودگذشتگی های تمام مبارزات و قهرمانی های کارگران و زحمتکشان در گوشه گوشه جهان است. اول ماه مه، روزی است که انسان های آزادی خواه، خواستار برابری وتحقق زندگی انسانی در آن هم بستگی خود را درمقابل  ارتجاع سرمایه جهانی و متحدان آنان به رخ می کشند، خواسته ها و مطالبات خود را فریاد می کشند و مسیر صحیح مبارزه را آشکار می کنند. 

     در اول ماه مه امسال« فعالان کانون همبستگی با کارگران ایران – گوتنبرگ» در کنار دیگر مبارزان و باورمندان به برتری موقیعت طبقه کارگر در جهان و ایران ، در میدان یرن توریت – گوتنبرگ  درکنار دیگر مبارزان راه ازادی ، این روز را گرامی می دارند و همگان را به حضور در این میدان فرا می خوانند

زنده باد اول ماه مه!

زنده باد طبقه کارگر جهانی!

کارگر زندانی و زندانی سیاسی ازاد باید گردد

زنده باد سوسیالیسم!

سه شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۳ برابر با ۲۹ آوريل ۲۰۱۴

===================================================

 

اطلاعیه نشریه مبارزه طبقاتی بمناسبت اول ماه مه ١٣٩٣

 

کـــــارگـــــــران ایران متحــــــــد شوید

 

کارگران، فعالین کارگری! 

همین چندی پیش بود که خواست افزایش حداقل دستمزد به دو میلیون تومان از سوی برخی از فعالین کارگری مطرح شد و حتی تشکل هایی از فعالین کارگری هم از آن دفاع کردند، ولی با این وجود شوراهایعالی کار، بطور یک جانبه حداقل دستمزد کارگران در سال ١٣٩٣ را تعیین کرد، و دستمزد کارگران از ٤٨٧ هزار و ١٢٥ تومان در سال ١٣٩٢ به ٦٠٨ هزار و ٩٠٠ تومان در سال ١٣٩٣ افزایش یافت. حداقل دستمزد کارگران در سال ١٣٩٣ حداقل سه برابر زیر خط فقر است. 

این تنها نمونه ای از دهها موردیست که نشان میدهد طبقه کارگر ایران بدلیل پراکندگی و نداشتن تشکل سراسری خود، توان دخالت در حتی تعیین دستمزدها را هم ندارد. اعتراضات انفرادی حتی اگر موضوع اعتراض برحق هم باشند، ره به جایی نبرده و شکست میخورند. در مقابل دولت و سرمایه داران که قدرت و کل دستگاه سرکوب را در اختیار دارند، بایستی یک صف آگاه، متشکل و میلیونی کارگران قرار داشته باشد تا بتوان حقوق و خواستهای برحق کارگران را به سرمایه داران و دولت اسلامی آنان تحمیل کرد. طبقه کارگر ایران تنها از طریق تشکل های مستقل و سراسری خود است که میتواند به وزنه ای مهم تبدیل شود و شرایط فلاکتبار کنونی را به نفع بهبود شرایط کار و زندگی کارگران که اکثریت جامعه هستند تغییر دهند. 

ما برای تامین این اتحاد وسیع طبقه کارگر و سپس دامن زدن به نهضت تشکل سازی درمحیطهای کاری و تشکیل تشکل سراسری کارگران، پیشنهادات زیر را بعنوان ملزومات ضروری و اولیه این حرکت بزرگ پیشنهاد میکنیم: 

١- قبل از هر چیز لازم است تا رابطه ای درست، معقول و منطقی بین عینیات و ذهنیات بوجود بیاید. این مؤلفه بویژه علیه سکتاریسم مهم است. به این معنی که برآورد کردن و کسب خواست و مطالبه ای که همگانی است را منوط به تک گرایشی ننماییم. بعنوان مثال، دستمزد که مستقیماً به معیشت کارگران - با هر نظرات فردی که داشته باشند - مربوط است. به همین خاطر آنجاییکه چنین مسئله ای مطرح است، منطقاً پتانسیل اتحاد وسیع، فی الحال وجود دارد. در درون جنبش کارگری گرایشات مختلف سیاسی سوسیالیستی، سندیکالیستی و ... وجود دارند. همکاری و توافق بر سر فی المثل، دستمزد، امکان پذیر است. بگذار نظرات مختلف در شرایطی وجود داشته باشند که همه از یک شرایط کار و زیست کافی برخوردار باشند. 

فعالین کارگری لازم است تا در امتداد فعالیتهای نقشه مند خود، حتماً دارای نقشه سیاسی شهرهای ایران باشند. به این معنی که در مورد جمعیت و ترکیب طبقاتی هر شهر، تعداد محلهای کاری و تعداد کارگران آن و تعداد جمعیت غیر کارگر، آگاهی و اطلاع داشته باشند.... 

این شرایط، یعنی تقابل مؤثر با سرمایه و سرمایه داران ایجاب میکند تا فعالین کارگری ظرفیت گفتگو و همکاری خود را افزایش دهند تا بتوانند در سطح ماکرو یا کلان به تغییرات مورد نظر برسند. اگر منافع کارگران مشترک است، پس گفتگوها، همکاریها و توافقات بر سر مطالبات عینی هم امکان پذیر است.... 

٢- فعالین کارگری بایستی هدفمند و نقشه مند باشند. وضعیت چگونه است؟ چه چیزهایی را میخواهیم تغییر دهیم؟ چگونه به این تغییرات خواهیم رسید؟ بایستی مشخص باشند. وضعیتی که در ایران وجود دارد، منبعی برای بوجود آوردن صدها و هزارها تشکل در عرصه های مختلف است. در چنین کشوری، جمعهایی از امکان پیروزی برخوردار خواهند بود که آگاه، هدفمند و متشکل باشند. و اصولاً قدرت داشتن هم از همین کانال میگذرد. بدون تشکل، کارگران، به آحاد کارگر تنزل میبابند. آحاد کارگر اگر ظرفی برای اتحاد خود درست نکنند، نمیتوانند، قدرت باشند، و اگر قدرت نباشند، نمیتوانند تاثیری در مبارزه طبقاتی و شرایط فلاکتبار ایران بگذارند. 

بورژوازی، کارفرمایان و دولت اسلامی در غیاب تشکلهای قدرتمند کارگری است که این چنین افسار گسیخته به کار، زیست و زندگی اجتماعی کارگران تعرض میکند، سرکوبگریهایش را علیه فعالین کارگری و هر معترض دیگری تشدید میکند و با حربه زندان و اعدام سعی در مقهور کردن کل جامعه مینماید. تعرضات وحشیانه دولت اسلامی و سرمایه داران تنها در غیبت طبقه کارگر متحد و متشکل امکان پذیر است. 

٣- بوجود آوردن شبکه های وسیع همبستگی کارگری هم در داخل کشور و هم کشورهای پیرامونی یکی از ضروریات امروز است که قدرت کارگران ایران را افزایش میدهد....

کارگران! 

پرچم «کارگران ایران متحد شوید» را برافرازید. «کارگران ایران متحد شوید» در تکمیل و زیر مجموعه «کارگران جهان متحد شوید» است و نه در تقابل و آلترناتیوی برای آن. دوره ای که مارکس شعار کارگران جهان متحد شوید را مطرح کرد، دوران انترناسیونال اول بود که جنبش کارگری در کشورهای بزرگ سرمایه داری مثل آلمان، فرانسه و انگلیس در انترناسیونال خود گرد آمده بودند. بنا به وضعیت طبقه کارگر در آن زمان و وجود انترناسیونال کارگری؛ مارکس بدرستی شعار کارگران جهان متحد شوید، را طرح کرد و (در مانیفست) گفت که "کارگران در این میان چیزی جز زنجیرهای خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد." 

انترناسیونالیسم سوسیالیستی در این دوران از اتحاد کارگران و تشکلیابی آنان در سطح کشوری آغاز میشود و به کشورهای همجوار تسری می یابد.... 

امروزه ما متأسفانه نه تنها دارای انترناسیونال کارگری در سطح بین الملل نیستیم، بلکه کارگران ایران و خیلی از کشورهای دیگر حتی دارای تشکل مستقل خود در محیط کار و تشکل سراسری که همه کارگران آن کشور را نمایندگی کند، روبرو نیستیم. کمااینکه تحقق اتحاد جهانی کارگران، تنها و تنها از طریق تشکلهای سراسری کارگران در کشورهای مختلف میگذرد و نه تشتت و پراکندگی که ما امروزه شاهد آن هستیم. 

«کارگران ایران متحد شوید» نخستین گام در راستای تحقق آن اهداف دیرینه سوسیالیستی مبنی بر «کارگران جهان متحد شوید» است. لذا پرچم «کارگران ایران متحد شوید» را به پرچم مبارزاتی خود تبدیل کنید.

اول ماه مه موفقی داشته باشید.

کارگران ایران متحد شوید 

 

زنده باد سوسیالیسم در ایران 

 

پیش بسوی نهضت بوجود آوردن تشکلهای کارگری 

 

زنده باد طبقه کارگر آگاه و متشکل

(مندرج در نشریه مبارزه طبقاتی، شماره ١٧)

 

 

 

پاینده باد اول مه (۱۱ اردیبهشت) روز جهانی طبقه کارگر

جمعه ٢٩ فروردین ۱۳۹۳

کمیته موقت برگزاری اول ماه مه در پاریس

در حالی به پیشباز یازده اردیبهشت ١٣٩٣ (اول مه ٢٠١۴) میرویم که طبقه کارگر ایران از جنبه های متفاوتی تحت فشارهای وحشیانه نیروی سرمایه قرار دارد. در نخستین گام طبقه کارگر ایران به همراه طبقه کارگر جهانی هفتمین سال بحران فزاینده ی سرمایه را سپری می سازد، بحرانی که با گذشت زمان، نه اینکه مهار نمی شود، که تعمیق بیشتری می یابد و بی رحمانه از یک سو، ارتش ذخیره ی پرولتاریا را با بیکار سازی های مستمر افزایش قابل توجه ای میدهد، بطوریکه از سال ٢٠٠٨ تا به امروز تقریبا پنج میلیون کارگر به صفوف بیکاران افزوده شده اند و از بین کارگرانی که به کار مشغولند، نزدیک به یک میلیارد در زیر خط فقر روزگار می گذرانند، یعنی همراه خانواده به هر فردی فقط ٢ دلار در روز تعلق میگیرد. مطابق با آمار سازمان جهانی کار (ILO) ، ٦٦٠ میلیون کارگر قدری بالاتر از خط فقر زندگی میکنند، و سقوط به فقر مطلق، زندگی شان را تهدید می نماید و از دیگرسو با ریاضت اقتصادی، درجه ی استثمار را رشد بیشتری می بخشد و این ثابت می کند که بحران فزاینده ی سرمایه داری از سال ١٣٨٧ تا به امروز، نه ادواری بلکه ساختاری است و بهای آنرا باید طبقه کارگر جهانی پرداخت نماید. بنابراین طبقه کارگر در تمام کشورها در برابر بیکار سازی ها و تشدید درجه ی استثمار بر مبنای ریاضت اقتصادی قرار گرفته و در نتیجه مبارزه ی مشترکی را در بطن این نظام ستمگر به پیش می راند. ولی کارگران ایران در گام بعدی به دلیل تمامیت خواهی نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی مبنی بر عدم پذیرش تشکل های مستقل کارگری در نبرد پیگیرانه ای قرار دارند و برای آن هزینه بس سنگینی می پردازند و در نتیجه نمی توانند اول ماه مه را در چارچوب استقلال طبقاتی کارگران برگزار نمایند. ١١ اردیبهشت هنوز به روز رسمی در تقویم تاریخی ایران مبدل نگشته است و از این جهت کارگران ایران قادر نیستند آزادانه در تظاهرات خیابانی مطالبات خود را متحدا همراه طبقه کارگر جهانی عنوان سازند، زیرا قدرت سیاسی حاکم در ایران، از ارتباط مستقیم طرح حقایق کارگری و شکل گیری جنبش سیاسی طبقهء کارگر ایران وحشت دارد. 

تهاجم نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی به حقوق اولیه کارگران مرز نمی شناسد و در ابعاد وسیعی تظاهر می یابد. زیرا مطابق با ماده ۴١ قانون کار؛ حداقل دستمزد به میزان تورم و نیز سبد هزینه های یک خانواده متوسط یعنی چهار نفری تدقیق می گردد. آمار رسمی بانک مرکزی تورم سال ١٣٩٢ را ٣۵ درصد اعلام می کند (البته تورم واقعی بیش از ٤٠ درصد است) ولی "شورای عالی کار" با افزایش ٢۵ درصدی آنرا به سطح ٦٠٨٩٠٠ تومان می رساند، در حالیکه حداقل دستمزد باید به دو میلیون تومان ارتقا یابد. سندیکای شرکت واحد بلافاصله پس از اعلان حداقل دستمزد برای سال ٩٣، واکنش نشان می دهد و در اسفند ١٣٩٢ اطلاعیه ای صادر می کند و خاطر نشان میسازد: «سندیکای کارگران شرکت واحد بر اساس پیمانی که در دفاع از حقوق کارگران بسته و بابت آن هزینه های سنگین داده و میدهد، به این تصمیم ظالمانه... اعتراض شدید خود را اعلام داشته و برپایی هر گونه اعتراضات جمعی را در مقابله با این ستم و قانون شکنی، حق مسلم کارگران میداند.» 

ولی کارگران ایران همواره علیه حاکمیت سرمایه مبارزه ی پیگیرانه ای را به پیش می برند و اعتراض خود را با اعتصاب و تظاهرات در برابر فرمانداری ها، استانداری ها و مجلس شورای اسلامی برپا می سازند. اعتراضاتی که مطالبات و حقوق طبقاتی آنان را دربر می گیرد و بدین علت همه ی فعالین کارگری از نهادهای متفاوت هزینه های گزافی پرداخت می نمایند و از زندان، آزار و شکنجه وحشتی ندارند و بعضی از آنها به حبس های طولانی محکوم گشته اند؛ نظیر پدرام نصرالهی، رضا شهابی، شاهرخ زمانی، محمد جراحی، افشین ندیمی، مهرداد صبوری، بهنام ابراهیم زاده، واحد سیده، یوسف آبخرابات، محمد مولانایی، رسول بداغی، مینا هیری، هادی تنومند، قاسم مصطفی پور، ابراهیم مصطفی پور، محمد کریمی و... را بعنوان نمونه می توان نام برد. اعتصاب غذای شجاعانه شاهرخ زمانی در زندان به دلیل تبعید وی از زندان گوهر دشت کرج به بند عمومی معتادین در قزل حصار که از روز ١٧ اسفند ١٣٩٢ آغاز شده بود، گویای وضعیت اعتراضی کارگران علیه نظم حاکم است. 

حسن روحانی در تبلیغات انتخاباتی ریاست جمهوری از محرومیت کارگران سخن می راند و وعده های توخالی برای اخذ رای به کارگران نثار می نمود و زمانیکه به قدرت رسید، تهاجم به حقوق کارگران و دستگیری های مداوم، چون گذشته تداوم می یابد. اگر در زمان احمدی نژاد، هر ٨ ساعت یک نفر در ایران اعدام می گردید، در دوره ی کنونی با ریاست جمهوری حسن روحانی، شتاب اجرای اعدام ها به ٦ ساعت رسیده اند. 

امروزه طبقه کارگر ایران به دلیل تجربیات غنی مبارزاتی، نه حالت تدافعی دارد و نه شرایط انقلابی را سپری می سازد. او پیشروی میکند و جدا از موازین حکومتی در پی تشکل های مستقل کارگری است و نهادهای دست ساخته حکومتی را برسمیت نمی شناسد و به قوانین باصطلاح کارگری آن تعرض میبرد و بخشی از فعالین آن در زندان های رژیم سرمایه داری اسلامی مقاومت و افشاگری علیه ستم و استثمار می کنند. مجموعه ی شرایط یاد شده در فوق، حالت تعرضی و پیشرونده گی او را تقویت می بخشد. طبقه کارگر ایران بدون اینکه از نسخه های بورژوایی و خرده بورژوایی بهره گیرد، لایه های دیگر اجتماعی را بسوی مطالبات خویش میکشاند و در آینده با کسب قدرت سیاسی، انقلاب اجتماعی را به ثمر خواهد رساند. زیرا تحقق بخشیدن به مطالبات طبقاتی، حذف برده گی کار که در مکانیسم و طبیعت سیستم سرمایه داری نهفته است و نفی کامل ارزش مبادله و تولید ارزش اضافه که در چارچوب موازین کار لازم و کار اضافی آشیانه کرده است، چیره گشتن بر خطرات و تصادمات کاری و غلبه بر تضاد اساسی بر مبنای کار و سرمایه، فقط با انقلاب پرولتری و برقراری حاکمیت شوراهای کارگری میسر خواهد بود. 

در شرایطی که دنیای سرمایه داری در بحران ساختاری بسر می برد و بطریق اولی سرنوشت اتحادیه اروپا به تیره گی می گراید، اول مه ٢٠١۴ باید برای طبقه کارگر جهانی پیام آور انقلاب باشد و بدور از سازش های طبقاتی با بورژوازی، کسب قدرت سیاسی را در راس اهداف مبارزاتی خویش قرار دهد و از آنجائی که طبقهء کارگر ایران از پتانسیل طبقاتی و رادیکالیسم مبارزاتی برخوردار است، در این مبارزات جهت نفی سرمایه داری و برای ایجاد سوسیالیسم در کنار پرولتاریای جهانی خواهد رزمید.

زنده باد اول ماه مه 

 

پیروز باد اتحاد و همبستگی طبقاتی کارگران جهان 

 

سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران 

 

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

کمیته موقت برگزاری اول ماه مه در پاریس 

 

٣١ فروردین ١٣٩٣ ـ ٢٠ آوریل ٢٠١۴

 

 

 

احزاب، سازمان ها و نهادهای چپ و کمونیست

به مناسبت اول ماه مه۲۰۱۴(۱۱اردیبهشت ۱۳۹۳) روزجهانی کارگر

کارگران، زحمتکشان

مردم آزاده ایران!

یازدهم اردیبهشت، اول ماه مه، روز جهانی همبستگی طبقه کارگر در پیکار علیه سرمایه داری وبرای جهانی آزاد و برابر، جهانی عاری از استثمار، استبداد، ستم و تبعیض فرا می رسد. اول ماه مه روز اعلام دادخواست علیه سرمایه داری و طرح درخواست های طبقاتی اردوی کار و زحمت است. در روزاول ماه مه اردوی بی شمارکار پرچم رزم خود را برمی افرازد وبانگ بلند کارگران و زحمتکشان برای دست یابی به درخواست های طبقاتی خود و بنای جهانی شایسته شان وکرامت انسانی، در چهار گوشه جهان طنین می افکند.

سیاست های نئولیبرالی که از دوره رفسنجانی شروع و در دوره خاتمی ادامه یافت در دوره هشت ساله احمدی نژاد تحت نام شب "هدفمندی یارانه ها"،  که مورد تحسین نهادهای جهانی سرمایه داری نظیر "صندوق بین المللی پول" و" بانک جهانی" قرار گرفت، پی گرفته شد.درهمین دوره ماجراجوئی های هسته ای جمهوری اسلامی تحریم های فلج کننده ای را بر اقتصاد ایران حاکم کرد که هزینه خانمانسوز آن را اکثریت مردم و در درجه اول کارگران و زحمتکشان پرداخته و می پردازند. روحانی نیز اعلام کرده است که سیاست های نئولیبرالی اسلاف خود را البته با انسجام و پی گیری بیشتری ادامه خواهد داد.

 نباید فراموش کرد که رژیم جمهوری اسلامی ازهمان بدو به قدرت رسیدن خود تا به امروز معجونی بوده است از عقب مانده ترین ساختارها، سنت ها وقوانین به جای مانده از قرون وسطی، چپاول و تالانگری ثروت های عمومی توسط باندهای گوناگون حکومتی همراه با شدیدترین وبی رحمانه ترین اشکال استثمار سرمایه داری که توسط دستگاه های سرکوب جهنمی رژیم جمهوری اسلامی دربرابر هر نوع اعتراض و شورش محافظت می شود. از اینرو درمقابل حکومتی که مهم ترین مسئله اش سرکوب کارگران است دمی تعلل جایز نیست . تدارک انقلاب ازطرح خواسته های کارگری میگذرد. باید عاجل ترین درخواستها یمان را بر پرچم اول مه نوشته ومبارزه برای  آن رابه ابزار تشکل وهمکاری درپیکار طبقاتی مان مبدل سازیم.

آزادی فوری و بی قید وشرط فعالین کارگری رضا شهابی ( از هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد)، شاهرخ زمانی( عضو هیات موسسین بازگشایی سندیکای کارگران ساختمان و نقاشان)، محمد جراحی ،بهنام ابراهیم زاده ، رسول بداقی معلم زندانی ، یوسف آبخرابات،محمد مولانایی، واحد سیده از اعضاء کمیته هماهنگی .... و همه فعالین کارگری و اجتماعی وهمه زندانیان سیاسی و عقیدتی بدون استثناء.

متوقف شدن پیگرد اعضای سندیکاها ،کمیته هماهنگی و سایر تشکل های کارگری و صنفی وسیاسی، تشکل های زنان و سایر تشکل های اجتماعی،مصون ماندن آن ها از هرگونه فشارهای امنیتی، قضائی و اقتصادی.

آزادی بی قیدوشرط تاسیس تشکل های کارگری خودسامان و حق اعتصاب به مثابه یکی از ارکان اصلی آزادی های بی قید وشرط سیاسی.انحلال خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و همه تشکل های وابسته به دولت درمحیط کار.

مطالبات بی پاسخ مانده کارگران از جمله : پرداخت حقوق های معوقه، تعیین نرخ واقعی دستمزد بر پایه سبد هزینه گذران زندگی کارگران و تورم موجود با توافق رای و نظرنمایندگان تشکل های واقعی کارگری. پوشش کامل وهمگانی خدمات عمومی، بیمه بیکاری، بازنشستگی، ازکارافتادگی، بیماری، سوانح کار، بهداشت و درمان برای همه کارگران وزحمتکشان. همچنین تبدیل همه قراردادهای پیمانی، سفید امضاء و موقت به قراردادهای جمعی و استخدام کارگران با پوشش کامل بیمه های اجتماعی، غیرقانونی شدن و انحلال  همه شرکت های پیمانی.

پرداخت حقوق و دستمزد برابر زنان با مردان برای کار برابر. الغاء تبعیض و آپارتاید جنسیتی حقوقی و اجتماعی در همۀ سطوح ومنع قانونی و قابل تعقیب بودن تحمیل هرنوع سنت رسمی و عرفی مرد و پدرسالارانه بر زنان در محیط کار و زندگی، منع جداسازی جنسیتی درمحل کار ، تبعیض ویا اخراج به خاطر مواردی نظیررعایت پوشش، مرخصی زایمان و...

الغاء هر نوع تبعیض جنسیتی، ملی، قومی، مذهبی و فرهنگی در استخدام، مزایا و پوشش بیمه های اجتماعی ، بدون هیچ استثناء بر مبنای اصل حقوق برابر برای کار یکسان.

الغاء تبعیض دراستخدام میلیون ها کارگر مهاجر ساکن ایران، اعطای حق اقامت قانونی به آن ها و شمول بی اسثتثناء قانون کار و پوشش تامین اجتماعی بر آن ها، حق تحصیل برای کودکان و فرزندان آن ها در همه سطوح.

شمول قانون کاربرکارگاه های خانگی که میلیون ها زن، دختر و کودک را در شرایط کاربردگی مورد بهره کشی وحشیانه قرارمی دهد. نظارت براجرای شمول قانون کار برای کارگران زن و سایر کارگران کار خانگی و پوشش تامین اجتماعی برای همه آن ها.

منع کارکودکان ،ممنوعیت بهره کشی و اشکال گوناگون تبعیض و سواستفاده از کودکان درهرسطح، کاربست اکید اصل تحصیلات اجباری برای همه کودکان  و نوجوانان، منع خشونت در خانواده و جامعه علیه آن ها، پایان دادن به پدیده کودکان خیابانی، ایجاد فرصت های برابر برای همه کودکان در همه عرصه هائی که به رشد بدنی، فکری وفرهنگی آن ها مربوط است، تدوین قانون حمایت از کودکان با مشارکت تشکل های مدافع حقوق کودکان.

حداکثر هشت ساعت کار در روز، دو روز تعطیل در هفته و سی روز مرخصی سالیانه با پرداخت حقوق.

تعطیلی رسمی اول ماه مه هر سال با پرداخت حقوق و نیز حق همه کارگران برای برگزاری مراسم اول ماه مه در هر شکل( تجمعات، تظاهرات و ...).

 پایان دادن به ماجراجوئی هسته ای رژیم جمهوری اسلامی و تحریم هائی که بیشترین صدمات و لطمات اقتصادی اجتماعی آن نصیب اکثریت جامعه ایران، کارگران و زحمتکشان شده است.

 برای موفقیت در مبارزه  پیشارو، وحدت و همکاری همه تشکل های کارگری ایران یک ضرورت حتمی و غیرقابل اجتناب است. ضرورتی که همه وجدان های آگاه جنبش کارگری به خوبی به آن واقف هستند. ما امیدواریم که اول ماه مه امسال سرآغاز مبارزه همبسته و متحد برای مطالبات عاجل طبقه کارگر ایران باشد. ما با همه توش و توان خود و ازهر طریق ممکن و موثر یاور و پشتیبان این مبارزات هستیم.

کارگران - زحمتکشان و مردم آزاده ایران!

 تاهنگامی که رژیم جمهوری اسلامی ایران پابرجاست و تا زمانی که مناسبات بهره جویانه سرمایه داری بر همه عرصه های نظام اقتصادی و اجتماعی ئی که در آن زندگی می کنیم حاکم است ما به مطالبات طبقاتی مان دست نخواهیم یافت. در برابر ارتجاع رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی و طرح و برنامه های نیروهای اپوزیسیون بورژوایی و نقشه های امپریالیستی، راه واقعی وانقلابی برای رهایی مردم ایران وجود دارد. اول ماه مه فرصت دیگری است برای آن  که ما کمونیست ها بار دیگر اعلام کنیم که به میدان آمدن شما به مثابه طبقه کارگر متشکل و سازمانیافته و همراهی جنبش رهائی زنان و دانشجویان و جوانان و دیگر جنبش های ترقی خواه و پیشرو اجتماعی تحت پرچم آلترناتیو سوسیالیستی برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی و انهدام ماشین دولتی بورژوائی از طریق یک انقلاب اجتماعی تنها راه واقعبینانه برای رهائی از شر جمهوری اسلامی و مصائب نظام سرمایه داری   و دست یافتن به آزادی و برابری است.

زنده باد اول ماه مه روز همبستگی جهانی طبقه کارگر!

پیش بسوی همبستگی تشکل های کارگری در مبارزه مشترک و متحدعلیه سرمایه !

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم!

سه شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۳ برابر با ۲۹ آوريل ۲۰۱۴

امضاءکنندگان بترتیب حروف الفبا:

۱-اتحاد چپ ایرانیان در خارج از کشور

۲-اتحاد چپ سوسیالیستی ایرانیان

۳-اتحاد فدائیان کمونیست

۴-پیوند در خدمت کمونیست های ایران

۵-حزب رنجبران ایران

۶-حزب کمونیست ایران

۷- سازمان راه کارگر

۸-سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر) 

۹-شورای حمایت از مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران-استکهلم

۱۰- شورای فعالین سوسیالیست و آزادیخواه-هامبورگ

۱۱- کانون همبستگی با کارگران ایران- گوتنبرگ

۱۲- کمیته جوانان بلژیک

۱۳-کمیته حمایت از مبارزات کارگران ایران- فنلاند

۱۴-کمیته خارج کشور سازمان فدائیان (اقلیت)

۱۵-کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه٦٠در ایران - مونترال ،کانادا

۱۶-نهاد همبستگی با جنبش کارگری ایران-غرب آلمان

۱۷-هسته اقلیت

۱۸-کمیته حمایت از مبارزات جنبش کارگری ایران-دانمارک