بحران موجودیت رژیم ولایت فقیه و نشست های بی خاصیت راهبردی

رضا سیپدرودی

روز چهارشنبه گذشته سید علی خامنه ای به سبک سلاطین عهد قدیم با جمعی مرکب از چهارده نفر از حوزه علمیه و دانشگاهیان نشستی برگزار کرد به نام "نشست اندیشه های راهبردی" تا در باره "مبانی، ویژگی ها و ابعاد الگوی اسلامی/ایرانی پیشرفت" بحث و اظهار نظر کنند.  برخلاف همه ادعاهایی که از سوی خامنه ای و جمع شرکت کنندگان در این نشست مطرح شد، تقلا و تلاش در تراشیدن نوعی پایه فکری و نظری برای موجودیت رژیم ولایت فقیه و خلاصی از بحران هویتی که این نظام درآن دست و پا می زند علت اصلی برگزاری این نشست بوده است. بحث ها و نظراتی که از سوی شرکت کنندگان و همچنین خامنه ای مطرح شد این بحران را آشکار کرده است. اولا: نه در ایرانیت و نه در اسلامیت هیچ عنصر ویژه یا ترکیب ویژه ای وجود ندارد که کاربست آن، نظام کنونی را از تناقضات کلافه کننده هویتی و شیوه بحرانزیست این هویت متناقض خلاص کند . ولایت مطلقه فقیه دیکتاتوری مطلق و عریان فردی است که حتی توانایی سازگاری با خصلت چند مرجعیتی سنتی شیعه را ندارد و دائما مایه تنش و سرکوب در میان روحانیون است و ناگزیر است حتی مخالفان روحانی را سرکوب و یا مهار کند چه رسد به سازگاری بی تناقض با ملی گرایی یا آنچه که "ایرانیت" می نامند. ثانیا: تضاد اصلی که مایه قهقرا و پسرفت اقتصادی ایران است قبل از هر چیز وجود یک رژیم واپس گرای تاریک اندیش در متن نظام سرمایه داری پیرامونی در یکی از حساس ترین نقاط جهان است که سازگاری ماندگار با پیامدهای جبری رشد سرمایه داری موجودیت آن را به مخاطره می اندازد. رژیم ولایی ظرفیت ارتباط بی تنش، نظام یافته و مبتنی بر مبانی بینشی شناخته شده با قدرت های سرمایه داری بین المللی ندارد و قادر نیست جایگاه معینی در تقسیم کار جهانی سرمایه داری بدست آورد. هیچ ترکیبی میان اسلامیت و ایرانیت وجود ندارد که بتواند مایه آشتی یا حتی ارتباط بی خلل ولایت مطلقه فقیه با پیامدهای جوشش های طبیعی روابط مدنی و اجتماعی ی زندگی مدرن شهرنشینی و الزامات آن در حوزه خانواده، آموزش و پرورش، بهداشت و سلامت،  آموزش عالی، شکاف ها، تفاوت ها و تمایزات فرهنگی، جنسی؛ ملی و قومی شود. پیش شرط هر ارتباط عادی با این حوزه ها پذیرش تبعات چندگانگی فکری و نظری  موجود در میان قشرها و لایه های مختلف جامعه و پیامدهای آن در ساختار قدرت است، در حالی که ولایت مطلقه فقیه اساسا از طریق سرکوب دائم همه تجلیات چند گانگی فکری و نظری جامعه و سرریز آنها در ساختار قدرت معنا می یابد. بی هوده نیست که سرکوب در ایران هیچ حوزه ای را بی نصیب نگذاشته و از زنان، جوانان، کارگران، دانشجویان تا فعالین حقوق ملی، اقلیت های مذهبی و جنسی را دربرگرفته است، و بیهوده نیست که مبارزه علیه علوم انسانی و پلورالیسم فکری ناشی از آن و ترویج خرافه اندیشی به جای علم با هزینه های سرسام آور جریان دارد. ولایت مطلقه فقیه دشمن پیشرفت جامعه ایران است. نظام دینی قابلیت و ظرفیت همسازی با علم و دانش، با تنوع فکری و گرایشی، با اقتصاد سرمایه داری متعارف، با مدنیت، تحول و تکامل اجتماعی، با مشارکت اجتماعی و با نهادهای تصمیم گیرنده برخاسته از آرا شهروندان ندارد. نشست هایی مثل نشست اندیشه های راهبردی حاصلی ندارد و برگزاری آن خود یک طنز گزنده است. رژیمی که سی و دو سال حکومت کرده وقتی نشست "اندیشه های راهبردی" برگزار می کند تا از درون آن الگوی پیشرفت تهیه کند و تازه از زبان رهبر خود می گوید: تدوین الگوی اسلامی/ ایرانی پیشرفت جز در يك فرآيند بلندمدت و در حالت خوش بينانه، ميان مدت، امكان پذير نيست" قبل از هر چیز به ورشکستگی مبانی نظری ولایت فقیه و ناسازگاری آن با هر نوع الگوی پیشرفت در بیش از سه دهه اعتراف می کند. تا زمانی که دین از دولت جدا نشود، نظام تاریک اندیش ولایت مطلقه فقیه برنیافتد و نظامی مردم سالار و متکی بر خودحکومتی اکثریت عظیم جامعه شکل نگیرد، جامعه ایران راهی به سوی پیشرفت و توسعه اجتماعی ندارد.تا آن زمان ولایت فقیه محکوم است در میان مجموعه ای متناقض از راهبردهای متضاد دست و پا زند و هویت بحران زده خود را از تنها طریق ممکن یعنی سرکوب و سرکوب و سرکوب حفظ کند و البته هر ازگاهی برای مقاصد پلید تبلیغاتی و نمایش وجود ظرفیت نداشته هم اندیشی پیرامون پیشرفت اجتماعی کشور نشست های بی خاصیتی نظیر نشست اندیشه های راهبردی برپا کند. 

۱۲  آذر ۱۳۸۹