بيانيه کانون نويسندگان ايران

به مناسبت

دوازدهمين سالگرد قتل محمد مختاری و محمدجعفر پوينده

آن شب که شهر را از تابوت بيرون کشيدند

گودال دسته جمعی ما را ستاره ها نشان کردند

مردم آزاده!

دوازدهمين سالگرد قتل تبهکارانه ی زندهيادانِ عرصه ی انديشه و بيان، محمد مختاری و محمدجعفر پوينده، فرا میرسد. اما نه تنها هنوز آمران و عاملان واقعی اين جنايات هولناک را معرفی نکردهاند بلکه کماکان سکوت تنها پاسخ به خانواده های قربانيان و مردم ايران است.

اکنون همگان میدانند که قتلهای سياسی سال ۷۷ موسوم به قتلهای زنجيرهئی جريانی برای حذف فيزيکی دگرانديشان و آزادیخواهان بود. اين جنايت با قتل ددمنشانه ی فعالان سياسی داريوش فروهر و پروانه اسکندری آغاز شد و با ربودن و خفه کردن دو يار سربلندِ کانون نويسندگان ايران، محمد مختاری و محمدجعفر پوينده، به اوج رسيد و برای جانيان آدمکش چيزی جز نفرت و خشم مردم ايران و جهانيان در پی نداشت. چنانکه از آغاز انتظار میرفت اين قتل ها سراسر ايران را به لرزه درآورد، پرده از بسياری از مرگ های مشکوک ديگر برگرفت، روزنامه نگاران و نويسندگان و مورخان و فعالان اجتماعی و سياسی را به بازنگری در تاريخ قتل ها و سرکوب های دو دهه ی پيش از آن واداشت، و دانشجويان و فرهيختگان را به دادخواهی طلبيد. هنگامی که پرده اندکی کنار رفت آشکار شد که عاملان خونآشام در گذشته ی نه چندان دور از ريختن خون ده ها آزادیخواه ديگر هم چون زنده يادان احمد ميرعلايی، غفار حسينی، حميد حاجیزاده، پيروز دوانی، مجيد شريف و . . . هراسی به دل راه نداده بودند. اما طی سال هايی که از اين جنايت می گذرد نه تنها ابتدايی ترين خواسته های انسانی ناديده گرفته شد، بلکه با سرکوب و دستگيری و حبس و سانسور فضايی سربی بر جامعه حاکم کردند و گوی سبقت را از خودکامگان قرون وسطايی ربودند. اکنون اعمال زور و سرکوب، شيوه ی رايج در چهارگوشه ی کشور است. يورش به خانه ها، دستگيری های گسترده، دادگاه های عدالت ستيز و محکوميت های طولانی ابعادی وسيع میيابد. بسياری از منتقدان اجتماعی بدون ارايه ی کوچکترين مدرکی در زندان ها به سر میبرند و کار به جايی رسيده است که وکلای مدافع حقوق زندانيان سياسی نيز دستگير و زندانی میشوند.

ولی افزون بر آنچه گذشت، پديده ی قتل های زنجيره ئی حديث ديگری نيز دارد که از لزوم عزم و اراده ی نيرومندترِ آزادیخواهان برای ريشه کنی آن حکايت میکند. در آغاز تصور میشد طنابی که سرکوبگران آدمکش به گردن مختاری و پوينده انداختند به دست و پای خودشان پيچيده است و چندی نمیگذرد که آمران و عاملان اين قتل ها به سزای عمل ننگين خود میرسند. چنين نشد. از يک سو، سعيد امامی را از ميان بردند، و با صدور قرار موقوفیِ تعقيب و بدينسان حذف همه ی اقارير او از پرونده، رابطه ی بالا و پايين در آمريت و اجرای اين قتل ها يکسره گسسته شد. سپس پرونده را از طول و عرض و ارتفاع مثله کردند و سرانجام مشتی عوامل اجرايیِ خرده پا را به محاکمه ای کشيدند که جريان دادرسی آن ماهرانه از پيش تعيين شده بود. و سرانجام ناصر زرافشان، يکی از وکلای خانواده های قربانيان، محاکمه و به "جرم" دفاع از موکلان خود به پنج سال زندان محکوم شد. اما، از سوی ديگر- و اين همان حديثی است که بايد بازگفته شود و مورد تأکيد قرار گيرد- در فضای فروکشِ سريع اعتراض و التهاب مردم و بر بستر جبن و ناتوانیِ به اصطلاح اصلاح طلبانی که نخست برای جراحی اين "غده ی سرطانی" عزم جزم کرده بودند اما در نهايت عقب نشستند، آمران و عاملان قتل های زنجيره ئی طنابی را که موقتاً به دست و پايشان پيچيده بود باز کردند و دست به کار تدارک توطئه های تازه بر ضد آزادیخواهان شدند، که کشتار سال گذشته ی جوانان در کهريزک از آن جمله است. راه افتادن چندباره ی ماشين قتل های زنجيره ئی و تکرار چرخه ی کشتار آزادیخواهان اين حقيقت را يادآوری میکند که بهای آزادی در اين سرزمين همچنان سنگين است و زدودن ننگ آزادیکُشی از جامعه ی ما عزم و اراده ی به مراتب نيرومندترِ مردم آزادیخواه را میطلبد.

کانون نويسندگان ايران، ضمن گرامیداشت ياد محمد مختاری و محمدجعفر پوينده و اعتراض به محروميت خود از برگزاری مراسم بزرگداشت برای اين دو عزيز، همچون گذشته خواهان معرفی و محاکمه ی آمران و عاملان قتل های زنجيره ئی، آزادی همه ی زندانيان سياسی، و حذف سانسور از تمامی زمينه های اجتماعی و فرهنگی و تأمين آزادی انديشه و بيان برای همگان است

کانون نويسندگان ايران

۱۱ آذر ۱۳۸۹