"ما صدای غرش گلوله های ستار خان و هزاران انقلابی دیگر را در کوبانی می شنویم"

گروهی از روزنامه نگاران، فعالان سیاسی و مدنی کُرد با انتشار بیانیه ای خطاب به فعالان تبریزی امضاء کننده بیانیۀ  «کوبانی؛ جهانی دیگر»؛ بیانیه‌ی ۲۰۹ نفر از فعّالان اجتماعی تبریز در حمایت از مقاومت کوبانی با  ستودن "پیام امید بخش و دلگرم کننده" آنها اعلام کردند: « کوبانی و آرمانش سقوط نمی کند چون متحدین و هواداران و انقلابیونی از شهر تبریز و سراسر منطقه را پشت سر خود دارد». متن کامل پیام به شرح زیر است:  

رفقا! دوستان! و یاران!

پیام امید بخش و دلگرم کننده شما فعالان اجتماعی شهر تبریز در دفاع از مقاومت مردم کوبانی تجلی روحیه شورانگیزی است که امروزه بیش از هر زمان دیگری منطقه و کل جهان به آن نیاز دارد.

در روزهایی که متاسفانه از گوشه و کنار واکنش های دردناکی در ضدیت با کوبانی و در دفاع از دولت فاشیستی-اسلامی ترکیه از سوی عده ای به نام آذربایجان صورت می گرفت، پیام هوشمندانه و به موقع شما تصویر واقعی آذربایجان و تبریز در تاریخ معاصر را بار دیگر به یاد همگان آورد.  بله روحیه انقلابی و انترناسیونالیستی حاکم بر پیام شما، انعکاس تصویر واقعی تبریز آزادیستان است.

مساله کوبانی، مساله یک شهر و یک ملت خاص نیست بلکه مساله امید به جهانی متفاوت است که باید هر چه وسیعتر ساخته شود و پرچم سرخی بر فراز هر کوی و برزن و شهر و دیار آن برافراشته گردد. ما صدای غرش گلوله های ستار خان و مجاهدین مشروطه، علی موسیو و حیدر عمواوغلی، پیشه وری و فریدون ابراهیمی، زینب پاشا و مرضیه احمدی، بهروز دهقانی و نابدل و هزاران انقلابی دیگر را در کوچه پس کوچه های کوبانی می شنویم. خط سرخی از مقاومت، میان کوبانی و هر نقطه دیگری از جغرافیای تاریخی انقلابِ مردم ترسیم شده است.

همانطور که در بیانیه شما نیز آمده بود این خط، امید به خلق جهانی است که خطاب به بی صدایان، فرودستان و زحمتکشان و با اتکا به آگاهی و اراده و عمل آنان باید ساخته شود و تمامی مظاهر ستم و تبعیض و بهره کشی را در خود بسوزاند. در این راه هیچ امیدی به امپریالیست ها و استعمارگران، دولت های مرتجع منطقه و هیچ نیرو و قدرتی خارج از اراده مردم وجود ندارد. تحقق رویای رهایی تنها با اتکا به مردم امکان پذیر است. این عزم نیاز به وحدت انقلابی و انترناسیونالیستی ملل و خلق های کل منطقه و جهان دارد. از همان نوعی که در جریان انقلاب مشروطه رخ داد و صدها انقلابی و رزمنده را از سراسر قفقاز فارغ از هر ملت و زبانی به آذربایجان کشاند، همان وحدتی که میان تبریز پیشه وری و مهاباد قاضی محمد وجود داشت، همان فضایی که سال های اول انقلاب در کردستان و جنبش انقلابی آن جاری بود، همانی که امروز در واکنش به کوبانی می بینیم، همان نور امید بخشی که در بیانیه شما پرتو می افکند.

بله همچنانکه که گفتید "کوبانی حتّی اگر سقوط کند، آرمانی که تحقّق بخشیده هیچگاه سقوط نخواهدکرد"؛ اما کوبانی و آرمانش سقوط نمی کند چون متحدین و هواداران و انقلابیونی از شهر تبریز و سراسر منطقه را پشت سر خود دارد.  کوبانی سرآغاز امید و جامعه ای است که با اتکا به مردم و با وحدت و عزم و رزم مشترک، باید و می توان هزاران چون آن را خلق کرد.

زنده باد مقاومت مردم کوبانی!

زنده باد اتحاد انترناسیونالیستی تمامی ملل!

زنده باد انقلاب!

بهداد بردبار، کاوه کرمانشاهی، زینب بایزیدی، میدیا بایزید پور، پخشان عزیزی، یاسر گلی، عارف سلیمی، شیرکو جهانی اصل، هیوا بوتیمار، فرهاد جهان بیگی، ژینا مدرس گرجی، شاهد علوی، عمار گلی، صباح نصری، سمکو رستمی، سیوان سعیدیان، پیشوا صالح زاده، کریم مرسنه، سعید سنندجی، مهین شکرالله پور، چیا محمدی، عارف نادری، شمال میرزا، صلاحعباسی، مائده قادری، سما شاملو، محمد بانه، هدی بوتیمار، عامر گلی، سحر دیناروند، جمشید کاتورانی، هادی محمدی، صبری بهمنی، رضا شاهمرادی، ربوار معروف زاده، شلیر شبلی، کویستان داودی، آلا هوشیار، آمانج مقامی، هاشم احمد محمد، ابراهیم شیخ شرفی، سارا زینتی، کاوە پرویزی، آرام ملکشا، جهانگیر عبدالهی، فرهاد فلاحی، بیان صلاحیان، رربین رحمانی، فرشید رحیمی، سهراب کریمی، کالە آتشی، مهران احمدی، سوران قربانی، درسیم خورشیدی، هدایت غزالی، زانیار عمرانی، کمال حاجی محمدی، عبدالله ابریشمی، طاهر علیپور، صلاح ناصری، شیدا قوامی، افسانه روهنده، ملیکه علم هولی، فرزانه جلالی، ژیلا گل عنبر، رزگار ملا محمودی، رویا صحرایی، ساسان امجدی، پروین اردلان، مینا خانلرزاده، هیوا مسعودی، سیامک صبوری، زانیار هوزان وان، جمشید پرند، ادریس عبدی، پروین زبیحی