افزایش خشونت خانگی در روزهای کرونایی

زنان آرزم

(آورد رهایی زنان و مردان)

با شیوع ویروس کووید ١٩ در جهان، برخی از کشورها دوره‌ای را در قرنطینه گذراندند و در نقاط دیگری از جهان همچون ایران، معضل بیکاریِ ناشی از همه‌گیری این ویروس، بخشی از افراد را خانه‌نشین کرد. در این دورانِ قرنطینه و خانه‌نشینی، مردسالاری بسیار پررنگ‌تر شد و آن رفتار دیرینه، یعنی خشونت‌خانگی علیه زنان را عیان‌تر کرد. 

بی‌شک این خشونت‌ها از دیرباز وجود داشته و علت آن کرونا نیست، اما این شرایط خشونت‌ها را تشدید و عریان‌تر کرد، زیرا فضایی را برای برخی از مردان فراهم کرد تا با حضور طولانی در خانه، بیش از پیش سلطه‌جویی خود را آشکار کنند. 

اما زنان نیز آرام ننشستند، بسیاری از آنان سکوت خود در مورد خشونت و تجاوز را شکسته و علیه آن به صدا درآمده‌اند. این زنان غالباً در موارد و به اشکال مشابهی آزار دیده‌اند: توسط مردانی که در روزهای خانه‌نشینی و داشتن وقت آزاد، پیوسته انتظار گرفتن سرویس جنسی از زنان خود را دارند، از جانب مردانی که تا کنون مشارکتی در کارهای خانه نداشته‌اند و اکنون می‌خواهند همه چیز را کنترل کنند و یا مردانی که در پی هر موضوعی زن و کودک خود را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. عصبانیت مردان از مشکلات معیشتی و یا بیکاری نیز سبب بروز خشم آنان است و زنان غیر از کمبودهای مشترک باید پذیرای خشم مردان هم باشند. همچنین بگومگوهای همراه با فریادهای گوشخراش از موارد عنوان شده از سوی این زنان است. در حالی که قانون، فرهنگ و سنت حاکم بر جامعه از زنان انتظار دارد در مقابل این پرخاشگری‌ها مدارا کنند، به مردان این اجازه و حق را می‌دهد که خواسته‌های خود را برزنان تحمیل کنند و چنانچه اجابت نشود به انواع خشونت فیزیکی، روانی، زبانی، جنسی، مالی و... روی آورند.

خشونت علیه زنان در این دوران چنان ابعاد گسترده‌ای یافته که اکثر سازمان‌های حقوق بشری آن را معضل و مشکل جدی این دوران ارزیابی کرده‌اند.... زنان در سراسر جهان از خشونت و پرخاشگری مردان علیه خود به صدا درآمده‌اند: زنی از آمریکای لاتین فریاد می‌زند که شوهرش در قرنطینه‌ی خانگی او را به مرگ تهدید کرده است.... و بدیهی است زنان ایرانی در جامعه‌ای به شدت مردسالار و تحت حاکمیتی مذهبی در این زمینه حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته باشند:

نسرین می‌گوید: «نمی‌تونم انتظارات جنسی اضافی اون رو تامین کنم و دعوامون میشه.»

فاطمه می‌گوید: «راه میره دور خونه، می‌چرخه و روی سطح هر چیزی دست می‌کشه و میآره جلوی چشمام که خاک رو نشونم بده و بعدش عربده.»

مینا می‌گوید: «همسرم خشونت نمی‌کنه اما من توی زندگی صبرم زیاده و روی چیزی پافشاری ندارم ولی از درون داغونم. همیشه کوتاه اومدم حتی در مورد خواسته‌های شخصیم اما این روزها بیشتر صبوری می‌کنم.»

محبوبه می‌گوید: «شوهرم در این روزها هم تماس با دوست دخترش رو قطع نکرده.»

نرگس می‌گوید: «خسیسی‌ش دو برابر شده، توی خونه‌ست مو رو از ماست می‌کشه.»

مریم می‌گوید: «همسرم توی آشپزخونه وایساده اما میگه برام چایی بریز و بیآر و می‌ره جلوی تلویزیون. اگه خودش بریزه می‌میره!»

زهره می‌گوید: «همسایه‌مون خیلی زنش رو میزنه طوری که انگار دارند ساختمونی رو می‌کوبند تا از اول بسازند!»

خانه جای آرامش‌ست و ضروری‌ست برای پایان دادن به خشونت خانگی در این ساختار کهن بیندیشیم و اقدام عاجل کنیم.

زنان آرزم (آورد رهایی زنان و مردان)

٦ آذرماه ١٣٩٩