دمکراسی نفتی کاظم علمداری

صادق افروز

کاظم علمداری از نویسندگان طیف سبز و پای ثابت "روز آنلاین " در جدیدترین مقاله خود تحت عنوان "تحریم اقتصادی به سود جنبش " (1)که در تاریخ 28 آذر 1390در همین رسانه به چاپ رسیده ، به دفاع از تحریم های اقتصادی ایران از سوی کشورهای سرمایه داری بزرگ علیه ایران پرداخته است .به زعم علمداری ، از آنجایی که دولت ایران با کنترل درآمد عظیم حاصل  از فروش نفت به نوعی استقلال اقتصادی از درآمد مالیاتی مردم  دست می یابد ، می تواند پایه های استبداد خود را محکم تر کرده و به آن دوام ببخشد .با استفاده از درآمد حاصل از فروش نفت ، جمهوری اسلامی مزدوران رنگارنگ خود را تغذیه کرده با استفاده از آنها به سرکوب جنبش ضد استبدادی می پردازد.تحریم اقتصادی ایران این منبع درآمد را مسدود کرده ، رژیم ایران را در بکار انداختن دستگاه استبدادی خود با مشکل روبرو می کند .بنابر این جنبش ضد استبدادی به نظر علمداری پس از این تحریم مانع بزرگی که رویارویش است یعنی نیروهای مزدور را تضعیف شده می بیند و به جلو می رود .

برای اثبات استدلالات خود ، علمداری ، اقتصاد ایران را دولتی می داند .البته با باز کردن یک پرانتز جلوی دولتی ، اقتصاد رانتی را معادل اقتصاد دولتی فرض می کند .در این نوشته کوتاه من نمی خواهم وارد این بحث بشوم که اقتصاد دولتی آیا  حتما معادل اقتصاد رانتی هست یا نیست.ولی اشاره به این نکته بد نیست که هستند کشور های بسیار فقیری که از نعمت داشتن ذخائر زیرزمینی مثل ایران محرومند ، و کشورشان را با یک اقتصاد دولتی اداره می کنند .بطور مثال کوبا و کره شمالی . هر دو این کشور ها  از مدل اقتصاد دولتی استفاده می کنند ولی اقتصاد این کشور ها را نمی توان اقتصاد  رانتی دانست .کشور هایی هم هستند که اقتصاد آزاد مورد علاقه علمداری را دارند ولی رانتی هستند مثل کشورهای حاشیه خلیج فارس .بنابر این معادل دانستن اقتصاد دولتی و رانتی صحیح به نظر نمی رسد .

آنچه مورد خشم و نفرت علمداری است ، در واقع اقتصاد سوسیالیستی است که بعنوان آلترناتیو سیستم تولید سرمایه داری هر روزه بیشتر مورد توجه  و علاقه مردم و بخصوص جوانان قرار می گیرد .در جریان جنبش اشغال ، جوانان شرکت کننده با تکیه بر مقابله 99 در صد مردم با یک در صدِ صاحبان قدرت و سرمایه و تصمیم گیری ،که خانمان خرابی و بیکاری اکثریت مردم را موجب شده اند ، اساس این سیستم را زیر سوال بردند .همین علمداری که حالا از تحریم اقتصادی ایران توسط کشورهای بزرگ سرمایه داری دفاع می کند در مقاله قبلی اش تحت عنوان "جنبش وال استریت و چپ سنتی"(2) گفته بود که جنبش این جوانان علیه سیستم سرمایه داری نیست بلکه اعتراض آنها تنها به برخی زیاده روی هاست . یعنی در آن مقاله سعی کرده بود انتقاد تند این جنبش از سیستم سرمایه داری را نادیده بگیرد و حضور چنین جنبش هایی را از مزیت های سیستم لیبرالی غرب که آزادانه اجازه حرکت به چنین جنبش هایی می دهند معرفی کند. جای شکرش باقی است که خیلی از ما ها حی و حاضر کنار فعالین این جنبش حضور داشتیم و حرف دلشان را شنیدیم .و فهمیدیم تا چه اندازه ضد سیستم سرمایه داری هستند .

در مورد ایران هم علمداری از همین موضع حرکت می کند .او که در جریان قیل و قال دوم خرداد خاتمی و شرکا ، از پشتیبانان سرسخت خاتمی بود ، و تمامی تلاشش بر ایجاد رابطه و صلح و آشتی بین جمهوری اسلامی و غرب بود ، پس از انتخابات خرداد 1388 و پیدایش جنبش سبز به دفاع از آن پرداخت .یعنی همان خط سابق را در ایجاد رابطه بین سران سیاسی غرب و دولتمردان آتی ایران پیش برد . نظریه پردازانی نظیر علمداری اینطور وانمود کنند که تمام بدبختی ها و استبداد و خفقان سیاسی به دلیل وجو د اقتصاد دولتی است و اگر اقتصاد بطور کامل به بخش خصوصی منتقل شود مشکلات سیاسی و از جمله استبداد سیاسی در جامعه ایران حل می شود . کشور گلستان می شود وهمه از هوای دلپذیر دمکراسی  لذت می برند . جنبش اشغال و سرکوب وحشیانه پلیسی در آمریکا و انگلیس نشان داد که حتی در سیستم های لیبرالی غربی نیز آزادی های سیاسی تا جایی تحمل می شوند که سیادت سرمایه را به خطر نیندازد .چوب و چماقی که بر سر تظاهر کنندگان در نیویورک و سانفراسیسکو و لندن بر سر تظاهرکنندگان فرود آمد دست کمی از شدت چماق پلیس در میدان تحریر قاهره و میدان انقلاب ایران نداشت .

آیا بامسدود شدن درآمد های نفتی ایران پس از تحریم های اقتصادی و کم شدن درآمدهای دولت ، به قول علمداری جنبش ضد استبدادی نیرو می گیرد ؟ این اصطلاح جنبش ضد استبدادی هم از جمله آن اصطلاحاتی است که نه فقط مورد سوء  استفاده اعضای تینک تنک های مستقر در کشور های امپریالیستی نظیر همین علمداری  است ،  بلکه متاسفانه از سوی برخی از نیروهای چپ و سوسیالیست نیز مورد استفاده قرار می گیرد .اصطلاح جنبش ضد استبدادی در واقع اسم رمزی است که می خواهد مبارزه انقلابی مردم ایران را در مبارزه علیه استبداد ولایت فقیه خلاصه  و محدود کند .در مقابل چپ های انقلابی و سوسیالیست نه فقط با تمام نیرو از جنبش ضد استبدادی مردم ایران دفاع می کنند ،  بلکه  خواهان انتقال این آگاهی هستند که در درجه اول ما در دنیایی زندگی می کنیم که کشور های امپریالیستی و کمپانی های چند ملیتی چشم طمع به ذخائر معدنی ایران و بویژه نفت و گاز دوخته اند .حضور نیروهای ناتو و بطور چشمگیر نیروهای نظامی ایالات متحده در خلیج فارس و دریای عمان و افغانستان و عراق واقعیتی نیست که در تحلیل های سیاسی در مورد مسئله بسیار مهم تحریم اقتصادی نادیده گرفته شود .ولی نویسندگانی نظیر علمداری به این نیروهای امپریالیست اشغالگر با دیده اغماض می نگرند .در این دونوشته علمداری کوچکترین اشاره ای به فاجعه ای که نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان و عراق و همین اخیرا در لیبی ایجاد کردند نمی شود . این اغماض و عدم اشاره به حضور چشمگیر امپریالیست ها در منطقه به وضوح نشانگر آن است که قلم علمداری در جهت این نیروها می چرخد.  دمکراسی مورد اشاره علمداری شدیدا به بوی نفت آلوده است .نفتی که کمپانی های چند ملیتی برای رسیدن به آن له له می زنند .علمداری وقتی می گوید اقتصاد و بویژه نفت از انحصار دولت خارج شود منظورش این است که راه باز شود تا انحصارات بزرگ نفتی به خواسته هایشان برسند . در درجه دوم این جنبش ها توان این را دارند که بر سیستم سرمایه داری فائق شده اقتصاد با برنامه  را جانشین سیستم سرمایه داری کنند .با تکرار اینکه جنبش جاری در ایران تنها ضد استبدادی است تمامی بار ضد امپریالیستی و ضد سرمایه داری از آن گرفته می شود .مسدود شدن در آمد های نفتی به هیچ عنوان موجب تضعیف دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی نخواهد شد .کشور های امپریالیستی این دوره تحریم های اقتصادی علیه رژیم صدام را تجربه کردند .10 سال تحریم اقتصادی آیا به تقویت جنبش مردم عراق علیه صدام منجر شد ؟یا این تحریم ها مقدمه ای برای حمله نظامی بودند ؟

هیچ دلیلی وجود ندارد که بپذیریم افزایش فقر در جامعه به افزایش جنبش های ضد رژیم  منجر خواهد شد .اگر درآمد دولت کاهش یابد دودش نه به چشم دولت بلکه به چشم مردم و بخصوص زحمتکشان خواهد رفت .صاحبان قدرت و سرمایه کمر بندهایشان را محکم تر خواهند کرد . افزایش بیکاری و تورم رقابت بین کارگران را افزایش خواهد داد و رژیم راحت تر از بین لمپن پرولتاریا عضو گیری خواهد کرد .تجربه دوران شاه نشان داد که افزایش قیمت نفت و رفاه نسبی بحران سیاسی را نه کاهش بلکه افزایش داد .کارگران و زحمتکشان در دوران رونق اقتصادی راحت تر توان تشکل و آموزش دارند .

عامل مهم دیگری که می تواند به میزان بسیار زیادی تاثیر گذار باشد حضور حزب انقلابی سوسیالیستی در جامعه است .در حال حاضر جامعه ایران فاقد چنین حزب نیرومندی است .پس باید سوال را به اینگونه طرح کنیم که آیا در شرایط فقدان حزب نیرومند سوسیالیستی در جامعه ایران تحریم اقتصادی از سوی کشورهای سرمایه داری به نفع جنبش انقلابی است یا به ضرر آن ، و موضع سوسیالیست های ایرانی در این زمینه چگونه باید باشد ؟

دست هایی که تحریم اقتصادی علیه ایران را رهبری می کنند نگران وضعیت حقوق بشر و فقر و فلاکت مردم ایران نیستند  .این دست ها می خواهند شرایط بگونه ای تغییر کند که به منافعشان که در درجه اول منابع زیر زمینی ایران است دست یابند .این دست ها همان دست هایی هستند که علیه رژیم های مترقی مصدق و آلنده کودتا براه انداختند .همان دست هایی هستند که از نظامیان آرژانتین در کشتار مخالفین سیاسی خود پشتیبانی می کردند و در حال حاضر در کلمبیا و مکزیک از کشتار انقلابیون و فعالین سندیکایی دفاع می کنند .این دست ها دست های ناپاکی هستند که فقط و فقط به سود و پول می اندیشند و سعادت و رفاه انسان ایرانی کوچکترین ارزشی برایشان ندارد .علمداری با آگاهی روی این دست ها پوشش می اندازد ، دستکش سفید به دستشان می کند و دمکراسی توخالی اش را عرضه می کند . جناب علمداری ، این دمکراسی ارزانی خودتان باد .بوی خون  و نفت از سطر سطر آن به مشام می رسد .

20 دسامبر 2011

توضیحات :

تحریم اقتصادی به سود جنبش نوشته علمداری

http://www.roozonline.com/persian/mihman/mihman-item/archive/2011/december/19/article/-fddc702511.html

جنبش وال استریت و چپ سنتی نوشته علمداری

http://www.roozonline.com/persian/mihman/mihman-item/archive/2011/october/25/article/-e922e2571c.html