برپایی اردوگاه های کار اجباری،

شیوه ای قرون وسطایی برای مقابله با آسبب دیدگان اجتماعی!

یوسف لنگرودی

جمهوری اسلامی در طول موجودیت مصیبت بار خود، در برخورد با مشکلات اجتماعی، همواره شیپور را از سر گشادش دمیده و بنا براین هرگز نتوانسته معضلات موجود را به شیوه ای عقلانی پاسخ دهد و با اقداماتی که در پیش گرفته همیشه به مشکلات و بحران ها دامن زده است. اخیرا حسین فیروز آبادی که رییس مبارزه با مواد مخدر کشور است، اعلام داشته که طرح برپایی اردوگاه های کار اجباری در همکاری با برخی نهاد های دیگر دردست اجراست. او همچنین اظهار داشته که " در این اردوگاه ها، خرده فروشان مواد مخدر که توسط پلیس دستگیر شده اند، در سخت ترین شرایط ممکن به فعالیت و کار می پردازند تا هنگام خروج از این اردوگاه ها دیگر به سراغ فروش مواد مخدرنروند." به گفته فیروزآبادی این اردوگاه ها قرار است در حاشیه برخی از شهرها ساخته شوند.همین اظهارات به اندازه کافی ذهن بیمار مقامات و رهبران حکومت ولایت فقیه را در نحوه مقابله با معضلات اجتماعی برملا می سازد و نشان می دهد که آن ها چگونه به جای ریشه بابی چنین معضلاتی، مبارزه با علت ها را رها کرده و دارند همچنان با معلول ها می جنگند.

تجربه سی سال گذشته نیز به خوبی نشان می دهد که با شلاق زدن، زندانی کردن و اعدام آسیب دید گان اجتماعی نمی توان مشکلاتی ازقبیل دزدی وخرید وفروش مواد مخدر را از بین برد و این افراد را به زور مجبور ساخت تا از اعمال خود دست بردارند. اگر قرار بود تا این روش های ابلهانه و جنایت کارانه موثر واقع شود، مسلما تابه حال نتیجه  می داد. اما همه قراین و آمار و ارقام به طور روشنی حکایت از آن دارد که اقدامات و تدابیر ارتجاعی و ضد انسانی حکومت، تا اکنون نتیجه عکس داده و امروزه میلیون ها نفر به طور مستقیم و یا غیر مستقیم قربانی این گونه آسیب های اجتماعی در کشور ما هستند. بنابراین حالا نیز با بکار انداختن اعمال شاقه در اردوگاه های کار اجباری،  نمی توان به آن پایان داد.

حقیقت این است که وجود مسایلی ازاین دست،  نتیجه آشکار وجود فقر، بیکاری، مشکلات اجتماعی و دلهره ناشی از دست نیافتن به یک زندگی با ثبات و امیدوار کننده و عدم وجود امنیت شغلی در یک جامعه است. همین مسایل است که سبب می شود  بخشی از مردم  به دام خرید و فروش مواد مخدر کشیده  شوند. مردم کوچه و بازارنیز به روشنی می دانند که ریشه این چنین مشکلاتی، ناشی از بدبختی های عمیق و فلاکت و سرخوردگی گسترده ای است که در کشور وجود دارد. برای مقابله باچنین پدیده هایی باید با ریشه های اصلی و علت های به وجود آورنده آن توجه کرد یعنی تلاش نمود که فقر را مهار کرد، امکان کار و تضمین شغلی و یک زندگی روشن را فراهم آورد و آموزش گسترده را به طور وسیعی در سراسر کشور به راه انداخت . به جای صرف بودجه مملکت در ساختن زندان های بیشمار و احداث اردوگاه های کار اجباری، باید اقتصاد کشور سر و سامان گیرد و موقعیت معیشتی توده های مردم و جوانان بهبود یابد. همه این ها البته بدون یک حکومت مسئول و دلسوز مردمی نمی تواند تحقق یابد. حکومتی که قبل از هر چیز به اراده  و خواست مردم احترام بگذارد و از سرکوب و کشتارشان به شدت اجتناب ورزد.

معلوم است که رژیم تبهکار ولایت فقیه با چنین ارزش هایی یکسره  بیگانه است و اصلا با توجه به ماهیت قرون وسطایی و عقب مانده و چپاولگر خود، یک پای اصلی بسیاری از مصیبت ها است. این حکومت عملا و به گونه ای واضح نشان داده که خودش یکی از علت های اصلی بروز پدیده های ناهنجار اجتماعی است و با اعمال خود دارد کشور و مردم را در بسیاری از عرصه ها  به مرز تباهی می کشاند. مردم می دانند که بسیاری از مقامات بلند پایه نظام و عوامل شان در ارگان های سرکوب، با قاچاق کالاهای مورد نیاز مردم و باز گذاشتن دست مافیای مواد مخدر، خودشان در وارد ساختن این مواد و توزیع و فروش آن در جامعه، پول های هنگفتی به جیب می زنند بنابراین اگر قرار باشد کسانی به جرم قاچاق و خرید و فروش مواد مخدر در اردوگاههای کار اجباری زندانی شوند، این نه خرده فروشان، که اغلب شان جزو آسیب دیدگان اجتماعی به حساب می آیند، بلکه دست اندرکاران این نظام و فرماندهان نیروی های سرکوب گر و باندهای بزرگ تبهکار و مافیایی که تحت حمایت مقامات دولتی قرار دارند و همچنین مسئولان دستگاه قضایی قرون وسطایی  آن هستند که باید به این اردوگاه ها فرستاده شوند.

به رژیم ولایت فقیه و طرح های آن به هیج عنوان نمیتوان اطمینان کرد. باید به یاد داشت که بازداشتگاه کهریزک نیز از ابتدا به عنوان مکانی برای زندانی کردن " اراذل اجتماعی و اوباش" بر پا شده بود. ولی همه به چشم خود دیدند که چگونه تعدادی از مخالفان سیاسی و جوانان ناراضی که در جریان نا آرامی های خیابانی پس از تقلب انتخاباتی دستگیر شده بودند، پس ازانتقال به کهریزک، مورد ضرب و شتم، شکنجه و تجاوز قرار گرفته و به قتل رسیدند. حالا نیز باید هوشیار بود که این اردوگاههای کار اجباری به مکانی برای شکنجه و قتل فرزندان مردم تبدیل نشود.

برپایی اردوگاه کار اجباری که باید از آن به عنوان اردوگاه برده داری یاد کرد، لااقل در تاریخ پنجاه ساله کشورمان بی سابقه بوده است و تلاش حکومت تاریک اندیشی را نشان می دهد که با طالبانیزه کردن کشور، می خواهد برای مقابله با مشکلات یک کشور تقریبا مدرن و پیشرفته، آن هم در قرن بیست و یکم، به سراغ راه حل های قرون وسطایی برود. مقابله با برپایی و بستن چنین اردوگاه هایی که شخصیت انسانی افراد در آن مچاله می شود و حتی پس از رهایی از آن منزوی خواهند شد و مطرود به حساب خواهند آمد و احتمالا برای همیشه شانس برگشت به یک زندگی عادی را از دست خواهند داد، می تواند به یکی از خواست های مبارزات جنبش مدنی مردم ایران علیه رژیم ولایت فقیه تبدیل گردد. مخصوصا این که همان طور که گفته شد، این اردوگا ه ها به سهولت می توانند به مکانی برای اذیت و آزار و شکنجه مخالفان سیاسی تبدیل شوند.

نوزدهم آبان ماه هزاروسیصد و هشتاد ونه