گرامی داشت شاعری که سرود:

«بیهوده مرگ/ به تهدید/ چشم می دراند»

"اهمیت و ارج زندگی در همین است که موقت است،

 که تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگر نشان بدهی؛

 و آنجا انسانیت است"- ا. بامداد

دوم مرداد سالروز درگذشت شاعری است که خاک را سبز می خواست و یقین اش بود که هستی معنای خود را با انسان محک می زند. احمد شاملو (۱٣۰۴ - ۱٣۷۹) شاعر، مترجم، نویسنده، پژوهش گر و عضو برجسته ی کانون نویسندگان ایران اکنون چهارده سال است که قلمش از تکاپو بازایستاده اما قلبش در حنجره ی بسیارانی که شعرهایش را زمزمه می کنند همچنان می تپد. این تداوم زیست ادبی وامدار دو ویژگی در کارهای او است: زیبایی کلام و عمق کلام. نزد ا.بامداد "گلو را بایسته تر آنکه زیباترین نام ها را بگوید" و چنین است که از گلوی سروده هایش نام های زیبا فراوان شنیده می شود که "انسان آزاد" سرآمد آن هاست؛ "هدیتی نه چنان کم بها که خاک و سنگ را بشاید".

انسان آزاد بدون آزادی انسان به دست نمی آید. نکته ای که نه تنها چراغ راه آفرینش آثار شاملو در بیش از نیم قرن تلاش جان فرسای هنرمندانه اش بود، بلکه به زندگی اجتماعی و فردی او نیز جهت داد و بازش داشت از آنکه به اسم مصلحت به دامن قدرت مداران و حکومت گران ضدآزادی در غلتد.

کانون نویسندگان ایران در چهاردهمین سال درگذشت این شاعر بزرگ یاد او را گرامی می دارد و روز پنج شنبه دوم مرداد ساعت پنج بعد از ظهر به همراه دیگر دوستداران او مزارش را گل باران می کند.

کانون نویسندگان ایران

۲۹ تیر ۱٣۹٣