فریاد وحشت از برنی ساندرز

Julie Hollar

برگردان: بابک دهقان

نتایج مطلوب برنی ساندرز، مدافع « سوسیالیسم دموکراتیک»، در جریان اولین دور رقابت درونی حزب دموکرات برای تعیین کاندیدای ریاست جمهوری، هسته قدرت مدار (establishment) این حزب را آشفته خاطر کرد. آنها به هر دری می زنند تا کاندیدای میانه روتری را بیابند که بتواند فاتح دورمقدماتی انتخابات شود. این هسته قدرت مداراز دشمنی رسانه های غالب با سناتور ورمونت آگاه است و میداند که می توان از آن استفاده کرد.

به محض آغاز انتخابات مقدماتی حزب دموکرات، وحشت همه رسانه های غالب در ایالات متحده را در برگرفت. پل کروگمن، اقتصاد دان ومقاله نویس روزنامه نیویورک تایمز، راه کارافتتاح شده در سال ٢٠١٦، که مبنایش تشبیه کاندیدای « سوسیالیست دموکرات» برنی ساندرز با دونالد ترامپ است (١)، را به روز کرد.

جمهوری خواهان نو محافظه کار طرفدار جنگ های امپریالیستی و«هرکسی به جز ترامپ»، گونه ای درحال انقراض، نیز به همان اندازه دموکرات های محافظه کار و میانه رو نگرانند. داوید فروم با لحنی رقت بار درآتلانتیک (٢٧ ژانویه ٢٠٢٠) مینویسد « برنی نمی تواند پیروزشود». جنیفر روبین در واشینگتن پست (٢٧ ژانویه ٢٠٢٠) ابراز تاسف میکند که « مبارزه انتخاباتی " به شیوه ترامپ" برنی ساندرز نتایج فاجعه باری برای دموکرات ها به دنبال خواهد داشت».

راه سوم، اندیشکده پیرو تونی بلر نیز، که وال استریت منابع مالیش را تامین میکند (٢)، با وساطت مطبوعات همه چیز را برای ممانعت از صعود ساندرز به اجرا گذاشته است. درچارچوب این تلاش ها، آنها به رای دهندگان آیوا « هشداری» فرستاده اند: « به دلیل غفلت رسانه ها، شما به تحلیل واقعی گذشته وتفکرات خطرناک کاندیدای پیشتاز دموکرات ها درنظرسنجی ها دسترسی نداشته اید»(٣). پس ازآن، لیست بلند بالائی ازمواردی که ترامپ می تواند برای حمله به ساندرز از آنها بهره جوید ارائه میشود. تهیه این لیست برای اعضای اندیشکده راه سوم دشوار نیست چرا که آنها با بسیاری از انتقادات جمهوری خواهان از کاندیدای دموکرات موافقند، بویژه زمانی که سوسیالیست خود خوانده پیشنهاد جایگزین کردن بیمه های درمانی خصوصی با بیمه های درمانی اجتماعی («Medicare برای همه»)، که به نظرمنتقدانش مردم مخالف آن خواهند بود، را مطرح میکند (۴).

رسانه ها برای اندیشکده راه سوم فرش قرمز پهن کردند. روزنامه واشینگتن پست اخیرا صفحه کاملی از بخش « اظهارنظر» خود را دراختیار آنان گذاشت تا بتوانند از نظریه خویش مبنی بر اینکه « برنامه برنی ساندرز او را کاملا غیرقابل انتخاب میکند» دفاع کنند (١۵ ژانویه ٢٠٢٠). روزنامه USA Today هم ستون های خود را به روی آنان گشود تا بتوانند درشیپور بدمند که « دموکرات ها با حمایت از برنی ساندرز با آتش بازی میکنند. نظریات او می توانند رای دهندگان میانه رو را به وحشت انداخته وکفه ترازو را به سوی دیگرسنگین ترکنند» (٢٩ ژانویه ٢٠٢٠). این اندیشکده درتدارک آخرین رگبارهای مقالات میانه روها نیز، که از جمله آنان می توان به رام امانوئل، مشاورنزدیک پیشین باراک اوباما درکاخ سفید، و یا جیمزکارویل سازمان دهنده مبارزه انتخاباتی پیروزمند ویلیام کلینتون در سال ١٩٩٢ اشاره کرد، مشارکت داشته است. روزنامه نگاران، بی هیچ کنکاشی، سیل ادعاهای واهی منابع برآمده ازهسته قدرت مدار(establishment) را منتشر میکنند.

« پیراهن قهوه ای ها»

اغلب اوقات این ادعا مطرح میشود که برنی ساندرز از انتقادات وبررسی جدی برنامه اش توسط مخالفین و روزنامه نگاران می گریزد. مات بنت عضو اندیشکده راه سوم اعلام میکند که « وقت آن رسیده است که دموکرات ها از خواب بیدار شده ورسانه ها با مقابله با یکی از مدعیان جدی نامزدی نهائی تکلیف خویش را انجام دهند»(۵). او در Politico حتی ادعا میکند که « رسانه ها به او اجازه م یدهند که با خیال راحت به تهاجم خود ادامه دهد. رسانه ها به اوامکان میدهند که ازپاسخ دادن به سئوالات مشکل طفره رود»(٦).

اما این نتیجه گیری ها، حتی در میان هیئت های تحریه، به اتفاق نظرمنجر نمی شوند. واشینگتن پست همان روز(٢٦ ژانویه ٢٠٢٠)، دو مقاله دیگر منتشر میکند که استنتاج کاملا برعکسی دارند : « برنی ساندرز دربرابر تهاجم رقبایش ایستاده است» و « رقبای ساندرز موانع بسیاری برایش ایجاد نمی کنند». داوید وایجل دردومین مقاله خاطر نشان میکند که برخی از انتقادات تاثیر چندانی ندارند : بسیاری ازرای دهندگان، وقتی ژوزف بایدن و سناتور میانه روی مینه سوتا ایمی کلوبشار،  ساندرز را متهم به « زیر سئوال بردن ارثیه اوباما» کردند، واکنشی نشان ندادند.

وایجل اظهار تاسف میکند که « تمام رقبای برنی ساندرز، گاهی به تقاضای رای دهندگان نگران، وقت بسیاری را صرف آن میکنند که توضیح دهند، چگونه بدون افزایش سرسام آور بودجه، منابع مالی لازم برای پروژه های خود را تامین خواهند کرد. کسی از ساندرز چنین سئوالاتی را نمی پرسد. او ماه هاست که درشهرداری ها حاضر میشود و از رای دهندگان میخواهد که با او از مشکلات روزمره خود، ازمخارج درمانی، از بدهکاری دانشجویان صحبت کنند وسپس توضیح میدهد که تنها بی عدالتی سیاست های اقتصادی منشاء تمامی این مسائل هستند».

همانطور که داوید سسیون به آن اشاره میکند « تفکر این که ساندرز به سوی یک پیروزی تضمین شده درانتخابات مقدماتی بادبان برافراشته بی آنکه کسی به خود زحمت دهد که از او در باره ترازنامه اش ویا قابلیت انتخاب شدنش سئوالی بپرسد، یادگارانتخابات مقدماتی سال ٢٠١٦ است که طی آن هیلاری کلینتون و طرفدارانش از اینکه او برای مدتی چنین طولانی درروند مبارزه برای انتخاب نامزد نهائی باقی مانده بود، خشمگین بودند. برای آنان محبوبیت ساندرز سرابی بیش نبود که ریشه در فقدان تحلیلی انتقادی داشت» (The New Republic، ٢٨ ژانویه ٢٠٢٠). درواقع، ساندرز چهار سال پیش از این نیز، به هنگام انتخابات مقدماتی حزب دموکرات که او را رو در روی هیلاری کلینتون قرار داده بود(٧)، هدف توجهی خاص و دشمنی بی حد وحصر رسانه ها بود.

وانمود کردن اینکه طرفداران او غالبا مردان سفید پوست طرفدارتبعیض جنسی و پرخاشگر در شبکه های اجتماعی هستند، زاویه دیگرحملات برای بی اعتبار کردن مبارزه انتخاباتی اوست. چنین انتقادی، که به هنگام مبارزات انتخاباتی سال ٢٠١٦ ظهور کرد، علی رغم فقدان مبنائی جدی و به جز چند رخداد حاشیه ای، کماکان ادامه دارد. در واقع تقریبا همگی و مخصوصا روزنامه نگاران می دانند که اینترنت مملو از گفتارها ونوشته های نفرت بارتمام جناح هاست که تنها مختص یک زیرگروه کوچک طرفدارسناتور ورمونت (ساندرز) نیست. در سال ٢٠١٦، روزنامه نگار گلن گرینوالد یادآوری می کرد که «هراظهارنظرآنلاین بحث برانگیز، به عنوان مثال، انتقاد ازشخصیت های بلند پایه حزب دموکرات مثل هیلاری کلینتون و یا باراک اوباما، بی هیچ تردید سیلابی از خشم وناسزا گوئی بدنبال خواهد داشت... تکراراینکه فحاشی ورفتار زن ستیزانه از ویژگی های طرفداران ساندرز می باشد، چیزی جز دروغگوئی و مهندسی افکارعمومی نیست» (The Intercept، ٣١ ژانویه ٢٠١٦). تحقیقی که در ماه مارس ٢٠١٦ منتشرشد، حتی نشان می داد که، طرفداران ساندرز(١٦ درصد)، حامیان کلینتون (٣٠ درصد) وپیروان ترامپ (۵٧ درصد، بالاترین رقم)، در مباحث آنلاین کمتر از دیگران « مناقشه جو وتهدید کننده» هستند (٨).

با وجود این، رسانه ها قصد رها کردن این استخوان لذیذ را ندارند. بنابراین، ٢٧ ژانویه گذشته، نیویورک تایمز « سرمقاله» خود را به تحقیقی جانبدارانه اختصاص داد : « برنی ساندرز و ارتش اینترنتی او: سناتور ورمونت درآغاز مبارزه انتخاباتی خود در سال ٢٠٢٠، به طرفدارانش یادآوری کرد که او هرگونه رفتارپرخاشگرانه را محکوم می کند. آیا تقصیر اوست که آنها حرفش را گوش نمی کنند»؟ به نظراین روزنامه، احتمالا «زهر» خود کاندیداست که حامیانش را آلوده می کند. و برای اثبات این نظریه، بیاناتی چون « من به هامپتونس ( استراحتگاه مورد علاقه بورژوازی نیویورک) نمی روم تا درآنجا از میلیاردرها کمک مالی دریافت کنم » را پیش می کشد.

چند روز پیش از آن، ٢٢ ژانویه ٢٠٢٠، روزنامه Daily Beast می نوشت که « حامیان مذکر برنی پرهیاهو و متکبرند و مبارزه انتخاباتی او را خدشه دارمی کنند». به گونه ای همسان، NBCNews آنان را مشابه فعالان طرفدار ترامپ قلمداد می کرد « وجه مشترک آنان تاکتیک شرم آوریست : فعالیت توئیت کنندگان حامی برنی با افتخار به اینکه آنها ترقی خواهان واقعی در اینترنت هستند توام است. اما تاکتیک های ایذائی آنان نشانی از ترقی خواهی ندارد» (١٩ ژانویه ٢٠٢٠).

این مقالات مغرضانه بی هیچ تمایزی تهدید به مرگ و فحاشی خیالی را با هم درآمیخته و به نمایش می گذارند. بدین ترتیب نیویورک تایمز کیفرخواست خود را با استناد به این «مدرک»، که نقل قولی از یکی از هواداران ساندرز می باشد، به پایان می رساند : « شما میلیاردرها، باید بفهمید که ما واقعا نیازمند آنیم که برنی ساندرز فاتح این انتخابات ریاست جمهوری شود. ما نمی توانیم ساکت باقی بمانیم». و یا، در ارتباط با چند صندلی احتمالا واژگون شده به هنگام یک گردهم آئی در نوادا : « ازخشونت جلوگیری شد اما به نظر می رسد که چند نزاع کوچک رخ داده است». چیز بیشتری برای روزنامه نگار سرشناس NBC لازم نبود تا فعالان حامی سناتور ورمونت را همردیف « پیراهن قهوه ای ها» قراردهد.

هیلاری کلینتون، تا دندان مسلح، نیز وارد صحنه نبرد شد. به سئوال مجله Hollywood Reporter (٢١ ژانویه ٢٠٢٠) در باره حمایت او از ساندرز، در صورتی که او به عنوان نامزد نهائی حزب دموکرات انتخاب شود، پاسخ او به طورتلویحی آن بود که او به هر وسیله ای متوسل خواهد شد تا چنین فرضیه ای واقعیت نیابد : « درحال حاضر نظری در این مورد ندارم. ما هنوز در مرحله بسیار فعال انتخابات مقدماتی هستیم. من نمی گویم که مسئله تنها خود اوست بلکه فرهنگی که او را احاطه میکند. تیم او. حامیان سرشناس او. کاربرانی که از او حمایت می کنند وحملات بی وقفه آنان بر علیه بسیاری از رقبایشان ومخصوصا زنان.... من معتقدم به صلاح ما نیست که یکبار دیگر اشتباهات گذشته، یعنی پیش بردن مبارزه انتخاباتی با فحاشی به دیگران و حمله به آنان را تکرار کنیم. شاید شما می کوشید که از این جریان فاصله بگیرید، در اینصورت یا نمی دانید که تیم مبارزه انتخاباتی و طرفداران شما چه می کنند ویا به آنان اشاره می کنید که می توانند به کامالا [ هاریس، سناتور کالیفرنیا که از کاندیدا بودن منصرف شد] والیزابت [وارن] بتازند. من فکر میکنم که چنین رفتاری به هنگام تصمیم گیری باید مد نظر قرار گیرد». جنیفر روبین، درواشینگتن پست، فورا از این نقل قول بهره برداری کرد تا ادعا کند که ساندرز یک «ماشین جنگ» دراختیار دارد که از یک « زن ستیزی نه چندان پنهان» تغذیه می شود که برای «عذاب دادنش» بازگشته است (٢١ ژانویه ٢٠٢٠).

«ماشین جنگ» واقعی، آن چیز تخیلی نیست که سناتور ورمونت برای ساقط کردن مخالفین خود برپا کرده است، بلکه نیروی عظیمی است که نخبگان دموکرات با اتکاء برپیوند های بی شمار خویش با رسانه ها برای حذف او فراخوانده اند. تاکنون بدون نتیجه ای ملموس.

(1) Cf. «Corporate media equate Sanders to Trump because for them, Sanders is the bigger threat », Fairness and Accuracy in Reporting (FAIR), 24 janvier 2020, https://fair.org

(2) Elias Isquith, «Third Way senior vice president admits majority of think tank’s funding comes from Wall Street», Salon, 12 décembre 2013, www.salon.com

(3) Jonathan Cowan, «Awarning : Why team Trump has called Bernie Sanders their “ideal” opponent », Third Way, Washington, DC, 28 janvier 2020, www.thirdway.org

(4) Lauren Gambino, « “An existential threat”: Bernie Sanders faces mounting opposition from moderate Democrats », The Guardian, Londres, 21 juin 2019.

(5) Alex Seitz-Wald, «“Oh my God, Sanders can win” : Democrats grapple with Bernie surge in Iowa», NBC News, 27 janvier 2020, www.nbcnews.com

(6) Natasha Korecki, «“They let him get away with murder” : Dems tormented over how to stop Bernie», Politico, 27 janvier 2020, www.politico.com

(7) Adam Johnson, «The myth that Sanders hasn’t been criticized won’t go away», FAIR, 25 mai 2016.

(8) «Is social media empowering or silencing political expression in the United States ? », Lincoln Park Strategies, Rad Campaign et Craig Newmark Philanthropies, mai 2016, http://onlineharassmentdata.org

.......................................

نويسنده

Julie Hollar

روزنامه نگار درExtra!، مجله دیده بان آمریکائی رسانه ها Fairness and Accuracy inReporting (FAIR). نسخه ای از این مقاله ٣٠ ژانویه در آن منتشر شده است.

........................................

برگرفته از:«لوموند دیپلماتیک»

https://ir.mondediplo.com/article3362.html