بیانیه هیئت اجرایی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

 در مورد آکسیون های موردی و سراسری

و درباره آکسیون ۲۹ ژانویه  به مثابه  روز به اصطلاح جهانی علیه اعدام!

ماشین کشتار و اعدام جمهوری اسلامی بار دیگر به کار جهنمی خود شدت داده و هر روز گروه گروه انسان های آزادیخواه یا لگدمال شده را زیر چرخ دنده های  خود له می کند. هم زمان اعدام زندانیان سیاسی نیز شدت یافته است. این وضعیت برپایی کارزار هر چه وسیع تر برای متوقف کردن کشتارهای فله ای رژیم اسلامی را به یک وظیفه مبرم و تاخیر ناپذیر تبدیل کرده است . به اعتقاد ما مسئله ای که اکنون در برابر نیروهای چپ  و مترقی  قرار دارد نه  ضرورت مبرم کارزار علیه موج فراینده اعدام ها بلکه چگونگی سازماندهی هر چه موثرتر این کارزار برای تضمین خصلت هر چه گسترده تر آن است.

از نظر ما چهارمولفه اصلی یک کارزار گسترده علیه اعدام ها در شرایط کنونی به شرح زیر هستند:

الف: صریح، روشن و بی قید و شرط نه تنها علیه اعدام زندانیان سیاسی که علیه هر نوع اعدام به عنوان یک مجازات ضد انسانی باشد.

 زندانیان سیاسی مشعل های امید و آزادی در ظلمت استبداد مذهبی هستند و جایگاه بلند آنها در قلب همه مبارزان راه آزادی و سوسیالیسم محل خدشه نیست، اما جمهوری اسلامی تنها کشتار زندانیان سیاسی را در دستور ندارد. بخش اصلی قربانیان ماشین کشتار این دستگاه جهنمی را اکنون آسیب دیدگان اجتماعی تشکیل می دهند. بی توجهی به جان این انسان های بی پناه که غالبا از هیچ گونه پشتوانه حقوقی هم برخوردار نیستند، عامل محدود کننده مبارزه علیه اعدام است. اگر نه فقط مخالف اعدام افراد خاص و عقاید خاص، که مخالف هر گونه اعدام به عنوان یک مجازات ضد انسانی هستیم باید رساتر از هر زمان از حق زندگی همه انسان های محکوم به اعدام دفاع کنیم. از این طریق است که می توان پایه کارزارهای اعتراضی علیه اعدام و شکنجه را گسترش داد و با این شائبه مخرب که گویا نیروهای سیاسی حقوق انسان ها را براساس منافع ایدئولوژیک و گروهی خود درجه بندی می کنند به درستی مرزبندی کرد.

ب: ابتکار و استقلال عمل تشکل ها و نهادهای مختلف در مبارزه علیه اعدام را زیر پا نگذارد. فراخوان هایی که تحقق آن ها در عمل فقط از طریق تبعیت و دنباله روی بخش مهمی از تشکل ها و نهادهای دمکراتیک و کنار گذاشتن استقلال عمل و ابتکار مستقل شان امکان پذیر باشد، یا با دور زدن این نهادها و بی توجهی به موجودیت و سابقه فعالیت آن ها تدارک شده باشد غالبا ظرفیت بسیج گسترده ترین نیروی خواهان لغو اعدام را ندارد. در شرایطی که دامنه ی حرکت از اهمیت تعیین کننده ای برخوردار است فراخوان هایی نظیر ۲۹ ژانویه که بر ظرفیت های تشکل های واقعا مستقل مدافع آزادی های اساسی و مخالف اعدام و شکنجه متکی نباشد و به ضوابط اقدام عمل مشترک با این تشکل ها هم پای بندی نشان ندهد، خواسته یا ناخواسته زمینه ایجاد شکاف و دسته بندی های مصنوعی در صف مبارزه متحد علیه اعدام و شکنجه را فراهم می سازد.

ج: به قواعد فعالیت جمعی و مشترک در میان جریانات چپ پایبند باشد و از روش های قیم مابانه که حاصل آن تشتت هر چه بیشتر در نیروهای چپ است پرهیز کند.

 در هر اقدام جمعی قواعدی از کار جمعی وجود دارد که بدون رعایت آن نمی توان کار مشترک با روحیه جمعی و دمکراتیک را حتی در محدوده نیروهای چپ به پیش برد. این که  جریان و جریاناتی معیارهای خاص خود را بجای معیارهای توافق شده  در یک روند دمکراتیک و جمعی  مبنا قرار داده و نیروهای دیگر را به اقدام حول فراخوان خود فرا خواند، به معنای انکار اهمیت توافق عمومی نیروهای تشکیل دهنده اتحاد عمل و تحمیل ضمنی معیارهای ویژه گروهی خود بر سایرین و جایگزین کردن آن با روند حرکت و توافق جمعی است. این شیوه برخورد در میان نیروهای چپ نیز تاکنون حاصلی جز پراکندگی هر چه بیشتر نداشته است. نه فقط در مبارزه علیه اعدام که در هر مبارزه مشترکی نباید و نمی توان به پیامدهای منفی این شیوه برخورد در محدود کردن افق اعتراض و دورنمای آن، چشم فروبست.

د: نه بر بدعت گذاری فرقه گرایانه که بر سنت های جا افتاده، دموکراتیک و ترقی خواهانه ی مبتنی بر اراده و اقدام جمعی گسترده و جنبش از پائین استوار باشد.

 روشن است که کارزارهای اعتراضی و فراتر از آن جنبش های اعتراضی بنا به قاعده می توانند در مسیر حرکت خود زاینده سنت ها و موجد بدعت های نوین باشند. اما نه در هر عرصه ای، در هر زمانی، و به هر روشی. مثلا روشن است که روز جهانی علیه اعدام و برای لغو مجازات اعدام، روز ۱۰ اکتبر است که هر ساله در سراسر جهان و از جمله توسط نیروهای ایرانی در اعتراض به مجازات اعدام برگزار می شود. تعیین روز جدیدی( مانند ۲۹ ژانویه) به این منظور که بر هیچ بحث جمعی مشترکی میان همه مخالفان اعدام و شکنجه و نهادهای مستقل و موثر در سطح ایران و جهان متکی نیست جز دامن زدن به بحث های بی فرجام و جایگزین کردن بحث در باره مطلوب ترین شیوه اقدام به جای اقدام فوری، گسترده و موثر حاصلی ندارد. اگر ۱۰ شهریور به عنوان روز شهدا جا می افتد و سنت می شود به خاطر آن است که جنبشی از پائین یعنی جنبش خانواده های خاوران یا جنبش دادخواهی خانواده های جان باختگان و شهدا مشترکا" روز دهم شهریور را به عنوان روز مشترک اعتراض به شکنجه و اعدام  اعلام کرده و این روز را به نماد اعتراض به زندان، شکنجه و اعدام علیه جنایات رژیم جمهوری اسلامی مبدل ساخته اند. خانواده های شهدا و زندانیان سیاسی سالیان سال است که هرساله این روز را در خاوران با شکوه زیاد و در محاصره نیروهای سرکوب برگزار کرده و تعداد زیادی از آنها بخاطر برگزاری این روز بازداشت، شکنجه و به زندان افکنده شده اند. جان باخته راه آزادی، علی صارمی که اخیرا" اعدام شد اتهامش این بود که در یکی از روزهای یادبود ده شهریور نطق کوتاهی در خاوران در بزرگداشت این روز ایراد کرده بود. این ابتکار جنبش خانواده های زندانیان سیاسی و جان باختگان به تائید اکثریت قریب به اتفاق نیروهای چپ و دمکرات رسیده و لااقل به طول دو دهه، به مثابه یک روز تاریخی، همانند شانزده آذر، جایگاه همواره ماندگار خود را در تاریخ مبارزاتی مردم ایران بازگشوده است.

درخارج از کشور نیز تشکل های دمکراتیک فعال در عرصه دفاع از حقوق زندانیان سیاسی و مخالف شکنجه و اعدام سالیان سال این روز را با انتشار اعلامیه، تظاهرات، مراسم یادمان، کنفرانس ها  و برپایی کارزارهای تبلیغاتی پاس داشته اند. و بخشی مهمی از این تشکل ها اصولا" مضمون اصلی فعالیت شان دفاع از زندانی سیاسی و کارزار علیه شکنجه و اعدام بوده و هست. بدعت گذاری هایی که بی توجه به مبانی حرکت، اراده جمعی بخش عمده نیروهای آن و اساسا برخاسته از نیاز به نمایش هویت متمایز سیاسی شکل گرفته باشد فرقه گرایانه و تفرقه آفرین است؛ به وجهه نیروهای چپ ایران در مبارزه برای آزادی های بی قید و شرط سیاسی آسیب می رساند و عامل تضعیف مبارزه مشترک برای آزادی و صد البته اتحاد و همکاری نیروهای  چپ خواهد بود.

مقابله با ماشین کشتار رژیم جمهوری اسلامی کار یک روز و یا یک آکسیون نیست. این کار نیاز به کارزارهای گسترده و پایداری دارد  که  برای پیش برد آن ها هم فکری و هم اندیشی در جهت گسترش همکاری و اقدام مشترک نیروهای چپ و ترقیخواه و نهادهای مستقل دمکراتیک  از الزامات گریز ناپذیر آن است.

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر)

۸ بهمن ۱۳۸۹ـ ۲۸ ژانویه ۲۰۱۱