یادداشت کارگری

حمایت از مبارزات کارگری را گسترش دهیم

رضا سپیدرودی

فعالیت ها و تلاش های حامیان جنبش کارگری در داخل و خارج از کشور در همان نخستین نگاه کمبود چشمگیری را نشان می دهد؛ کمبودی که اکنون تقریبا محال است بتوان یک فعال کارگری؛ یک حامی دلسوخته جنبش کارگری، یا حتی یک علاقه مند به حقوق شهروندی مردم را یافت که از آن خبر نداشته باشد و اهمیت آن را درک نکرده باشد. این کمبود، پراکندگی اسف بار میان حامیان جنبش کارگری است. یکی از ناگوارترین نمودهای این پراکندگی را می توان در حمایت از مبارزات کارگری و همبستگی با این مبارزات مشاهده کرد. پدیده ای که اکنون در خارج از کشور با آن روبرو هستیم این است که دامنه انتقاد از پراکندگی و فراخوان به حرکت های جمعی و حمایتی در میان جریانات حامی جنبش کارگری افزایش یافته است، اما این فراخوان ها به اقدام جمعی، بخشا جای خود عمل را گرفته اند و در مواردی خود به ابزاری برای توجیه بی عملی یا ادامه جداسری و فرقه گرایی در حوزه هایی تبدیل شده اند که پراکندگی در آن حوزه ها بکلی توجیه ناپذیر است. کارزار دفاع پیگیراز فعالین کارگری زندانی یکی از این حوزه هاست. راستی چرا در شرایطی که دهها گروه چپ در خارج از کشور همه خود را حامی جنبش کارگری و حتی پیشتاز و پرچمدار دفاع از منافع کارگران می دانند، عملا هیچ حرکت جمعی موثری را در حمایت از کارگران زندانی شاهد نیستیم؟

کاملا روشن است که مشروط کردن اقدام در این زمینه به تبعیت از مصالح سیاسی یک گروه و قرار گرفتن زیر چتر تبلیغات آن گروه؛ به وحدت حزبی؛ به سطحی از وحدت سیاسی؛ یا حتی به شکل دادن به یک کارپایه مشترک چند وجهی، جز فرقه گرایی و ضربه زدن به گستردگی اقدام و حتی نابود کردن زمینه های شکل گیری اقدام و از نفس انداختن آن در پیح و خم مجادلات پایان ناپذیرفرساینده و فرصت سوزی هیچ معنایی ندارد. زیرا نه وحدت حزبی، نه تبلیغ گروهی، نه تدوین کارپایه سیاسی که همه  در جای خود مهم اند، نباید عمل واقعی بر اساس پایه ای ترین سطح همسویی را در میان حامیان جنبش کارگری به گروگان بگیرد و می تواند بدون هیچ تناقضی به موازات اقدام های موردی جریان یابد. دفاع از فعالین کارگری و همبستگی با فعالین زندانی، وظیفه مهم و اخص مبارزاتی همه مدافعان جنبش کارگری، خواه از هر دسته و گروهی و با هر سطح از خویشاوندی فکری و نظری با گروه و حزب و سازمان و تشکل دیگر است. این اقدام، پایه ای ترین، ساده ترین و بدیهی ترین عرصه عمل هر مدافع جنبش کارگری است. فراموش نباید کرد که نقش واقعی افراد و جریانات مختلف در این زمینه نه بر اساس ادعاهایی که در مورد خود مطرح می کنند، بلکه بر اساس عملکردها تعیین می شود.

البته پازل پراکندگی در داخل کشور و ریشه های آن متفاوت است و جای گفتن ندارد که ترکیب استبداد سیاه مذهبی و سرمایه داری وحشی پیرامونی در قاموس نظام جمهوری اسلامی، مصیبت اصلی مردم و از جمله کارگران و جنبش کارگری ایران است. اکنون فراخوان های خیرخواهانه ای در تایید اقدام جمعی از سوی برخی فعالان کارگری انتشار می یابد که شجاعانه، تامل برانگیز و در برانگیختن توجه نسبت به اهمیت شکل گیری اراده جمعی کارگران موثر و قابل ستایش است. تردیدی وجود ندارد که تجربه واقعی بخشی از همین فعالان در حمایت از مبارزات کارگری می تواند راهنمای پیشروی به سوی تقویت اراده جمعی در پشتیبانی از مبارزات کارگری در شرایط کنونی و بستر سازی برای همگرائی گسترده بخش های گوناگون جنبش کارگری  قرار گیرد. مثلا در شرایطی که اعتراضات کارگران در برخی از واحدهای تولیدی به تعطیلی کارخانه یا به عدم پرداخت دستمزدهای معوقه خصلت مستمر و زنجیره ای یافته است، حمایت جمعی همه تشکل های کارگری از خواست مشخص کارگران یک گام بلافصل عملی در همسویی میان گروه ها و تشکل های مختلف حامیان است؛ ضمن این که خود این کارگران معترض را نیز به سازماندهی بیشتر اعتراضات شان ترغیب می کند. واقعیت این است که اعتراضات مستمر کارگری، که دامنه آن در اثر شدت بحران اقتصادی و سیاست های نئولیبرال دولت کنونی در سرشکن کردن بار بحران بر دوش کارگران و زحمتکشان وسعت بیشتری یافته است، آن حلقه ای است که حتی می تواند به شکل بلافصل، اما موردی بدون این که کمترین خدشه ای به استقلال عمل هیچ نهاد یا تشکلی وارد سازد، همه تشکل ها، نهادها و گروه های حامی مبارزات کارگری را در داخل و خارج از کشور همسو کند و به تحرک مبارزاتی در  جنبش کارگری شتاب دهد.