موج اعدام های اخیر، نشانگر وحشت حکومت از مردم است

یوسف لنگرودی

ماشین کشتارو سرکوب  جمهوری اسلامی از همان ابتدای به قدرت رسیدن این رژیم ، جزیی جدایی ناپذیر آن بوده  وهرگز از حرکت باز نایستاده است. این دستگاه جهنمی ، البته هراز گاهی اوج برداشته و با شدت تمام به کار افتاده  و قربانیان زیادی گرفته است. از جمله ترور و سلاخی کردن مردم آگاه مناطق ملی مانند کردستان، بلوچستان و ترکمن صحرا درنخستین  سال های پس از انقلاب بهمن.  سرکوب خونین فرزندان مردم سراسر ایران در دهه شصت و مخصوصا اعدام دسته جمعی زندانیان بی دفاع در سال شصت و هفت. و یا قتل های زنجیره ای و ترور مخالفان در خارج از کشور. همینطور سرکوب خونین مبارزات ضد استبدادی سال 88 . در همین دوره ها بوده که جمهوری اسلامی از ترس بر آمد مبارزات مردمی، و بیمناک ازآینده اش، شمشیر را تماما از رو بسته و ماهیت عمقیا جنایت کارانه اش را به نمایش گذاشته است.

موج اعدام های اخیر را نیز می توان بر همین اساس توضیح داد. اکنون هر ناظر بی طرفی می داند که جمهوری اسلامی در وضعیت بسیار دشواری گرفتار آمده که آن را در شرایط " کیش " قرار داده و معلوم نیست که در حرکت بعدی از سوی طرف مقابل " مات " نشود.

موجودیت حکومت اکنون از دو سو تهدید می شود : نخست فشار سنگین آمریکا و متحدانش که خود را به صورت تحریم های بسیار شدید اقتصادی نشان می دهد . سپس و مهمتر از همه ،  وجود نارضایتی عمیق مردم جان بر لب رسیده از جمهوری اسلامی. نارضایتی که هر لحظه می تواند به شورشی بزرگ برای نان و آزادی تبدیل شود و جمهوری اسلامی را در هم بشکند.

درست در این جاست که رژیم اسلامی برای ایجاد ارعاب ووحشت، بر وحشگیری خود افزوده و تنها در دوره تقریبا سه ماهه آغاز به کار دولت حسن روحانی، بالغ بر دویست و پنجاه نفر اعدام شده اند. جنایتی که مشخصات اصلی آن از این قرارند :

1-همه جناح های رژیم در آن شریکند و دستشان به خود جان باختگان آلوده است. سادگی محض است که تصور شود این تنها دستگاه ولایت فقیه و شخص رهبر است که این کشتارها را براه می اندازد و دولت روحانی در این میان تنها یک نظاره گر ساده است و یا مخالف این اعدام ها. دولت روحانی همانقدر از احتمال بروز قیام توده ای نگران است که شخص رهبر. بنابراین نباید فریب لبخند و چهره خندان او را خورد. خود روحانی و رفسنجانی بهتر از هر کس می دانند که در صورت شکست و یا طولانی شدن بیش از حد مذاکرات هسته ای و عدم دست یافتن به توافقی روشن و پایدار با آمریکا و متحدانش، چه چیزی می تواند در انتظارشان باشد. حتی در صورت توافق بزرگ با غرب و تن در دادن به تسلیم، مردم جمهوری اسلامی را به حال خود نخواهند گذاشت . به همین دلیل  شدت بخشیدن به سرکوب، یکی از ملزومات اصلی پروژه نجات جمهوری از لبه پرتگاه است که توسط همه باندهای رژیم دنبال می شود.

2-مثل همیشه، هنگامی که سرکوب شدت می گیرد و نرخ اعدام ها افزایش می یابد، مناطق ملی به صحنه اصلی بگیر و ببندها و کشتار تبدیل می شود. اعدام های اخیر نیز این حقیقت را ثابت می کند. تنها در یک مورد و در بلوچستان، 16 نفر از مخالفین سیاسی بلوچ که در زندان بسر می بردند، در یک انتقام گیری کور و جنایت کارانه و به تلافی کشته شدن تعدادی از مرزبانان کشوراز سوی افرادی معلوم الحال که توسط مرتجعین منطقه حمایت می شوند، به دار آویخته شدند. ماشین اعدام در کردستان نیز دوباره به کار افتاده و جان تعدادی را گرفت. در این دوره حتی کسانی اعدام گردیدند که  در دوره احمدی نژاد از اعدام شان خودداری می شد.

3- و باز هم مثل همیشه، هنگامی که بوی تجارت و پول به مشام می رسد و صحبت از قرار دادهای افسانه ای و سرمایه گذاری های بسیار سود آور به میان می آید، ادعاهای حقوق بشری دولت های امپریالیستی کاملا رنگ می بازد و سرکوب و کشتار به راحتی نادیده گرفته می شود. با این که هنوز معلوم نیست مذاکرات ایران با گروه  یک بعلاوه پنچ، بر سر مذاکرات هسته ای، به کجا بیانجامد، غول های نفتی و شرکت های اتوموبیل سازی و تعدادی دیگراز شاخه های صنعتی و خدماتی و تولیدی، صف کشیده اند و آمادگی خود را برای سرمایه گذاری در ایران اعلام کرده اند. همین حد از اعلام آمادگی و اشتیاق برای ورود به بازار ایران، کافی است تا قدرت های غربی وضعیت حقوق بشر در ایران را به بایگانی بسپارند. و حتی به سرکوب بیرحمانه کارگران و زحمتکشان و فعالان سیاسی چراغ سبز نشان دهند.

دوشنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۲ ۱۱ نوامبر ۲۰۱۳