اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در اعتراض به سرکوب وحشیانۀ حرکت های کارگری

در برابر حاکمیت سرکوبگر، همبستگی سراسری را سازمان دهیم

روز سه شنبه ۲۸ شهريور ۱۳۹۶،  گروه کثیری از کارگران دو کارخانه «آذرآب» و «هپکو»، در نقاط جداگانه شهر اراک تجمع کردند. کارگران «آذرآب» به عدم پرداخت ۴ ماه حقوق خود اعتراض کرده بودند. آنها پس از آن که ماه ها به درخواست های بر حق شان بی توجهی کامل شده بود، روز سه شنبه جاده تهران ـ اراک را مسدود کردند تا وضعیت وخیم زندگی خود را به گوش همگان برسانند. کارگران واحد صنعتی هپکو نیز که ماه ها برای دریافت حقوق معوقه خود اعتراض کرده اند و خواهان بازگشت مالکیت این واحد صنعتی به دولت هستند، برای دقایقی ریل راه آهن اراک را مسدود کردند تا نشان دهند کاسۀ صبرشان لبریز شده است. به دنبال این اقدامات اعتراضی کارگران، واحدهای ضد شورش نیروی انتظامی که به مدرن ترین تجهیزات مسلح هستند، به صفوف کارگرن حمله کرده و با پرتاب گاز اشک آور و با باتوم به جان کارگران افتادند. ابعاد خشونت پلیس به حدی بود که پس از انتشار تصاویر و فیلم های آن در شبکه های اجتماعی، کیومرث عزیزی، فرمانده انتظامی استان مرکزی، روز پنجشنبه ۳۰ شهریور، به این اعتراضات واکنش نشان و گفت: «پلیس به هیچ عنوان مخالف تامین معیشت کارگران نیست اما در مواردی به منظور تثبیت و استقرار امنیت عمومی ناچار به بهره گیری از اختیارات قانونی است». به  این فرمانده انتظامی باید یادآور شد  که عامل اصلی بر هم زدن امنیت عمومی و اجتماعی، حاکمیتی است که دست سرمایه داران و کارفرمایان را برای عدم پرداخت حقوق کارگران و سازماندهی سیستم برده دارانه،  باز گذاشته و این زحمتکشان را به نان شب محتاج کرده است.

گسترش اعتراضات کارگری در واحدهای گوناگون صنعتی که عمدتآ در اعتراض به عدم دریافت حقوق های معوقه صورت می گیرد، اکنون وارد فاز تازه ای شده است. کارگران به این نتیجه رسیده اند که مبارزه در واحدهای جدا از هم و در درون محل های کار، ره به جائی نمی برد. حرکت کارگران «آذرآب» در بستن جادۀ تهران ـ اراک و یا مسدود کردن راه آهن اراک توسط کارگران «هپکو» و یا حرکت چراغ های روشن اتوبوس های شرکت واحد تهران و حومه برای خواست آزادی همکارشان رضا شهابی، از این آگاهی طبقاتی خبر می دهد. برای مقابله با این همبستگی طبقاتی، مقامات انتظامی ، امنیتی و قضائی  جمهوری اسلامی نیروهای سرکوب خود را به حرکت درآورده اند.  از این روست که نیروهای امنیتی و بازرسان حراستی شان را سراغ راننده های اتوبوس های شرکت واحد می فرستند؛ گاردهای تا دندان مسلح ضد شورش شان را سراغ کارگران «آذرآب» و «هپکو» گسیل می دارند؛  با عدم رسیدگی به خواست های زندانیان سیاسی مانند رضا شهابی که چهل و پنج روز از اعتصاب غذایش می گذرد و دیگر زندانیانی که در اعتصاب غذا هستند، آنها را به سمت مرگ خاموش سوق می دهند؛ فعالان صنفی معلمان همچون  اسماعیل عبدی، محمود بهشتی لنگرودی، محسن عمرانی و مختار اسدی را به زندان می اندازند تا پاسخ خواست های بر حق کارگران و زحمتکشان را با باتوم، گاز اشک آور، شکنجه و  زندان و در آینده با سرب داغ بدهند. روشن است که سیاست "کارگر ارزان"، "امنیت سرمایه"  و "حداکثر سود" برای سرمایه داران و غارتگران اموال عمومی با خواست های بر حق کارگران، زحمتکشان و اکثریت جامعه در تقابلی آشکار قرار دارد و برای بر هم زدن این تقابل و تضاد رشد یابنده، مثلث سرکوب؛ دستگاه های امنیتی، نیروهای انتظامی و قوه قضائیه در برابر مردم صف کشیده اند  تا با تمام قوا از غارتگری "سرداران" ، "آقازاده ها" و "ژن های خوب" دفاع  کنند.

برای مقابله با نیروهای  سرکوب حاکمیت تاریک اندیش و غارتگر، راهی جز اتحاد و همبستگی طبقاتی و همگامی و همراهی بخش های مختلف نیروهای اجتماعی نیست. حمایت فعالانۀ «سندیکای شرکت واحد» و «سندیکای نیشکر هفت تپه» و ابراز همدردی  و همبستگی کارگران «شرکت آلومینیم سازی» با کارگران «آذراب» و «هپکو» اراک، جوانه های همبستگی و هم پشتی طبقاتی را به نمایش می گذارد. دفاع کارگران از حرکت ها و خواست های تشکل های صنفی معلمان و یا بالعکس، نشان از رشد و گسترش این همبستگی می دهد. دوران تلاش های جداگانه و محصور در واحدهای تولیدی و خدماتی به سر رسیده است، باید با اقدامات سراسری و هماهنگ از خواست های بر حق خود دفاع کرد و برای آزادی زندانیان سیاسی که به جرم دفاع از این خواست ها به زندان افتاده اند، وارد عمل شد.

زمان آن فرارسیده است که سازمان ها، تشکل ها و فعالان مدنی و کنشگران اجتماعی با احترام کامل به استقلال تشکل های صنفی، استقلال از دولت ، احزاب و سازمان ها، راه سازمانیابی مستقل کارگران و کلیه اقشار اجتماعی را هموارتر سازند و در راه ایجاد تشکل های سراسری بخش های گوناگون و همگرائی ها آنها مجددانه بکوشند. سازمان ما که در تمامی طول حیات سازمانی اش در راه  ایجاد تشکل های مستقل کارگران ودیگر بخش های جامعه و در راه آزادی، دمکراسی، همبستگی، عدالت، برابری و در یک کلام سوسیالیسم مبارزه کرده است، خود را جزئی کوچک از این رزم به هم پیوستۀ نیروی کار و زحمت می داند و هر نوع سرکوب این جنبش رشد یابنده را، چه با گاز اشک آور و باتوم در اراک باشد ، چه در اتوبوس های شرکت واحد و  یا در زندان های قرون وسطائی،  بشدت محکوم می کند.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

جمعه ۳۱ شهريور ۱۳۹۶ برابر با ۲۲ سپتامبر ۲۰۱۷