موج سواری بر بحران محیط زیست در آستانه انتخابات

مازیار واحدی

ادامه آلودگی هوای تهران و برخورد سیاسی و جناحی باندهای شریک در قدرت با این بحران، بحرانی که ادامه حیات را برای شهروندان با مشکل مواجه ساخته است، انسان را یاد آن ضرب المثل قدیمی می اندازد که می گفت "اگر برای من آب ندارد برای شما که نان دارد". حدیث حدیث حقه بازی و پشت هم اندازی است. جناح های رسوای وابسته به حکومت در آستانه انتخابات بحران های محیط زیستی را به محلی برای مانورهای سیاسی خود تبدیل کرده اند. روزی نیست که روزی نامه های وابسته به جناح های رقیب سنگ محیط زیست را به سینه نزنند. مجلس نشینان با هزاران دلیل و برهان فریاد برمی آورند که ای مردمی که ما موکل شمائیم چه نشسته اید که جناح رقیب محیط زیست را نابود و هوا را آلوده کرده، پس به ما رای بدهید. اینها که خود با هزار دلیل ثابت می کنند که آلوده کننده گان همان جناح رقیب می باشند، که صد البته دلایل واقعی هم هستند، خود از زمین خواران بزرگ و وابستگان به مافیای خودروسازی و یا از ارباب جمعی برادران قاچاقچی سپاه هستند. پس فریاد وامصیبتای آنها در سوگ آلودگی هوا اگر برای مردم پاکی هوا را بدنبال ندارد برای آنان که کرسی مجلس بدنبال خواهد داشت. اصلا چرا اینها بحران محیط زیست را برای مانور خود انتخاب کرده اند و وظیفه مردم و تشکل های محیط زیستی مستقل در این جا کدام است؟

در واقع حنای آن ها دیگر پیش مردم رنگی ندارد. در اینکه کل نظام جمهوری اسلامی در ایجاد این بحران نقش اساسی داشته و منشاء آلودگی ها بوده و هست شکی نیست. بطور مثال اگر بخواهیم فقط در مورد آلودگی هوای تهران بگوئیم، این مشکل در طول چهاردهه حاکمیت نظام اسلامی شکل گرفته، تشدید شده و بصورتی درآمده که می بینیم. نقش هیچ کدام از جناح ها و باندها در این حوزه کم رنگتر یا پررنگتر از جناح های دیگر نبوده و نیست. آلودگی هوا سیل نیست که یک شبه بیاید و همه چیز را باخودش ببرد. ای حاکمان! آلودگی هوا آنجا ایجاد شد که شما بجای تقویت سیستم حمل و نقل عمومی هزینه کردید اتوبان بسازید. اتوبانی که درصد آمد و شد وسایل حمل و نقل عمومی در آن آنقدر پائین است که تقریبا نزدیک صفر است. در اینجا شما، همه شما، منافع مافیای خودروسازی را پیش بردید. ای زمین خواران مجلس نشین مگر شما نمی گوئید که وجود ساختمان های بلند و برجها در شهر تهران دلیل رکود و وارونگی هواست. کدام یک از شما جناح ها وقتی که مجوز ویران کردن باغها و ساخت این برج ها را صادر می کردند/ میکردید، اعتراض کردید؟ آن موقع کجا بودید؟ شماها از اصولگرایتان تا اصلاح طلب معتدل شده اتان سرو ته یک کرباسید. مدتهاست طشت رسوائی شما از بام افتاده است. سیاست ازدیاد جمعیت را چه می گوئید؟ مگر همین رهبر بابصیرتتان، که اتفاقا وی هم خود را طرفدار محیط زیست جا می زند، فرمان مبارزه با پیشگیری از بارداری را صادر نکرده است؟ مگر پیشگیری از بارداری در حکومت شما جرم اعلام نشده است؟ یا کدامیک از شما جناح ها توانسته اید دو کیلومتر مسیر عبور دوچرخه در کلان شهر تهران ایجاد کنید؟ کدامیک از شما برای حق دوچرخه سواری زنان، نیمی از جمعیت کشورمان، حرفی زده و اقدامی کرده اید؟

آن هائی که هرکاری را براساس منافعی که برای آنها و وابستگانشان ایجاد می کند می سنجند، نمی توانند مدافع محیط زیست باشند. اینجا این سوال مطرح می شود که پس چرا آنها این حوزه را انتخاب کرده اند؟ جواب واضح است. آنها حوزه محیط زیست را حوزه ای بیخطر احساس می کنند. آنها این تحلیل را دارند که فعالین زیست محیطی آنقدر قدرت ندارند که در این حوزه با استفاده از اختلافات بالائی ها بتوانند مطالبات زیست محیطی خود را همگانی کنند.

آن ها فکر می کنند در این حوزه می توانند موج بسازند و خود، سوار براین موج، منافع جناحی خودشان را پیش ببرند. دلیل آنها هرچه است و هرچه می خواهد باشد، باشد، وظیفه تشکلهای زیست محیطی اما چیز دیگری است. ما می توانیم با استفاده از اختلافات این جناحها مطالبات زیست محیطی را به شکلی هرچه گسترده تر بداخل توده های هرچه بیشتری از مردم ببریم. خواست هوای پاک را به خواستی همگانی تبدیل کنیم. خواست تقویت سیستم حمل و نقل عمومی را به خواستی همگانی تبدیل کنیم. با استفاده از شبکه های موجود زیست محیطی و گسترش آنها، این جنبش را از زیر لاکِ جنبش خواستهای محدود خارج ساخته و افق دید خود را گسترش دهیم. خلاصه کلام، اجازه ندهیم آلوده کنندگان هوای شهرمان، سنگ هوای پاک را به سینه بزنند. سیاست کثیف آنها در بهره بردای سیاسی از بحران محیط زیست را افشاء کنیم. این شعار را به کوچه و خیابان ببریم که کل جمهوری اسلامی به مثابه یک حاکمیت مسئول بحران آلودگی هوا است و همه آنهائی که در بقای این سیستم عصر حجری شریک هستند بایستی در مقابل مردم پاسخگو باشند.

چهارشنبه ۹ دی ۱۳۹۴ برابر با ۳۰ دسامبر ۲۰۱۵