برای آغازی نو در شیلی

از:  فدریکه وینتراشتاین

ترجمه : ارژنگ بامشاد

تجربه ای که به شکست انجامیده است. جامعه شیلی به عنوان آزمایشگاه نئولیبرالیسم منفجر شده است. با این حال بیش از پیش روشن می شود که از سیستم نئولیبرالیسم در این کشور با همان خشونتی دفاع می شود که برای اجرای آن  در دهۀ های هفتاد و هشتاد عمل شد؛ با قدرت اسلحه! 

تاکنون، شیلی مدرسه نمونۀ نئولیبرالیسم در آمریکا لاتین بود. دولت و جامعه  بر اساس دیدگاه مکتب شیگاگو شکل داده شدند. در طول چهل سال گذشته تمامی بخش های زندگی اجتماعی به بخش خصوصی سپرده شد. دولت تمامی بخش های خدمات عمومی را به شرکت های خصوصی واگذار کرد. تمامی دارائی های عمومی را در تملک سرمایه داران درآورد و حق بهره برداری از آنها را بصورت دائمی در اختیارشان قرار داد. بخش های آموزش، بهداشت، بازنشستگی را به بخش خصوصی سپرد، و هم زمان با تصویب قوانین به شدت منعطف کار، حداقل دستمزد زیر خط فقر را دائمی کرد و یک سیستم مالیاتی بشدت طبقاتی و نابرابر را سازماندهی نمود تا جائی که یک درصد جمعیت کشور هم اکنون ۳۳ درصد درآمد عمومی را تصاحب می کنند.

 این سئوال مطرح می شود که چرا پیش از این  انفجار اجتماعی اتفاق نیافتده است؟ شاید پاسخ آن چنین باشد که نه تنها سیاست اقتصادی بلکه جامعه نیز تحت تاثیر سیاست های نئولیبرالیستی قرار گرفته است. به نظر می رسد سیاست ترور حاکم بر جامعه در دوران دیکتاتوری آگوستینو پینوشه (۱۹۷۳ـ۱۹۹۰)، همبستگی اجتماعی را در هم شکسته و مردم را به افراد جدا از هم تبدیل کرده است. هر کس تنها برای نجات زندگی خودش در تلاش بود.  حتی زمانی که زندگی اکثریت مردم به زندگی در مداربسته ای شاهبت داشت. زندگی و کار برای بازپرداخت قرض هائی که برای یک زندگی حداقلی گرفته شده ، برای پرداخت هزینه های درمان، برای پرداخت شهریه فرزند دانشجو، برای دیگر هزینه های مصرفی زندگی که صورت را  بتوان با سیلی سرخ نگه داشت.

هدف حرکت های اجتماعی سال های اخیر، تغییر سیاست های آموزشی یا بازنشستگی بود، اما هر گز کل سیستم نئولیبرالیستی را هدف نگرفته بود. حتی امنیتی کردن حرکت های اجتماعی، به کارگیر قهر دولتی علیه گردهم آئی ها و تظاهرات مسالمت آمیز، نیز از سوی مردم به طور جدی زیر سئوال نرفته بود.

این افسردگی نبود که بر خانه ها حاکمیت داشت بلکه روح سرمایه داری فضا را اشغال کرده بود. این نتیجه ناتوانی انسان های منفرد  نبود بلکه محصول سیستمی بود که شانس مقاومت را از مردم ربوده بود. حالا شعور آگاه جامعه بیدار شده و به دنبال علت بدبختی هاست و این الزاما با یک بحران سیاسی همراه شده است. حالا مشروعیت دولت و سیتسم سیاسی به زیر سئوال رفته ، زیرا آنها  حافظان وضع موجودند.

اکنون ، اجماع اجتماعی در حال فروپاشی است و دولت با استفاده گسترده از انحصار خود بر قدرت عمل می کند ، اما اعتراضات در خیابان ها همچنان ادامه دارد هر چند هنوز دورنمای تغییر اساسی  و ساختارشکنانه مشاهده نمی شود. خشونت های ارتش و پلیس تا زمانی می توانند ادامه یابند که تحریم های سازمان ملل در مورد نقض خشن حقوق بشر به جریان بیافتند.

خوشبختانه مطالبات مردمی  فراتر از درخواست  استعفای رئیس جمهور و تغییر دولت است. شعار اساسی مردم، قانون اساسی جدید است  تا  جایگزین قانون اساسی سال ۱۹۸۰ شود که توسط ژنرال پینوشه امضاء شده است.

چنین قانون اساسی جدیدی می تواند آغازِ پایان سیاست های نئولیبرالیستی باشد. بحث ها اکنون حول چگونگی تدوین این قانون اساسی و مواد  و محتوای آن در جریان است. اگر نیروهای چپ جامعه بتوانند قوانین مترقی را در بندهای این قانون اساسی بگنجانند تا بنیان های جامعه ای عادلانه تر را بنا نهد، چشم اندازی روشن برای کل آمریکای لاتین به ارمغان خواهند آورد.

متن اصلی در لینک زیر

https://www.neues-deutschland.de/artikel/1128047.neoliberalismus-fuer-einen-neuanfang-in-chile.html