یادداشت کارگری

کارگران و انتخابات

رضا سپیدرودی

یک ماه مانده به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، با نامزدی رفسنجانی و مشایی،  قطب بندی ها و رویارویی های جناح های رژیم تشدید شده است.مسایل " انتخابات" که تا پیش از ورود این دو نفر در چهارچوب رقابت مهره های نزدیک به دستگاه ولایت فقیه تحلیل می شد با ورود  آنان وضعیت پیچیده تری پیدا کرده و "مهندسی" آن را برای خامنه ای و سپاه دشوارتر و احیانا پر هزینه تر کرده است. اما صرفنظر از این که شورای نگهبان که سیاست خامنه ای را بیان می کند چه تصمیمی در مورد  نامزدی این دو نفر بگیرد، تا جایی که به کارگران و زحمتکشان برمی گردد توجه به سه نکته در لحظه حاضر اهمیت اساسی دارد.

اولا: کارگران هیچ نفعی در شدیدتر شدن تحریم های اقتصادی، افزایش تورم، ادامه تعطیلی کارخانه ها و گسترش بیکاری ندارند. قربانیان اصلی سیاست ریاضت اقتصادی و برچیدن یارانه ها هم لایه های فقیر و محروم جامعه و کارگران و زحمتکشان هستند. در طول هشت سال ریاست جمهوری احمدی نژاد ایران به لبه پرتگاه رسیده است. در طول این دوران سیاستی که عملا پیش رفته سیاست دستگاه ولایت فقیه بوده است. حاصل این سیاست نابودی 70 درصد صنایع کشور، رشد روزافزون بیکاری و تورم بی سابقه، کاهش 50 درصدی ارزش پول و سقوط وحشتناک سطح زندگی مردم است. سیاستی که دستگاه ولایت فقیه از طریق احمدی نژاد پیش برد، هست و نیست طبقه کارگر را هدف گرفته است. تعیین حداقل دستمزدی که سه تا چهار برابر زیر خط فقر تعیین شده و تازه همان هم به کارگران کارگاههای کوچک پرداخت نمی شود، تنها یک نمونه از اثرات این سیاست هاست. اگر همین سیاست باز هم ادامه پیدا کند، و بویژه در شرایطی که عملا به سمت معادله نفت در برابر غذا می رویم، تحریم ها، فاجعه ای به مراتب بزرگ تر از قتل عام خاموش نیم میلیون انسان در دوره تحریم های عراق در کشور ما به بار خواهد آورد. بنابراین برای لایه های فقیر و محروم، برای کارگران و زحمتکشان، اصلی ترین و محوری ترین مساله در انتخاباتی که پیش روست تضعیف هر چه بیشتر دستگاه ولایت فقیه و درهم شکستن آن است. هر چه این دستگاه ضعیف تر شود، شرایط و موقعیت برای طرح مستقل خواست های کارگران و زحمتکشان و سازماندهی مستقل آنها بیشتر فراهم می شود. برعکس اگر سیاستی که این دستگاه بویژه در 8 سال گذشته به اجرا گذاشت، ولو با عقب نشینی های جزئی و موردی بخواهد از طریق یک مهره دست آموز و این بار امتحان پس داده تر خامنه ای، چهار سال دیگر ادامه یابد، شرایط برای کارگران و جنبش کارگری دشوارتر و فشارها بیشتر خواهد شد.

ثانیا: اگر چه شکاف های جناحی همیشه وجود داشته و باندهای مختلف حکومتی بر سر سهم از قدرت غالبا به جان هم افتاده اند، اما فرق مهم شکاف های درون رژیم در دوره انتخابات با شکاف های  آن در دوره های دیگر این است که در دوره های انتخابات بالقوه این امکان وجود دارد که معادلات حکومت از طریق دخالت مردم درهم بریزد و لرزش های سیاسی مهمی ایجاد کند. بی دلیل نیست که  حداقل در بیست سال گذشته مهم ترین تکان های سیاسی با انتخابات های رژیم مربوط بوده و بر توازن قوا و آرایش نیروهای درون و حاشیه رژیم ثاتیر گذاشته است. درست به همین دلیل رصد حوادث به منظور بهره برداری مستقل از فضای حرکتی که می تواند از درون این شکاف پدید آید حائز اهمیت است. طرح مطالبات اساسی کارگران و بهره برداری از همه شکل های ممکن روشنگری و اعتراض در بیان این مطالبات و تشکل یابی بر محور آن و همسویی با مطالبات عمومی دمکراتیک و ضد دیکتاتوری سایر قشرها و لایه های ناراضی در جهت منزوی تر کردن دستگاه ولایت فقیه و همدستان آن، در موضعیت مشخص کنونی می تواند بخشی از شکل دادن به همین فضا باشد.

ثالثا: انتخابات اگر چه بالقوه می تواند معادلات رژیم را درهم بریزد  و نیروهای زاویه داری را به دستگاه اصلی قدرت تحمیل کند و این خود فضای حرکت مستقل برای مردم پدید آورد،  اما به عنوان سازوکاری برای حق تعیین سرنوشت مردم در نظام جمهوری اسلامی معنا نداشته و ندارد.  با وجود ولایت فقیه، شورای نگهبان و نظارت استصوابی، با ممنوعیت احزاب و سازمان ها و تشکل های مخالف، حق رای مردم همواره لگدمال می شود و شده است. اساسا موجودیت نظام جمهوری اسلامی نماد موهن و تهوع آور سلب حق رای عمومی و حق تعیین سرنوشت مردم است. بنابراین حتی اگر در اثر مجموعه ای از فشارها و ضروت های اجتناب ناپذیر ناشی از مقابله با فروپاشی، نامزد زاویه داری هم به خامنه ای و امنیتی هایش تحمیل شود، کارگران و زحمتکشان توهمی به هیچ کدام از  نامزدهای انتخاباتی ندارند.  رای واقعی کارگران مخالفت با ولایت فقیه و تحریم قاطع نامزدهای مورد نظر این دستگاه جهنمی، رای به برخورداری از دستمزدهای منطبق با نرخ تورم، رای به پایان فقر و فلاکت، حذف تحریم اقتصادی، حق ایجاد تشکل مستقل و رای به یک زندگی شایسته و انسانی است. 

بیست و هفتم اردیبهشت ماه نود و دو

.