از این مملکت سرزمینی برای آینده بسازیم

نوشتۀ پُل ملگراتی Paul Malgrati،

 (دانشجوی 22ساله رشتۀ تاریخ مدرسۀ علوم سیاسی پاریس)

 برگردان محسن یلفانی

توضیح : روزنامۀ لوموند در شمارۀ مورخ 27 نوامبر 2015، خود،  از چند جوان فرانسوی خواسته است تا زیر عنوان «ما جوانان 13 نوامبر هستیم» مطلبی بنویسند. مقالۀ زیر که از این مجموعه انتخاب شده، با سادگی و صمیمیتش بسی پر معناتر و هوشمندانه‌تر از انبوه آشفتۀ نوشته‌ها و گفته‌های سیاستمداران و متخصصّان است. محسن یلفانی

در هر دو سوی لولۀ تفنگ جوانی ما بود که خود را نشانه گرفته بود. جوانانی از طبقات میانه. از خانواده‌های مترقّی. گمان نمی‌کنم که الله در این میان نقشی داشته باشد. فاصلۀ میان محلۀ یازدهم تا جهاد با انبوهی از فلاکت و چند کلیک طی می‌شود. سوریه برای آنها آوای رهائی بود، اولّین عزیمت، اولّین مسافرت تنها، بدون اتوبوس مدرسه، بدون هم‌کلاسی‌ها، ولی با دوستانی در انتهای راه، که شاید می‌توانستند، بر روی توده‌ای از ویرانی، دوست بدارند. سوریه برای آنها همان چیزی بود که برای ما اغلب یک گواهینامۀ جهانگردی است. اگر چه، آنها به جهان‌گردی‌شان ادامه ندادند. آنها بازگشتند و کشتند. آنها کسانی را کشتند که، مثل خودشان، رؤیایشان سفر بود و «کشتی‌های مست». آنها کسانی را کشتند، که مثل خودشان، عذاب کشیده بودند و هنوز عذاب می‌کشند. شغل‌های موقتی. اضطراب تحصیلات. وحشت دیپلم‌های به‌دردنخور. این که بلد نیستی خودت را خوب بفروشی. این که نمی‌خواهی خودت را بفروشی. می‌خواهی بمانی. مجبوری ترک کنی. گیلاس جمعه شب تنها مجال تنفس این جوانی‌ای است که زیر ضربه‌های «رقابت» و «آینده» در هم کوبیده می‌شود. آنها با به رگبار بستن تراس‌های کافه و سالن‌های کنسرت ما، هنر زندگی کردن ما را هدف نگرفته‌اند. قصدشان نابودکردن تنها چیزی است که به ما کمک می‌کند که تاب بیاوریم. تنها چیزی که به ما امکان می‌دهد دنیای وحشی‌ای را که باید در آن جائی برای خود دست و پا کنیم، به فراموشی بسپاریم – دنیائی که در آن کسی بر این عقیده نیست که جائی برای ما باشد. همین جنگل است که آنها تحمّلش نکرده‌، و با یک برهوت تاختش زده‌اند. در دورانی دیگر، شاید، همراه با رمبو، یونان را انتخاب می‌کردند، یا همراه با مالرو، اسپانیا را. امّا، قرن پیشین چیز با ارزشی برایشان باقی نگذاشته است. آنچه باقی مانده ماجراجوئی بی‌آرمان و آدم‌کشی بی‌عدالت است. آنها این راه، این راهِ کج، را انتخاب کرده‌اند، راهی که همۀ کسانی که برایشان زندگی، خورد و خوراک، دیپلم، و شغل، جنگی بیش نیست، یا خوابش را دیده‌اند یا به کابوسش دچار شده‌اند. جهاد تنها راه گریزِ همراه با هلهله و جنایت است که دنیای ما برای آتشین‌مزاج‌ها باقی گذاشته است.

(تصویری از) جوانی ما، از سر تا ته. از شاگردهای حساب‌داری تا وامانده‌ها. موقتی‌ها و مزدورها. سورچران‌ها برای ادامه دادن و دیوانه‌ها برای کندن غائله. آنها که حقوق حداقل می‌گیرند و ناکس‌ها؛ منتها ناکس‌هائی که به حقوق حداقل رضایت نداده‌اند.

به این جوانانِ جلّاد و قربانی، که به دنیائی دل بسته‌اند که ذبحشان می‌کند، چه عرضه می‌کنید؟ فرانسه را  به این جوانان دهید تا آن را از نو بسازند. کارگاه‌ها، طرح‌ها، و پروژه‌ها را به آنها دهید. به آنها، و به بزرگترهایشان، در شهرها و در کارگاه‌ها، اجازۀ سخن گفتن دهید. آیندۀ را همچون انگیزه و جمهوری را همچون آرمان در اختیارشان بگذارید. در آن صورت، شاید، آنها سلاح‌هایشان را دور بیندازند و بیایند گیلاسی با ما بزنند؛ گیلاسی که برای خود ما نیز نه، بهانه‌ای برای فراموش کردن بی‌پولی‌های آخر ماه، که طلیعه‌ای بر از میان برداشتن موانع حقوق شهروندی باشد. در آن صورت، شاید، فرانسه به همان سرزمین ماجرا و سیاحت تبدیل شود. سرزمینی تنها با یک معیار : معیار جان‌ها و قلب‌هائی که به هنگام ورود در آن، سلاح‌های خود را در آستانۀ این خانۀ مشترک بر زمین می‌گذارند.