واکنش ها در ارتباط با رفراندوم در ترکیه

بَزَک کنندگان

سه ویم  داغلان (Sevim Dagdelen)

مترجم: آزاده ارفع

در حالی که "آنژلا مرکل" تنها از "مبارزه انتخاباتی سخت" قبل از اجرای رفراندومی  که برای ایجاد یک دیکتاتوری مبتنی بر نظام ریاست جمهوری در ترکیه بود داد سخن می گوید دو حزب اپوزیسیون ترکیه  CHP (جزب جمهوریخواه خلق) و)HDP حزب دمکراتیک خلق ها) به خاطر تقلب انتخاباتی گسترده خواهان ابطال انتخابات هستند. در حالی که  وزیر خارجه آلمان "زیگمار گابرییل" مردم را به آرامش و متانت فرا می خواند، هزاران نفر از مردم ترکیه در "بوسفور"به خیابان ها ریخته و در اعتراض به تقلب  انتخاباتی اردوغان خشمگینانه فریاد می زنند . دولت آلمان فدرال سیاست مسخره خود در امور ترکیه را به حد اکثر رسانده و از "اردوغان" انتظار دارد که بعد از این رفراندوم وارد دیالوگ  مبتنی بر احترام متقابل با مخالفان سیاسی خود شود.

 آن ها چه می خواهند؟ اولین وظیفه شهروندی مردم باید حفظ آرامش باشد. زمانی که "مرکل" و "گابرییل"  به دیالوگ با "اردوغان" تاکید می کنند، به شکل ددمنشانه ای به وضعیت سیاسی کنونی ترکیه و این که " اوضاع باید به همین شکل کنونی ادامه یابد" مهر تائید می زنند. هردو می خواهند به "اردوغان" اسلحه بدهند با این که می دانند که او از این سلاح ها در جنگ کثیف خود علیه کردها استفاده خواهد کرد. هر دو حزب حاکم  "حزب دمکرات مسیحی" و "حزب سوسیال دمکرات" خواهان ادامه حضور دائمی نیروی هوائی آلمان در پایگاه های "کونیه" و "اینجرلیک" هستند هر چند نمی توانند انکار کنند که اطلاعات جمع آوری شده توسط هواپیماهای شناسائی آلمان به دست نیروهای شبه نظامی تروریست می رسد.

دوستی و رفاقت با "اردوغان" باید بدون هیچ وقفه ای ادامه یافته و روش های فریب ساده لوحان نیز به کار گرفته شود. البته که باید در انظار عمومی به کسانی که در رفراندوم "نه" گفته اند یک آب نبات چوبی  تقدیم کرد که آن هم ادامه مذاکرات الحاق ترکیه به اروپا است. اگر چه روشن است که اردوغان از این طریق سالانه مبلغ 630 میلیون یورواز اتحادیه اروپا  کمک دریافت می کند. محافظه کاری مانند "مانفرد وبر"رئیسEVP ( فراکسیون محافظه کاران پارلمان اروپا ) فکر می کند که فردی زرنگ دربهره برداری از موقعیت است زیرا خواهان متوقف کردن مذاکرات الحاق ترکیه به  اتحادیه اروپا میشود، ولی همزمان لیبرال های "حزب دمکرات های آزاد"(FDP) خواهان همکاری نزدیک تر با ترکیه  شده و پیشنهاد گسترش پیمان "اتحادیه گمرکی" را میدهند تا بدین وسیله زیر بغل "اردوغان" را بگیرند.

مسئله اصلی این است که "اردوغان" باید به عنوان یک همکار در منطقه خاورمیانه برای پیشبرد اهداف ژئو پلتیک – از تغییر رژیم در سوریه– گرفته تا ایجاد فرصت های سرمایه گذاری برای سرمایه داران آلمان در این کشور، باقی بماند.اما هزینه این رویکرد درعرصه سیاست داخلی آلمان خیلی بالا است. 63 درصد از ترک های آلمان شرکت کننده در رفراندم، به تثبیت دیکتاتوری رای داده اند. شبکه های وابسته به  "ارودغان" که در همکاری با مقامات آلمانی سالیان سال دراین کشور فعالیت کرده، نتایج خود را به بار آورده است. درحالی که "استانبول"، "آنکارا" و "ازمیر" به رفراندوم رای "نه" دادند، اکثریت ترک های ساکن "برلین"، "هامبورگ" و "کلن" به رفراندوم "آری" گفتند. می توان برای توضیح این رویداد حرف های زیبا زد ؛ آن را به پائین بودن مشارکت ترک تباران آلمان در رفراندوم مربوط ساخت ؛ و یا رای "آری" به دیکتاتور را با حاشیه شدن ترک تباران درجامعه  آلمان توجیه کرد. اما درحقیقت هدف رویکرد مقامات آلمان چیزی نیست مگر صدور مجوز عبور آزاد برای "اردوغان". اما اکنون زمان  یک تغییر رادیکال  فرا رسیده است. این تغییردر سیاست خارجی  بدین معنی است که : به هیچ وجه اسلحه ، پول و سرباز به "اردوغان" داده نشود. درسیاست داخلی : شبکه "اردوغان" ؛ جاسوسان و سربازان حلقه به گوش او در کشور درهم کوبیده شود. تنها  به این ترتیب است که میتوان به طور مشخص با کسانی که    به " اردوغان"رای "نه" دادند اعلام همبستگی کرد.

"سه ویم  داقلان" سخنگوی امور بین المللی فراکسیون حزب چپ آلمان در پارلمان این کشور است.

منبع: روزنامه "دنیای جوان" هجدهم آوریل 2017