جام زهر «نرمش قهرمانه» در عرصه عمل

ارژنگ بامشاد

سرکشیدن جام زهر«نرمش قهرمانه»  از سوی رهبر جمهوری اسلامی و سپردن  اختیارات تام به حسن روحانی برای حل  پرونده هسته ای، باعث تحولاتی در عرصه سیاست خارجی شده است. تیم حسن روحانی و ائتلاف پشتیبان او با ارزیابی از خطرناک بودن وضعیت کنونی برای آیندۀ خودشان و کل حکومت اسلامی، سیاستی تهاجمی و ضربتی در سیاست خارجی پیشه کرده اند. آن ها فرصت را بسیار کوتاه می دانند.  از واکنش های مخالف، چه از سوی  دستگاه ولایت و مجموعۀ  زیر کنترل آن و چه از سوی جنگ طلبان نئوکان و همراهان اسرائیلی شان برای کارشکنی در این مسیر بسیار نگرانند. به همین دلیل تلاش دارند در زمانی کوتاه، با بدست آوردن دستاوردهای ملموس، روند تحولات را برگشت ناپذیر سازند.  واکنش منفی برخی از فرماندهان سپاه، "تک تیراندازان بیت" در کیهان و باند احمدی نژاد به فعالیت های دستگاه دیپلماسی دولت جدید را می توان به روشنی دید. بسیاری از آنها حتی از عقب نشینی رهبر رژیم  پریشان شده و تلاش می کنند از آن فاصله بگیرند. در سوی دیگر هم جنگ طلبان نئوکان، نژادپرستان  حاکم بر اسرائیل و سرنگونی طلبان بی اعتقاد به مردم و امید بسته گان به دخالت های "بشردوستانه" ی امپریالیستی نیز از مسیر حوادث کنونی ناراضی هستند.

اما برای مردم ایران، برای نیروهای انقلابی که خواهان سرنگونی تمامیت رژیم اسلامی به دست توانای مردم و حرکت در مسیر انقلابی توده ای، رهائی بخش و پیام آور روشنائی،آگاهی و برابری هستند، این تحولات چه معنائی دارد؟ سئوال این است که اگر مذاکرات پرشتاب کنونی به نتایج ملموسی دست یابد، حداقل از تشدید  تحریم ها جلوگیری کند  و در خوشبینانه ترین حالت، روند رفع تحریم های ویرانگر آغاز شود، آیا وضعیت جنبش توده ای تقویت خواهد شد و یا این امر به تثبیت رژیم جنایتکار اسلامی کمک خواهد کرد؟ بسیاری نگرانند که رفع تحریم ها و کاهش تنشج میان جمهوری اسلامی و کشورهای امپریالیستی، فرجه ای برای رژیم و امکان تنفسی برای آن ایجاد کند. در این نکته حقیقتی نهفته است. اما نگاهی به ساختار و ویژگی های رژیم اسلامی نشان می دهد که این فرجه و فرصت کوتاه هر چند می تواند در کوتاه مدت به نفع رژیم باشد، اما بعید است که توان آن را در برابر تهاجم مردم تقویت کند. بدیگر سخن مسئله این است که ایا در وضعیت جدید، قدرت مقاومت مردم در برابر رژیم  تضعیف یا تقویت خواهد شد؟ نباید از نظر دور داشت که در تحولات اجتماعی آنچه باید مورد توجه ویژه قرار گیرد این است که چه عواملی باعث  قدرتمندتر  شدن توده های مردم در برابر حاکمیت می شود. موقعیت ضعیف و قوی حاکمیت، برای مردمی که امکان سرخاراندن ندارند و تمام فکر و ذکرشان دویدن بدنبال یک  لقممه نان است تا چه اندازه اهمیت دارد . واقعیت این است که تحریم های ویرانگر امپریالیستی در چند سال گذشته بیش از آن که پایه های رژیم را تضعیف کرده باشند به قدرت باندهای قاچاقچی، دزد  و چپاولگر نظامی،  امنیتی و سرمایه داران نوکیسه و باندهای فاشیستی حول بیت رهبری  بر تمامی عرصه های سیاست و اقتصاد کشور افزوده اند. این موقعیتی است که آنها به راحتی نمی خواهند از دست بدهند. اما در سوی مردم، وضعیت بسیار ویرانگر بوده است. قدرت خرید مردم به حداقل رسیده است.  بخش وسیعی از مزد و حقوق بگیران کشور با چند شغله شدن، حتی فرصت سرخاراندن و نگاه کردن به دور و بر خود را از دست داده اند چه برسد به تلاش برای گردهم آئی و شکل دهی به تشکل ها و ایجاد سد های مقاومت. ورشکستگی گسترده واحدهای تولیدی، ارتش بیکاران را بسیار گسترده تر ساخته است. فشاری چنین گسترده بر کارگران، به  مبارزات آنها خصلتی کاملآ  تدافعی داده تا جائی که اصلی ترین مطالبه بخش اعظم کارگران، تلاش برای دریافت حقوق معوقه شده  است. مبارزات کاملآ  تدافعی مزد و حقوق بگیران  نمی تواند منشاء اثر جدی در تحولات کشور باشد. شاید عده ای از انقلابیون بر این باور باشند که فشار اقتصادی شدید بر مردم و بویژه کارگران ، آنها را عاصی کرده و به شورش واخواهد داشت. اما آیا این شورش ها می توانند مسیر حرکت های انقلابی معطوف به روشنائی و برابری  را هموار سازند؟ حتی اگر چنین شورش هائی صورت بگیرند که در اصطلاح جامعه شناسی به آن ها «شورش های نان» می گویند، معلوم نیست کدام نیرو ، برانگیختگی مردم را به نفع خود مصادره خواهد کرد.

برای همه ی آنهائی  که برای سرنگونی تمامیت حاکمیت اسلامی می جنگند و هدف شان  تنها سرنگونی رژیم نیست بلکه سرنگونی رژیم بدست توانای مردم برای شکل دهی به یک انقلاب توده ای معطوف به آزادی و برابری  است، سازمانیابی مردم و متشکل شدن آنها و مبارزات آگاهانه شان اصلی اساسی است. در چنین راستائی خروج از وضعیت خطرناک کنونی که ایران را به لبه پرتگاه کشانده و خطر کلنگی کردن آن را به چشم اندازی مصیبت بار مبدل ساخته، فرصتی است که نباید نادیده گرفته شود. توقف، کاهش و برچیده شدن تحریم ها و عقب نشینی از سیاست خارجی تهاجمی، ماجراجویانه و ویرانگررژیم اسلامی  می تواند زمینه ای باشد تا مردم فرصتی برای تنفس و بازیابی خود بیابند و تلاش برای سامانیابی خود را از سر گیرند. چنین تحولی بر متن کشاکش دو اردوی تاثیرگذار در حاکمیت انجام می گیرد. تضاد میان دستگاه رهبری و نیروهای وابسته اش با ائتلاف پیروز انتخابات خرداد امسال به بسیاری از عرصه های داخلی نیز کشیده خواهد شد و این تقابل، قدرت سرکوب یکپارچه را حداقل برای مدتی پائین خواهد آورد. این فرجه ای است که جنبش مردمی نمی تواند بر آن چشم فروبندد. جوانه های چنین مقاومت ها و سازمانیابی ها را در چند ماه گذشته دیده ایم. گردهم آئی فعالان محیط زیست برای حفظ پارک گیاه شناسی نوشهر؛ اعتراضات مردمی برای تعطیل کارخانه سرب و روی زنجان؛ همراهی کوهنوردان و مردم دهات اطراف شاه کوه   بافت کرمان  برای  متوقف کردن حفاری های معادن؛  جلوگیری از تخریب بناهای تاریخی یزد؛ بازپس گرفتن خانه سینما؛ شکایت های  دانشجویان اخراجی و ستاره دار نمونه هائی از پیشروی های مردمی است که در فضای کنونی شاهد بوده ایم. این اقدامات باید  شتاب و دامنۀ بسیار گسترده تری بگیرند و باید تلاش برای  شکل دهی به تشکل های مضمونی را صد چندان کرد. برای در هم شکستن حاکمیت کنونی و نظام بیدادگرحاکم و برای قدرت گیری مردم، راهی جز تکیه به قدرت سازمانیافتۀ  خود مردم وجود ندارد. آنها که چشم به "دخالت های بشردوستانه" امپریالیستی  و ایجاد تغییرات از بیرون دوخته اند به اندازۀ  حاکمان اسلامی دشمن مردمند.

دوم مهرماه ۱۳۹۲ـ ۲۴  سپتامبر ۲۰۱۳

برای اطلاع از اخبار تحولات سیاست خارجی به لینک های زیر مراجعه کنید:

تحولات شتابان پیرامون مذاکرات هسته ای

http://rahekargar.wordpress.com/2013/09/24/116298/

متن کامل سخنرانی روحانی در سازمان ملل ـ سخنرانی اوباما ـ واکنش ها

http://rahekargar.wordpress.com/2013/09/24/116364/