ببویید نسرین را مردم ایران

 

 نیلوفر شیدمهر استراکوا

 

دو شعر برای نسرین ستوده و کودکانش مهراوه و نیما

 

 

ببویید نسرین را مردم ایران / نیلوفر شیدمهر استراکوا

 

 

(۱)

 

ببویید مردم ایران

 

ببویید

 

نسرین را

 

گرسنگی را

 

مردم ایران

 

فردای ناگزیر خود را

 

/

 

ببویید

 

هر گلبرگ سفید را که می افتد

 

ببویید

 

هر ورق را که کنده می شود

 

از دفتر ایران

 

فقر را

 

ببویید مردم ایران

 

نسرین را که گرسنه است

 

/

 

گلبرگ ها که همه بریزند

 

و این دفتر

 

که از لایه هایش

 

از هر چه صفحه و گوشت و کلمه و پوست و صداست

 

خالی شود، مردم ایران

 

چشمهای نسرین

 

هنوز خواهد بود

 

و بیرون خواهد زد چون نگینی

 

در حدقه ی مادینگی

 

به استواری نشسته

 

بر ظریف ترین ساقه ی ایستادگی اش

 

/

 

در مردم چشمانش

 

ببویید مردم ایران

 

تن فقیر خود را

 

گرسنگی را ببویید

 

فردای ناگریز خود را

 

در عمق آن دو سوزنده ی سیاه

 

که شما را

 

بازخواست می کند

 

باز

 

و باز

 

و باز

 

/

 

ببویید مردم ایران

 

ببویید

 

مردم ستوده ی ایران را.

 

(۲)

 

گل که آب نمی شود

 

نسرین که نمی سوزد

 

این یک شمع است

 

که نشانده اند

 

در گوشه ی ناپدیدی

 

تا برای خودش

 

به تنهایی بسوزد

 

و کودکان نبینند

 

نوری که خورشید لاغرشان را

 

روسیاه می کند

 

تا کودکان نشنوند

 

چک چک آب شدنی را

 

که از چکاچاک قفل ها

 

رساتر است

 

و صدای سوختنی را

 

که از مهیب

 

داغ و درفش غراتر

 

تا کودکان حس نکنند

 

گرمای بهشتی را

 

که شعله های جهنم را

 

می سوزاند و آب می کند.

 

/

 

گل که آب نمی شود

 

نسرین که نمی سوزد

 

این یک شمع است

 

قرصی است در پدیداری کامل

 

نه برای بزرگترها—

 

آن ها که کورشده اند

 

مگر نه؟

 

و کر

 

—و بی حس و حال

 

برای کودکان، تا شاید

 

پیش از آن که پرپر شوند

 

در غنچه گی،

 

از گوشه ی درد برخیزند

 

و در شکفتگی کامل

 

داد بکشند

 

از بیداد

 

تا شعله ی این شمع

 

همچنان—با هر دم و بازدمشان

 

آنی—

 

بالا گیرد.

 

/

 

نیلوفر شیدمهر استراکوا

 

۲۰۱۲ نوامبر /۱۷

 

ونکور کانادا

http://www.iran-women-solidarity.net/