آمریکا ویران می کند؛ عراق غرامت می دهد!

یوسف لنگرودی

روز شنبه یازده هم سپتامبر، تفاهم نامه ای بین هوشیار زیباری وزیر خارجه عراق و "جیمز جفری" سفیر آمریکا در عراق به امضا رسید که مطابق آن، دولت عراق متعهد شده است تا به دهها نفر از افراد ارتش آمریکا که در جریان بیرون راندن نیروهای عراقی از کویت توسط  نیروهای عراقی دستگیر و مورد اذیت و آزار و شکنجه قرار گرفتند خسارت بپردازد. این افراد گفته اند که در دوران اسارت  تحت شکنجه های مختلف از جمله "گرسنگی، بی خوابی و اعدام مصنوعی" قرار گرفته اند و در مواردی نیز در جریان نبردها از آنان بعنوان "سپر انسانی" استفاده شده است. مطابق با تفاهم نامه مورد نظر، دولت عراق تعهد کرده که مبلغ چهارصد میلیون دلار به افراد صدمه دیده آمریکایی بپردازد.  وزارت خارجه عراق  اعلام داشته که " امضای این تفاهم نامه پرداخت خسارت به آمریکا در راستای حل و فصل خواسته های قانونی شهروندان آمریکایی از نظام  سابق حاکم بر عراق است ".(۱)

تا این جای قضییه ایرادی وجود ندارد. همه می دانند که حکومت وحشت آفرین و فوق العاده سرکوبگر صدام حسین چه به روز کسانی در می آورد که در چنگالش گرفتار می آمدند. احتمالا اسرای آمریکایی سانش آوردند که به دلیل آمریکایی بودن شان فقط مورد بدرفتاری و اذیت و آزار قرار گرفتند و بدست جلادان رژیم بعثی در زیر شکنجه های هولناک، قطعه قطعه نشدند.

 اینکه دولت ها به همه کسانی که مورد اجحاف و ظلم و ستم قرار می دهند باید خسارت بپردازند امری پسندیده است که مسلما نمی توان با آن مخالفت کرد و بسیار به جاست تا توسط همه کسانی که به هر دلیلی کرامت انسان را زیر پا می گذارند، اجرا شود. این حداقل کاری است که دولت هایی که مرتکب چنین اعمال ضد انسانی می شوند باید انجام دهند.

اما در این جنگل نظام جهانی که اغلب  قوانین و نهادهای بین المللی آن، توسط  قدرتمندان و برای دفاع از منافع شان تهیه و بر پا شده اند، اجرای قوانین اساسا  برای شکست خوردگان معتبر است و نه برای فاتحان . در همین ماجرای پرداخت چهارصد میلیون دلار به افراد صدمه دیده ارتش آمریکا در دوران حکومت صدام، این حقیقت را با شفافیت کامل می توان دید.

 دولت عراق در حالی می خواهد این خسارات را بپردازد که ارتش آمریکا در زمان ریاست جمهوری بوش پدر،  در جریان عقب نشاندن نیروهای عراقی از کویت، جنایات گسترده ای چه نسبت به مردم غیر نظامی عراق و چه نسبت به سربازان ارتش این کشور مرتکب شد.  اما هیچگاه به قربانیان این جنایات غرامتی پرداخت نگردید. گزارش های زیادی انتشار یافته که نشان می دهد که بسیاری از سربازان عراقی در حین عقب نشینی و فرارازجبهه های جنگ کویت، در حالی که حتی  سلاح های خود را رها کرده بودند، توسط نیروهای  "آزادی بخش" آمریکا و متحدانش  عمدا قتل عام شدند.(۲)

جنایات بزرگ و گسترده ای که نیز توسط ارتش آمریکا در دوره زمامداری جرج بوش برای اشغال عراق و سرنگون ساختن حکومت صدام روی دادند را نیز همه جهان به خوبی اطلاع دارد و می دانند در این دوره چه بر سر مردم عراق آمد و چگونه  آن کشور به بهانه سیاست" جنگ های پیشگیرانه " (بخوان تجاوزکارانه) و به  اتهام دروغین وساختگی از بین بردن توان هسته ای عراق، به ویرانی کشانیده شد و در جریان آزاد سازی کذایی برای ایجاد دمکراسی،  در طی این سال ها حدود یک میلیون انسان به کام مرگ فرستاده شدند. دهها هزار عراقی  در کشور خودشان توسط نیروهای بیگانه به  اسارت در آمده  و زندانی گردیدند. در این "آزاد سازی"، همه، معنای رفتار "دمکراتیک ترین" ارتش جهان با اسرای خود در زندان "ابوغریب" را بخوبی به یاد دارند و دیدند که چگونه زندانیان را مورد انواع شکنجه، توهین و اذیت آزار قرار می دادند و براحتی هر کسی را که دل شان می خواست می کشتند. پاکسازی فلوجه نیز یکی از بیرحمانه ترین نبردهایی بود که طی آن ارتش آمریکا با قطع ارتباط این شهر با جهان خارج، نیروهای شبه نظامی و مردم آن شهر را چنان سبعانه قتل و عام کرد که عده ای برای توصیف ابعاد خوفناک آن جنایت می گفتند که" سگ های فلوجه نیز به حال اهالی شهر گریه می کردند".

با توجه به این همه جنایات صورت گرفته،  هرگز خساراتی به مردم عراق تعلق نگرفت و برای فریب افکارعمومی تنها چند  سرباز معمولی و افسران  دون پایه در دادگاه های نظامی آمریکا، آن هم نه به اتهام جنایات جنگی علیه بشریت، بلکه به دلیل "رفتار خود سرانه" محاکمه و زندانی شدند. این همه در حالی است که  زندانبانان اسارتگاه "ابوغریب" اقرار کرده بودند که همه بد رفتاری ها وشکنجه های زندانیان عراقی را به دستور و موافقت مافوق های خود انجام داده اند. ماجرایی که پای " دونالد رامسفلد" وزیر دفاع  وقت آمریکا را نیز به میان کشاند و معلوم شد که بسیاری از این جنایات با تایید اطلاع او و پنتاگون صورت گرفته است.

نه تنها در عراق، که حتی دردو کشور دیگر همسایه یعنی افغانستان و پاکستان، تا بحال هزاران نفر را کور کورانه  وبه بهانه شکار افراد القاعده و طالبان، در حملات هوایی و موشک باران و مخصوصا با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین نیروهای ائتلاف به قتل رساندند. که مطابق معمول هر بارتنها پس از بالا گرفتن اعتراضات نسبت به کشتارها، با انتشار یک بیانیه  خشک و خالی، از بابت کشتن مردم بی گناه اظهار تاسف می کنند و غرامتی نیز به قربانیان پرداخت نمی کنند.

بنابراین،  پرداخت خسارات به اسیران جنگی که مورد اذیت و آزار قرار می گیرند و مردمی که عمدا توسط نیروهای نظامی صدمه می بینند، شامل حال فاتحان می شود ونه بازندگان. همانطور که روسیه، چین و اسراییل با آن همه جنایاتی که در حق مردم چچن، تبت و فلسطین مرتکب می شوند نه تنها غرامتی به احدی نمی پردازند بلکه از شکست خوردگان نیز به شیوه های گوناگون باج هم می گیرند.  یکی از برجسته ترین نمونه این بی حقی ها،  کشتار ششصد هزار کولی در جریان جنگ دوم جهانی بوده که توسط نازیست های هیتلری در اردوگاههای مرگ به قتل رسیدند. به این مردم بی پناه که همواره و حتی در سرزمین های "مهد دمکراسی" مورد تبعیض قرار داشته و دارند، هیچگاه ازسوی هیچک کسی غرامتی به آنان پرداخت نشد وهمیشه تلاش شده تا پرونده جنایت بزرگ علیه آن ها به فراموش خانه تاریخ سپرده شد. (۳)

اما در میان قدرت های بزرگ، آمریکا شاید تنها کشوری است که رسما به هیچ عنوان حاضر نیست افراد ارتش آن کشور حتی در صورت ارتکاب جنایات جنگی، توسط  دولت ها و نهاد ها ودادگاههای حقوق بشری محاکمه و محکوم شوند و مورد مجازات قرار گیرند. ایالات متحده آمریکا تا جایی  چنین نهادهایی را قبول دارد که مخالفان و دشمنان او در آن محاکمه شوند و به مجازات برسند.

بنابراین تعجب آور نیست که در عراق نیز شاهد ماجرای عجیب و غریبی باشیم. یعنی آمریکا حمله کند و کشوری را کاملا ویران سازد آنگاه غرامت هم بگیرد. در حمله بسیار جنایت کارانه ای که به قیمت جان بسیاری از انسان ها تمام شد تقریبا همه زیرساخت های عراق کاملا در هم کوبیده شدند و تنها چیزی که سالم مانده بود ساختمان وزارت نفت عراق بود. آن ها به این خاطر این وزارت خانه را ویران نکرده بودند زیرا می دانستند برای چه منظوری دست به اشغال عراق می زنند: تسلط وتاراج منابع انرژی عراق. در این "جنگ مقدس" آن ها می توانند  به هر جنایت و ویرانی که خواستند دست بزنند، اما اگردر این میان آسیبی به آنان وارد شود، همه باید حساب کار خود را بکنند. آن ها برای این منظوراز امکانات فراوانی برخوردارند تا سیاه را سفید و سفید را سیاه نشان دهند و از " حق" خود هم ذره ای  نگذرند. به زبان خیلی ساده به این می گویند نظام نادلانه و تبعیض آمیز بین المللی که در اساس برای حفظ منافع قدرت های مسلط سرمایه داری بر جهان نوشته شده و اجحاف آشکاری  علیه اکثریت مردم ستمدیده جهان است.  دنیای ما اگر چه  وارد دوران مدرن و آگاهی مردمی شده وتا حدودی حقوق عمومی  در آن رعایت می شود، ولی در کارکرد پایه ای خود بسیاری از قوانین عصر بربریت را با خود دارد. یکی از برجسته ترین نشانه های عصر بربریت، همین  منا سبات تبعیض آمیز بین المللی است که در اساس، حافظ منافع درندگان مسلط بر جهان است. این قوانین و مناسبات تا جایی تحمل می شوند و انعطاف پذیر است که در مقابل منافع شان قرار نگیرد و کسی در برابرشان عرض و اندام نکند و مرزهای تعریف شده را بر هم نریزد.

زیرنویس ها:

۱ـ  یکی از دلایل دیگری که دولت عراق پیرامون انعقاد این تفاهم نامه ارائه می دهد این است که با امضای این تفاهم نامه، برخی از تحریم هایی که حتی پس از سقوط  حکومت صدام علیه عراق توسط سازمان ملل اعمال می شده و تاکنون نیز ادامه دارد، کاهش یافته و لغو خواهد شد. ممکن است که مسئله  لغو کامل برخی از تحریم های قدیمی در امضای این توافق اندکی دخالت داشته باشد اما اصل ماجرا این است که عراق بعنوان سرزمینی شکست خورده و اشغال شده، نمی تواند از پرداخت غرامت [باج دادن] شانه خالی کند.

۲ـ  حمله به نیروهای عراقی در ماجرای جنگ کویت که بزرگترین اتحاد نظامی بین المللی،  پس از جنگ جهانی دوم، علیه یک کشور بود، نه برای آزادی  کویت،  بلکه تلاش برای حفظ منافع خودشان بر سرمنابع انرژی بود. و عکس العمل خشم گینانه شان به این دلیل بود که صدام پایش را فراتر از حد خود  گذاشته بود و قوانین بازی  بین المللی و منافع قدرت های بزرگ را نادیده گرفته بود.  اگر نه،  آمریکا و متحدانش دل شان برای مردم کویت نسوخته بود تا با آن همه نیرو و ساز و برگ نظامی دست به آزاد سازی آن کشور بزنند. حقیقت این است که آمریکا و دیگر قدرت های بزرگ اگر منافع شان در میان نباشد، " با شاخ بز هم طرف نمی شوند".

 ایالات متحده اگر خیلی نسبت به اشغال کشور ها حساسیت دارد بهتر است  خودش از براه انداختن  جنگ های اشغالگرانه دست بردارد و متحدان درجه یک خود را وادارد تا از چپاول و اشغال سرزمین دیگران دست بردارند. در همین خاورمیانه دولت اسراییل سال های زیادی است که سرزمین های همسایگان خود را با توسل به کشتار و زور در تصرف خود دارد و هر روز که می گذرد اراضی بیشتری از سرزمین ها  فلسطینی  را ضمیمه خاک خود می کند. آمریکا  با تقویت همه جانبه اسراییل، عملا مهر تایید به سیاست های اشغال گرانه آن می زند و در بهترین حالت از انتقادهای بی رمق  و بی فایده پا فراتر نمی گذارد.

۳ـ  آلمان پس ازجنگ جهانی دوم که با میراث شوم نازیسم هیتلری وداع کرد، پذیرفت که به قربانیان آن دوره وحشت غرامت بپردازد. در مورد قوم یهود که در جریان جنگ دوم جهانی در چنگال نازیسم گرفتار آمده بود، در ابتدای امر توسط آمریکا، انگلیس و فرانسه به حال خودشان رها شدند و برخی اسناد حاکی از آن است که این قدرت ها با آن که از اردوگاه های مرگ خبر داشتند، اما با سکوت از کنار آن گذشتند و اقدام موثری برای نجات اسیران انجام ندادند. تنها در اواخر جنگ و با دیده شدن اولین نشانه های عقب نشینی و شکست قوای متحدین در جبهه شوروی سابق بود که این قدرت ها به سرنوشت شوم مردم یهود توجه نشان دادند و جهان در جریان آنچه در اردوگاه های مرگ می گذشت قرار گرفت.

حتی در جریان جنگ سرد به ابعاد هولناک این کشتار آن طور که شایسته بود پرداخته نشد زیرا پای بسیاری از دولت ها به نحوی وارد ماجرا می شد. تنها پس ازخاتمه جنگ سرد و مناسبات جدید بین المللی و تلاش  زیاد اسراییل که حالا دیگر یک دولت نیرومند بود و حامیان قدرت مندی در کنار خود داشت، به آنچه که بعنوان بزرگترین جنایت و قصابی برنامه ریزی شده علیه یک قوم در تاریخ بشر از آن یاد می شود، ابعاد و رازهای آن هر چه  برملا شد وهم زمان مسئله جبران  صدمات آن جنایت بزرگ و پرداخت غرامت به قربانیان و بازماندگان شان و همینطور کمک های بلاعوض به دولت اسراییل وارد مرحله جدیدتری شد. امکانات و پشیبانانی که کولی ها از آن  برخوردار نبودند واز این رو خساراتی نیز دریافت نکردند.