اعلامیه هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

در باره اعتصاب غذای زندانیان سیاسی

زندانیان سیاسی، مدافعان جان بر کف آزادی ها هستند!

صدایشان باشیم!

خشونت سازمان یافته در زندان های جمهوری اسلامی، پدیدۀ تجربه شده ای است. مدت هاست که مقامات زندان های سیاسی جمهوری اسلامی در راستای خط سرکوب خشن و تلاش برای راندن زندانیان به مرگ خاموش، تشدید فشار بر زندانیان سیاسی و عقیدتی را در پیش گرفته اند. در روزهای اخیر شاهد اعتصاب غذای زندانیان سیاسی هستیم. تازه ترین و پر صدا ترین آنها، اعلام اعتصاب غذای مهدی کروبی در اعتراض به حضور دائمی ماموران امنیتی در محل حبس و حصرش و عدم برگزاری دادگاه علنی بود که واکنش های گسترده ای را بدنبال داشت. اصلاح طلبان حکومتی و غیرحکومتی این اعصاب غذا را بشدت رسانه ای کردند. روشن است که دفاع از  حق مهدی کروبی وظیفه انسانی همه ماست و اما این اصلاح طلبان فراموش کردند که تعداد زیادی از زندانیان سیاسی  مدت هاست که در حال اعتصاب غذا هستند. رضا شهابی فعال کارگری و عضو هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد، از بدو وردش به زندان رجائی شهر، چهارشنه هجدهم مردادماه، در اعتصاب غذا به سر می برد. مهدی خزعلی، از فعالان سیاسی منتقد رژیم اسلامی، در پی  اعتصاب غذا به بیمارستان منتقل شد و با ماموارن امنیتی اش درگیر گشت. هنگامه شهیدی در اعتصاب غذای خشک  و اعتصاب دارو به سر می برد و وضعیت جسمانی او به وخامت گرائیده است. هجده تن از زندانیان سیاسی و عقیدتی رجائی شهر از جمله جعفر (شاهین) اقدامی، سعید ماسوری، ابوالقاسم فولادوند، حسن صادقی، رضا اکبری منفرد ، امیر قاضیانی، زانیار مرادی، لقمان مرادی، سعید شیرزاد و شاهین ذوقی‌تبار در اعتراض به تعرض و ضرب و شتم خود و درهم شکستن اموال و وسائل شان و انتقال از بند ۱۲ به بند ۱۰ اعتصاب غذا کرده اند. لازم به یادآوری است که سالن ۱۰ زندان رجایی شهر کرج (اندرزگاه ۴) شرایط بسیار سختی را برای زندانیان ایجاد می کند زیرا در این سالن  با اضافه کردن ۴۰ دوربین مداربسته به اتاق ها ، حمام ها و سرویس های بهداشتی  و تعداد زیادی دستگاه های شنود تعبیه شده؛ امکان کنترل بر زندانیان را گسترش داده اند و با جوش دادن درها، تمام منافذ این بند  را مانند پنجره ها جوشکاری کرده اند و از آنجا که  بند ۱۰فاقد امکان تهویه هوا است و به دلیل عدم اجازه انتقال دستگاه های تصفیه آبی که زندانیان با هزینه خود تهیه کرده اند، فضای تنفس سالم را نیز از زندانیان گرفته اند و همچنین آنها از دسترسی به آب آشامیدنی سالم محروم شده اند.

اعتصاب غذای مداوم و هر چند گاه یک بار زندانیان سیاسی، به دلیل خشونت بی حد و حصر و شقاوت لجام گسیخته ای است که در زندان های جمهوری اسلامی جریان دارد. روشن است که زندانیان سیاسی با در دست گرفتن جان  و با پذیرش صدمات جسمانی و حتی از دست دادن جان شیرین خود، به مقاومتی شجاعانه دست زده اند. اما این مقاومت ستایش برانگیز، اگر توسط فعالان سیاسی و مدنی و شهروند ـ خبرنگار های میلیونی بازتاب گسترده ای نیابد و فشار سنگینی بر مقامات قضائی و امنیتی جمهوری اسلامی وارد نسازد، بیم آن می رود که هم بی اثر بماند و هم خسارات جانی بر این رزمندگان راه عقیده و آزادی بیان وارد سازد. اکنون که در عصر شبکه های اجتماعی هستیم و سد سانسور و بی خبری در کشور شکاف برداشته  و دیگر نمی توان جنایاتی همچون قتل عام تابستان ۶۷ را به راحتی  در سکوت  انجام داد، لازم است که اخبار مقاومت زندانیان سیاسی را بصورت گسترده منتشر سازیم و فشاری سنگین بر مقامات جمهوری اسلامی وارد آوریم  و این رژیم ددمنش را به عقب نشنی واداریم. پیشبرد شعار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی بدون سازماندهی یک فشار قدرتمند توده ای برای به عقب نشینی واداشتن رژیم اسلامی امکان پذیر نخواهد بود. تنها در این حالت است که می توانیم شرایطی ایجاد کنیم که  پاسخ اعتراض ، انتقاد و فاش گوئی، زندان، شکنجه و حبس های طولانی و همراه با آزار و اذیت نباشد.

اکنون در شرایطی به سر می بریم که شاهد رشد و گسترش اعتراضات بخش های گوناگون جامعه هستیم.  کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشستگان لشکری و کشوری که به چشم خود دیده اند از مقامات جمهوری اسلامی، چه ولائی و چه دولتی، آبی برایشان گرم نمی شود، خود دست به کار شده اند تا حقوق از دست رفته شان را بگیرند. این تلاش، مبارزه و مقاومت مبارکی است که باید مورد حمایت همه جانبه قرار گیرد. اما این مبارزات در صورتی می توانند موفق شوند که راه همگرائی و اتحاد را نیز در پیش گیرند و بر پرچم خواست های صنفی شان، در صورت امکان، خواست های دیگر بخش های اجتماعی را نیز حک کنند. از جمله این خواست ها، خواست رعایت حقوق زندانیان سیاسی در چهارچوب قانون اساسی خود رژیم از یک سو و خواست آزادی زندانیان سیاسی از سوی دیگر است. زیرا زندانیان سیاسی و عقیدتی، فعالان همین جنبش های اجتماعی هستند. زندانیان سیاسی و عقیدتی، شامل فعالان کارگری، فعالان مدنی، مدافعان حقوق زنان ، اقلیت های ملی، دینی و فرهنگی، روزنامه نگاران  و خبرنگاران، مدافعان حفظ محیط زیست و بسیاری از دگراندیشان می باشند. حمایت از خواست های آنها، حمایت از خواست این جنبش های اجتماعی نیز هست. پیوند این خواست ها و شعارها می تواند فشار توده ای و همگانی گسترده ای در جامعه ایجاد کند و رژیم اسلامی را نسبت به عواقب سیاست های سرکوبگرانه اش نگران سازد. هر تلاشی در این راستا می تواند جان زندانیان سیاسی را نیز نجات دهد و از درد و رنج آنها در زندان ها بکاهد.

سازمان ما ضمن حمایت از خواست های زندانیان سیاسی در حال اعصاب غذا، مقاومت جانانه آنها را برای پیکار آزادی بسیار حیاتی می داند. با این حال بر این نکته نیز تاکید می کند که بکارگیری این شیوه مقاومت نباید به گونه ای باشد که صدمات جانی درازمدت بر آنها وارد سازد. جنبش انقلابی مردم ایران برای رسیدن به خواست های برحق خود و از جمله در هم شکستن نظام جهنمی جمهوری اسلامی و ایجاد قدرت مردمی بر پایه آزادی، دمکراسی و عدالت اجتماعی، به تک تک فعالان و مبارزان خود نیاز مبرم دارد. سازمان ما همچنین از همۀ تشکل ها، گروه ها،  سازمان ها، احزاب و همه آزادیخواهان و برابری طلبان و عدالت جویان تقاضا دارد صدای این مقاومت درخشان در زندان ها باشند و اجازه ندهند سیاست "مرگ خاموش"  زندانیان سیاسی توسط مقامات امنیتی و قضائی جمهوری اسلامی به پیش برده شود. "مرگ  خاموشی" که جان شاهرخ زمانی ها و هدی صابرها را گرفت.

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)

دوشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۶ برابر با ۲۱ اگوست ۲۰۱۷