مبارزات کارگران پتروشیمی بندر امام زمینه ساز ارتقای جنبش کارگری

مریم محسنی

کارگران پتروشیمی بندرامام بعد از دو هفته اعتصاب در روز17 مهرماه  درحالی که مدیریت وعده  دو ماهه برای رسیدگی به خواسته های کارگران به آنها داده بود، به سرکار بازگشتند. حدود هفت ماه است که کارگران صنایع پتروشیمی بر سر مطالبات خود با مدیریت این واحدهای تولیدی درگیرند. مطالبه  اصلی کارگران پیمانکاری در این واحدهای تولیدی انعقاد قرارداد رسمی کار به جای قرارداد موقت و کوتاه کردن دست شرکت های پیمانکاری است. ابتدا کارگران پتروشیمی تبریز در اسفند سال گذشته به مدت 10 روز از هفتم تا هفدهم اسفند دست به اعتصاب زدند. این اعتصاب و مبارزه کارگران همانزمان از حمایت کارگران پتروشیمی شیراز و بندرامام برخوردار شد. پس از آن کارگران پتروشیمی بندر امام بار دیگر در تاریخ 28 اسفند با برپایی تجمع اعتراضی مطالبات خود را طرح کردند و تا 20 فروردین ماه به مدیریت این واحد تولیدی مهلت دادند و چون مدیریت به وعده خود عمل نکرد، مجددا کارگران از تاریخ 20 فروردین ماه نیز به مدت 11 روز اعتصاب کردند. بنابر این اعتصاب کارگران پتروشیمی بندرامام ، که از سوم مهرماه شروع شد و به مدت دو هفته ادامه داشت سومین اعتصاب بزرگ کارگران پتروشیمی ها درهفت ماه گذشته به حساب می آید. مطالبه ای که کارگران پتروشیمی ها برروی آن  دست گذاشته اند ، یعنی قطع دست شرکت های پیمانکاری و استخدام رسمی به جای قرارداد موقت کار، ازمهم ترین مطالبات طبقه کارگر ایران به حساب می آید . اما نکته ای که درمبارزه هفت ماهه کارگران پتروشیمی ها حائز اهمیت است این است که برای اولین بار در30  سال گذشته ، کارگران یک رشته صنعتی توانسته اند مبارزات خود را در عالی ترین سطح هماهنگ کنند. این هماهنگی عبارت است  از: طرح مطالبات مشترک مربوط و خاص رشته خود از طرفی و طرح مطالباتی عمومی از طرف دیگر؛ سازماندهی پیچیده که مربوط به بوجود آوردن همبستگی در درون و بیرون از هر بخش و واحد تولیدی است و جلب حمایت از سایر بخش های طبقه کارگر ایران و سایر بخش های جنبش کارگری که نمونه درخشان آن را ازمتن اطلاعیه های کارگران پتروشیمی بندر امام ظرف دوهفته گذشته می توان دید. بی دلیل نبود که این حرکت به سرعت مورد حمایت تشکل ها و فعالین کارگری در داخل و خارج از کشور قرار گرفت و این به نوبه خود موجبات حمایت بین المللی از این مبارزات را نیز فراهم آورد ، که این  ها همه  نمونه هایی درخشان از میزان بالای آگاهی و ظرفیت مبارزاتی این کارگران است. اعلام کمیته اعتصاب و هم چنین اعلام تشکل در زمان برپایی اعتصاب نیز به خوبی ازسطح بالای آگاهی کارگران پتروشیمی بندرامام خبر می دهد. کارگران این واحد تولیدی علاوه بر بوجود آوردن همبستگی مبارزاتی میان مجموعه ای از کارگران با مطالبه ای مشترک در پیرامون خود، تاکنون توانسته اند تا حدودی موجبات جلب حمایت کارگران رسمی را نیز فراهم آوردند. مجموعه  اینها موقعیت و شرایط ویژه ای برای ادامه و گسترش مبارزه کارگری در منطقه جنوب کشور فراهم کرده و موقعیت ویژه و متمایز کارگران پتروشیمی به لحاظ نقش و جایگاه آنان در تولید و صنعت کشور شرایط مساعدی برای ایجاد تشکل درون رشته ای بوجود آورده است. همه شواهد و قرائن نشان می دهد که کارگران پتروشیمی بندرامام  پس از دو هفته مبارزه به عنوان یک فرجه، موقتا به سرکار بازگشته اند. مستنداتی وجود ندارد که نشانگر آن باشد که رژیم جمهوری اسلامی به لغو شرکت های پیمان کاری که مطالبه اصلی این کارگران بوده و در عین حال از مطالبات محوری طبقه کارگر در شرایط کنونی به شمار می رود، تن داده باشد. از این رو انتظار طبیعی آن است که این مبارزه بار دیگر شعله ور شود. بنابر این حمایت از این کارگران در پتروشیمی های دیگر و ادامه این مبارزه در واحدهای دیگری از پتروشیمی که در لحظه حاضر مثل این کارگران زیر فشار مستقیم دستگاههای اطلاعاتی و امنیتی قرار ندارند؛ هم چنین حمایت کارگران منطقه خوزستان و جنوب کشور از مبارزات این کارگران، فرصتی مهم نیز برای ارتقا سطح جنبش کارگری در شرایط حمله مستقیم رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی به سطح معیشت و زندگی طبقه کارگر از یکسو و از سوی دیگر تهاجم  به تشکل ها و فعالین کارگری فراهم کرده است.