چپ انقلابی به دنبال چیست  و  و بورزوازی لیبرال چه می خواهد----

سعید زنده دل   (حسن اردین )

دین گریزی و بیزاری مردم از حکومتهای دینی و مذهبی شاید می توانست شرایطی برای گذار به اصلاحات  در چامعه را به سرعت مهیا سازد و زمینه زد و بند سیاسی را در میان لایه هایی از حکومتیان را با شرکای موجود در اپوزسیون خارج از کشور را فراهم سازد ویا در بهترین شکل ممکن آن . اگر شرایط برای طیفی از اپوزسیون جمهریخواه و دمکراسی طلب که با سکولاریزم همراه است به دنبال امتحان شانس بخت خویش بوده است ولی با رادیکال شدن مبارزه در جامعه و درخواست مطالبات محوری کارگران می رود که این شانسها و بخت و اقبال را کم رنگ تر و به پایان برساند مگر اینکه معادلات و نقش قدرتهای اقتصادی و نظامی جهانی در سر بزنگانها به یاری شان بشتابد . اما  ادامه و گسترش  مبارزات انقلابی مردم چان به لب رسیده در چامعه به انحای مختلف که در شرایط کنونی با توجه به زیر تیغ سرکوب اعدام قراردارد نباید فعلا آن را فقط در تظاهرات خیابانی جستجو کرد بلکه باید آن را قدرتی همچون جوشش آتشفشان در اعماق جامعه دانست که در حال غلیان و جوشش می باشد و امکان زبانه کشیدن آن هر دم می رود و ادامه روند تا کنونی و حضور پر رنگتر طبقه کارگردر مبارزات مطالباتی می رود تا حکایت از گذارفعال به مبارزه طبقاتی داشته باشد و یقینا در آن صورت آلترناتیو قدرت می تواند طبقه کارگر باشد و آقای بنی صدر و دیگرنمایندگان بورزوازی لیبرال برای ساخت یک بدیل اجتماعی از میان اپوزسیون فعلی در خارج از کشور را  ضروری می داند و از دیدگاه ایشان شرایط برای نچات بورزوازی لیبرال مهیا می باشد و تعلل در این زمینه می تواند آنان را در آینده با مشگلات جدی مواجه سازد. و یقینا در شرایطی که مبارزات عمیق طبقاتی در پیش می باشد و هر روز نسبت به گذشته عمیق تر و عاقلانه ترپیش می رود و توده های به فقر و فلاکت کشیده در مبارزات حق طلبانه خویش با آگاهی بیشتری ظاهر می شوند همه نشان از گامهای محکم و استواری است که طبقه کارگربر می دارد و نا گفته پیداست که این کانون اصلی مبارزه در روند تکوینی خویش بر اساس رسالت تاریخی خویش خواهد توانست زحمتکشان و قشرهای حقوق بگیرو کم در آمد شهر و روستای جامعه را حول خویش سازمان داده و ارتباط تنگا تنگ و منسجمی با آن ایجاد نماید و حول یک برنامه انقلابی که تضمین کننده منافع اکثریت جامعه باشد گرد آورد وبعنوان یک آ لترناتیو اجتماعی وزین و قدرتمند ظاهر شود. و آنهم چیزی نیست جز پا نهادن به عرصه سوسیا لیسم که دموکراسی واقعی را با خود به همراه داشته و خواهد داشت و در جامعه نهادینه می سازد . بدون شک گام نهادن در این راستا پر فراز و نشیب خواهد بود و طبعا با دشواریهایی همراه خواهد بود ولی کاری است عملی و شدنی که گامهای آغازین ان مدتی است که در جامعه و در بستر مبارزه از جانب طبقه کارگر برداشته شده است و نمودهای عینی آن به وضوح دیده می شود. طبقه کارگر ایران به روشنی درجریان عملی در یافته است که تنها با ایجاد تشکلهای صنفی و سیاسی و گسترش آن درسطح سراسری جامعه می تواند خود را بعنوان قدرتی مطرح ساخته و جزء معادلات سیاسی محسوب شود و لاجرم قدرت گیری آن منوط به پیوند آن با حزب سیاسی طبقه کارگر می باشد تا بتواند در پرتو آن خیزها و گامهای عملی برای کسب قدرت در جامعه را بردارد و آنچه امروزه کاملا مشهود و پیداست پراگنده گی گسترده در میان خانواده چپ انقلابی می باشد و حکایت از آن دارد که چند گام ازسازماندهی مبارزات طبقه کارگر به عقب می باشدو آنهم عملی نیست مگر اینکه ابتدا به تشدت و پراگنده گی درمیان خویش پایان داده و فارغ از آن گردد. چب انقلابی باید هوشیار باشد و خواست و نظرات خویش را به روز سازد. ترازدی غم انگیز چپ از انجا شروع می گردد که طبقه کارگر و زحمتکشان را به اتحاد و وحدت در تشکلهای صنفی و سیاسی دعوت می کند و فرا می خواند اما خود از عمل و اجرای آن ناتوان و یا عاجز است در صورتی که.مبارزه هر روز در جامعه با شتاب بیشتری رو به گسترش و اوج گیری است و هر روز نقش طبقه کارگر در مبارزات حق طلبانه پر رنگ تر می شود. و چپ انقلابی در شرایط حساس و تاریخی قرار دارد که هرگونه کوتاهی و تعلل در خروج از این بن بستهای کودکانه و خصومت آمیز خسارت جبران ناپذیری را برای طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه به دنبال خواهد داشت وتنبیه تاریخی بدنبال خواهد داشت که چپ برای سالیان سال نتواند کمر راست کند لذا باید با عزمی راسخ و اراده ای قوی در زدودن ناخالصی ها و پلشتی ها گام برداریم  و از منظر دیگری  واقعیت این است که کارگران و زحمتکشان جامعه به خوبی دریافته اند که دموکراسی خواهی لیبرالیسم و آزادیخواهی آن در راستای تامین منافع بورزوای لیبرال می باشد و آینده روشنی برای کارگران جامعه و قشرهای حقوق بگیر و کم درآمد جامعه نداردیعنی گشاندن این طبقه محروم و فلاکت زده به دنبال خویش تنها برای گرفتن قدرت وقربانی ساختن دوباره آن در بازی سیاسی درنظام سرمایه داری است . دموکراسی و آزادیخواهی لیبرالیسم به خوبی در یافته است که حکومتهای مذهبی دیگر کاربردی برای حفظ منافع سرمایه داری ندارد و با رشد سیاسی و فرهنگی جامعه مذهب رنگ باخته است. شرایط کنونی جامعه نشان از آبستن خوادث بیشماری دارد رژیم دد منش و ضد بشری جمهوری اسلامی در بدترین وضعیت موجودیت  خویش قرار گرفته است . غارت و چپاول ثروتهای اقتصادی و ملی جامعه رو به افزایش و آشکار شدن دارد و فساد اقتصادی و سیاسی سرتاسر این جرثومه فساد را همچون طاعون در برگرفته است فرار سران رژیم یکی پس از دیگری آغاز شده است و به یک کلام جمهوری اسلامی به باور خویش نیز به پایان رسیده است  و توده های مردم  از دانش و آگاهی سیاسی خوبی برخوردار می باشند و هوشیارتر و با تجربه تر از گذشته برخورد می کنند واز شکست انقلاب ۵۷ واز آنچه طی نیم قرن بر آنها گذشته است نمی خواهند هم در عروسی قربانی شوندهم درعزاداری قربانی شوند . و از طرف دیگر بورزوازی نئولیبرالیسم جهانی پا به عرصه ای گذاشته است که بورژوازی ملی در عرصه اقتصادی با آن تنیده شده است وامروزه چیزی نیست به جزء لیبرالیسم در خدمت منافع سرمایه داری و نمی تواند منافع اکثریت چامعه را تضمیین نماید مگر آنکه در خدمت تامین منافع اقلیتی از سرمایه داران باشد . بورژوازی لیبرال  از دموکراسی و آزادیخواهی تا بدان جا پیش می رود که نظام سرمایه داری و نابرابری اقتصادی مورد تحدید قرار نگیرد و مطمئنا از فردای قدرت گیری سرکوب را آغاز می کند و آزادیهای اجتماعی و سیاسی که می تواند در خدمت رهایی طبقه کارگر باشد سرکوب خواهد شد با هر نام و نشانی که باشد . چپ انقلابی باید راه خود را از این عمله و اکره بورژوازی جدا سازد و در جهت سازماندهی و تشکیل حزب طبقه کارگر پیش رود  و از فرصت های پیش آمده برای پیروزی طبقه کارگر و زحمتکشان استفاده کند باید به پراکنده گی پایان دهد

سعید زنده دل   (حسن اردین )

2011 . 10 . 07